Συγγνώμη.
Πάει καιρός.
Ξέχασα αυτά που ήθελα να σου πω.
Και τώρα πρέπει να φύγω.
Τα καράβια, ξέρεις, φτιάχτηκαν για να ταξιδεύουν.
Σαν μείνουν ακίνητα σε λιμάνια, και δεμένα, δεν αντέχουν.
Σαπίζουν.Ναυαγούν μέσα στην ασφάλεια που τους πνίγει σα θηλιά.Και υγρός τάφος.
Συγγνώμη.
Πάει καιρός.
Ξέχασα πως είναι να πετάει κανείς.
Και τώρα πρέπει να ζήσω σα μεγάλος.
Τα φτερά μου ονειρεύονται ουρανούς σε μια σκοτεινή γωνιά της αποθήκης.
Σαν μείνουν αχρησιμοποίητα τα τραβάει σα μαγνήτης η βαρύτητα.
Αδύνατο πια να πετάξουν. Μονάχα θυμούνται αμυδρά. Αυτό που κάποτε ζούσαν.
Συγγνώμη.
Ο καιρός για μένα πια κυλάει σα βροχή.
Μου μουσκεύει τα μάτια. Τα ρούχα. Την καρδιά.
Ξέχασα πώς είναι να χορεύεις ακόμα κι όταν βρέχει.
Συγγνώμη.
υγ: Ποίημα που μου βγήκε εντελώς αυθόρμητα μόλις είδα τη φωτογραφία. Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο υπ'όψιν όταν το'γραφα. Δεν μιλάω για τον εαυτό μου στο ποίημα. Ούτως ή άλλως πάντα θα'μαι Πήτερ Παν ό,τι και να γίνει!!! Ποτέ δε θα μεγαλώσω. Είν'ωραία εδώ στη Neverland :)
