Γράμμα σε σένα

Αδερφέ/ή μου,

είναι η ζωή ένα σωρό πράγματα. Για άλλους είναι κάτι ευχάριστο, για άλλους κάτι δυσάρεστο. Άλλοι την βλέπουν φιλοσοφικά, άλλοι πραγματιστικά. Άλλοι την υμνούν, άλλοι όχι. Εμείς, σαν παιδιά του Θεού ευλογημένα και αγαπημένα, πώς βλέπουμε την ζωή άραγε;

Είναι τόσο ωραίο να ζεις την κάθε μέρα με ελπίδα! Να την ζεις με την μοναδικότητα που της αξίζει! Γιατί η ζωή είναι δώρο του Θεού σε μας. Είναι μια μοναδική ευκαιρία να προσπαθούμε καθημερινά ν'απαλλασσόμαστε απ'τα πάθη μας και τις αμαρτίες μας ώστε να γινόμαστε μέτοχοι του φωτός Του. 

Υπάρχει πι'όμορφο πράγμα απ'το να νιώθεις μέσα σου στέρεα την αντίληψη ότι ό,τι και να γίνει, υπάρχει η γλυκιά Του αγκαλιά;

Εύχομαι να προσπαθούμε όλοι μας, αδερφή/έ μου, για το καλύτερο. Να γονατίζουμε και να λέμε στον Θεό Πατέρα μας ό,τι μας βασανίζει. Να τον δοξάζουμε. Να τον ευχαριστούμε. Να Τον κοινωνούμε. Είμαστε όλοι μας παιδιά Του αγαπημένα!

Γράμμα σε σένα

Αδερφέ/ή μου,

  μου είπες πως νιώθεις τη μια πολύ καλός και την άλλη πολύ αδύναμος πνευματικά. Τη μια έχεις ελπίδα, την άλλη εντελώς απογοητευμένος. Και σκέφτομαι πως δεν είσαι ο μόνος. Κι εγώ ακριβώς έτσι νιώθω. Είναι στη φύση μας να νιώθουμε κάποιες φορές δυνατοί και κάποιες άλλες όχι. Δεν είμαστε ρομπότ. Έχουμε συναισθηματική νοημοσύνη, έχουμε ψυχή, έχουμε καρδιά κι ο κόσμος μεταβάλλεται γύρω και μέσα μας.

  Να θυμάσαι επίσης ότι στον κόσμο μας αυτόν όπου όπως προείπαμε, όλα μεταβάλλονται, υπάρχει και κάτι σταθερό: η αγάπη του Χριστού για μας. Η αγάπη εκείνη που έφερε τον Θεό στη γη ώστε να μην είμαστε και να μη νιώθουμε πια σαν ένα 'τίποτα'. Πέθανε κι αναστήθηκε για μας ώστε να είμαστε ικανοί να σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι και να ξέρουμε ότι ο παντοδύναμος Θεός υπάρχει! Και, μάλιστα, είναι και πατέρας μας!

  Και κάτι ακόμη: η δύναμη του σκότους, ο διάβολος, πάντα θα θέλει να διώχνει το φως από μέσα μας. Είναι μυρμηγκολέων, όπως λέει και στο γεροντικό. Δηλαδή, τη μια θα φαντάζει εμπρός μας σαν λιοντάρι (υπενθυμίζοντάς μας τις μεγάλες μας αμαρτίες) και την άλλη σαν μυρμήγκι (του στυλ 'έλα, μωρέ, δεν είναι τίποτα αυτό, σιγά την αμαρτία!'). Εμείς, καλό είναι τότε να θυμόμαστε ότι το σκοτάδι είναι σκοτάδι και ότι δεν αξίζει να ασχολούμαστε μαζί του! Εμείς ας ασχοληθούμε με το Φως! Με το Χριστό! Με την ελπίδα της ανάστασής Του!

  Καμιά αμαρτία δεν είναι ικανή να μας στερήσει από κοντά Του! Όσο πιο αμαρτωλός νιώθεις τόσο πιο πολύ σε αγαπάει ο Χριστός! Τι Θεός θα ήταν άλλωστε αν δε μπορούσε να μας δεχτεί όπως είμαστε; Μας αγαπάει! Μας αγαπάει πάρα πάρα πολύ! 

  Αδερφέ/ή μου, να ζεις με ελπίδα τη ζωή σου! Να τη ζεις κοιτάζοντας προς Εκείνον! Που είναι όλος ΦΩΣ!

Γράμμα σε σένα

Αγαπημένε φίλε, αγαπημένη φίλη,

  θα'θελα και πάλι να σου μιλήσω (όχι με λόγια δικά μου) για την λύπη, για την απώλεια της ελπίδας και πώς αυτά σχετίζονται μεταξύ τους. Θ'αφήσω και πάλι τον λόγο τον γραπτό του π.Ηλία Κουτραφούρη να μας μιλήσει και να μας κατηχήσει. 

  Λέει ο παππούλης: "Και στο πνεύμα της λύπης όταν ενεργεί, αν κοιτάξεις προσεκτικά, θα διακρίνεις την ίδια ενέργεια «της ταραχώδους ηδονής», πράγμα θα έλεγε κανείς θαυμαστό και παράδοξο... Τι είδους ηδονή μπορεί να υπάρχει στη λύπη; Κι όμως θα εκπλαγείς... Προκειται για την ηδονή μιας αυτοαπασχόλησης αυτοκαταστροφικής, μιας κεκρυμμένης αλαζονείας, και μιας καλά αυτοδικαιούμενης ραθυμίας. Συνισταμένη των πιο πάνω η επίμονη άρνηση της ελπίδας. Τεκμήριο επήρειας δαιμονικής. Βάλε το μυαλό σου να δουλέψει εν προσευχή, ξαναδιάβασε τα πιο πάνω στοχαστικά και θα με θυμηθείς..."

  Καλή δύναμη! Πολλές ευχές για μια ημέρα γεμάτη ελπίδα Χριστού! Καλημέρες πολλές!

Γράμμα σε σένα

Αγαπημένε φίλε, αγαπημένη φίλη,

  στην εκκλησία μας έχω βιώσει την απόλυτη χαρά! Την απόλυτη ομορφιά της ενότητας! Το αληθινό πρόσωπο της ολοκληρωτικής ελευθερίας και της ατέλειωτης ελπίδας. Ό,τι κι αν σου πουν, αν δεν μυρίζει ελπίδα αληθινή, δεν είναι του Θεού. Το πένθος και η χαρά έχουν την δική τους ξεχωριστή θέση στην εκκλησία μας. 

  Παραθέτω ένα απόσπασμα του π.Ηλία Κουτραφούρη: " Μη νομίσεις ότι η εν Χριστώ χαρά και το κατά Θεόν πένθος της μετανοίας είναι αντίθετα μεταξύ τους. Πολλοί έτσι νόμισαν και έγιναν ή χαζοχαρούμενοι ή καταθλιπτικοί χριστιανοί. Εν Χριστώ χαρά και κατά Θεόν πένθος μετανοίας δεν είναι αντίθετα μεγέθη αλλά ανάλογα. Όσο πιο βαθιά και αληθινή είναι η μετάνοια σου, τόσο πιο βαθιά και αληθινή θα είναι η χαρά σου. Και τανάπαλιν. Να το γράψω καλύτερα να το δεις. Όσο πιο βαθιά και αληθινή είναι η χαρά σου, τόσο πιο βαθιά και αληθινή είναι η μετάνοια σου. Πίστεψε με".

Γράμμα σε σένα

Αγαπημένη φίλη, αγαπημένε φίλε,

  Σίγουρα έχεις διαβάσει αρκετά πράγματα για την κρίση, την κατάκριση. Την κριτική που τόσο εύκολα ασκούμε ή μας ασκείται. Και έχουν γίνει τόσες αναλύσεις... Από άποψη επιστημονική, από πολλές διαφορετικές σκοπιές και γωνίες. Οι επιστήμες εκφράζονται, οι άνθρωποι το ίδιο. Όμως, εν τέλει, τι σημασία έχουν όλες αυτές οι...καταθέσεις απόψεων;

  Στην εκκλησία μας, όπου όλοι είμαστε αμαρτωλοί, συγχωρούνται όλα. Με την μετάνοια όλα σβήνονται. Ο άνθρωπος γίνεται δεκτικός της θείας Χάρης όταν νιώσει και συναισθανθεί ότι δεν υπάρχει καμιά αυτοδικαίωση. Καμιά εμπορικότητα "δίνω-παίρνω". Στην εκκλησία, το ιατρείο του Θεού, μπαίνουμε όλοι γιατί όλοι έχουμε πολλά τραύματα και πληγές. Και βγαίνουμε υγιείς μόνο αν (θελήσουμε να) ταπεινωθούμε. Είμαστε όλοι μας αμαρτωλοί και έτσι, καλέ/ή μου φίλε/η, πρέπει να προχωρούμε. Σου παραθέτω και το τι γράφει ο σπουδαίος Ντοστογιέφσκυ περί του θέματος:

  "Να θυμάσαι πως δεν μπορείς να γίνεις κριτής κανενός. Δεν μπορεί να υπάρξει δικαστής για έναν κακούργο, πριν νιώσει πως κι αυτός είναι το ίδιο κακούργος σαν κι αυτόν που έχει μπροστά του. Αυτό φαίνεται παράλογο αλλά είναι αληθινό. Γιατί, αν εγώ ήμουν αναμάρτητος, ίσως να μην υπήρχε αυτός ο εγκληματίας που πρέπει τώρα να δικάσω."

  Καλημέρα. Καλή δύναμη. Να ευχόμαστε όλοι για όλους.

Γράμμα σε σένα

Αγαπημένε/η φίλε/η,

μου κάνει εντύπωση που πολλά τραγούδια έχουν μια μυρωδιά ενότητας. Οι στίχοι, δηλαδή, κρύβουν είτε ένα παράπονο του στιχουργού είτε την ευχή του στυλ "εύχομαι να'μαστε μαζί". Αυτό σε άπειρα τραγούδια, ξένα κι ελληνικά. 

  Νιώθω πως όλοι οι άνθρωποι στο βάθος της καρδιάς τους έχουν αυτό το αίσθημα της ενότητας. Του 'ανήκειν'. Νομίζω είναι του Θεού προίκα και δώρο προς εμάς. Μα οι πιο πολλοί είμαστε αμαρτωλοί και καλύψαμε και κρύψαμε αυτό το διαμαντάκι. Το καταχωνιάσαμε σε σκοτεινό δωμάτιο της ψυχής μας. 

  Μα όταν αρχίσεις λίγο-λίγο ν'αποζητάς το κάτι ανώτερο, στην ουσία τον Θεό, αυτό φανερώνεται αθόρυβα. Δεν το καταλαβαίνουν οι περισσότεροι διότι δυστυχώς δεν έτυχε να γνωρίσουν βιωματικά τον Χριστό και την ορθοδοξία.

  Μα στην παράδοσή μας, στην ορθόδοξη βιωματική προσέγγιση, η ενότητα είναι το Α και το Ω. Είναι αυτό που έλεγε συνεχώς ο άγιος Πορφύριος και που ήταν και οι τελευταίες λέξεις του στην επίγεια ζωή του: "ίνα ώσι εν". Το ευαγγελικό ρητό σαν προτροπή κι ευχή και προσευχή προς τον θρόνο Του.

  Αγαπημένε φίλε και φίλη, η αγάπη εκφράζεται μέσα απ'την ανιδιοτέλεια. Κι η ανιδιοτέλεια σημαίνει να είσαι ανοιχτός. Κι αυτό συνταιριάζεται τόσο αρμονικά με αυτή την θεϊκή ενότητα! Είμαστε ένα σώμα: η εκκλησία μας! Είμαστε μαζί! Κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει από μόνος του. Στεκόμαστε στα πόδια μας διότι είμαστε μέλη της αμπέλου Του. 

Γράμμα σε σένα

Καλή σου μέρα,

πώς είσαι; Εύχομαι να'χεις υπομονή, αγάπη και διάκριση. Αυτές τις τόσο σπουδαίες αρετές που είναι τόσο δύσκολο να τις κάνουμε μέρος της ψυχής και του χαρακτήρα μας. Που όμως μυρίζουν έντονα ευωδία ουρανού. Παραδεισένια. 

  Θα'θελα σήμερα να σου μιλήσω για ένα ρητό. Για μια φράση που άκουσα και με συγκλόνισε. Είναι του π.Ευσεβίου Γιαννακάκη που έχει καταγωγή απ'το Γεωργίτσι της Σπάρτης. Λέει ο σεβαστός γέροντας: "Η μεγαλύτερη μορφή αγάπης είναι να προσεύχεσαι για κάποιον που δεν το ξέρει".

  Πόσο πολύ αποτυπώνει την αυθεντική μορφή χριστιανισμού αυτή η φράση... Δεν είναι απλή κουβέντα. Συνοδεύεται από βίωμα αληθινό, ταπεινή γλυκύτητα. Ας προσευχόμαστε, καλέ/ή μου φίλε/η, με τρόπο μυστικό. Σιωπηλά δίχως να τραβάμε τα βλέμματα του κόσμου. Έλκεται ιδιαίτερα μια τέτοια προσευχή στον ουρανό. 

  Εύχου, λοιπόν. Καρδιακά. Μυστικά. Με ταπείνωση. Κι ο Θεός θα μας βοηθάει όλους.

Γράμμα σε σένα

Αγαπητέ/ή μου φίλε/η,

κάτι που έκανα από παιδί ήταν να διαβάζω πολλά βιβλία. Κάτι που τώρα δυσκολεύομαι -είναι η αλήθεια- λόγω έλλειψης χρόνου ελεύθερου. Διάβαζα και προσπαθώ να διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία, πνευματικά βιβλία κι ό,τι άλλο όμορφο έρθει στην κατοχή μου.

  Εσύ μελετάς; Διαβάζεις βιβλία; Να διαβάζεις. Όχι μόνο για αποτοξίνωση απ'τις οθόνες κινητών, τάμπλετς και υπολογιστών. Αλλά για τη δική σου ωφέλεια. Μελέτα πνευματικά βιβλία. Είναι σαν το νέκταρ των λουλουδιών. Με ένα όμορφο, ωφέλιμο βιβλίο ανοίγει η ψυχή, φωτίζεται η καρδιά, πλαταίνουν τα θετικά συναισθήματα, δημιουργείται καλύτερη σύνδεση με τον Πατέρα μας Θεό.

  

  Ένα καλό βιβλίο μπορεί να σε κρατήσει στα δύσκολα. Μπορεί να κρατήσει αναμμένο το καντηλάκι της ψυχής σου ακόμη κι αν δυσκολεύεσαι πνευματικά. 

  Ποιο βιβλίο διάβασες τελευταία; Έχεις κάτι να προτείνεις κι εδώ στην γωνιά μας;

Γράμμα σε σένα

Αγαπητέ/ή μου φίλε/η,

σήμερα είναι η γιορτή της! Της μάνας μας της Παναγιάς! Και κοίταξε να δεις τι περίεργο: γιορτάζουμε τον θάνατό της. Για την ακρίβεια, γιορτάζουμε την μετάστασή Της στον Παράδεισο. 

 Άλλοι έλεγαν ότι το πήραν οι μαθητές και το έκρυψαν. Άλλοι απλοί πίστεψαν χωρίς να δουν. Άλλοι είχαν αμφιβολίες αλλά ήθελαν να το πιστέψουν. Άλλοι χλεύαζαν. Εμείς; Εμείς σε ποια κατηγορία θα υπαγόμασταν; Τι θα πίστευε η καρδιά μας;

  Η μάνα μας η Παναγιά το έχει πει: "όστις Με χαιρετίζει μίαν φοράν την ημέραν με τους Χαιρετισμούς, τους οποίους πολύ αγαπώ, θα τον προστατεύω, θα τον διαφυλάττω από παν κακόν, θα τον επιβλέπω καθ' όλην την ζωή του και εν εκείνη την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας, θα τον υπερασπισθώ ενώπιον του Υιού μου". 

  Φίλε/η μου, η Παναγιά μας είναι η παρηγοριά μας. Είναι η μάνα μας. Ας την επικαλούμαστε, ας προσευχόμαστε σ'αυτήν όσο πιο συχνά μπορούμε. Και στα εύκολα και στα δύσκολα.

Γράμμα σε σένα

Αδερφέ/ή μου,

 ο δρόμος σου μου είπες ότι έχει πάρει περίεργα μονοπάτια. Και νιώθεις σαν να κάνεις κύκλους. Συναντάς παντού εμπόδια. Είτε από ανθρώπους είτε από τα ίδια τα πράγματα είτε απ'τον ίδιο σου τον εαυτό. 

  Να σου πω, για αρχή, ότι κι εγώ νιώθω έτσι πολλές φορές. Δεν είσαι μόνος/η. Είμαστε πολλοί που νιώθουμε τα ίδια, αλλά επειδή δεν μιλάμε, επειδή δεν εκφραζόμαστε, δεν αλληλογνωριζόμαστε.

  Θα σου πω μόνο μια σκέψη μου. Αν είχαμε τη δυνατότητα να βλέπαμε την επίγεια ζωή μας από ψηλά, θα'ταν σαν ένας λαβύρινθος αιματηρός. Όμως, έτσι είναι τα πράγματα. Όχι γιατί ο Θεός θέλει να πονάμε. Μας έδωσε τα όπλα για να είμαστε ευτυχισμένοι. Και ευτυχία δεν σημαίνει πεταλουδίτσες και λουλουδάκια. Σημαίνει και δοκιμασίες, ίσως σκληρές καμιά φορά. Οπότε, λέμε "Θεέ μου, βοήθησέ με" και προχωρούμε με συναίσθηση κι ελπίδα στην αγκαλιά Του την πατρική.

  Κι όταν καμιά φορά θα φτάνουμε σε αδιέξοδα, ο άγγελός μας θα πάρει φτερουγίζοντας και θα μας βάλει πέρα απ'τα αδιέξοδα μονοπάτια. Πώς το λέει στον χερουβικό ύμνο της Θείας Λειτουργίας; " πάσαν την βιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν" δε λέει; Έτσι, ας κάνουμε. Ας αφήσουμε τις μέριμνές μας στα χέρια του Θεού. Κι Εκείνος, σαν φιλόστοργος Πατέρας μας, θα τα τακτοποιήσει κατά τον καλύτερο τρόπο.

Γράμμα σε σένα

Φίλε/η μου καλέ/ή,

  σήμερα θα ήθελα να κάνουμε σπουδή πάνω στον οργή. Πόσο και πόσα λέμε πάνω στην οργή μας. Όταν ο νους θολώνει κι η καρδιά χτυπά γρήγορα, όταν έχουμε ήδη πληγωθεί απ'τα βέλη του πονηρού, όταν η αγάπη ξαφνικά κρύβεται, όταν ο φύλακας-άγγελός μας κάθεται σε μια γωνιά και θρηνεί για την κατάντια μας...

  Θα'θελα, καλέ/ή μου φίλε/η, να έχω περισσότερη υπομονή κι αοργησία. Θα'θελα να μην είναι η αγάπη μου μόνο στα χείλη μου, αλλά και στην καρδιά μου. Θυμάμαι και τον Χριστό μας. Το πώς υπέμενε τα πάντα με την χαρακτηριστική, θεϊκή Του γαλήνη.

  Πάσχουμε, πάσχουμε πολύ. Όμως, στο ιατρείο που λέγεται εκκλησία, όλοι σωζόμαστε αν το ζητήσουμε. Κανείς δεν είναι υπεράνω κανενός. Ταπείνωση χρειάζεται. Μέσα απ'τα μικρά και καθημερινά πράγματα: με ένα 'σ'αγαπώ' μας καρδιακό, με το να πλύνουμε τα πιάτα όταν η γυναίκα μας έχει αποκάμει, με μια αγκαλιά στο παιδί μας, μ'ένα 'Κύριε ελέησέ με'...

  Ο δρόμος προς τη θέωση περνάει απ'αυτή τη γη. Απ'τον διπλανό μας. Με τα μυστήριά Του οδηγό. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος... Να εύχεσαι, ψυχή μου.