Κι ήταν τόσο αληθινό... Τόσο αληθινό...
Αισθανόμουν πως το σκοτάδι δε μπορεί πια να με τυλίξει με το διάφανο της μοναξιάς του...
Σαν απόηχος από γλυκιά μελωδία πιάνου. Μελωδία που ταξιδεύει με δίψα μέχρι τα ουράνια δωμάτια. Μέχρι το υπαρκτό του Παραδείσου. Μέχρι τον ίδιο τον Πλάστη μας.
Τ'ακούς; Αυτή η στιγμή δε θα χαθεί. Δεν είναι δυνατόν να χαθεί!
