Δες απλά

Κάποιος σοφός είπε πως ο σημερινός κόσμος στον οποίο ζούμε, είναι κόσμος σύγχυσης. Τρέχουμε συνεχώς. Κυνηγάμε χίμαιρες συμφερόντων, ανέσεων, απολαύσεων, πλουτισμού. Κυνηγάμε την χαρά. Και όλο και πιο πολύ επιταχύνουμε για να πετύχουμε. Και όλο και πιο πολύ χρόνο νομίζουμε πως εξοικονομούμε. Και συνέχεια τρέχουμε σαν τρελοί...
Χρειάζεται λίγο να χαλαρώσουμε. Αν τεντώνεις συνεχώς ένα τόξο, κάποτε θα σπάσει. Αν ασταμάτητα κυνηγάμε, τοτε πάνω στο τρέξιμο θα αφήσουμε και την ίδια την προσωπικότητά μας. Θα χάσουμε τον εαυτό μας.
Βρες λίγο χρόνο για σένα. Κάθισε κάπου ήρεμα. Σκέψου ποιός είσαι. Δες την μέχρι τώρα πορεία σου. Παρατήρησες ποτέ πώς ο ήλιος κοκκινίζει, όταν δύει; Είδες πώς ο ουρανός αγκαλιάζει το ηλιοβασίλεμα; Αν όχι, πραγματικά δεν ξέρεις τι χάνεις...
Η χαρά κρύβεται εκεί που δεν την περιμένεις. Το τέλειο δεν είναι υποχρεωτικά το πολύπλοκο. Προσπάθησε να είσαι ήρεμος και απλός. Ο απλός άνθρωπος είναι ο αληθινός άνθρωπος. Είχε πάει κάποτε στον γέροντα Παϊσιο ένας άνθρωπος με πολλά προβλήματα και ο γέροντας τον συμβούλεψε: "Παιδί μου, βρες τα πρώτα με τον Θεό και όλα θα πάνε καλά. Όταν τα βρεις με τον ρυθμιστή του Σύμπαντος, τότε Εκείνος όλα θα στα δώσει".

Σαν το αηδόνι

Ο γέροντας Πορφύριος συμβουλεύει πως πρέπει να αγαπάμε τον Θεό αθόρυβα:
"Κανείς να μην σας βλέπει, κανείς να μην καταλαβαίνει τις κινήσεις λατρείας σας προς τον Θεό. Όλ'αυτά κρυφά, μυστικά, σαν τους ασκητές. Θυμάστε που σας έχω πει για το αηδονάκι; Μες στο δάσος κελαηδάει. Στη σιγή. Να πεις πως κάποιος το ακούει, πως κάποιος το επαινεί; Κανείς. Πόσο ωραίο κελάηδημα μες στην ερημιά!" (γέροντας Πορφύριος)

Αγάπη σημαίνει να πονάς για τον άλλο

Η αγάπη είναι πόνος. Αγάπη σημαίνει να πονάς για τον άλλο. Όταν αγαπάς λίγο, πονάς και λίγο. Όταν αγαπάς πολύ, πονάς και πολύ! Η αληθινή αγάπη είναι σαν το πιο σπάνιο λουλούδι. Ο γέροντας Πορφύριος είχε πει σχετικά: "Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο. Όποιος αγαπάει περισσότερο, δίνει περισσότερο. Και όποιος αγαπάει πάρα πολύ, τι άλλο αντάξιο έχει να δώσει; Δίνει τον εαυτό του"!

Εμπόδια και δυσκολίες

Όλοι, λίγο ή πολύ, έχουμε εμπόδια και δυσκολίες. Το θέμα είναι πώς τα αντιμετωπίζουμε και πώς στεκόμαστε απέναντί τους! Ο απόστολος Παύλος δίνει την πιο σωστή κατεύθυνση... Είχε γράψει σε μια επιστολή του τα εξής: "Γνωρίζουμε καλά πως η θλίψη εργάζεται σιγά-σιγά και φέρει ως πολύτιμο αγαθό την υπομονή, η δε υπομονή έχει ως καρπό της την δοκιμασμένη αρετή, η δε δοκιμασμένη αρετή φέρει την σταθερή ελπίδα προς το Θεό". Αυτά είναι πολύ σπουδαία λόγια, αν μπορέσουμε να εμβαθύνουμε έστω και λίγο...

> Για να φτάσεις κάπου πρέπει να προσπαθήσεις.
> Για να δεις ηλιοβασίλεμα πρέπει να ηλιοκαείς.
> Για ν'ανεβείς σε μια βουνοκορφή πρέπει να ιδρώσεις σκαρφαλώνοντας.
> Για να αισθανθείς χαρά αληθινή πρέπει να δοκιμαστείς με λύπες.
> Για ν'ανθίσει ένα δέντρο πρέπει να αντέξει με γυμνά κλαδιά το κρύο του χειμώνα.

Ποτέ μην το βάζεις κάτω!

Χωρίς λόγια

Έχεις άραγε αναρωτηθεί μήπως υπάρχει και κάτι άλλο εκτός από τον δικό σου κόσμο; Έχεις ποτέ αναρωτηθεί γιατί κάποια πράγματα συμβαίνουν σε κάποιους και όχι σε κάποιους άλλους;
Νομίζω πως η διπλανή φωτογραφία θα σε έβαλε κάπως στο θέμα... Ο τίτλος είναι σχετικά άτυχος. Πριν μερικά χρόνια κατάλαβα πως ζούσα έναν δικό μου κόσμο μέσα στον αληθινό κόσμο. Πως ζούσα σε μια γυάλα, σε μια ψεύτικη πραγματικότητα. Και νόμιζα πως αυτό που ζούσα ήταν η αληθινή διάσταση της ζωής. Πόσο ανίδεος και επιφανειακός ήμουν...
Όμως, ήρθε ξαφνικά ο θάνατος ενός ανθρώπου και τάραξε για πάντα τα νερά της ψεύτικης ζωής που ζούσα. Γνώρισα έναν Μιχάλη, 28 χρόνων, που έπασχε από καρκίνο. Όταν τον γνώρισα, ο καρκίνος ήταν ήδη πολύ προχωρημένος και ο Μιχάλης βρισκόταν στο τελευταίο πιο βαρύ και επώδυνο στάδιο...
Την τρίτη φορά που πήγα να τον επισκεφτώ το κρεβάτι του ήταν άδειο. Η ψυχή του είχε φτερουγίσει μακρυά από τον πόνο... Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να συνειδητοποιώ σιγά-σιγά το τι είμαστε. Πού και πώς ζούμε. Όμως, μέσα μου με έπνιγε ένα παράπονο: γιατί στον Μιχάλη; γιατί όχι σε κάποιον άλλο; Και γιατί θα έπρεπε να υπάρχει ο πόνος και ο θάνατος;
Από εκείνη τη θλιβερή ημέρα άρχισα μέσα μου να αναζητώ απαντήσεις. Ανακάλυψα πως χιλιάδες άνθρωποι πάσχουν από πολύ δύσκολες ασθένειες, όπως ο καρκίνος. Και το πιο τραγικό, πόσες χιλιάδες παιδάκια σε όλο τον κόσμο πονούν και υπομένουν αυτή τη δυσβάσταχτη αρρώστια...
Πήγα και είδα τέτοια παιδάκια. Τέτοιες μικρές, αγγελικές ψυχούλες. Η καρδιά δεν αντέχει, όταν αντικρίζει αυτές τις παιδικές ματιές... Λιώνει, γίνεται κομμάτια. Κλαίει και πονάει. Πονάει πολύ...
Αλλά δεν θέλω να μείνω μόνο σε αυτό το στάδιο. Διότι το να κλάψεις για λίγο ή πιο πολύ, το να συγκινηθείς περιστασιακά ή για μια στιγμή δεν είναι ικανό να αλλάξει την πραγματικότητα...
Κάθε φορά που είναι να πέσεις για ύπνο, στάσου για μια στιγμή. Σκέψου πως τόσα μικρά παιδάκια δεν μπορούν την ίδια στιγμή να κοιμηθούν, όπως εσύ και εγώ... Επειδή πονούν πολύ. Και οι γονείς λιώνουν και αυτοί σαν κεριά από πάνω τους και πονούν πιο πολύ από τα μικρά αγγελούδια. Γιατί, ποιός πόνος μπορεί να συγκριθεί με τον πόνο αυτών των γονιών;
Πιστεύω πως θα ήθελες και συ να βοηθήσεις λίγο. Να μπορούσες να πάρεις λίγο από τον πόνο που νιώθουν αυτές οι μικρές ψυχές. Κάθισα και σκέφτηκα πολύ. Και είδα πως η πιο δυνατή λύση είναι η προσευχή.
Άφησε για λίγο το κρεβάτι σου. Γονάτισε και πες λόγια απ'την καρδιά σου στον Θεό. Για εκείνες τις μικρές ψυχούλες που λιώνουν στους θαλάμους των νοσοκομείων. Που δεν ξέρεις αν θα ζουν την επόμενη μέρα... Σε κάθε πτέρυγα παιδικού καρκίνου υπάρχει μια λίστα με τα ονόματα των παιδιών που νοσηλεύονται. Αυτή η λίστα με τον καιρό μικραίνει ή μεγαλώνει. Μικραίνει κάθε φορά που κάποιο αγγελούδι φτερουγίζει για τον ουρανό. Μεγαλώνει, όταν κάποιο άλλο παιδάκι προσβάλλεται από τη νόσο και εισάγετια στην πτέρυγα... Κάνε και μια ευχή για τους γονείς τους, ώστε να απαλύνεται ο πόνος τους. Και για όλους εκείνους που πονούν και υποφέρουν...
Καμιά προσευχή σου δεν πάει χαμένη. Και κανένα δάκρυ δεν φτάνει ποτέ στο έδαφος... Το μαζεύει ο άγγελός σου με πολύ δέος και το πηγαίνει κατευθείαν στο θρόνο του Θεού. Και Εκείνος αποκλείεται να μην σε ακούσει. Επειδή η προσευχή που κάνουμε για τους άλλους έχει πολύ πιο μεγάλη δύναμη από την προσευχή που κάνουμε για τον εαυτό μας. Έτσι, μπορείς και μπορώ, αδερφή και αδερφέ, να κάνουμε και εμείς από το δωμάτιό μας μια μικρή προσφορά. Το μόνο που χρειάζεται κάθε φορά είναι το να θυμόμαστε. Να θυμόμαστε... Και να ευχόμαστε...

Χόρεψε αργά

Το πιο κάτω ποιήμα γράφτηκε πριν οχτώ περίπου μήνες από ένα κοριτσάκι που πάσχει από καρκίνο σε ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης και οι γιατροί του είχαν δώσει άλλους έξι μήνες ζωής...
ΧΟΡΕΨΕ ΑΡΓΑ
Παρακολούθησες ποτέ παιδιά στο λούνα παρκ;
Ή άκουσες τη βροχή να πέφτει στο χώμα;
Παρακολούθησες το τρελό πέταγμα μιας πεταλούδας;
χάζεψες τον ήλιο καθώς ξεθωριάζει τη νύχτα;
Καλύτερα να χαλαρώσεις. Μη χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή. Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Τρέχεις αλαφιασμένος κάθε μέρα;
Όταν ρωτάς κάποιον "πώς είσαι" ακούς την απάντηση;
Όταν τελειώνει η μέρα πέφτεις στο κρεβάτι αγκαλιά
με σκέψεις για εκατοντάδες δουλειές που γυρνούν στο κεφάλι σου;
Καλύτερα χαλάρωσε. Μη χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή. Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Είπες ποτέ στο παιδί σου "θα το κάνουμε αυτό αύριο"
και μέσα στη βιασύνη του δεν είδες τη λύπη του;
έχασες επαφή; Άφησες μια καλή φιλία να πεθάνει
επειδή ποτέ δεν είχες το χρόνο να πάρεις ένα τηλέφωνο
και να πεις ένα "γεια";
Καλύτερα να χαλαρώσεις. Μη χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή. Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Όταν τρέχεις σαν τρελός για να πας κάπου,
χάνεις τη μισή αξία της διαδρομής.

Είναι σα να πετάς ένα δώρο που δεν άνοιξες.
Η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας.
Γι'αυτό χαλάρωσε.
Άκου τη μουσική πριν τελειώσει το τραγούδι.

Καλώς όρισες

Καλώς όρισες στην αόρατη γωνιά!

Είναι μια πειραματική σελίδα και ελπίζω μελλοντικά να τη βελτιώσω! Προς το παρόν, θα αναρτώνται απλά κάποια κείμενα μέχρι να καταλήξω στην τελική μορφή. Για να δούμε πώς θα πάει όλη προσπάθεια και κατόπιν βλέπουμε.

Τα ξαναλέμε.