Χωρίς λόγια

Έχεις άραγε αναρωτηθεί μήπως υπάρχει και κάτι άλλο εκτός από τον δικό σου κόσμο; Έχεις ποτέ αναρωτηθεί γιατί κάποια πράγματα συμβαίνουν σε κάποιους και όχι σε κάποιους άλλους;
Νομίζω πως η διπλανή φωτογραφία θα σε έβαλε κάπως στο θέμα... Ο τίτλος είναι σχετικά άτυχος. Πριν μερικά χρόνια κατάλαβα πως ζούσα έναν δικό μου κόσμο μέσα στον αληθινό κόσμο. Πως ζούσα σε μια γυάλα, σε μια ψεύτικη πραγματικότητα. Και νόμιζα πως αυτό που ζούσα ήταν η αληθινή διάσταση της ζωής. Πόσο ανίδεος και επιφανειακός ήμουν...
Όμως, ήρθε ξαφνικά ο θάνατος ενός ανθρώπου και τάραξε για πάντα τα νερά της ψεύτικης ζωής που ζούσα. Γνώρισα έναν Μιχάλη, 28 χρόνων, που έπασχε από καρκίνο. Όταν τον γνώρισα, ο καρκίνος ήταν ήδη πολύ προχωρημένος και ο Μιχάλης βρισκόταν στο τελευταίο πιο βαρύ και επώδυνο στάδιο...
Την τρίτη φορά που πήγα να τον επισκεφτώ το κρεβάτι του ήταν άδειο. Η ψυχή του είχε φτερουγίσει μακρυά από τον πόνο... Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να συνειδητοποιώ σιγά-σιγά το τι είμαστε. Πού και πώς ζούμε. Όμως, μέσα μου με έπνιγε ένα παράπονο: γιατί στον Μιχάλη; γιατί όχι σε κάποιον άλλο; Και γιατί θα έπρεπε να υπάρχει ο πόνος και ο θάνατος;
Από εκείνη τη θλιβερή ημέρα άρχισα μέσα μου να αναζητώ απαντήσεις. Ανακάλυψα πως χιλιάδες άνθρωποι πάσχουν από πολύ δύσκολες ασθένειες, όπως ο καρκίνος. Και το πιο τραγικό, πόσες χιλιάδες παιδάκια σε όλο τον κόσμο πονούν και υπομένουν αυτή τη δυσβάσταχτη αρρώστια...
Πήγα και είδα τέτοια παιδάκια. Τέτοιες μικρές, αγγελικές ψυχούλες. Η καρδιά δεν αντέχει, όταν αντικρίζει αυτές τις παιδικές ματιές... Λιώνει, γίνεται κομμάτια. Κλαίει και πονάει. Πονάει πολύ...
Αλλά δεν θέλω να μείνω μόνο σε αυτό το στάδιο. Διότι το να κλάψεις για λίγο ή πιο πολύ, το να συγκινηθείς περιστασιακά ή για μια στιγμή δεν είναι ικανό να αλλάξει την πραγματικότητα...
Κάθε φορά που είναι να πέσεις για ύπνο, στάσου για μια στιγμή. Σκέψου πως τόσα μικρά παιδάκια δεν μπορούν την ίδια στιγμή να κοιμηθούν, όπως εσύ και εγώ... Επειδή πονούν πολύ. Και οι γονείς λιώνουν και αυτοί σαν κεριά από πάνω τους και πονούν πιο πολύ από τα μικρά αγγελούδια. Γιατί, ποιός πόνος μπορεί να συγκριθεί με τον πόνο αυτών των γονιών;
Πιστεύω πως θα ήθελες και συ να βοηθήσεις λίγο. Να μπορούσες να πάρεις λίγο από τον πόνο που νιώθουν αυτές οι μικρές ψυχές. Κάθισα και σκέφτηκα πολύ. Και είδα πως η πιο δυνατή λύση είναι η προσευχή.
Άφησε για λίγο το κρεβάτι σου. Γονάτισε και πες λόγια απ'την καρδιά σου στον Θεό. Για εκείνες τις μικρές ψυχούλες που λιώνουν στους θαλάμους των νοσοκομείων. Που δεν ξέρεις αν θα ζουν την επόμενη μέρα... Σε κάθε πτέρυγα παιδικού καρκίνου υπάρχει μια λίστα με τα ονόματα των παιδιών που νοσηλεύονται. Αυτή η λίστα με τον καιρό μικραίνει ή μεγαλώνει. Μικραίνει κάθε φορά που κάποιο αγγελούδι φτερουγίζει για τον ουρανό. Μεγαλώνει, όταν κάποιο άλλο παιδάκι προσβάλλεται από τη νόσο και εισάγετια στην πτέρυγα... Κάνε και μια ευχή για τους γονείς τους, ώστε να απαλύνεται ο πόνος τους. Και για όλους εκείνους που πονούν και υποφέρουν...
Καμιά προσευχή σου δεν πάει χαμένη. Και κανένα δάκρυ δεν φτάνει ποτέ στο έδαφος... Το μαζεύει ο άγγελός σου με πολύ δέος και το πηγαίνει κατευθείαν στο θρόνο του Θεού. Και Εκείνος αποκλείεται να μην σε ακούσει. Επειδή η προσευχή που κάνουμε για τους άλλους έχει πολύ πιο μεγάλη δύναμη από την προσευχή που κάνουμε για τον εαυτό μας. Έτσι, μπορείς και μπορώ, αδερφή και αδερφέ, να κάνουμε και εμείς από το δωμάτιό μας μια μικρή προσφορά. Το μόνο που χρειάζεται κάθε φορά είναι το να θυμόμαστε. Να θυμόμαστε... Και να ευχόμαστε...