Η αρμένικη πόλη Μελιτίνη είναι ποτισμένη με το αίμα των Χριστιανών, όπως και ολόκληρη η Αρμενία. Το πρώτο αίμα που χύθηκε για το Χριστό σ’ αυτήν την πόλη ήταν του αγίου Πολυεύκτου το 249μΧ. Τη μνήμη του την τιμούμε στις 9 Ιανουαρίου.
Στη Μελιτινή βρίσκονταν δύο φίλοι: ο Νέαρχος και ο Πολύευκτος. Και οι δύο ήταν αξιωματικοί – ο Νέαρχος βαπτισμένος, ο Πολύευκτος αβάπτιστος. Όταν έφθασε η διαταγή του αυτοκράτορα για να εξαπολυθεί διωγμός κατά των χριστιανών, ο Νέαρχος προετοιμάστηκε να πεθάνει. Όμως η λύπη του ήταν μεγάλη, διότι είχε αποτύχει να στρέψει το φίλο του, Πολύευκτο, στην αληθινή Πίστη. Εκείνος, τότε, μαθαίνοντας την αιτία της λύπης του Νεάρχου υποσχέθηκε να προσχωρήσει στη χριστιανική πίστη.
Την επομένη ο Πολύευκτος είδε ένα όνειρο, το οποίο ανέφερε στο φίλο του: είδε τον ίδιο τον Κύριο να εμφανίζεται μπροστά του, ολόλαμπρος, να του αφαιρεί τα παλιά ρούχα, να τον ενδύει με απαστράπτοντα νέα ενδύματα και να τον επιβιβάζει στη σέλλα ενός φτερωτού αλόγου. Μετά απ’ αυτό ο Πολύευκτος πήγε πράγματι στην πόλη, καταξέσκισε δημοσίως το αυτοκρατορικό διάταγμα περί βασανισμού των χριστιανών και κατέστρεψε πολλά ειδωλολατρικά αγάλματα.
Το αποτέλεσμα ήταν ο ίδιος να βασανιστεί και να καταδικαστεί σε θάνατο. Όταν τον έφεραν στον τόπο της εκτέλεσής του, έστρεψε το βλέμμα του προς το πλήθος και βλέποντας τo Νέαρχο φώναξε περιχαρής: “Σώσε τον εαυτό σου αγαπημένε μου φίλε! Θυμήσου τον όρκο αγάπης ανάμεσά μας, που τώρα επιβεβαιώνεται”. Αργότερα, τελειώθηκε ως μάρτυρας Χριστού ολοκαυτωθείς στην πυρά και ο άγιος Νέαρχος, ο οποίος μνημονεύεται στις 22 Απριλίου.
(Ευχαριστούμε πολύ το φίλο που το έστειλε)
Αυτός που στέκει μπροστά σ'ένα ανοιχτό παράθυρο ακούει το θόρυβο που έρχεται απ'έξω. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Εντούτοις, μπορεί, αν θέλει, να ξεχωρίσει ή όχι τους θορύβους αυτούς. Αυτός που προσεύχεται είναι εκτεθειμένος σε πλήθος ξένες σκέψεις, συναισθήματα και εντυπώσεις. Το να θελήσει να εμποδίσει την εισροή τους είναι τόσο ανωφελές όσο το να εμποδίσει τον αέρα να κινείται σ'ένα ανοιχτό δωμάτιο. Όμως, μπορεί κανείς να τις παρακολουθεί ή να μην τις παρακολουθεί. Έτσι, η παρουσία τους, αν το θέλουμε και εμείς οι ίδιοι, μπορεί να μένει απαρατήρητη κατά τη διάρκεια της προσευχής μας. Αυτό δεν μπορούμε να το πετύχουμε, μας λένε οι άγιοι, παρά με τη συνεχή άσκηση και γυμναστική του πνεύματός μας. 
