Συνειδητοποιώντας το φυσιολογικό

2011!

Ειναι φυσιολογικό  ο νέος να γοητεύεται απο του κόσμου τη λάμψη. 

Η κατάκριση, το lifestyle, το rock και το roll, μερικά από τα θέλγητρα  στ' αλήθεια σε κερδίζουν. 

Εξάλλου χωρίς αυτά τι θα λέγαμε στις συζητήσεις. 

Εσύ που δεν ξέφυγες...  μη λυπάσαι! 

Eσύ που τα ασπάστηκες είσαι cool! 

Φυσιολογικό δεν είναι;

Είναι 2011! 

Εξάλλου όλοι το κάνουν. 

Εσύ γιατί να διαφέρεις;

Εξάλλου όλοι γοητεύονται.

Σε καλώ σε μια συναντησή. Θα ενώσουμε τους φυσιολογικούς μας κόσμους. 

Διστάζεις...

'Ελα μην τα χαλάς. 

Σε θέλω φορτσαρισμένο! 'Εχω διάθεση στη σημερινή μας συνάντηση να μάστε από την ίδια πάστα. Να ανήκουμε στο σύγχρονο σύστημα! 

Όταν βρεθείς σε κατάσταση πειρασμού

Όταν βρεθείς σε κατάσταση πειρασμού, μην τον θεωρήσεις σαν αντικείμενο έρευνας και μελέτης ούτε να αρχίσεις να μετράς τα υπέρ και τα κατά που θα μπορούσε να έχει για την πνευματική σου ζωή η υποχώρηση σ'αυτόν. Με τον τρόπο αυτό μολύνεις την καρδιά σου και χάνεις καιρό. Και ήδη αυτό αποτελεί κέρδος του εχθρού. Αντίθετα, στρέψε το βλέμμα χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση προς τον Κύριο και πες: "Κύριε, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ". Όσο πιο γρήγορα απομακρύνεις την σκέψη σου από τον πειρασμό τόσο πιο γρήγορα έρχεται η βοήθεια.

(Απόσπασμα απ'το βιβλίο του Τίτο Κολλιάντερ, "Ο δρόμος των ασκητών")

Όσο πιο πολύ...

Ο Θεός αγαπάει πολύ τους αμαρτωλούς. Αλλά πιο πολύ απ'όλους αγαπάει αυτούς που είναι "μέσα για μέσα" στην αμαρτία (βλ. & http://aoratigonia.blogspot.com/2011/06/blog-post_11.html).

Αυτό ο ίδιος ο Χριστός μάς το απέδειξε με τον ληστή, με την πόρνη, με τον άσωτο υιό... Για να σου δώσω ένα παράδειγμα (λίγο ατυχές βέβαια) να το καταλάβεις καλύτερα:

Φαντάσου πως ανάμεσα στον Χριστό και στον κάθε άνθρωπο υπάρχει μια γραμμή. Η γραμμή αυτή συμβολίζει την αγάπη. Όσο απομακρύνομαι από κοντά του, τότε όσο πιο πολύ αμαρτάνω τόσο πιο πολύ μεγαλώνει η γραμμή και η απόσταση και τόσο πιο μεγάλη γίνεται η αγάπη του Χριστού. Όσο πιο πολύ φεύγω από κοντά του, τότε εκείνος τόσο πιο πολύ θα μ'αγαπάει και τόσο πιο πολύ θα προσπαθεί να βρίσκει τρόπους να με πλησιάσει.Η αγάπη του Χριστού ποτέ δεν μικραίνει! Μόνο μεγαλώνει... Γι'αυτό, ας μην απογοητευόμαστε ποτέ! Η απογοήτευση είναι η χαρά του διαβόλου.

Ας έχουμε την ελπίδα μας στο Χριστό. Άσχετα με το πόσο αμαρτωλοί είμαστε. Αν θες άλλο παράδειγμα πιο δυνατό, πιο πειστικό δεν έχεις παρά να κοιτάξεις τον ίδιο τον Εσταυρωμένο.... Τότε θα σου λυθούν όλες οι απορίες...

3 συμβουλές και 1 ευχή

Κάποτε μίλησα μ'έναν πολύ σοφό και άγιο άνθρωπο. Δεν μιλούσε πολύ, όμως κάθε φράση του ήταν διαλεχτή, πετυχημένη, σοφή και άγια...

Συμβουλές του:
- Να αγαπάς αληθινά το Θεό και τον άνθρωπο.
- Να μην απελπίζεσαι ποτέ.
- Να εξομολογείσαι και να κοινωνάς όσο πιο πολύ μπορείς.

Ευχή του:
Να'χεις πάντα στη ψυχή σου το όνομα του Κυρίου.

Λίγα λόγια για την καρδιά...

Έχουμε καρδιά;

Νομίζω πως δυστυχώς σχεδόν όλοι αυθόρμητα θα απαντούσαμε κουνώντας καταφατικά το κεφάλι μας. Όμως, η αλήθεια είναι μάλλον αρνητική. Στην πραγματικότητα, η ερώτηση θα'πρεπε να είναι: Έχουμε αγάπη; Επειδή, όποιος έχει αγάπη έχει και καρδιά. Και όποιος έχει καρδιά έχει και αγάπη. H καθαρή καρδιά είναι σαν την πυξίδα:δείχνει πάντα τον Χριστό. Έτσι δεν χάνεσαι, δεν παραπλανάσαι, δεν υποφέρεις. Πάντα έχεις τον Κύριο να κοιτάς, να ελπίζεις, να παίρνεις κουράγιο και να προχωράς.
Η αγάπη θέλει καθαρή καρδιά. Όταν η καρδιά πονηρεύει, τότε η αγάπη χάνεται... Θέλει πολύ προσοχή...

Δίπλα στον αγιορείτη μοναχό

Η ζωή του αγιορείτη μοναχού είναι φυσική, η πίστη του αυθεντική, τα αισθήματά του πηγαία, η λογική του υπερβατική. Κοντά του νιώθεις διαφορετικός αλλά συγγενής, ανθρώπινος με θεϊκές προοπτικές, μικρός αλλά παρηγορημένος, με δέος αλλά οικείος. Δίπλα του συγχωρείς, πιστεύεις, παραμυθείσαι, ελπίζεις. Ζεις τη θεϊκή εμπειρία, την αιωνιότητα, το θαύμα, τη χάρη του Θεού. Δίπλα του ποθείς την αγιότητα...

(Απόσπασμα απ'το βιβλίο του μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου Χατζηνικολάου "Φωνή αύρας λεπτής")

Όταν ερχόμαστε στη θέση του άλλου

Πολύ βοηθάει για να έρθει η εσωτερική καλοσύνη, όταν ερχόμαστε στη θέση του άλλου. Διότι τότε έρχεται φυσιολογικά η αγάπη, ο πόνος, η ταπείνωση, η ευγνωμοσύνη μας στον Θεό με τη συνεχή δοξολογία και η καρδιακή προσευχή για τον πλησίον μας και τότε γίνεται και ευπρόσδεκτη στο Θεό η προσευχή μας και βοηθάει το συνάνθρωπό μας.

(Απ'το βιβλίο "Επιστολές" του γέροντα Παϊσίου -εκδ.Σουρωτής)

Το αντίδοτο του θυμού

Ρώτησαν κάποτε τον αββά Ζωσιμά:

 -Πώς μπορεί κανείς, όταν τον εξευτελίζουν ή τον κακολογούν ορισμένοι, να μην θυμώσει;

 Και ο αββάς αποκρίθηκε:

-Αν θεωρεί κανείς τον εαυτό του τιποτένιο δεν ταράζεται, καθώς είπε ο αββάς Ποιμήν: "Αν ταπεινώσεις τον εαυτό σου, θα βρεις ανάπαυση".

(Απ'το βιβλίο Αββά Ζωσιμά- Κεφάλαια ωφέλιμα -εκδ.Ι.Μ.Παρακλήτου)

Τα πριγκιπόπουλα του Θεού

Ξέρεις τι είσαι; Ξέρεις τι είσαι; Είσαι πριγκιπόπουλο και πριγκιποπούλα. Είσαι βασιλόπουλο και βασιλοπούλα. Είσαι παιδί του ουρανίου βασιλέως. Είσαι άνθρωπος του Θεού. Έχεις, βρε, τον Κύριο που προπορεύεται στα βήματά σου. Έχεις άγγελο φωτεινό. Έχεις άγγελο προστάτη να σε φυλάει, να σε σκεπάζει.
...Αν βλέπαμε τη δόξα μας, τη δόξα της πίστης, τη δόξα του αγίου βαπτίσματος, τη δόξα "τι θα πει να'σαι χριστιανός"!

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)

Το γιατί

<<Το γιατί>> το ρώτησα βλάσφημα στον Κύριο πολλές φορες. 

<<Το γιατί>> σε μένα, με στοίχειωνε σε κάθε μου δυσκολία.

Μα σαν έφευγε η δυσκολία, έφευγε και <<το γιατί>>. 

Μα σαν έφευγε η δυσκολία, ερχόταν η λήθη.

Μα σαν έφευγε η δυσκολία, ερχόταν  και η αμαρτία. 

<<Το γιατί>> πρέπει να πάψω να το ρωτώ στον Κύριο.

<<Το γιατί>>  πρέπει να το απευθύνω σε μένα.

Γιατί ευατέ μου δεν μπορείς  να κρατήσεις την χαρά Του Χριστού;

Γιατί ευατέ μου <<αναγκάζεις>> τον Κύριο να σε δοκιμάσει απο αγάπη για να τον ξαναθυμηθείς;

Βγάλε  <<το γιατί>> απο το λεξιλόγιο σου. 

Αντικατάστησε το με ενα <<ήμαρτον>>... 

ανώνυμος

Ένα θαύμα και μια απορία

Πριν λίγες μέρες ένας φίλος μου γλίτωσε από καθαρό θαύμα σε τροχαίο ατύχημα με τη μηχανή του...
Είναι ένας κανονικός άνθρωπος όπως όλοι μας. Με μέτρια, χλιαρή πίστη -όπως λέει ο ίδιος. Αλλά το τι έζησε, το τι είδε, το τι αισθάνθηκε τη στιγμή του ατυχήματος, τον συγκλόνισαν... Και μου είπε κάτι που με προβλημάτισε πάρα πολύ. Μου είπε: "Με αγαπάει πολύ ο Θεός. Αυτό κατάλαβα".

Μακάρι να μπορούσαμε να αισθανόμασταν όλοι έτσι. Ως τα ευνοημένα, τα αγαπημένα του Θεού. Τότε θα αλλάζαμε τρόπο ζωής. Τότε θα σκεφτόμασταν αλλιώς... Τότε θα μαλάκωνε η καρδιά μας, θα άνοιγαν τα μάτια της ψυχής μας...

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Θεός αγαπάει όλους μας. Εντελώς ξεχωριστά, εντελώς αληθινά, εντελώς προσωπικά. Εμείς, όμως, αγαπάμε τον Θεό;

Ποιός αγαπά τους εχθρούς

Ο Κύριος αγαπά όλους, περισσότερο όμως όσους Τον αναζητούν! (Αγ. Σιλουανός).

…Άνθρωπος που είναι βολεμένος, δεν είναι αγαπητός προς τον Θεό κατά κάποιο τρόπο. Ποιον αγαπά ο Θεός ; Αυτόν που ανακατεύει τα σύμπαντα για να βρει την αλήθεια! Που μέσα στην πορεία του μπορεί να αρνηθεί τον Θεό! Δεν τον ενδιαφέρει τον Θεό αυτό…δεν έχει τέτοια κόμπλεξ ο Θεός! Τον ενδιαφέρει εάν η ψυχή τιμά την ύπαρξή της, δηλαδή εάν αναζητεί την αλήθεια!

 …Ένας τέτοιος άνθρωπος, που παλεύει αναζητώντας την αλήθεια, ριψοκινδυνεύοντας  την ησυχία του, του φαίνεται ασήμαντο να τον αδικούν! Έχει άλλον βαθύτερο πόνο, έχει ένα μεγαλύτερο πρόβλημα που τον πιλατεύει! Δεν τον νοιάζει εάν τον αδίκησαν στο άλφα ή στο βήτα πράγμα!

Τους εμέ φιλούντας αγαπώ, λέει ο Κύριος, οι δε εμέ ζητούντες, ευρύσουσι χάριν!

Τότε η ψυχή με αγαλλίαση λέει: Ο Κύριος μου! Εγώ δούλος σος!

απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσ/νίκης 

(Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη που μας το έστειλε!)

Άσε με να σου μιλήσω

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πονάω αυτή τη στιγμή που γράφω… Θέλω τόσο πολύ να κλάψω. Δε με νοιάζει αν με δεις, αν με κοροϊδέψεις. Θέλω μονάχα να νιώσω λίγο ελεύθερος. Να βγάλω τη μάσκα την ψεύτικη… Να αναπνεύσω λίγο ελεύθερος. Να αφήσω την άθλια, μίζερη καθημερινότητα των πρέπει, των δήθεν. Τη ρουτίνα των ίδιων και των ίδιων.

Γι’αυτό, επέτρεψέ μου να κάνω τα δάκρυά μου εξομολόγηση. Άσε με να σου μιλήσω από καρδιάς για μια παραλία. Σβήσε για λίγο το άγχος της ψυχής σου και συντονίσου με την δική μου. Είναι πολύ δύσκολο αυτό που σου ζητάω, μα προσπάθησε…

Υπάρχει μια παραλία πολύ κοντά μας, μα και τόσο απόμακρη. Εγκαταλειμμένη. Τόσο πανέμορφη, μαγευτική, μα και τόσο απρόσιτη και αόρατη στα παραδομένα στην καθημερινότητα μάτια μας. Δεν μπορείς να την δεις, επειδή βλέπεις με τα μάτια σου. Τα μάτια που συνήθισαν στα ψεύτικα, στα ίδια, στα πονηρά, στα ασήμαντα.

Όλοι κάποτε είχαμε μια καρδιά γεμάτη προσδοκίες, γεμάτη ελπίδες και όνειρα… Μια καρδιά που διψούσε να ζήσει αληθινά. Μια καρδιά που, όμως, με τον καιρό ναρκώθηκε στο βόλεμα και τους τρελούς, απάνθρωπους ρυθμούς της πολύβουης ζωής. Πώς ν’ αντέξει η καρδιά έτσι; Πώς να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι σε μια ζωή που τόσο ωμά σε καταδυναστεύει; Δεν αντέχει η ευαίσθητη καρδιά έτσι. Αλλάζει σιγά-σιγά. Σκληραίνει. Γίνεται γυάλινη…

Ο νους και η καρδιά...

...O νους σου να επιστρέφει στην καρδιά και εκεί να εργάζεται το αφάνταστο και ασχημάτιστο, δια μέσου της καρδιακής μνήμης του Θεού. Γιατί, όπως όλα τα φερέοικα ζώα, δηλαδή αυτά που κουβαλάνε μαζί το σπίτι τους (σαν τα σαλιγκάρια και τις χελώνες) και τα όστρακα, δεν αναπαύονται πουθενά αλλού, παρά μέσα στα όστρακα, που είναι ντυμένα και μέσα στις τρύπες τους, έτσι και ο νους, με φυσικό τρόπο, σε τίποτα άλλο δεν αναπαύεται τόσο, όσο, στο να βρίσκεται μέσα στο σώμα που φοράει, δηλαδή, μέσα στο θάλαμο της καρδιάς και στον εσωτερικό άνθρωπο. Και από εκεί, σαν από καμιά πολεμήστρα, να πολεμά τους λογισμούς και τους εχθρούς και τα πάθη, που εκεί μέσα είναι κρυμμένα, αν και οι περισσότεροι άνθρωποι αυτό δεν το γνωρίζουν.


Από τον "Αόρατο Πόλεμο", Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου


(Ευχαριστούμε πολύ το φίλο που μας το έστειλε)

Οι γύρω μου, η υπομονή και εγώ

Υπάρχουν φορές που οι γύρω μας άνθρωποι μας πληγώνουν, μας στενοχωρούν, μας φέρνουν σε δύσκολη θέση. Και τότε, εμείς θλιβόμαστε ή θυμώνουμε ή μας πιάνουν οι εγωισμοί...

Αλλά, αν πολλές φορές οι γύρω μας μας προκαλούν προβλήματα,σκεφτήκαμε ποτέ πόσες φορές και εμείς οι ίδιοι πληγώνουμε τους γύρω μας; Έστω και άθελά μας! Κανείς δεν είναι τέλειος... Όλοι είμαστε στο ίδιο καζάνι. Όλοι είμαστε άνθρωποι με λάθη, αμαρτίες, ατέλειες. Και όλοι ζούμε μέσα στον ίδιο χώρο: την εκκλησία! Ας βοηθάμε, λοιπόν, ο ένας τον άλλο με αγάπη... Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε...

Η υπομονή είναι μια αρετή που ισχύει για μένα, για σένα, για όλους μας. 

Λοιπόν, φίλε/η, καλή υπομονή!

Σαν τη χάρτινη βαρκούλα

Ρίχνω μια μικρή βαρκούλα χάρτινη μέσα στο νερό... Θα πάει, θα πάει, θα επιπλέει, θα αρμενίζει... Μα για πόσο θ'αντέξει; Πόσο χρόνο θα μείνει πάνω στην επιφάνεια; Όχι πολύ...

Το ίδιο συμβαίνει και με μας... Είμαστε τόσο μηδαμινοί και ασήμαντοι όπως η χάρτινη βαρκούλα. Αρμενίζουμε μέσα στο πέλαγος της ζωής και στην παραμικρή δυσκολία κινδυνεύουμε να βουλιάξουμε. Και όσα και να κάνουμε, όσο και να προσπαθήσουμε από μόνοι μας, τίποτα δεν θα καταφέρουμε!

Ξέρεις γιατί; Γιατί είμαστε άνθρωποι... Σκόνη, χώμα, ένα τίποτα.

Με τη βοήθεια, όμως, του Θεού μπορούμε να μείνουμε στην επιφάνεια! Δεν πνιγόμαστε! Δεν βουλιάζουμε! Το θεϊκό του χέρι φροντίζει το χάρτινο της υπόστασής μας να μένει πάντα πάνω απ'την επιφάνεια. Δεν βουλιάζουμε και αυτό χάρη στη θεϊκή του φροντίδα.... Ας έχουμε πάντα την ελπίδα μας στο Χριστό και δεν θα χαθούμε ποτέ!

Η διπλή δυνατότητα

Ας μιλήσουμε για την άγκυρα...

Η άγκυρα έχει μια μοναδική διπλή δυνατότητα, ανάλογα με την χρήση της. Μπορεί να σώσει ζωές. Μπορεί όμως να παρασύρει στο βυθό ό,τι είναι κολλημένο πάνω της...

Έτσι ακριβώς είμαστε και εμείς οι άνθρωποι. Αν αφήσουμε το Χριστό να μας πλησιάσει, τότε η καρδιά μας φωτίζεται απ'το φως του και έτσι φωτίζουμε -χωρίς να το επιδιώκουμε- και τους γύρω μας. Αν εμποδίζουμε τη Χάρη του να μας καθαρίζει, τότε μαυρίζουμε την ψυχή μας και αυτό επηρεάζει και τους άλλους.
Γι'αυτό, φίλε και φίλη, προσοχή! Ας προσπαθούμε πάντα για το καλύτερο. Για Τον καλύτερο...

Το τριπλό τεστ

Μια μέρα, εκεί που ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.

Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να κάνουν το τεστ της "τριπλής διύλισης".
"- Τριπλή διύλιση;" ρώτησε με απορία ο γνωστός του.
- Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις.
- Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας.
Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;
- Ε. όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και.
-Μάλιστα, άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα.
- Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης.

Από αγάπη

-Αν σιωπάς, να σιωπάς από αγάπη.

-Αν μιλάς, να μιλάς από αγάπη.

-Αν διορθώνεις κάποιον, να τον διορθώνεις από αγάπη.

-Αν συγχωρείς, να συγχωρείς από αγάπη.

-Στο βάθος της καρδιάς σου να έχεις τη ρίζα της αγάπης.

-Από μια τέτοια ρίζα, μόνο καλό μπορεί να προέλθει.

-Αγάπα το Θεό, και κάνε ό,τι θέλεις.

Ιερός Αυγουστίνος

(Ευχαριστούμε πολύ το φίλο που μας το έστειλε)

Αν είσαι πολύ αμαρτωλός, αν είσαι πολύ αμαρτωλή

"Αν είσαι πολύ αμαρτωλός, αν είσαι πολύ αμαρτωλή, μάθε ότι όπου περίσσεψε η αμαρτία, εκεί υπερ-περίσσεψε η χάρη του Ιησού! Και ο Χριστός αγαπάει περισσότερο τους αμαρτωλούς που είναι μέσα για μέσα στην αμαρτία! 
Σε αγαπάει ο Χριστός! Σε αγαπάει ο Χριστός! Μας αγάπησε με τέτοια αγάπη ώστε οδηγήθηκε για μας πάνω στο σταυρό του Γολγοθά..."

( Τα ανακάλυψα τυχαία ψάχνοντας στο Youtube... Ακούστε τα στον σύνδεσμο http://www.youtube.com/watch?v=4zzViLczNDM&feature=related. Δεν ξέρω ποιος είναι ο ομιλητής, αλλά προσωπικά με συγκλόνισε....)

Είπες σήμερα ευχαριστώ;

Καλημέρα φίλε! Καλημέρα φίλη! Είσαι καλά;

Μιας και...ξύπνησα σήμερα, σκέφτηκα να σου πω δυο λόγια σχετικά με το ότι και συ και εγώ και όλοι μας σήμερα...ξυπνήσαμε! Μακάρι να μπορούσαμε να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό... Τι μεγάλη ευλογία που είναι να μας επιτρέπει ο Κύριος να ζούμε άλλη μια μέρα. Ν'ανοίγουν τα μάτια μας στο ολοκαίνουριο φως της νέας μέρας.

Σήμερα που...ξύπνησα, ας πω ένα ευχαριστώ σε εκείνον που με έφτιαξε. Ας του πω "ευχαριστώ που με άφησες να ζήσω άλλη μια μέρα. Σε ευχαριστώ που μου έδωσες άλλη μια μέρα για να μετανοήσω. Ευχαριστώ που μου επέτρεψες να προσπαθήσω και σήμερα να γίνω λιγότερο κακός, λιγότερο αμαρτωλός". Να του πω του Θεού έναν λόγο καρδιάς.

Φίλε/η μου, κάθε μέρα είναι ένα πολύ μεγάλο δώρο, μια πολύ μεγάλη ευκαιρία να γίνουμε υποψήφιοι μέτοχοι της αγάπης του Χριστού! Κάθε φρέσκια μέρα και μια πρόσκληση δική του! Εύχομαι τώρα που ξύπνησες να πεις το μεγάλο "ναι" στην δική του αγάπη!

…εσύ Κύριε ποιος είσαι;

…εσύ Κύριε, ποιος είσαι ; Ποιος είσαι Κύριε ; 

Κι αν το ζητάς αυτό, κι αν στ’ αλήθεια διψάς να γνωρίσεις το φως του κόσμου που είναι ο Χριστός, δεν υπάρχει περίπτωση να μη σε βρει έστω μόνος Του Αυτός! Δεν θα Τον βρεις, θα σε βρει! Δεν θα Τον ψάξεις, Αυτός ήδη σε ψάχνει και κάποια στιγμή όταν βλέπει την καλή σου προαίρεση, όταν θα δει την δίψα της ψυχής σου ότι είναι αληθινή, ότι είσαι φιλότιμος και φιλότιμη, ότι είσαι τίμιος, ότι είσαι ειλικρινής, ότι έχεις αυτό που λέμε καρδιά, ότι δουλεύει η καρδιά σου στ’ αλήθεια και είσαι εντάξει άνθρωπος και δεν είσαι πονηρός και δεν είσαι ιδιοτελής και δεν πας να κοροϊδέψεις τον ίδιο τον Θεό και τον εαυτό σου, θα’ ρθει ο Κύριος να σε βρει, να σου αποκαλυφθεί, να σου φανερώσει το πρόσωπό Του, να σου δείξει το φως Του, να σου δείξει τις ιδιότητές Του, να σου δείξει την αγάπη Του! Θα σου φανερωθεί ο Χριστός!

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com)

(Πολλές ευχαριστίες στη φίλη που μας το έστειλε)

Οι γύρω μου και εγώ

Ο μεγαλύτερός μας φόβος δεν είναι ότι είμαστε ανεπαρκείς. Ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι ότι είμαστε πέραν κάθε μέτρου ισχυροί. Είναι το φως μας και όχι το σκοτάδι μας αυτό που μας τρομάζει.  Αναρωτιόμαστε ποιος είμαι εγώ για να είμαι λαμπρός, ταλαντούχος, θαυμαστός, υπέροχος. Μα εν τέλει ποιος είσαι εσύ που δεν είσαι όλα αυτά. Είσαι ένα παιδί του Θεού. Το να το παίζεις μικρός δεν εξυπηρετεί τον κόσμο! Δεν υπάρχει καμία φώτιση στο να συρρικνώνεσαι ώστε να μη νιώθουν οι άλλοι γύρω σου αβέβαια ή άβολα. Γεννηθήκαμε για να εκδηλώσουμε τη δόξα του Θεού που βρίσκεται μέσα μας. Όχι μέσα σε μερικούς από εμάς. Μέσα σε όλους μας. Καθώς αφήνουμε να λάμψει το δικό μας φως δίνουμε χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε σε άλλους ανθρώπους την άδεια να κάνουν το ίδιο. Καθώς ελευθερωνόμαστε απ'τον δικό μας φόβο αυτόματα η παρουσία μας ελευθερώνει και τους γύρω μας.

Marianne Williamson

(Ευχαριστούμε πολύ το φίλο που μας το έστειλε!)

Μια αγιορείτικη ιστορία

...Η θύελλα είχε ξεσπάσει με ορμή. Το χιόνι τον χτυπούσε καταιγιστικά από όλες τις πλευρές. Κι αυτός όρθιος μη μπορώντας να προχωρήσει. Επιχειρούσε να κάνει μερικά βήματα, αλλά μάταια. Ήταν πλέον παγιδευμένος και τίποτα δεν μπορούσε να τον σώσει. Ο δρόμος χαμένος, το κρύο φοβερό, το χιόνι ανέβαινε απειλητικά προς τα πάνω. Ανθρώπινη βοήθεια εκεί κοντά καμία. Ούτε ένα καλυβάκι να χωθεί μέσα. Και η ώρα προχωρούσε. Άρχιζε να βραδυάζει. Δεν υπήρχε πια σωτηρία για το γερο-Ισαάκ από πουθενά. Σιγά-σιγά το χιόνι θα τον σκέπαζε ολόκληρο. Το βράδυ εκείνο θα ήταν το τελευταίο της ζωής του.

Το πιο μεγάλο μυστικό

...Μερικοί νομίζουν ότι πρέπει να μάθουν απ'έξω λόγια, κατεβατά. Τα παιδιά απογοητεύονται, λένε ότι είναι όλο αρχαία, γιατί πρέπει να μιλάμε -λέει- στον Κύριο έτσι. Δεν είναι αυτό! Είναι το πώς θα πιάσουμε επαφή με τον ουράνιο κόσμο. Αυτό είναι το μυστικό. Όχι να λες λόγια. Τ'άλλα θα'ρθουν μετά. Το αν θα πεις αρχαία ή αν θα πεις νέα, το αν θα πεις αυτά που λέγανε οι άγιοι ή αν θα πεις και κάποια δικά σου. Αυτά έρχονται μετά. Δεν μπαίνουν στο καλούπι. Τώρα, το πρώτο είναι αυτό: να μάθεις ν'ανεβάζεις λίγο την ψυχή σου στον Κύριο. Να σκέφτεσαι τον Θεό. Ν'αγαπήσεις την προσευχή!
Η προσευχή είναι αυτή που αγγίζεις τον Κύριο και παίρνεις Χάρη απ'την Χάρη του. Ζωή απ'την ζωή του. Η ζωή του γίνεται ζωή σου. Η πνοή του γίνεται πνοή σου. Αυτά που έχει γίνονται δικά σου δια της προσευχής. Μεγάλο πράγμα η προσευχή!

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com)

Οι δύο τρόποι

Ο Χριστός έχει δύο τρόπους για να μας επισκέπτεται: είτε μέσω των πειρασμών είτε μέσω της παραμυθίας (= της παρηγοριάς).

 Ο πρώτος τρόπος είναι για να μας ελέγχει και να μας συνετίζει εξαιτίας της κακίας μας. Ο δεύτερος τρόπος είναι για να μας παρηγορεί όταν τα βρίσκουμε σκούρα και είμαστε απελπισμένοι. 

Σαν καλός πατέρας και παιδαγωγός, μία χρησιμοποιεί τον πρώτο και μία τον δεύτερο τρόπο... Αν χρησιμοποιούσε μονάχα τις δυσκολίες και επέτρεπε συνέχεια να είχαμε πειρασμούς, τότε θα συντριβόμασταν. Αν χρησιμοποιούσε μόνο την παρηγοριά, τότε θα γινόμασταν εγωιστές και σκληρόκαρδοι...

Η αγάπη του Χριστού για μας, πραγματικά δεν έχει όρια!

Βιβλιοπροτάσεις

Όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός

Ό,τι και να πει κανείς γι'αυτό το βιβλίο είναι λίγο! Ό,τι και να πει κανείς για τον άγιο αυτό είναι ελάχιστο! Ένας από τους πιο άγνωστους μέγιστους αγίους της εκκλησίας μας!

 Μέσα απ'το υπέροχο αυτό βιβλίο των εκδόσεων της μονής Παρακλήτου, ο αναγνώστης μπορεί να ψηλαφίσει τους τρομερούς αγώνες του οσίου και των σπουδαίων δωρεών που αξιώθηκε. Ένα βιβλίο-περιπέτεια, ένα βιβλίο συγκλονιστικό που πρέπει όλοι μας να το διαβάσουμε για να αντιληφθούμε πόσο πολύ μας πολεμάει ο πονηρός, πόσο πολύ μας αγαπάει ο Θεός και πόσο πολύ ψηλά μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος αν αφήσει το θέλημά του στα χέρια της αγάπης του Θεού. Η μορφή του οσίου που μιλούσε με τους αγγέλους, που επιτιμούσε τους δαίμονες, που αξιώθηκε να φτάσει μέχρι τρίτου ουρανού... Γεμάτο ολοζώντανες εικόνες, αληθινές ιστορίες από τους δρόμους της Κωνσταντινούπολης, απείρων παραδειγμάτων, γεμάτο ιστορίες που θα εμπνεύσουν μικρούς και μεγάλους. 

Η αόρατη γωνιά, σας το συνιστά ανεπιφύλακτα!!!!

Ανάληψη της ενοχής του πλησίον

Ο κόσμος αλλάζει μόνον όταν και εμείς αναλάβουμε το βάρος της ενοχής του πλησίον. Αλλά ας μη μιλάμε γενικόλογα και αφηρημένα. Ας μιλήσουμε συγκεκριμένα. Σε μια σχέση. Αν πάρουμε, σε μια οικογένεια. Δεν αλλάζει η οικογένεια με το να παλεύει ο άντρας και η γυναίκα για το ποιός είναι ο ένοχος, αλλά όταν ο ένας αναλαμβάνει την ενοχή του άλλου στην πλάτη του. Και αυτό είναι ελευθερία. Αυτό είναι αγάπη. Τότε αρχίζει η σχέση...

(Απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσσαλονίκης)

Η βλογημένη καλωσύνη

Τι έμορφη που είναι η καλωσύνη! Τι χαροποιό που είναι το πρόσωπό της και η κάθε κίνηση του χεριού της. Και με πόση απλότητα έρχεται θαρρετά κοντά σου για να σε ξεκουράζει και με πόση ταπείνωση σε σιμώνει, σα να'σαι αδερφός της, δείχνοντάς σου φυσικά και απροσπάθητα πώς σ'αγαπά και πώς πονά για σένα! Τι χάρη που έχει ο καλομίλητος άνθρωπος! Σαν πρωινός ουρανός ασυννέφιαστος, σα βρυσούλα που τρέχρι ταπεινά σ'ένα παράμερο μέρος και καρτερά υπομονετικά να περάσει ο κουρασμένος στρατοκόπος για να τον ξεδιψάσει με το κρύο νερό της, δίχως να θέλει άλλη πληρωμή παρεχτός απ'την χαρά να τον φχαριστήσει!

(Απόσπασμα απ'το βιβλίο του Φ.Κόντογλου "Ευλογημένο καταφύγιο", εκδ.Ακρίτα)

Σχολή οδηγών

Έχεις πνευματικό;

Ελπίζω να έχεις! Διότι ο πνευματικός είναι ό,τι και ο δάσκαλος της οδήγησης. Σε μαθαίνει πώς να κινείσαι στο δρόμο της πνευματικής ζωής. Και όταν πας να κάνεις κάποιο λάθος, κάποια στραβοτιμονιά, τότε εκείνος αμέσως θα σε βοηθήσει. 

Ο πνευματικός είναι σαν τα φανάρια. Σε καθοδηγεί στη πορεία σου. Σου λέει ναι, παιδί μου προχώρα. Όχι παιδί μου εδώ κάνε εκείνο, μην προχωράς. Δηλαδή σε καθοδηγεί... Μην πεις ποτέ "εγώ θα κάνω αυτό που θέλω". Γιατί όσο λάθος και να'χει ο πνευματικός σου, αν εσύ κάνεις υπακοή, ο Χριστός θα στα φέρει όλα κατά τον καλύτερο τρόπο!