Disable_right_click


Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Με αδικούν (μέρος Α')

Αδικήθηκα. Πληγώθηκα τόσο πολύ που δεν μπορώ να το βγάλω απ'το μυαλό μου... Απ'την άλλη σου λέει ότι με ταπείνωση αν προχωράς, είσαι καταδικασμένος να γίνεις ο σάκος του box στους γύρω σου που αμέσως θα βρουν την ευκαιρία να σε ποδοπατήσουν...
Μα ξεχνάω πολλές φορές πως με το σταυρό στο χέρι δεν πας μπροστά. Πας ψηλά! Και ξεχνάω ακόμη πως η πίστη μας είναι μια τρέλα. Είναι μια υπέρβαση της καθημερινότητας. Είναι μια άλλη, εντελώς ριζοσπαστική, επαναστατική λογική. Είναι η λογική του Θεού. Γι'αυτό, όταν προσπαθούμε με τη στείρα ανθρώπινη λογική μας να την συγκρίνουμε, συγχέουμε τα πράγματα. Χανόμαστε στη δίνη των λογισμών μας.
Η λογική του Θεού προϋποθέτει υπομονή. Χωρίς υπομονή, όλα πάνε χαμένα. Η φύση (που ο Θεός δημιούργησε τόσο σοφά) μάς το αποδεικνύει. Τα λουλούδια και τα δέντρα για να ανθίσουν περνούν από χειμώνες. Ας θυμηθώ και το παράδειγμα με το μαργαριτάρι...
Θυμήθηκα και μερικά πολύ όμορφα περιστατικά, πέρα για πέρα αληθινά. Σήμερα σας περιγράφω το πρώτο:
Ένας γνωστός μου, στη δουλειά του αντιμετώπισε απ'την πρώτη κιόλας μέρα την κακία και την περιφρόνηση... Μάλιστα, ενώ είχε όλα τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα για να γίνει διευθυντής, έβαλαν άλλον στη θέση του (που δεν είχε ούτε τα μισά προσόντα)! Όμως, εκείνος δεν παραπονέθηκε ούτε μία φορά. Του λέγαμε εμείς "χαζός είσαι; πήγαινε κάνε παράπονα στα κεντρικά, πήγαινε ζήτα το δίκιο σου,κλπ...", όμως εκείνος καθημερινά πήγαινε στη δουλειά του ατάραχος, γαλήνιος. Η στάση του αυτή άρχισε σιγά-σιγά να προβληματίζει τους συναδέλφους του. Η αδιάκριτη αγάπη του άρχισε να μαλακώνει τις ψυχές τους. Και, για να μην πολυλογώ, έγινε μια απίστευτη αλλαγή σιγά-σιγά. Τα πράγματα ήρθαν έτσι που ο φίλος μου έγινε τελικά διευθυντής χωρίς να το ζητήσει ή να το κυνηγήσει ποτέ, ενώ στο γραφείο του όλοι τον αγαπούσαν πάρα πολύ!


υγ 1: Μερικές σκέψεις βασισμένες στο πολύ καλό σχόλιο του Αλχημιστή (http://aoratigonia.blogspot.com/2012/05/blog-post_04.html). Επειδή δε χωρούν όλα όσα θέλω να πω σε 1 ανάρτηση, τη χώρισα σε μέρη για να μην είναι κουραστική και μονόχνωτη.
υγ 2: Πάτα κλικ στις λέξεις με τα μπλε γράμματα!
υγ 3: Δες και μια διαφορετική θέαση του  ίδιου προβληματισμού http://aoratigonia.blogspot.gr/2012/03/blog-post_30.html
υγ 4: Όλα αυτά που γράφω εδώ σίγουρα δεν αποτελούν απάντηση στο σχόλιο του φίλου. Απλά, είναι κάποιες σκέψεις μου. Η αδικία είναι τεράστιο κεφάλαιο και δεν νιώθω ικανός να προσφέρω απαντήσεις. Μόνο να συνεισφέρω με τις σκέψεις μου...

3 σχόλια:

  1. Πραγματικά αυτή η ανάρτηση περιέχει μια μεγάλη αλήθεια...Τον ταπεινό άνθρωπο στην αρχή όλοι τον περιφρονούν και τον αποστρέφονται,με το παράδοξο ότι παρότι τον εμπαίζουν συχνά επιδιώκουν να είναι κοντά του επειδή έστω και ασυναίσθητα εκτιμούν την ακεραιότητά του.Και τελικά τον αποδέχονται και τον αγκαλιάζουν όπως τους αγκαλιάζει και αυτός από την αρχή.Γενικότερα ο ταπεινός άνθρωπος είναι σαν το καλάμι,ενώ ο αλαζονας σαν την ελιά.Ο ένας σκύβει και συστέλλεται ενώ ο άλλος μένει "λυγερός" και επηρμένος.Μετά τη θύελλα όμως συνήθως όρθιο θα μείνει το καλάμι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα Μαρίνο.
    Πολύ μου άρεσε το παράδειγμα με την ελιά και το καλάμι! Σπουδαία παρομοίωση...

    Σ'ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αν σε αδικουν πες ευχαριστω και φυγε αστους να σκανε αυτοι

    ΑπάντησηΔιαγραφή