Της στίλβης των ονείρων

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί νιώθω ταξιδευτής...

Μια αέναη, εσωτερική, απροσδιόριστη έγνοια που μου χαρίζει τη δυνατότητα του καθημερινού αυτοπροσδιορισμού. Όχι μόνο για τη θέση  μου στην κοινωνία αλλά και για τη συμπεριφορά μου απέναντι στους γύρω μου. Και το δυσκολότερο: απέναντι στον εαυτό μου.

Να'μαι και πάλι εν πτήσει. Στον αέρα. Γράφω αυτή τη στιγμή στο stand του καθίσματος και οι σκέψεις μου περιτριγυρίζονται απ'τα νυχτερινά σύννεφα. Το ογκώδες αεροπλάνο γίνεται μέσο αναζήτησης και περιηγητής μου στο συνοικισμό των αστεριών. Κλείνω τα μάτια μου. Προσπαθώ να υπερβώ το σταθερά μονότονο βουητό των μηχανών που σκίζουν τον παγωμένο αέρα.

Το να ταξιδεύεις συνεχώς, σου γεννά ένα ακαθόριστο δίλημμα: αστάθεια στο χωροχρόνο σου ή άγκυρα σταθερότητας μέσα απ'την αλλαγή;

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά και ποιοι είναι οι καημοί που θα'θελα να χρωματίζουν και να ορίζουν τα όνειρά μου; Σαν μικρό παιδί που περιπλανιέται με τη φαντασία του στον παραμυθόκοσμο του βιβλίου που του διαβάζει η μητέρα του... Ιστορίες για καληνύχτα στην καθημερινότητα της αστάθειας ή ρομαντισμοί ασύνοροι στη σίγουρη σταθερότητα της αλλαγής;

Ο πιλότος μόλις τώρα μάς ανέβασε πάνω απ'τα σύννεφα. Ταξιδεύουμε στο ίδιο επίπεδο με το φεγγάρι. Δε χρειάζεται πλέον να στρέψω το κεφάλι μου ψηλά για να θαυμάσω τη στίλβη του. Ελκυστικό μέσα στο απόλυτο πλέον σκοτάδι, απορροφά τους ήχους της σκέψης μου. Στιγμές μοναδικές...

Και είμαι ακόμα ταξιδευτής... Μέχρι να διαβώ κι εγώ το κατώφλι τ'ουρανού... Ταξιδευτής... Της στίλβης του φεγγαριού και της στίλβης των ονείρων μου συνθέτης κι ερμηνευτής. Σε μια συμφωνία μουσική. Μόνο που την ακούω μονάχα εγώ. Και μονάχα αν αφουγκραστώ προσεχτικά. Ηθοποιός και θεατής ταυτόχρονα... Ταξιδευτής τ'ουρανού και κυνηγός της στίλβης των ονείρων.

Και η πτήση συνεχίζεται...

ημερολόγιο. τρεις νύχτες πριν. ασυνάρτητες σκέψεις εν πτήσει.