Τα νερά στο πάτωμα

Ήταν αυτό που λέμε κεραυνοβόλος έρωτας. Μια ματιά τόσο αρκετή και για τους δυο. Αφέθηκαν στα βάθη και στα ύψη του τρελού έρωτά τους. Παντρεύτηκαν. Όλο το πρωί στη δουλειά του εκείνην σκεφτόταν. Τα μάτια της. Τα χείλη της. Τα μαλλιά της. Όλο το απόγευμα στη δουλειά της εκείνον σκεφτόταν. Τα μάτια του τα καταπράσινα που τα κοίταζε και ταξίδευε στο χάος τους...

Μα ο καιρός περνούσε και ο έρωτας πάγωνε. Πάγωνε απ'τη ρουτίνα και τη συνήθεια. Η φλόγα που τους είχε τόσο μανιασμένα ενώσει, πλέον τρεμόπαιζε. Κινδύνευε να σβήσει. Εκείνος είχε προβλήματα στη δουλειά. Εκείνη πνιγόταν στο τρίξιμο της σχέσης τους που τρεμόσβηνε. Είχαν πια ξεχάσει να κοιτούν ο έναν τον άλλον στα μάτια...

Εκείνος γυρνούσε τα μεσημέρια απ'τη δουλειά κι έβλεπε νερά στο πάτωμα. Εκείνη ετοίμαζε το μεσημεριανό. Τα ίδια κάθε μέρα. Γυρνούσε κουρασμένος κι εξαντλημένος κι έβλεπε συνέχεια σταγόνες. Σταγόνες εδώ, σταγόνες εκεί. "Καλά, γιατί δεν προσέχεις; Θα χαλάσουν τα πατώματα και δεν έχουμε λεφτά γι'άλλα έξοδα...". Εκείνη δε μιλούσε. Δεν ανοιγόταν. Κι ο καιρός περνούσε...

Έπρεπε να περάσουν εφτά μήνες ακόμη για να την κοιτάξει στα μάτια. Τότε το είδε. Είδε το βλέμμα της το πληγωμένο, τα μάτια της τα κατακόκκινα. Κάτι σα να ξύπνησε μέσα του. Η καρδιά του άρχισε να κλαίει.... Αγκαλιάστηκαν. Κι έτσι αγκαλιασμένοι έκλαιγαν.

Τότε εκείνος συνειδητοποίησε πως τα νερά στο πάτωμα όλο αυτό τον καιρό ήταν τα δάκρυά της...

υγ: Δεν είναι αληθινή η ιστορία. Την έγραψα επίτηδες υπερβολική ώστε να προβάλλω μερικές καταστάσεις αληθινές. 
υγ2: Καλό μήνα!! Καλημέρα!