Disable_right_click


Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί...

Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Ερχαρτ Κέστνερ έκανε την εξής εξομολόγηση.

«Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα την θρυλική κρητική φιλοξενία.
Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα να ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και...

 τη ρώτησα:
-   Είστε από εδώ;
-   Μάλιστα.
-   Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς.

Και γράφει ο Κέστνερ: «Η απάντηση, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί».
Απαντά λοιπόν η γυναίκα:
-   Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα ΄41 με ΄44. ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω που είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να’ ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου…

 Σωκράτης Αριστοτέλους
περιοδικό: "Τα κρίνα"

υγ: αναδημοσίευση από προπέρσινή μας ανάρτηση

8 σχόλια:

  1. Την έχω ξαναδιαβάσει την ιστορία Σεβάχ και πάντα το ίδιο αισθάνομαι: δάκρυα ανεβαίνουν στα μάτια!
    Σε κάνω αναδημοσίευση στο ΦΒ!
    Καλημέρα.
    Καλά να περάσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το Σαξενχάουζεν ήταν φοβερό στρατόπεδο συγκέντρωσης... Όχι απλά πέθανε το παιδί της, αλλά λογικά βασανίστηκε βάναυσα και μαρτυρικά...
    Κοίτα τι μεγαλείο ψυχής επιδεικνύουν κάποιοι άνθρωποι. Αυτή η γυναίκα δεν ξέρει πού είναι θαμμένο το παιδί της, δεν ξέρει καν αν είναι θαμμένο κιόλας... Πόσο έχει πονέσει, πόσο έχει υποφέρει... Κι όμως ανάβει τα καντηλάκια με τη σκέψη πως μια άλλη μάνα έχασε κι εκείνη το παιδί της και θα υποφέρει εξίσου...
    Πολύ συγκινητικό! Το είχα διαβάσει αν δεν κάνω λάθος στον κόσμο της Ελληνίδας... Πάντα αξίζει να αναφέρεται αυτό το κείμενο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ανατριχιαστικά μεγαλειώδες... σ ευχαριστούμε boy

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καταπληκτικό! Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες Σεβάχ!
    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. συγκλονιστικό... νασαι καλά!!
    (θα την βάλω κι εγώ στο μπλογκ μου... 1η Νοεμβρίου...
    χρόνια πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Απίστευτη ιστορία Σεβάχ μου! Δεν την γνώριζα προσωπικά, αλλά ειλικρινά είναι καθηλωτική η απάντηση αυτής της μάνας...
    Σε ευχαριστούμε για την δημοσίευση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. :(
    δε ξερεις τι να κανεις. να λυπηθεις η να χαρεις για τη μεγαλοψυχια της μανας! το δευτερο σιγουρα αλλα και η λυπη υποβοσκει θαρρω. κριμα να χανονται αδικα τοσες ψυχες σε πολεμους..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΤΙ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΤΙ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΨΥΧΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ!!!!! ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ
      ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΣΥΝΓΚΡΑΤΗΘΩ ΜΗ ΜΕ ΠΟΙΑΣΟΥΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΑΠ΄ΤΗΝ
      ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ!!!!!

      Διαγραφή