Το Σάββατο πρωί βρέθηκα σε μια πανέμορφη παραλία(φωτογραφία παραπάνω). Δεν ήταν απ'τις κλασικές αμμουδερές παραλίες. Είχε πέτρες. Πανέμορφες. Δένανε με το τοπίο τόσο αρμονικά... Ένιωσα πολύ τυχερός, πολύ ευλογημένος που μ'άφησε ο Θεός να ζήσω μια τόσο όμορφη εμπειρία.
Καθώς, λοιπόν, απολάμβανα την πρωινή μυσταγωγία παρατηρούσα τα κύματα. Με τι τρόπο έρχονταν μέχρι στην ακρογιαλιά. Προηγουμένως είχαν ξεκινήσει ένα μακρύ ταξίδι χάρη στον αέρα... Και καθώς έρχονταν με διακριτική ορμή μέχρι την αμμουδιά, έκαναν έναν γεμάτο -κροταλιστό σχεδόν- θόρυβο. Απ'τις πέτρες που παράσερναν και σήκωναν σε μια σχεδόν κυκλική κίνηση.
Και σκέφτηκα: "Κοίτα να δεις... Το θαλασσινό νερό μπορεί να σηκώσει ολόκληρες πέτρες και να τις πάει όπου θέλει. Παρ'όλη τη φαινομενική ασημαντότητά του, μπορεί -χάρη στον αέρα- να κάνει αυτό που φαίνεται απίθανο: να μετακινήσει τις βαριές πέτρες".
Τελικά, ίσως έτσι είναι η ζωή μας.
Μοιάζουμε πολύ με το θαλασσινό νερό. Είμαστε διάφανοι. Είμαστε παροδικοί. Κάποτε κι εμείς -όπως κι αυτό- "εξατμιζόμαστε", αλλάζουμε ζωή. Προχωράμε προς τον ουρανό.
Παρ'όλα αυτά, όσο είμαστε εδώ στη γη, μπορούμε να συγκεντρώσουμε τέτοια δυναμική που ακόμη και προβλήματα ασήκωτα σαν τις πέτρες του βυθού μπορούμε να τα "μετακινήσουμε", να τα αντιμετωπίσουμε. Όχι μόνοι μας. Μα με τη δύναμή Του.
Αρκεί να το θελήσουμε. Να Τον αφήσουμε να επέμβει με το γλυκό του ουράνιο τρόπο. Ελευθερία. Ατέλειωτη ελευθερία. Τι απίστευτα θεϊκό και ασύνορο είναι αυτό το αχώρητο δώρο Του... Μπορεί να μας ενώσει με τα πάντα. Να μας ενώσει. Να κάνει απίθανες τις εμπειρίες μας. Τα όνειρά μας. Να απαλύνει τους πόνους μας. Να δώσει ομορφιά στις νότες της ύπαρξής μας.
Καλημέρα. Καλή δύναμη. Να εύχεσαι.
