Ο τύπος με τα πολύχρωμα μπαλόνια

You know what music is? God's little reminder 

that there's something else besides us in this universe, 

a harmonic connection between all living beings, 

everywhere, even the stars.  

    Καθόταν καιρό τώρα έξω απ'την κεντρική είσοδο του νοσοκομείου στην πάνω πλευρά της πανεπιστημιούπολης. Μπορούσες να τον δεις σχεδόν κάθε μέρα τις πρωινές ώρες μέχρι που μεσημέριαζε. Μετά χανόταν. Συνήθως δεν έδινα σημασία, ο δρόμος μου για τη δουλειά, όμως, περνούσε απ'την είσοδο εκείνη του νοσοκομείου. Καθημερινά, εκατοντάδες άνθρωποι περνούσαν με συννεφιασμένα πρόσωπα την πύλη του τεράστιου οικοδομήματος. 

   Εκείνος πάντα στην δεξιά άκρη της πύλης. Δεν τον θυμάμαι ποτέ καθιστό. Πάντα όρθιος, κρατώντας με το δεξί χέρι του τα γεμάτα ήλιον πολύχρωμα μπαλόνια. Που, άμα τ'αφήσεις, θα πετάξουν προς το γαλάζιο άπειρο. Φιγούρα άκρως μινιμαλιστική. Σε τέλεια αντίθεση με τους υπόλοιπους πλανόδιους μικροπωλητές εκεί. Ανάμεσα από μια παράξενη συγχορδία από σειρήνες ασθενοφόρων, ανήσυχες συνομιλίες περαστικών και συνθήματα οργισμένων φοιτητικών παρατάξεων, εκείνος και τα πολύχρωμα μπαλόνια του μοιράζονταν μια παράξενη σιωπή. 

   Οι πιο πολλοί τον προσπερνούσαν με σκυμμένο το κεφάλι βυθισμένοι στις δικές τους αγωνίες -ο πόνος τις πιο πολλές φορές κάνει τις ψυχές και τα βλέμματα να συστέλλονται. Κάποιοι, λίγοι, σήκωναν το βλέμμα ψηλά μέχρι τα μπαλόνια. Συνήθως, τα μπαλόνια που πουλούσε προορίζονταν για το τμήμα Μαιευτικής. Για χαρούμενες περιστάσεις. Σπάνια και για κάποιες περαστικές μητέρες που βόλταραν με το καρότσι τα μικρά τους αγγελούδια. Όλοι οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο εκείνο τον γνώριζαν ως "ο τύπος με τα μπαλόνια". Λίγοι, ελάχιστοι τον γνώριζαν περισσότερο.

   Κάποιο βροχερό πρωινό που μου έτυχε έκτακτη υπόθεση, έκλεισα την εξώπορτα του σπιτιού μου τρεχάτος και με την υπόθεση να τριγυρίζει στη σκέψη μου. Χωρίς ομπρέλα, χωρίς να'χω φάει πρωινό. Απότομα και τρέχοντας. Στο ύψος της πύλης του νοσοκομείου θυμήθηκα πως είχα ξεχάσει να πάρω μαζί μου το μήλο μου.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

 

Μετά την κυριακάτικη Λειτουργία. Bagels & Beans. Ουτρέχτη.

Ένα μαγευτικό απόγευμα. Πριν χρόνια.

Άνοιξε τη θήκη του βιολιού του κι άρχισε να παίζει 

μια παράξενη μελωδία σα να'θελε να μας πείσει 

ότι όλα είναι πιθανά κι ότι δεν τελειώνει πουθενά ο κόσμος*.

  Τους θυμάμαι σα χτες. Δυο σιλουέτες, βγαλμένες λες από άλλο κόσμο, πολύ μακρινό, πολύ διαφορετικό απ'τον δικό μας. Δυο ερωτευμένες σιλουέτες με παράξενα ρούχα, παλιά. Σχεδόν μισοσκισμένα. Τους θυμάμαι χαμογελαστούς να έρχονται με αργά βήματα στα γρασίδια, έξω απ'την κεντρική Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου. 

  Εκείνη άπλωσε με γλυκές κινήσεις ένα μεγάλο πανί γεμάτο χρώματα. Εκείνος ήσυχα κούρδισε την παλιά του κιθάρα. Σε λίγη ώρα ο κόσμος μας, ο κόσμος τους, το πρώτο φως του καλοκαιρινού φεγγαριού, τα φώτα της Βιβλιοθήκης, όλα γίνονταν μια γλυκιά μελωδία. Κι εμείς, μαγεμένοι, νιώθαμε πως αγγίζαμε τον ουρανό.

  Δεν τους ξαναείδα ποτέ. Η ομορφιά της παρουσίας τους έρχεται κάποια απογεύματα στην καρδιά μου κι οι αναμνήσεις αρχίζουν ένα δικό τους ταξίδι. Παρέα μ'αυτές τις δύο παράξενα όμορφες σιλουέτες. Πορεία τόσο ξεχωριστή. Σαν τις στιγμές της ζωής μας...

Καλή δύναμη, αδέρφια. Να'στε πάντα καλά. 

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι από ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη

Ένα αδέξιο 'ευχαριστώ'

Αυτή η φτωχή ανάρτηση είναι αφιερωμένη σ'εκείνα τα μαγευτικά μάτια που ο πόνος τα μεταμόρφωσε και τα'κανε να λάμψουν με μια υπερκόσμια ομορφιά.

Αυτή η φτωχή ανάρτηση είναι μια γλυκιά αγκαλιά γεμάτη δάκρυα κι ελπίδα σ'όλους εκείνους τους χτύπους απ'τις καρδιές που δε γνωρίζουν αν θα συνεχίσουν να τραγουδούν στις γήινες ηλιαχτίδες του επόμενου πρωινού.

Αυτή η φτωχή ανάρτηση είναι κάτι το απροσδιόριστα ελάχιστο μπροστά στην πιο αληθινή υπέρβαση της ζωής. Που μπορεί και βιώνεται μέσα στην απόλυτη απλότητα.

Είναι πορεία αστερισμών σ'εκείνα τα εκφραστικά μάτια που περπατούν στους άγνωστους χάρτες του νυχτερινού ουρανού. Που μ'ένα μόνο χαμόγελο, με μια μονάχα προσευχή απογειώνονται και πλέουν ανάμεσα στους γαλαξίες.

Σας γνώρισα. Σας αγάπησα. Σας ζω στο ευλογημένο τώρα. Σας αγαπώ. Σας ευχαριστώ που μπορείτε και δίνετε νόημα στις στιγμές μου. Στις λέξεις που αδέξια έβγαιναν απ'τα χείλη μου ή που ποτέ μου δεν τόλμησα να με λόγια να εκφράσω.

Η δικιά σας ανηφοριά φωτίζει τόσο ιλαρά τις δικές μου ανάσες. Ο δικός σας γλυκός θησαυρός γεμίζει λουλούδια τις ερημιές της καρδιάς μου.

Η δικιά σας ιστορία θα μένει για πάντα μέσα μου. Να ομορφαίνει τις μέρες μου μυστικά. Να φωτίζει τις νύχτες μου. Αόρατα, υπαρκτά, αιώνια. 

Είμαστε πια όλοι μαζί. Ενωμένοι. Αδέρφια μου γλυκά. Σας αγαπώ τόσο πολύ.

Όταν βαδίζει η καρδιά...

(...) Από εδώ όλα φαίνονται τόσο ήρεμα. Σαν ένα όμορφο παζλ που κάθε κομμάτι μόλις βρήκε τη θέση του. Οι ψηλοί προβολείς φωτίζουν πολύ γλαφυρά με το κέρινο, τεχνητό τους φως το γρασίδι και στη δεξιά άκρη μια παρέα νέων παιδιών συζητούν ανέμελα στις κούνιες. Η δροσιά αρχίζει σιγά-σιγά ν'απλώνεται παντού. Το φεγγάρι έχει βγει από νωρίς. Ο ουρανός ακίνητος -κρατάει την αόρατη ανάσα του. Μου θυμίζει απογευματινή θάλασσα ακίνητη σα λάδι. Ανασαίνω όσο πιο αθόρυβα γίνεται. Δε θέλω να χαλάσω τη μαγεία των στιγμών. Απολαμβάνω το τοπίο, τη βραδιά. Την ομορφιά. Θεέ μου, τι όμορφα που τα'φτιαξες όλα.

     Ίσως είναι ιδέα μου, μα σκέφτομαι πως, όταν μέσα στην απόλυτη ησυχία, αρχίσει να βαδίζει η καρδιά, τότε όλος ο κόσμος γίνεται ταξίδι. Τότε είναι που κάθε εμπειρία που έχεις ζήσει, έρχεται ξανά στη θύμησή σου και σ'αγκαλιάζει. Και μυστικά σ'αφήνει αυτή τη γλυκιά νοσταλγία αναμειγμένη με μια απροσδιόριστη ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά... Όλα...

(απ'το ημερολόγιό μου. Λίγες νύχτες πιο πριν. H φωτογραφία δυο ώρες πριν. Εκείνη την υπέροχη βραδιά). Ίσως να ταιριάζει μ'αυτό...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Ένα απ'τα όμορφα κανάλια του Amsterdam. (Κοντά στον κεντρικό τομέα). Εδώ η ζωή κυλάει στους δικούς της, ξεχωριστούς ρυθμούς. Μια ζεστή καλημέρα από μακρυά σε όλους σας :)