τ'άγνωστα πετούμενα τ'ουρανού

Άλλες φορές οι μέρες κυλούν γρήγορα. 

Λες 'πότε πέρασε ο καιρός'. 

Κάποιες άλλες, όμως, 

τα δευτερόλεπτα μοιάζουν αιώνες.

Όσο ανεβαίνεις

τα σκαλοπάτια της ζωής, 

γεμίζεις από εμπειρίες.

Αναμνήσεις.

Συναισθήματα διαφορετικά.

Αντίθετα ίσως.

Κι είναι κι αυτές οι στιγμές

που λες 'πώς ν'ανέβω;

Δεν έχω δυνάμεις πια'.

Τότε να θυμάσαι

πως ακόμη και τα πετούμενα 

Εκείνος τα τρέφει.

Τα φροντίζει.

Με τόση στοργή.

Κι αν σε δει να υποφέρεις,

είναι δυνατόν να σ'αρνηθεί

την παρηγοριά τη θεϊκή;

Φτερά θα σου δώσει.

Να πετάξεις.

Όπως κι αυτά.

Τ'άγνωστα πετούμενα 

τ'ουρανού.

υγ: άτακτα γραμμένες σκέψεις, άτεχνα μαζεμένες σε σκόρπιους στίχους. Όχι σαν ποίημα, μα σαν ταπεινή ανάσα προσευχής. 
υγ2: Αν θες, δες κι αυτή την παλιά ανάρτηση.

Κάτι γι'αυτό το απόγευμα

τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις

δυνατά παρά τω Θεώ εστίν

 Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να σου γράψω σήμερα. Μόνο ότι εκεί που εμείς αποτυγχάνουμε, εκεί που λέμε "δεν γίνεται τίποτα πια", εκεί ακριβώς επεμβαίνει Εκείνος. Έρχεται και δίνει μια με τη μπουλντόζα του και γκρεμίζει τα αδιέξοδα που έλεγε και ο άγιος γέρ.Παΐσιος. Κάνει τα αδύνατα δυνατά ρίχνοντας φως κι ελπίδα στα σκοτάδια και τις στεναχώριες μας και γλυκαίνοντας τους πόνους μας.

 Καλέ μου φίλε, καλή μου φίλη, εκεί που θα νιώσεις πως όλα τέλειωσαν πια για σένα, κοίταξε ακριβώς δίπλα σου. Νιώσε την παρουσία Του. Ρίξου στη θεϊκή αγκαλιά Του. Κι ένας καινούριος, απίστευτος δρόμος θ'ανοίξει για σένα! Κράτα την ελπίδα σου κι όλα θα πάνε καλά. Τίποτα δεν είναι αδύνατο ή ακατόρθωτο για Εκείνον. Αυτό μονάχα ήρθα να σου γράψω. Να'σαι πάντα καλά. 

Λίγα λόγια για την ελπίδα στο Θεό

(...) Και, ναι μεν εγώ είμαι αμαρτωλός, αλλά ο Θεός είναι άγιος. Είναι παντοδύναμος. Εγώ είμαι άξιος για την κόλαση, αλλά ο Θεός είναι άξιος να με οδηγήσει κοντά του αιώνια. Κι έτσι δημιουργείται -με τη σωστή αυτή αντιμετώπιση- θάρρος κι ελπίδα. 

  Ενώ, αντίθετα, όταν δεν έχουμε ελπίδα στο Θεό, τότε αφού είμαι στραβόξυλο κι είμαι κακός κι έχω τόσα πάθη, αρχίζω και βυθίζομαι και βυθίζομαι... Και γιατί να σκεφτώ εκείνο; Και γιατί να σκεφτώ το άλλο; Τα αυξάνει και ο σατανάς αυτά τα πράγματα και βλέπουμε τον άνθρωπο να χάνεται μέσα στο σκότος της απογνώσεως. Αυτή η απόγνωση είναι δαιμονική. Η απόγνωση είναι η χειρότερη αμαρτία (...). 

 Αν καταφέρουμε και δε χάσουμε αυτή την ελπίδα, τότε μπορούμε να προχωρήσουμε σωστά. Αυτό είναι το έργο της αληθινής μετάνοιας. (...) Ό,τι κι αν κάνεις, όσες φορές κι αν πέσεις, όσα πάθη κι αν έχεις, όσες αμαρτίες εις το έπακρον κι αν έχεις, μη φοβάσαι! Προχώρα! Προχώρα όχι γιατί εσύ είσαι δυνατός και θα τις κόψεις. Μπορεί να μην τις κόψεις ποτέ. Δεν είναι το ζητούμενο αυτό. Ο Θεός είναι ο παντοδύναμος. Έχε ελπίδα στο Θεό. Μη χάσεις την ελπίδα σου. (..) Μην χάνεις την ελπίδα σου!

απόσπασμα από την ομιλία του μητροπολίτη Λεμεσού, π.Αθανασίου στο Πανεπιστήμιο Κύπρου με θέμα "Η αξιοποίηση του χρόνου" (link εδώ)

υγ: Φωτογραφία από το αυτό το site.

To φιλί του πιάνου

Μου'πες να συνεχίζω να ελπίζω. Μου'πες πως τα μάτια κάπου κάπου αξίζει να κοιτούν ψηλά. Γιατί η γη αυτή έχει νόημα μόνο άμα βρεις την πυξίδα για τα σύμπαντα που δε φαίνονται. Αποκαλύπτονται , μου'πες, σαν βάλω την ευχή να αγκαλιάσει τις ανάσες της καρδιάς μου. Όπως το πιάνο αγκαλιάζει και φιλά τις μαυρόασπρες νότες. 

Ευχή για το 2016

Είμαστε ικανοί για το καλύτερο 

και το χειρότερο. 

Μπορούμε να χαρίσουμε ομορφιά 

ή να σπείρουμε κόλαση. 

Είμαστε άνθρωποι.

Σ'ένα κόσμο που διαρκώς αλλάζει,

ας κρατηθούμε απ'την αγκαλιά Του. 

Που τυλίγει τα σύμπαντα 

μέσα στην ατέλειωτη αγάπη. 

Που γλυκαίνει και παρηγορεί.

Καλή χρονιά κι ευλογημένη.

Στην αγκαλιά Του 

που ποτέ δεν αρνήθηκε κανέναν.