Να τη φροντίζεις την καρδιά σου

Η καρδιά. Τι βάθος μπορεί να κρύβει! Τι εμπειρίες, τι βιώματα. Έχει περάσει τόσα και τόσα. Όμορφα, χαρούμενα γεγονότα, μα και δυστυχίες, λυπηρές στιγμές γεμάτες πόνο.

Νιώθω πως η καρδιά μας μπορεί να μοιάζει με το σπόρο ή με την πέτρα. 

Αν πάρεις έναν σπόρο και τον φυτέψεις στη γη, αν τον φροντίσεις, αν του ρίξεις νεράκι, θα βλαστήσει. Κι αν έρθει ο ήλιος, οι ζωογόνες του αχτίδες θα μεταμορφώσουν το βλαστάρι σε ένα πανέμορφο λουλούδι ή ένα δέντρο!

Μα, αν η καρδιά είναι σκοτεινή (χωρίς τον ήλιο της αγάπης Του), αν είναι γεμάτη πάθη, τότε σκληραίνει. Σφίγγεται και γίνεται σαν μια πέτρα. Και την πέτρα κι αν την φυτέψεις, ποτέ δε θα δεις το θαύμα του λουλουδιού.

Καλέ μου φίλε, να τη φροντίζεις την καρδιά σου. Μπορεί να ευωδιάζει Χάρη, αγάπη, φως! Ομορφιά κι αιωνιότητα! Μην κυνηγάς να διώξεις το σκοτάδι. Απλά, αφέσου στο γλυκό, ζεστό, ζωογόνο φως Του, όπως έλεγε κι ο άγιος Πορφύριος.

Μικρή ανακοίνωση

Με την νέα αλλαγή στον blogger, δεν μπορούσα να δω τα σχόλιά σας. Και σήμερα ανακάλυψα μια πληθώρα μηνυμάτων σας!!! Σας ευχαριστώ από καρδιάς και συγχωρέστε με που ήταν σε αναμονή δημοσίευσης τόσο καιρό!

Καληνύχτα, αδέρφια.

Ο μονόλογος του παλιάτσου

Τα ρούχα μου είναι φαρδιά...
Χωράνε όλες τις διαθέσεις μου...
Στο τσαλακωμένο μου καπέλο 
έχω ένα φρέσκο λουλούδι...
Κι ενώ θα'θελα να πω ένα τραγουδάκι
Ωστόσο
Απλά στέκομαι...
Οι άνθρωποι με προσπερνούν 
και έτσι πλανιέμαι ανάμεσα τους...
Μου λένε να αλλάξω, 
να γίνω σαν εσένα κι εγώ... 
Μα πώς;
Αφού τα μαλλιά μου 
τα ξερίζωσαν οι σκέψεις μου.
Και τα όνειρά μου δραπέτευσαν 
μια νύχτα 
απ'τα τρύπια παπούτσια μου.
Πώς θα μπορούσα να κλάψω πάλι
χωρίς τη μπογιά κάτω από τα μάτια μου;
Τα δάκρυα μου θα γίνουν αιώνια... 
Δε θα ξεβάψουν ποτέ..
Γι αυτό σου λέω.
Άφησε με 
να συνεχίσω να βάζω 
το κόκκινο στη μύτη και το στόμα...
ο κόσμος θα γελά, 
μα εγώ δε θα ξεχνώ ποτέ, 
πως ότι πω μυρίζει έρωτα..
κι εσύ, δε θα φοβάσαι να αγγίξω τη ψυχή σου,
γιατί θα βλέπεις από μακριά 
τα μεγάλα κάτασπρα γάντια μου...
τα φαρδιά μου ρούχα...
και όλες τις διαθέσεις μου...

της Ελένης Γιαννέλη

υγ: Ανέκαθεν αυτοί οι στίχοι μου μου προκαλούσαν μια δυνατή γοητεία. Για πολλούς λόγους. Και είπα να τους μοιραστώ μαζί σου. Καλή χρονιά να έχεις.

Για εκείνο το αθέατο αστεράκι

Θα υπάρξουν φορές στη ζωή σου που θα προτιμούσες από πριν να γνώριζες τι θα σου συνέβαινε. Θα'θελες να μπορείς να ελέγχεις τα πιο πολλά -αν όχι όλα- απ'αυτά που θα σου συνέβαιναν. Μα η ζωή έχει άλλα σχέδια. Και στο δείχνει κάθε μέρα.

Οπότε; Τι κάνεις; 

Δεν αξίζει να μοιρολατρείς. Δεν αξίζει να τα βάφεις μαύρα. Δεν αξίζει να απελπίζεσαι. Θυμάμαι έναν παππούλη, ένα γεροντάκι εκεί στο Όρος που κάθε βράδυ κοιτούσε τ'αστέρια κι έκανε το σταυρό του. Κάθε βράδυ. Για να θυμάται πως η ζωή, η Δημιουργία, το φως, το σκοτάδι είναι όλα ένα θαύμα. Και η επίγνωση αυτή, έκανε τα γλυκά γεροντικά του μάτια να γίνονται δροσερές πηγές ευχαριστίας.

Μη φοβάσαι, καλέ μου φίλε. Θα'χεις δυσκολίες. Θα'χεις στιγμές που αλλιώς τα υπολογίζεις και αλλιώς ίσως έρθουν τα πράγματα. Μα, να θυμάσαι Εκείνον. Η βοήθειά Του είναι ένα γλυκό φωτάκι, ένα αθέατο σχεδόν αστεράκι. Που θα φέγγει στα σταυροδρόμια σου. 

υγ: 
Photo by Tamás Rizsavi

δυοχιλιαδεσδεκαεπτά ανάσες

Νέα χρονιά.

Βλέπω παντού ανθρώπους. Μοιράζουν ευχές. Μοιράζουν δώρα, χαμόγελα. Βλέπω στολίδια, δέντρα χριστουγεννιάτικα, αυτοκίνητα παρκαρισμένα στους φωτισμένους δρόμους. Βλέπω κίνηση, πυροτεχνήματα. Μέσα στο καταχείμωνο ανθίζουν χαμόγελα. Κάποια αληθινά, κάποια προσποιητά. Έρχονται όλα μαζί στο ίδιο υπαρκτό κομμάτι της ζωής: το χρόνο.

Το 2016 ήταν για μένα μια πολύ αληθινή χρονιά γεμάτη έξοχες αντιθέσεις, γεμάτη απίστευτες ευλογίες και ζωηρές στιγμές πόνου. Όλα μαζί. Ξέρω ότι και το 2017 κάπως έτσι θα κυλήσει. Διότι όλα είναι μέσα στη ζωή. Δε ξέρω πόσο θα ζήσω, πόσο θα χαμογελάσω ή θα κλάψω ή θα πονέσω. Μονάχα ξέρω ότι χωρίς την ολοφάνερη υπαρκτότητά Του, η ζωή μου θα'ταν ένα ξερό πλατανόφυλλο που θα το'παιρνε στη λήθη του ο χρόνος.

Γι'αυτό, θέλω να σου ευχηθώ:

η στιγμή αυτή που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, είναι η ΠΙΟ σημαντική της ζωής σου. Γιατί; Επειδή είναι το τώρα σου. Είτε είναι εύκολο είτε δύσκολο. Είτε απλό είτε σύνθετο. Είτε σε βρίσκει να χαμογελάς είτε να κλαις. Είναι το δώρο του Θεού σε σένα. Και είναι μυστήριο το πώς και το γιατί.

Είμαστε τόσο μικροί μέσα στο άπειρο του χρόνου που ήρθε, που θα'ρθει: χιλιάδες ανθρώπων πέρασαν απ'αυτή τη γη πριν από μας και χιλιάδες ίσως περάσουν μετά από εμάς. Είμαστε όμως και τόσο σημαντικοί στο τώρα που ζούμε. Στο τώρα που μας χάρισε Εκείνος.

Στο ευλογημένο τώρα μας, σου εύχομαι να'χεις πάντα ανοιχτά τα παράθυρα της καρδιάς σου. Ανοιχτά ώστε να γεμίζει ζωή το μέσα σου με το γαλάζιο άπειρο της θάλασσας και τ'ουρανού.

Καλή χρονιά.