Θυμάμαι

Μήπως τελικά ο κόσμος είναι στιγμές;

Μήπως ο χρόνος μονάχα γίνηκε

για ν'αγκαλιαστούν οι στιγμές;

για να γίνουν πουλιά οι θύμησες;

Λένε πως ο χρόνος κυλάει σα νερό.
Μα υπάρχουν μέσα μου στιγμές που νιώθω
τη σχετικότητα αληθινή
καθώς το ταξίδι της βροχής.

Μια προσευχή αιμάτινη -της καρδιάς, 
ένα δάκρυ μετάνοιας,
ένας έρωτας-ανάσα ζωογόνα.
Ένα ήμαρτον ευωδιαστό,
μετοχή στο ποτήρι Του.

Θυμάμαι τους γλάρους
στο καράβι για το Όρος.
Θυμάμαι τα φωτισμένα μάτια
του μικρού Παναγιωτάκη
λίγο πριν ο καρκίνος
γίνει το καράβι του για τον ουρανό.

Θυμάμαι τις σιωπές,
θυμάμαι τα μάτια του φίλου μου
μια μέρα πριν φύγει οριστικά
για μι'άλλη ζωή, εκρηκτική.

Θυμάμαι τη θάλασσα,
τ'αστέρια τη νύχτα.
Θυμάμαι το παγκάκι
εκεί ψηλά στο βουνό
με την πόλη να αχνοφαίνεται κάτω
αγκαλιασμένη μ'ένα κομμάτι θάλασσας,
γαλάζιο ρούχο, γεμάτο μυστήριο.

Θυμάμαι.
Κι έτσι απαλά κι αθόρυβα,
ο χρόνος γίνεται παράθυρο.
Επιλογή.
Δώρο ελευθερίας
Μονόδρομος αγάπης.