Disable_right_click


Δευτέρα 12 Ιουνίου 2017

Είναι βράδυ. Περασμένες δύο.

Είναι βράδυ. Περασμένες δύο... Έξω το πηχτό σκοτάδι εξασθενεί απ'τα φώτα της μεγάλης πόλης. Ανοίγω τη μπαλκονόπορτα και βλέπω ψηλά το φεγγάρι θαμπό. Γύρω του, ολόγυρά του μερικά αστέρια κι αυτά θαμπά. Θες η υγρασία, θες η θολή ατμόσφαιρα, δεν διακρίνονται με όλη τους τη λεπτομερή ομορφιά. Κρύβονται κάπως από μας. Ή μήπως εμείς δε τα βλέπουμε; Εξαιτίας του τρόπου ζωής μας;

Γύρω μας τόσες ευκαιρίες για αλήθεια. Για φως. Γι'αγάπη, ρε φίλε. Μα εμείς επιμένουμε στα πρόσκαιρα, στα ψεύτικα, στα περαστικά. Πώς γίνεται και μπερδευόμαστε τόσο πολύ;

Σβήνω τη φως του μπαλκονιού. Και κλείνω μόνο το τζάμι. Θέλω το φως του φεγγαριού να με τυλίγει καθώς θα κοιμάμαι. Σαν τις προσευχές που ακόμη δεν έκανα -μα πάντα η ψυχή μου θα διψά. 

Απόψε, πριν κλείσω τα μάτια μου, θα'θελα να θυμηθώ όλες αυτές τις ευεργεσίες σου, Θεέ μου. Θα'θελα να σ'ευχαριστήσω. Θα'θελα να μετράει η ανάσα μου, τις γλυκές παροχές της Αγάπης σου.

Θα'θελα να δίνω ονόματα στ'αστέρια. Ένα για κάθε αδερφό και φίλο που για κάτι πονάει, για κάτι υπομένει κι ελπίζει. Ένα αστέρι για κάθε καρδιά που έχει ανάγκη από ένα θεϊκό χάδι και μια αγκαλιά.

Θεέ μου, αυτό το βράδυ, άκουσε τη πενιχρή φωνή της καρδιάς μου. Δώσε μας και σήμερα τη Χάρη σου. Παρ'όλες τις βρωμιές μας. Έλα κοντά μας. Μείνε μαζί μας, Θεέ μου.

4 σχόλια:

  1. Καλημέρα φίλε μου μακάρι να μας ακούει..με τόσες φωνές που παρακαλούν από παντού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεια σου, αχτίδα μου!
    Ναι, μακάρι...
    Να εισαι καλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εξαιρετικο κειμενο.Το διαβαζω το ξαναδιαβαζω....και ευφραινεται η ψυχη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υπέροχο!!Πόσο όμορφο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή