Disable_right_click


Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2017

το ταξίδι που το λένε προσευχή

Αχ... Θα'θελα να μιλήσω για την προσευχή. Να πω ότι είναι ταξίδι. Να πω ότι είναι η ανάσα της ψυχής, της καρδιάς, του σώματος. Της ύπαρξης ολόκληρης. Είναι κάτι αόρατο, μα οι γλυκές της επιδράσεις είναι εμφατικά ορατές σ'ολόκληρο το σώμα. 

Αχ... Θα'θελα να πω ότι όποιος προσευχήθηκε αληθινά, βρήκε μέσα του εκείνη την μυστική επιβεβαίωση πως η ανιδιοτέλεια και η ειλικρίνεια είναι εκείνα τα δυο φτερά που κάνουν το αθέατο μύρο της προσευχής να φτάνει ως το θρόνο του Θεού.

Θα'θελα να πω ότι προσευχή είναι τόσα πολλά πράγματα που δεν έχουν σχέση με τα 'πρέπει', με τα 'υποχρεωτικά', τα 'ηθικά'. 

Θα'θελα τόσα να πω... Μα προτιμώ να κάνω αγώνα να πετάξω τη μαυρίλα από πάνω μου, ν'ακούσω την αληθινή λεπτή φωνή της ψυχής μου: όχι το νου και τους λογισμούς του. Ν'ακούσω τον εαυτό μου τι θέλει να μου πει. Να σκύψω γλυκά, όπως η μάνα στο παιδί, να αγγίξω εκείνα τα δωμάτια της ψυχής που σπάνια τ'ανοίγουμε όταν προσευχόμαστε επιφανειακά κι αδέξια...

Θεέ μου, μάθε με να προσεύχομαι...

6 σχόλια:

  1. Απο τα πιο ομορφα ταξιδια που κανει ο καθενας μονος του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Αριάδνη μου!
      Ναι... Κι είναι τόσο όμορφο αυτό το ταξίδι άμα το τιμόνι το κρατά η καρδιά :) :)

      Διαγραφή
  2. Η Προσευχή ένα Πράγμα Τόσο Δύσκολο στην Εποχή μας αλλά και Τόσο Αναγκαίο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ θα πω πως όποιος προσεύχεται πραγματικά βρίσκει πάντα αυτό που ψάχνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, αχτίδα μου!
      :)
      Με τον καλό Θεό δίπλα μας, τίποτα μα τίποτα δεν χάνει νόημα!

      Διαγραφή