Από τη σοφία της υμνολογίας μας

Χτες, η εκκλησία μας γιόρτασε τον άγιο της άνοιξης! Τον άγιο Γεώργιο τον μεγαλομάρτυρα!

Που δεν φοβήθηκε να πει ότι είναι χριστιανός. Να το πει επειδή το βίωνε. Να το ομολογήσει στα φανερά. Μπροστά σε στρατηγούς, ακόμη και στον ίδιο τον Διοκλητιανό. Κι ας ήξερε πως αυτό θα τον οδηγήσει σε σκληρά βασανιστήρια και στο τέλος στον ίδιο τον θάνατο. 

Όμως, όταν αγαπάς πολύ κάτι ή κάποιον, δεν υπολογίζεις τίποτα! 

Λέει σ'έναν απ'τους ύμνους της γιορτής του ότι είχε 'πυρωθεί' απ'τον πόθο, απ'την αγάπη του για τον Σταυρωμένο Ιησού! Κι αυτό ήταν ο πολικός του αστέρας! Ήταν η πυξίδα της ζωής του. Ήταν τα πάντα για τον Γεώργιο. Κι έδωσε τη ζωή του για τον Χριστό. Κι Εκείνος τον θαυμάστωσε και επιτελεί μέχρι και σήμερα απίστευτα θαύματα: και σε πιστούς αλλά και σε μουσουλμάνους. 

Γεώργιε μεγαλομάρτυρα, δώσε μας πόθο, δώσε μας λίγη απ'τη θεϊκή σου φωτιά. Να μπορούμε να γλυκαινόμαστε και μεις στον δικό μας αγώνα! Άγιε Γεώργιε Τροπαιοφόρε πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών!