Για τον Θεό μας όλα είναι απλά και εύκολα!

 Όταν προχώρησε πιο πέρα ο Ιησούς, τον ακολούθησαν δύο τυφλοί που φώναζαν και έλεγαν: "Σπλαχνίσου μας, Υιέ του Δαβίδ!" Κι όταν έφτασε στο σπίτι, πήγαν κοντά του οι τυφλοί και ο Ιησούς τους λέει: "Πιστεύετε ότι μπορώ να το κάνω αυτό;" Του λένε: "Ναι, Κύριε". Τότε άγγιξε τα μάτια τους και είπε: "Όπως το πιστεύετε να σας γίνει". Κι ανοίχτηκαν τα μάτια τους.

 

Δύο πράγματα με εντυπωσιάζουν, αδέρφια μου: πρώτον, το πόση επιμονή είχαν στο αίτημά τους προς τον Κύριο οι τυφλοί! Στην αρχή τον έψαξαν (το ήθελαν όντως δηλαδή -διότι, αφού ήταν τυφλοί, έπρεπε να βάλουν & να υποχρεωθούν σε άλλους), μετά τον ακολούθησαν, μετά του φώναζαν, μετά του έλεγαν και, εν τέλει, όταν έφτασε -υποθέτω το τέλος της ημέρας- στο σπίτι που θα κατέλυε ο Ιησούς, εκείνοι πήγαν κοντά του!

Είδες επιμονή;; Είδες πίστη;;

 Και, στη συνέχεια, -εδώ δείτε τώρα- πολύ απλά ο Ιησούς μας, ο καλός, ο συμπονετικός πατέρας, τους έκανε απλά ΜΙΑ ερώτηση:  "Πιστεύετε ότι μπορώ να το κάνω αυτό;". Ε, αυτό ήταν! Αυτοί, επειδή το ήθελαν πολύ, το ζήτησαν πολύ, το ζητούσε η ύπαρξή τους αλλά και είχαν την ακλόνητη πεποίθηση ότι ο Ιησούς ΕΙΝΑΙ Θεός, δείτε τι λέει η Γραφή: "Όπως το πιστεύετε να σας γίνει". Κι ανοίχτηκαν τα μάτια τους.

Για τον Θεό μας είναι όλα εύκολα. Κι απλά. Ο Θεός μας μας αγαπά, μας γνωρίζει. Γι'αυτόν είναι παιχνιδάκι το να μας κάνει καλά. Το θέμα είναι εμείς να Τον πιστέψουμε. Να Τον ποθήσουμε. Να θέλουμε να ΕΙΜΑΣΤΕ όντως κοντά Του απροϋπόθετα. Το 'πώς' να είμαστε κοντά Του, μας το είπε: Να μετέχουμε στην άμπελό Του. Στα μυστήριά Του. 

 Καλή δύναμη σε όλες/ους μας, αδέρφια.

Πόσους μήνες κοιμηθήκαμε

Πόσους μήνες κοιμηθήκαμε.
Ξεχασμένοι ξεχαστήκαμε
σ' ένα θάμβος πυκνό
από νύχτα κι από ήλιο.

 

Αχ, πόσο αληθινοί αυτοί οι στίχοι του αγαπημένου ποιητή Γιάννη Ρίτσου. Μ'ένα υπέροχο βάθος που του προσδίδει μια πολυμορφία, μια καλαισθησία και μια επιτακτική προσμονή κι έναυσμα για αγώνα. Παρμένο, σταχυολογημένο (ή και αποκομμένο) απ'την "Εαρινή συμφωνία XXVII" του ποιητή, μου δίνει δύναμη να μπορώ να βλέπω την κάθε μέρα ως ένα δώρο Θεού. Ως μια υπενθύμιση να μην "κοιμάμαι" μέσα στη βολή της καθημερινότητάς μου (όσο τρελοί κι αν 'φαίνονται' οι ρυθμοί της). Ως ένα μικρό κουτάκι που θ'ανοίγω για να διαβάζω μια γραμμή που θα μου δίνει κουράγιο όταν η λέξη 'αγώνας' θα βιώνεται μέσα μου λιγότερο φωτεινός ή υπαρκτός.

Αχ, πόσο πολύ χρειαζόμαστε όλοι να είμαστε 'ξύπνιοι'. Να μην αφηνόμαστε σ'όλα αυτά που μας παρουσιάζονται -πώς; από πού; από ποιον άραγε;- ως δεδομένα ή γεγονότα ή αναπότρεπτες αλήθειες. Να τολμάμε να προσευχόμαστε, να κυνηγάμε τις αχτίδες του φωτός ακόμη κι αν το σκοτάδι και το έρεβος υψώνονται ορμητικά από παντού. Πόσο πολύ χρειάζεται να έχουμε ξυπνητήρι αφύπνισης. Αφύπνισης προσωπικής, ουσιαστικής, πνευματικής και σωματικής. Θυμάμαι κι αυτό που έλεγε ο άγιος γέροντας Ανανίας Κουστένης (δες εδώ): "Ας πεταγόμαστε πάνω, αδερφοί! Άναψε το καντηλάκι σου κι αν είναι σβηστό".

Αδέρφια, ας ξυπνάμε. Ας ξυπνάμε. Η ανατολή μας περιμένει. 

Η συγχώρεση σαν βίωμα

 Καλημέρα, αδέρφια!

Σκεφτόμουν πόσο σημαντικές είναι στις ζωές μας η συγχώρεση. Πόσο σπουδαία, αναγεννητική πράξη είναι! Πράξη; Γράψε λάθος! Βίωμα, βίωμα είναι! Βίωμα σταυροαναστάσιμο που σου ξαναπροσδίδει κάτι απ'τη χαμένη ομορφιά των πρωτοπλάστων! Βιώμα που μας αγιάζει, μας ενώνει με τον Θεό και τον συν+άνθρωπο. Βίωμα που καταργεί τις αποσπάστεις.

Διάβασε και το παρακάτω απόσπασμα του π.Νικολάου Λουδοβίκου που αλίευσα από έναν φίλο, τον Μάνο.

"Το φοβερό είναι ότι, μόλις αρχίσουμε την διαδικασία του να προσπαθούμε να συγχωρήσουμε κάποιον, σιγά σιγά ανακαλύπτουμε ότι συνήθως δεν μας έχει κάνει και τίποτα το σοβαρό.

Είναι ένα άλλο μυστικό αυτό. Ελάχιστοι μας έχουν βλάψει πράγματι. Αν δείς σε τι συνθηκες ψυχικές, πνευματικές, κοινωνικές, βιολογικές, οικονομικές βρίσκεται αυτός που σε έβλαψε, εάν δείς τί προβλήματα έχει ο ίδιος, εάν δείς πόσο τον έχουν βλάψει οι άλλοι, πόσο έξω έχει πέσει, τι δυσκολίες έχει, συνειδητοποιείς ότι αυτό που σου έκανε είναι ένα ελάχιστο μπροστά σε αυτά που παθαίνει ο ίδιος...."

 π.Νικολαος Λουδοβίκος

 

Με δύναμη & ελπίδα

 Σήμερα γιορτάσαμε την τελευταία μέρα της αναστάσιμης περιόδου.

Κόντρα στις δυσκολίες, κόντρα στην αμαρτία, κόντρα στην κατρακύλα, κόντρα σε ό,τι άσχημο.

Έρχεται ο Χριστός μας με δύναμη, ορμή θεϊκή να μας δείξει ότι ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ!

Και πως μαζί Του μπορούμε κι εμείς! 

Το μόνο που αρκεί είναι να μην λυγίσουμε.

Ή αν λυγίσουμε, να λάβουμε άφεση αμαρτιών απ'το πετραχήλι του πνευματικού και να ξεκινήσουμε και ΠΑΛΙ!

Χριστός Ανέστη! 

Αμήν κι εμείς μαζί Του, αδέρφια, πάντα!

Ας το ακούσουμε απ'αυτή την υπέροχη χορωδία μια τελευταία φορά...

Δύσκολοι καιροί

 Ναι, έτσι νιώθω. Πως δύσκολοι καιροί είναι κοντά. Και πως θα’ναι πραγματικά πολύ δύσκολοι. Ειδικά, μέσα στη λαίλαπα της καθημερινότητας που σχεδόν χάνεται πριν καλά-καλά κάνει αισθητή την παρουσία της, θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο να γίνουν αντιληπτοί.

Θα χρειαστεί να λάβουμε δύσκολες αποφάσεις. Ναι… Δύσκολες και ανυπολόγιστων διαστάσεων. Και θα μας φέρουν αντιμέτωπους/ες με τις πιο τρανές -δυσκολοπολέμιες- πλευρές της ύπαρξής μας. Θα είναι σαν το κρύο τύλιγμα του φιδιού ή την ασύλληπτα γρήγορη κίνηση του κεραυνού.

Αδερφή/έ, σίγουρα θα χρειαστεί να αναμετρηθούμε και να αγωνιστούμε. Δεν μιλώ προφητικά -άλλωστε δεν έχω χάρισμα. Αλλά οι ίδιοι οι καιροί με αναγκάζουν να νιώθω έτσι. Γι’αυτό και στο λέω.

Όπως και να’χει, η μόνη -το εννοώ, η μόνη- λύση είναι ο προσωπικός αγώνας και η προσωπική εγρήγορση. ‘Γρηγορείτε και προσεύχεστε ίνα μη εισέλθετε εις πειρασμόν’ όπως είχε πει και ο Κύριος. Μας έδωσε το σήμερα, το τώρα σαν δώρο ο Θεός: ας το εκμεταλλευτούμε. Μας έδωσε και την πυξίδα μέσω των λόγων Του: ας αγωνιζόμαστε. Με θέρμη ας προσευχόμαστε. Με προσοχή ας ζούμε. Με σύνεση ας περπατούμε. Με ελπίδα ας ανασαίνουμε! Με σιγουριά κοιτώντας το βλέμμα Του.

Το τέλος είναι η αρχή. Καθενός μας η στερνή πνοή σ’αυτή τη γη είναι η πρώτη ανάσα στην άλλη, την αιώνια. Οπότε, αν θέλουμε -έμπρακτα- από εδώ να είμαστε μαζί Του, θα κάνουμε ό,τι περνάει απ’το χέρι μας ώστε να μας βάλει κοντά Του εκεί, στην αιώνια πραγματικότητα. Δεν ξέρουμε πόσο θα ζήσουμε. Ούτε αν αυτοί οι δύσκολοι καιροί θα μας προλάβουν σ’αυτήν. 

Μετάνοια, αδερφή/έ. Καθημερινός αγώνας. Εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. Μετοχή στη Ζωή. Όλοι οι άγιοι είναι εδώ, κοντά μας! Ας ζούμε αγωνιστικά και η χαρά θα’ναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας όσες δυσκολίες κι αν μας χτυπήσουν την πόρτα!

Χαρείτε, αδέρφια! Ο Χριστός είναι η σωτηρία μας!