«Από τη νεανική μου ηλικία, ο εχθρός (διάβολος) με πολεμεί και με πειράζει και με τις αμαρτωλές ηδονές βάζει φωτιά στην ύπαρξή μου. Εγώ, όμως, Κύριε, έχοντας πλήρη πεποίθηση και ελπίδα στη Χάρη και τη βοήθειά Σου, κατατροπώνω και νικώ τον διάβολο».
(Μεταφρασμένο το Α’ Αντίφωνο του πλ.Δ’ ήχου που ψάλλεται στον Όρθρο της Κυριακής του πλ.Δ’ ήχου)
Καλημέρα, αδερφή/έ.
Εύχομαι να είσαι καλά και να έχεις χαρά μέσα στον ωραίο καύσωνα όπως έλεγε και ο άγιος Ευμένιος ο Σαριδάκης (δες εδώ)!
Διάβαζα σήμερα το μικρό χωρίο ( = απόσπασμα) από το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο (κεφ.13, στ.44) που παρομοιάζει τη βασιλεία των ουρανών με θησαυρό. Και είναι τόσο λίγες οι φράσεις του Χριστού μας, μα τόσο ουσιαστικές, θεϊκές και μας δείχνουν τόσα πολλά. Λέει, λοιπόν, ο Χριστός μας την ακόλουθη πολύ σύντομη παραβολή:
"Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει επίσης με θησαυρό κρυμμένο στο χωράφι, που τον βρήκε ένας άνθρωπος και τον έκρυψε κι όλος χαρά πάει και πουλάει όλα όσα έχει κι αγοράζει εκείνο το χωράφι".
Ας έχουμε πάντα στόχο την ουράνια βασιλεία, αδέρφια μου αγαπημένα. Ό,τι κάνουμε, όλες μας οι ενέργειες ας σκοπεύουν προς τα εκεί. Αυτή η ζωή είναι μικρή μα είναι ταυτόχρονα και πρόγευση της άλλης. Ας μετανοούμε κάθε μέρα, ας κάνουμε ό,τι μπορούμε (αγώνα πνευματικό - πράξεις αγάπης - εξομολόγηση - Θ.Κοινωνία) και ο καλός μας Θεός Πατέρας θα μας έχει κοντά Του. Ας Τον έχουμε ως τον Θησαυρό μας!
Ημιυπαίθριο εξωκλήσι της Αγίας Αικατερίνης. Στην κατασκήνωση της Ι.Μ.Μεσσηνίας (Ταΰγετος)
από άγνωστη πηγή
Καλημέρα, αδερφή/έ.
Χθες ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα. Για πολλούς λόγους. Πολύς αγώνας, πολύ τρέξιμο, ελάχιστος διαθέσιμος ελεύθερος χρόνος. Μα, τελικά, σχεδόν όλα πήγαν όπως έπρεπε. Όμως, έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ασυναίσθητα μια φράση που είχε πει ένας γέροντας "Κάθε μέρα, κάθε στιγμή που αναπνέουμε είναι ένα δώρο του Θεού". Και συναισθανόμενος την αμαρτωλότητά μου αλλά και το δώρο του Θεού (το να αναπνέω) χάρηκα! Πήρα δύναμη, κουράγιο!
Ρομαντισμός ή μη, θυμάμαι και αυτό που είχα δει σε έναν τοίχο σε κάποια επαρχιακή πόλη: "Είμαστε οι στιγμές που ζούμε". Αν όντως είμαστε οι στιγμές, τότε είμαστε πολλές πολλές φωτογραφίες (στιγμιότυπα). Σαν τη φωτογραφία που συνοδεύει αυτή την...πολυλογία της ανάρτησής μου.
Το μόνο που θα'θελα είναι να είναι καλή κάθε φωτογραφία μου. Να περιβάλλεται από την αληθινή μου προσπάθεια για ένωση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Να έχει κάθε μου φωτογραφία ως κορνίζα το "Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησέ με τον αμαρτωλό".
Απ’τη φυσική ομορφιά της Βιέννης!
Ευχαριστούμε τον φίλο Σ.Δ. γι’αυτή τη φωτογραφία από πολύ πρόσφατο ταξίδι του εκεί!
Κάθε φορά ξεψυχισμένος θυμάμαι να φτάνω εδώ. Όχι από τον κόπο των χιλιομέτρων μα απ' την ψυχόλεθρο ζωή του κόσμου, απ' το μάταιο κυνήγι των "θέλω" του "εγώ".
Έτσι σέρνω γι' άλλη μια φορά τα βήματά μου ως το περιβόλι Της.. Μ' όσο κουράγιο μ' απόμεινε, χάρισμα θαρρώ κι αυτό δικό Της..
Φαίνεται η τύρβη του κόσμου δεν έσβησε ολότελα από μέσα μου τη θύμηση της ζωηρρύτου πηγής που αναβλύζει εδώ κι αρδεύει μυστικά τις άνυδρες, κατακαμένες ψυχές..
"Χαρά σ'αυτόν που του συμπαραστέκεται ο Θεός του Ιακώβ
και που στηρίζει την ελπίδα του στον Κύριο, τον Θεό του,
σ'εκείνον που δημιούργησε τα ουράνια και τη γη,
τη θάλασσα και όλα όσα υπάρχουν μέσα σ'αυτά,
σ'εκείνον που τηρεί πάντα τις υποσχέσεις του,
που υπερασπίζεται αυτός το δίκιο των αδικημένων
και που στους πεινασμένους δίνει τροφή".
απόσπασμα απ'τον Ψαλμό 145 του Δαβίδ
"Εάν έχετε καλό δέντρο, θα έχετε και καλό καρπό. Αν έχετε άχρηστο δέντρο, θα έχετε άχρηστο καρπό. Γιατί απ'τον καρπό αναγνωρίζεται το δέντρο. (...) Το στόμα μιλάει απ'το περίσσευμα της καρδιάς. Ο καλός άνθρωπος βγάζει απ'το καλό του απόθεμα τα καλά, κι ο κακός άνθρωπος απ'το απόθεμα της κακίας του τα άσχημα λόγια. (...)"
αποσπάσματα απ'το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο (κεφ. 12, στ. 33-37)
Σήμερα είναι η γιορτή, η μνήμη του αγίου Παϊσίου του αγιορείτου!
Ας έχουμε την ευχή του!
Παραθέτω, αδέρφια μου αγαπημένα, τον παρακλητικό κανόνα στον άγιο Παΐσιο.
Άγιε Παΐσιε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών!
Αγαπητή/έ μου αδερφή/έ,
είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε το τι λένε και γράφουν οι άγιοι & αγίες της εκκλησίας μας. Διότι, εμφορούμενοι/ες απ'το άγιο Πνεύμα, διατρανώνουν, φωτίζουν και εφιστούν την προσοχή σε όλους εμάς που τώρα πορευόμαστε ως μέλη της Εκκλησίας. Οφείλουμε, λοιπόν, να γνωρίζουμε και τι έχει πει ο άγιος Παΐσιος για τις νέες ταυτότητες, για το χάραγμα, τον Αντίχριστο, κλπ.
Αφού, λοιπόν, λάβουμε αυτά υπ'όψη μας, σου παραθέτω τα όσα έχει γράψει ο ίδιος ο άγιος Παΐσιος στο χειρόγραφό του με τίτλο "Σημεία των καιρών". Διάβασέ τα εδώ.
Άγιε Παΐσιε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών!
Αγαπητά μου αδέρφια, στα πλαίσια του μικρού μας 'αφιερώματος' και τιμής στον άγιο Παΐσιο που γιορτάζουμε μεθαύριο, σας προτρέπω σήμερα να διαβάσουμε τμήμα των λεγομένων του αγίου μας για τον πόνο όπως αποτυπώνονται στο τέταρτο βιβλίο των εκδόσεων της μονής της Σουρωτής Θεσσαλονίκης που τιτλοφορείται "Οικογενειακή Ζωή - Λόγοι Δ' ". Το κείμενο το αντιγράφω από το εξαίρετο site Πεμπτουσία (εδώ).
Οι δοκιμασίες βοηθούν να συνέλθουν οι άνθρωποι
Γέροντα, μαθαίνω για την ταλαιπωρία των δικών μου. Θα τελειώσουν ποτέ τα βάσανά τους;
– Κάνε υπομονή, αδελφή μου, και μη χάνεις την ελπίδα σου στον Θεό. Όπως
κατάλαβα από όλες τις δοκιμασίες που περνούν οι δικοί σου, ο Θεός σας
αγαπάει και επιτρέπει όλες αυτές τις δοκιμασίες για ένα λαμπικάρισμα
πνευματικό ολόκληρης της οικογένειας. Εάν εξετάσουμε κοσμικά τις
δοκιμασίες της οικογένειάς σου, φαίνεστε δυστυχισμένοι.
Εάν όμως τις εξετάσουμε πνευματικά, είστε ευτυχισμένοι, και στην άλλη ζωή θα σας ζηλεύουν όσοι θεωρούνται σε τούτη την ζωή ευτυχισμένοι. Με αυτόν τον τρόπο ασκούνται και οι γονείς σου, μια που τον αρχοντικό τρόπο, τον πνευματικό, δεν τον γνωρίζουν η δεν τον καταλαβαίνουν. Πάντως, κρύβεται ένα μυστήριο στις δοκιμασίες του σπιτιού σου, αλλά και σε ωρισμένα άλλα σπίτια, ενώ γίνεται τόση προσευχή! «Τις οίδε τα κρίματα του Θεού;». Ο Θεός να βάλη το χέρι Του και να δώση τέρμα στις δοκιμασίες.
Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λπ., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι· δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό.
Η ζωή αυτή είναι ψεύτικη και σύντομη· λίγα είναι τα χρόνια της. Και ευτυχώς που είναι λίγα, γιατί γρήγορα θα περάσουν οι πίκρες, οι οποίες θα θεραπεύσουν τις ψυχές μας σαν τα πικροφάρμακα. Βλέπεις, οι γιατροί, ενώ οι καημένοι οι άρρωστοι πονούν, τους δίνουν πικρό φάρμακο, γιατί με το πικρό θα γίνουν καλά, όχι με το γλυκό. Θέλω να πω ότι και η υγεία από το πικρό βγαίνει, και η σωτηρία της ψυχής από το πικρό βγαίνει.
Με τον πόνο μας επισκέπτεται ο Χριστός
Άνθρωπος που δεν περνάει δοκιμασίες, που δεν θέλει να πονάη, να
ταλαιπωρήται, που δεν θέλει να τον στενοχωρούν η να του κάνουν μια
παρατηρήση, αλλά θέλει να καλοπερνάη, είναι εκτός πραγματικότητος.
«Διήλθομεν διά πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν», λέει ο
Ψαλμωδός.
Βλέπεις, και η Παναγία μας πόνεσε και οι Άγιοί μας πόνεσαν, γι ̓ αυτό και εμείς πρέπει να πονέσουμε, μια που τον ίδιο δρόμο ακολουθούμε. Με την διαφορά ότι εμείς, όταν έχουμε λίγη ταλαιπωρία σ ̓ αυτήν την ζωή, ξοφλούμε λογαριασμούς και σωζόμαστε. Αλλά και ο Χριστός με πόνο ήρθε στην γη. Κατέβηκε από τον Ουρανό, σαρκώθηκε, ταλαιπωρήθηκε, σταυρώθηκε. Και τώρα ο Χριστιανός την επίσκεψη του Χριστού έτσι την καταλαβαίνει, με τον πόνο.
Όταν επισκέπτεται ο πόνος τον άνθρωπο, τότε του κάνει επίσκεψη ο Χριστός.
Ενώ, όταν δεν περνάη ο άνθρωπος καμμιά δοκιμασία, είναι σαν μία εγκατάλειψη του Θεού. Ούτε ξοφλάει, ούτε αποταμιεύει. Μιλάω βέβαια για έναν ο οποίος δεν θέλει την κακοπάθεια για την αγάπη του Χριστού. Σου λέει: «Έχω την υγεία μου, έχω την όρεξή μου, τρώω, περνάω μια χαρά, ήσυχα…», και δεν λέει ένα «δόξα Σοι ο Θεός».
Τουλάχιστον, αν αναγνωρίζη όλες αυτές τις ευλογίες του Θεού, κάπως τακτοποιείται η υπόθεση. «Δεν μου άξιζαν αυτά, να πη, αλλά, επειδή είμαι αδύνατος, γι ̓ αυτό ο Θεός με οικονομάει». Στον βίο του Αγίου Αμβροσίου αναφέρεται ότι κάποτε ο Άγιος φιλοξενήθηκε με την συνοδεία του στο σπίτι κάποιου πλουσίου.
Βλέποντας ο Άγιος τα αμύθητα πλούτη του τον ρώτησε αν είχε καμμιά φορά δοκιμάσει κάποια θλίψη. «Όχι, ποτέ, του απάντησε εκείνος. Τα πλούτη μου συνέχεια αυξάνονται, τα κτήματά μου ευφορούν, ούτε πόνο έχω, ούτε αρρώστια είδα ποτέ». Τότε ο Άγιος δάκρυσε και είπε στην συνοδεία του: «Ετοιμάστε τα αμάξια να φύγουμε γρήγορα από ̓δω, γιατί αυτόν δεν τον επισκέφθηκε ο Θεός!». Και μόλις βγήκαν στον δρόμο, το σπίτι του πλουσίου βούλιαξε! Η καλοπέραση που είχε ήταν εγκατάλειψη Θεού.
Άγιε Παΐσιε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών!
Καλημέρα!
Τρίτη σήμερα και θα ήθελα, αδερφή/έ, να σε προτρέψω να ακούσεις την ακόλουθη ομιλία του μητρ.Λεμεσού, γέρ.Αθανασίου, για τον άγιο Παΐσιο:
Άγιε Παΐσιε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών!
Αγαπητή/έ μου αδερφή/έ,
αυτή την Παρασκευή και κάθε χρόνο στις 12 Ιουλίου γιορτάζουμε και τιμούμε τη μνήμη του αγίου Παϊσίου του αγιορείτου. Του αγίου των ημερών μας. Του σύγχρονου αγίου που αγωνίστηκε, που πολέμησε γενναία τις επιθέσεις του διαβόλου, του αγίου που στερέωσε στην πίστη, που ποίμανε, που καθοδήγησε, που προστάτευσε, που γαλήνεψε χιλιάδες (για να μην πούμε εκατοντάδες χιλιάδων) συνανθρώπων μας. Του αγίου που ακόμα και τώρα συνεχίζει μέσω των γεγραμμένων του και των απομαγνητοφωνημένων του ηχητικών (βιβλία μονής Σουρωτής) να αγκαλιάζει τις ταλαιπωρημένες μας υπάρξεις. Του αγίου που προφήτεψε όλα αυτά που βλέπουμε σιγά-σιγά να πραγματοποιούνται (βλ. νέες ταυτότητες, κλπ).
Θα προσπαθούμε, λοιπόν, καθημερινά ως και την ημέρα της γιορτής του, της μνήμης του, να ανεβάζουμε και κάτι απ'τους θησαυρούς των λόγων του ώστε να στερεωνόμαστε στην πίστη και να αντέχουμε τις δυσκολίες της ζωής.
Για σήμερα, ξεκινάμε με μια βιβλιοπρόταση για τους μικρούς μας φίλους:
Όλη η σειρά αυτή της εξαίρετης Άννας Ιακώβου απ'τις εκδόσεις Άθως (παιδικά) είναι ποιοτική. Και συνοδεύεται κι από CD (ιδανικό για εκδρομές με το αυτοκίνητο ή το λεωφορείο).
Άγιε Παΐσιε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών!
Πρωί πρωί, κάνε με να νιώσω πόσο μ'αγαπάς
γιατί σε Σένα ελπίζω.
Δείξε μου, Κύριε, τον δρόμο για να πορευτώ,
γιατί σε Σένα εναποθέτω τις ελπίδες μου.
(Απόσπασμα απ'τον Ψαλμό Δαβίδ 142)
