Της νύχτας

Καλό μήνα, σου εύχομαι. Καλή δύναμη.
Να εύχεσαι με την καρδιά και να μιλάνε τα μάτια σου. Αυτός ο μήνας, ο μήνας της Παναγιάς, ας δώσει λίγο φως στα σκοτάδια τα μέσα μας. Να πάρουμε κομμάτια ατόφιου ουρανού να γευτούμε τι σημαίνει αληθινή ομορφιά. Αληθινή ευτυχία. Χωρίς δοσοληψίες και κακομοιριές. Απογείωση με ταπείνωση. Ευχή γλυκιά σαν κόμπος κομποσχοινιού στο χέρι ασκητή.
Και η ζωή συνεχίζεται...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

"Μέσα στις μήτρες 

όλων των δέντρων μου

ρέει ο Θεός"

Μέσα στη δροσιά του καλοκαιριού. Ταΰγετος. Μερικές μέρες πιο πριν. 

υγ: Ευχαριστώ πολύ το φίλο Γ. για την όμορφη φωτογραφία και τις πληροφορίες που μας έστειλε!
υγ2: Το τρίστιχο είναι τμήμα απ'το ποίημα του Νικηφ.Βρεττάκου "Το μεγάλο έργο" απ'την ποιητική του συλλογή "Ο διακεκριμένος πλανήτης".

Κομμάτια ατόφιο γαλάζιο

Όλ'αυτά που νιώθεις,
όλ'αυτά που βλέπεις, που αναζητάς
όλ'αυτά που θέλουμε,
που αγωνιζόμαστε να καταφέρουμε,
Όλα,
είναι κομμάτια του ίδιου ουρανού.

Κι αν δεν το καταλαβαίνουμε,
είναι γιατί πιέσαμε τα πράγματα πολύ.
Είναι γιατί εστιάσαμε υπερβολικά σε ασήμαντες λεπτομέρειες
και πιστέψαμε γεμάτοι βιασύνη
πως ο κόσμος είναι αυτό που εμείς βλέπουμε μονάχα.
Σα μαγνήτης η υπερβολή μάς τράβηξε
και χάσαμε τη μαγεία του ορίζοντα.
Ξεχάσαμε πώς είναι να θαυμάζεις σαν παιδί
το ανεκτίμητο γαλάζιο τ'ουρανού.

Δώσε μου το χέρι.
Πάμε να κάνουμε μερικά βήματα πίσω.
Να δούμε τον ουρανό ν'αλλάζει χρώματα.
Να ταξιδέψει μαγεμένη η καρδιά στο γαλάζιο άπειρο.
Να νιώσουμε πως τα κομμάτια ουρανού
που -σα θησαυρούς κι έννοιες- έχουμε μέσα μας,
κατά βάθος ενώνονται.
Μ'έναν τρόπο μυστικό, αληθινό.
Απελευθερωτικό.

Μ'ένα φύσημα του μπάτη

   Δε μου το βγάζεις απ'το μυαλό πως αυτό που εμείς αποφασίσαμε να το ορίζουμε ως θάλασσα δεν είναι παρά μια τεράστια υγρή, διάφανη αποθήκη από γράμματα. Γράμματα που συνεχώς πέφτουν από ψηλά μέσα στην ατίθαση αγκαλιά της. Γράμματα από διάφορα αλφάβητα, από διάφορες γλώσσες. Από διάφορες ευχές, καρδιές, όνειρα. Τόσο σοφά ανακατεμένες στο απέραντο γαλάζιο που ανάλογα με τα κέφια της σχηματίζουν καινούριες λέξεις. Καινούρια μονοπάτια στον ορίζοντα μιας βαρετής καθημερινότητας.

   Πώς αλλιώς θα δικαιολογηθεί το ότι πάνω της γλιστράνε τόσοι πόθοι, τόσοι πόνοι, τόσες προσδοκίες; Μάτια σαν χάντρες, καρδιές σαν βαριές βαλίτσες, χέρια και πόδια σαν φάροι νοτισμένοι απ'την αλμύρα. Δισεκατομμύρια πλεούμενα, μικρά και μεγάλα, φορτωμένα μ'έναν αθόρυβο φόβο για το αύριο που είναι παντελώς άγνωστο ή ολοκληρωτικά προκαθορισμένο.

    Μ'ένα φύσημα του μπάτη, αμέσως καινούριες λέξεις σχηματίζονται. Καινούρια νοήματα. "Μοίρα", επιλογές, βήματα, σκιρτήματα. Όλα μεταστοιχειώνονται. Γίνονται καράβια με φουσκωμένα πανιά που ρίχνονται μ'ορμή στην περιπέτεια. Στα απόμακρα λημέρια των ανέμων. Στο τέρμα του ορίζονται. Στα λησμονημένα δωμάτια της καρδιάς.

   Πόσο δίκιο έχει ο Πόε...Όσα βλέπουμε σ'αυτόν εδώ τον κόσμο είν'ένα όνειρο ατέλειωτο, κρυμμένο μέσα σ'άλλο...

Νυχτερινό.

Κάποιες φορές το μόνο που εύχεσαι είναι να φυσήξει δυνατός αέρας στη ζωή σου. Για να προχωρήσεις. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να υποστείς τρικυμίες. 

υγ1: Screenshot taken from here. By Edouard Boubat

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Greek summer vacation: fast approaching!

Για μια κρυμμένη δυναμική...

Την λες την ευχή; Να τη λες. Υπάρχει μια κρυμμένη δυναμική σε κάθε κόμπο του κομποσχοινιού. Κάθε κόμπος κι ένας πλανήτης. Κάθε Κύριε ελέησον κι ένα διαγαλαξιακό ταξίδι. Από την καρδιά σου στο υπέροχο άπειρο. Από μένα σε σένα κι από σένα σε μένα. Μέσα από το δρόμο της ελευθερίας. Μέσα από αυτή την υπεροχή διαφορετικότητα του καθενός μας.

Την λες την ευχή; Να τη λες. Τότε είναι που η αγάπη αρχίζει να ενεργοποιείται. Δίνει νόημα στο φως, στη θάλασσα, στις στιγμές. Δίνει ομορφιά στα ακατανόητα σκοτάδια μου, στις αναπάντεχες ήττες μου. Στις πιο ευτυχισμένες μου ανάσες. Μια υπαρκτή συνέχεια μέσα απ'το ταξίδι του κάθε κόμπου.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Καλησπέρα αδέρφια! Καλή εβδομάδα!
Ευχαριστώ πολύ για τα mail, τα σχόλια και όλες τις ευχές σας!
Καλή δύναμη σε όλους, θα τα πούμε :)

Αν κάποιες φορές νιώθουμε μόνοι μας

Diving into the existence of light,

starting to believe I'm just an autumn leaf

Ναι, υπάρχουν τόσα προβλήματα στις ζωές μας. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Μα ίσως οι πιο μεγάλες δυσκολίες είναι που χρειάζονται τις πιο μεγάλες καρδιές. Ίσως τότε είναι που ο ουρανός αποκτά σχήμα, όρια και ύπαρξη μέσα μας. Μια γαλαξιακή γέννηση -αθέατη μα παρούσα.

Θα'ταν λες παράδοξο αν καθένας από μας ήταν κι από ένα αστέρι; Αυτά που βλέπουμε εκείνη τη στιγμή καθώς κοιτάζουμε ψηλά, έξω απ'το παράθυρο του δωματίου μας;

Θα'θελα να γνωρίσω πώς ζωγραφίζουν τα μάτια σου τη μυσταγωγία τ'ουρανού. Ξέρεις πότε εννοώ. Όταν όλοι οι άλλοι έχουν πέσει για ύπνο και τυχαίνει να'σαι μόνο εσύ ξύπνιος. Εσύ και οι σκέψεις που πλημμυρίζουν τα τρίσβαθα της καρδιάς σου. 

Μα να σου πω κάτι; Πάντα δίπλα από κάθε αστέρι υπάρχει κι ένα άλλο. Ίσως πιο ζωντανό, ίσως λιγότερο λαμπερό. Μα όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου, πάντα θα δεις αστέρια να συνυπάρχουν. Μέσα στο διαμαντένιο νυχτερινό πέπλο.

Ίσως, τελικά να'μαστε κι εμείς αστέρια... Και είμαστε πάντα ο ένας κοντά στον άλλον. Κι αν κάποιες φορές νιώθουμε μόνοι μας, είναι που χρειάζεται λίγο να κοιτάξουμε δίπλα μας: το φως κάποιας διπλανής καρδιάς θα'ρθει, άμα το ζητήσουμε, να μας ζεστάνει. 

Ευχή και προσευχή για καληνύχτα από ένα πολύ μικρό δωμάτιο.

υγ1: Το δίστιχο στην αρχή είναι στίχοι από ένα παλιό μου τραγούδι
υγ2: Η φωτογραφία είναι πίνακας του Pablo Milan.

Η ομορφιά της απλότητας

Γιατί τα πι'όμορφα πράγματα είναι τα ανεπιτήδευτα :)

υγ2: Romantic Amsterdam. Photo by Gülsüm Korkmaz
υγ1: Δες και αυτήν την ανάρτηση αν θες. Είναι σχετική. Γραμμένη το 2014.

Ο τύπος με τα πολύχρωμα μπαλόνια

You know what music is? God's little reminder 

that there's something else besides us in this universe, 

a harmonic connection between all living beings, 

everywhere, even the stars.  

    Καθόταν καιρό τώρα έξω απ'την κεντρική είσοδο του νοσοκομείου στην πάνω πλευρά της πανεπιστημιούπολης. Μπορούσες να τον δεις σχεδόν κάθε μέρα τις πρωινές ώρες μέχρι που μεσημέριαζε. Μετά χανόταν. Συνήθως δεν έδινα σημασία, ο δρόμος μου για τη δουλειά, όμως, περνούσε απ'την είσοδο εκείνη του νοσοκομείου. Καθημερινά, εκατοντάδες άνθρωποι περνούσαν με συννεφιασμένα πρόσωπα την πύλη του τεράστιου οικοδομήματος. 

   Εκείνος πάντα στην δεξιά άκρη της πύλης. Δεν τον θυμάμαι ποτέ καθιστό. Πάντα όρθιος, κρατώντας με το δεξί χέρι του τα γεμάτα ήλιον πολύχρωμα μπαλόνια. Που, άμα τ'αφήσεις, θα πετάξουν προς το γαλάζιο άπειρο. Φιγούρα άκρως μινιμαλιστική. Σε τέλεια αντίθεση με τους υπόλοιπους πλανόδιους μικροπωλητές εκεί. Ανάμεσα από μια παράξενη συγχορδία από σειρήνες ασθενοφόρων, ανήσυχες συνομιλίες περαστικών και συνθήματα οργισμένων φοιτητικών παρατάξεων, εκείνος και τα πολύχρωμα μπαλόνια του μοιράζονταν μια παράξενη σιωπή. 

   Οι πιο πολλοί τον προσπερνούσαν με σκυμμένο το κεφάλι βυθισμένοι στις δικές τους αγωνίες -ο πόνος τις πιο πολλές φορές κάνει τις ψυχές και τα βλέμματα να συστέλλονται. Κάποιοι, λίγοι, σήκωναν το βλέμμα ψηλά μέχρι τα μπαλόνια. Συνήθως, τα μπαλόνια που πουλούσε προορίζονταν για το τμήμα Μαιευτικής. Για χαρούμενες περιστάσεις. Σπάνια και για κάποιες περαστικές μητέρες που βόλταραν με το καρότσι τα μικρά τους αγγελούδια. Όλοι οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο εκείνο τον γνώριζαν ως "ο τύπος με τα μπαλόνια". Λίγοι, ελάχιστοι τον γνώριζαν περισσότερο.

   Κάποιο βροχερό πρωινό που μου έτυχε έκτακτη υπόθεση, έκλεισα την εξώπορτα του σπιτιού μου τρεχάτος και με την υπόθεση να τριγυρίζει στη σκέψη μου. Χωρίς ομπρέλα, χωρίς να'χω φάει πρωινό. Απότομα και τρέχοντας. Στο ύψος της πύλης του νοσοκομείου θυμήθηκα πως είχα ξεχάσει να πάρω μαζί μου το μήλο μου.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

 

Μετά την κυριακάτικη Λειτουργία. Bagels & Beans. Ουτρέχτη.

Ένα μαγευτικό απόγευμα. Πριν χρόνια.

Άνοιξε τη θήκη του βιολιού του κι άρχισε να παίζει 

μια παράξενη μελωδία σα να'θελε να μας πείσει 

ότι όλα είναι πιθανά κι ότι δεν τελειώνει πουθενά ο κόσμος*.

  Τους θυμάμαι σα χτες. Δυο σιλουέτες, βγαλμένες λες από άλλο κόσμο, πολύ μακρινό, πολύ διαφορετικό απ'τον δικό μας. Δυο ερωτευμένες σιλουέτες με παράξενα ρούχα, παλιά. Σχεδόν μισοσκισμένα. Τους θυμάμαι χαμογελαστούς να έρχονται με αργά βήματα στα γρασίδια, έξω απ'την κεντρική Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου. 

  Εκείνη άπλωσε με γλυκές κινήσεις ένα μεγάλο πανί γεμάτο χρώματα. Εκείνος ήσυχα κούρδισε την παλιά του κιθάρα. Σε λίγη ώρα ο κόσμος μας, ο κόσμος τους, το πρώτο φως του καλοκαιρινού φεγγαριού, τα φώτα της Βιβλιοθήκης, όλα γίνονταν μια γλυκιά μελωδία. Κι εμείς, μαγεμένοι, νιώθαμε πως αγγίζαμε τον ουρανό.

  Δεν τους ξαναείδα ποτέ. Η ομορφιά της παρουσίας τους έρχεται κάποια απογεύματα στην καρδιά μου κι οι αναμνήσεις αρχίζουν ένα δικό τους ταξίδι. Παρέα μ'αυτές τις δύο παράξενα όμορφες σιλουέτες. Πορεία τόσο ξεχωριστή. Σαν τις στιγμές της ζωής μας...

Καλή δύναμη, αδέρφια. Να'στε πάντα καλά. 

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι από ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη

Ένα αδέξιο 'ευχαριστώ'

Αυτή η φτωχή ανάρτηση είναι αφιερωμένη σ'εκείνα τα μαγευτικά μάτια που ο πόνος τα μεταμόρφωσε και τα'κανε να λάμψουν με μια υπερκόσμια ομορφιά.

Αυτή η φτωχή ανάρτηση είναι μια γλυκιά αγκαλιά γεμάτη δάκρυα κι ελπίδα σ'όλους εκείνους τους χτύπους απ'τις καρδιές που δε γνωρίζουν αν θα συνεχίσουν να τραγουδούν στις γήινες ηλιαχτίδες του επόμενου πρωινού.

Αυτή η φτωχή ανάρτηση είναι κάτι το απροσδιόριστα ελάχιστο μπροστά στην πιο αληθινή υπέρβαση της ζωής. Που μπορεί και βιώνεται μέσα στην απόλυτη απλότητα.

Είναι πορεία αστερισμών σ'εκείνα τα εκφραστικά μάτια που περπατούν στους άγνωστους χάρτες του νυχτερινού ουρανού. Που μ'ένα μόνο χαμόγελο, με μια μονάχα προσευχή απογειώνονται και πλέουν ανάμεσα στους γαλαξίες.

Σας γνώρισα. Σας αγάπησα. Σας ζω στο ευλογημένο τώρα. Σας αγαπώ. Σας ευχαριστώ που μπορείτε και δίνετε νόημα στις στιγμές μου. Στις λέξεις που αδέξια έβγαιναν απ'τα χείλη μου ή που ποτέ μου δεν τόλμησα να με λόγια να εκφράσω.

Η δικιά σας ανηφοριά φωτίζει τόσο ιλαρά τις δικές μου ανάσες. Ο δικός σας γλυκός θησαυρός γεμίζει λουλούδια τις ερημιές της καρδιάς μου.

Η δικιά σας ιστορία θα μένει για πάντα μέσα μου. Να ομορφαίνει τις μέρες μου μυστικά. Να φωτίζει τις νύχτες μου. Αόρατα, υπαρκτά, αιώνια. 

Είμαστε πια όλοι μαζί. Ενωμένοι. Αδέρφια μου γλυκά. Σας αγαπώ τόσο πολύ.