Disable_right_click


Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

Ο τύπος με τα πολύχρωμα μπαλόνια


You know what music is? God's little reminder 
that there's something else besides us in this universe, 
a harmonic connection between all living beings, 
everywhere, even the stars.  

    Καθόταν καιρό τώρα έξω απ'την κεντρική είσοδο του νοσοκομείου στην πάνω πλευρά της πανεπιστημιούπολης. Μπορούσες να τον δεις σχεδόν κάθε μέρα τις πρωινές ώρες μέχρι που μεσημέριαζε. Μετά χανόταν. Συνήθως δεν έδινα σημασία, ο δρόμος μου για τη δουλειά, όμως, περνούσε απ'την είσοδο εκείνη του νοσοκομείου. Καθημερινά, εκατοντάδες άνθρωποι περνούσαν με συννεφιασμένα πρόσωπα την πύλη του τεράστιου οικοδομήματος. 
   Εκείνος πάντα στην δεξιά άκρη της πύλης. Δεν τον θυμάμαι ποτέ καθιστό. Πάντα όρθιος, κρατώντας με το δεξί χέρι του τα γεμάτα ήλιον πολύχρωμα μπαλόνια. Που, άμα τ'αφήσεις, θα πετάξουν προς το γαλάζιο άπειρο. Φιγούρα άκρως μινιμαλιστική. Σε τέλεια αντίθεση με τους υπόλοιπους πλανόδιους μικροπωλητές εκεί. Ανάμεσα από μια παράξενη συγχορδία από σειρήνες ασθενοφόρων, ανήσυχες συνομιλίες περαστικών και συνθήματα οργισμένων φοιτητικών παρατάξεων, εκείνος και τα πολύχρωμα μπαλόνια του μοιράζονταν μια παράξενη σιωπή. 
   Οι πιο πολλοί τον προσπερνούσαν με σκυμμένο το κεφάλι βυθισμένοι στις δικές τους αγωνίες -ο πόνος τις πιο πολλές φορές κάνει τις ψυχές και τα βλέμματα να συστέλλονται. Κάποιοι, λίγοι, σήκωναν το βλέμμα ψηλά μέχρι τα μπαλόνια. Συνήθως, τα μπαλόνια που πουλούσε προορίζονταν για το τμήμα Μαιευτικής. Για χαρούμενες περιστάσεις. Σπάνια και για κάποιες περαστικές μητέρες που βόλταραν με το καρότσι τα μικρά τους αγγελούδια. Όλοι οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο εκείνο τον γνώριζαν ως "ο τύπος με τα μπαλόνια". Λίγοι, ελάχιστοι τον γνώριζαν περισσότερο.
   Κάποιο βροχερό πρωινό που μου έτυχε έκτακτη υπόθεση, έκλεισα την εξώπορτα του σπιτιού μου τρεχάτος και με την υπόθεση να τριγυρίζει στη σκέψη μου. Χωρίς ομπρέλα, χωρίς να'χω φάει πρωινό. Απότομα και τρέχοντας. Στο ύψος της πύλης του νοσοκομείου θυμήθηκα πως είχα ξεχάσει να πάρω μαζί μου το μήλο μου.
Οπότε, χωρίς να κόψω ταχύτητα στο γρήγορο βάδισμά μου, άνοιξα την τσάντα ώμου να βρω το πορτοφόλι μου. Μετά από σύντομο ανώφελο ψάξιμο, συνέχισα γοργά στο δρόμο μου.
   Σταμάτησα απότομα όταν είδα τον τύπο με τα μπαλόνια να'ρχεται προς το μέρος μου φωνάζοντας και τρέχοντας 'φίλεε, περίμενε'. 'Τι έγινε', τον ρωτάω με απορία. 'Το πορτοφόλι σου, αδερφέ, σου'πεσε καθώς έψαχνες την τσάντα σου' μου'πε ευγενικά. Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα προσεκτικά. Τον ευχαρίστησα θερμά κι έφυγα σχεδόν τρέχοντας. Το απόγευμα, πολύ κουρασμένος καθώς επέστρεφα σπίτι, τον έψαξα με το βλέμμα μου για να τον ευχαριστήσω, αλλά δεν τον βρήκα. 
                                                            .....
   Μέρες αργότερα, κι αφού πλέον τον χαιρετούσα καθημερινά και γίναμε φίλοι, έμαθα το τι σημαίνει να πονάς, να πασχίζεις κι όμως να συνεχίζεις να ελπίζεις. Να προσπαθείς. Να αγαπάς. Να ζεις. Το παιδάκι του, εννιάμιση χρόνων αγγελούδι, νοσηλευόταν με λευχαιμία στο ειδικό παιδικό τμήμα του Νοσοκομείου. Κι εκείνος, άνεργος φυσικοθεραπευτής, προσπαθούσε ανώφελα να τα βγάλει πέρα πουλώντας μπαλόνια. Χωρίς να γκρινιάζει, χωρίς να κάνει θόρυβο, διαδηλώσεις... Ηρωικές ψυχές που η δικιά μας εγωκεντρική προοπτική δε μπορεί ούτε ν'αγγίξει το μεγαλείο τους ούτε να καταλάβει την αλήθεια τους. 
  Από εκείνο το διάστημα, κάθε πρωινό που αναχωρούσα για τη δουλειά, πάντα κοιτούσα ψηλά. Ώστε ν'ανταμώσει η καρδιά μου τα πολύχρωμα μπαλόνια και τη μαγευτική μελωδία τους. Και γέμιζα κι εγώ λίγη απ'την ελπίδα των μπαλονιών που το μόνο που ήθελαν ήταν να πετάξουν ψηλά. Ώσπου, ένα πρωινό τα είδα να ταξιδεύουν ψηλά. Να γίνονται πουλιά. Όλα μαζί προς το απέραντο γαλάζιο.

υγ1: Αληθινή ιστορία. Με επουσιώδεις αλλαγές (προς αποφυγή ταυτοποίησης). Ίσως, σου φανεί θλιβερή, όμως είναι μέσα στη ζωή. Προσπάθησα να αποδώσω την πραγματικότητα.
υγ2: Το ρητό στην αρχή είναι απ'την ταινία "August Rush"

20 σχόλια:

  1. μία υπόθεση απο τις πολλές που διαδραματίζοντε και όντως δεν την ξέρουμε όταν υπάρχει αξιοπρέπεια !!!! η γραφή σου μοναδική πάντα με συγκινεί το ξαναλέω και ας γίνομαι γραφικός !!!!! με ελπίδα για ότι καλύτερο πάντα .... μπράβο σου αδερφέ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αληθεια δενει τους ανθρωπους. Αλλα πολλες φορες για να μπορεσουμε να τη δουμε χρειαζεται κατι. Κατι για να μας δωσει το εναυσμα.
      Σ'ευχαριστω πολυ Νικολα μου για το σχολιο σου!
      καλη εβδομαδα, αδερφε μου.

      Διαγραφή
  2. Με συγκίνησες!
    Πόσο πολύ θαυμάζω αυτές τις ψυχές που στα δύσκολα βρίσκουν την δύναμη να συνεχίζουν!!!
    Καλή συνέχεια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αξιοθαυμαστοι ανθρωποι, Ωραιοζηλη μου. Γλυκεις, προσηνεις κι αθεατοι απ'τη συνηθεια του κοσμου γυρω τους. Στοχος τους κατι που εμεις θα'ταν ομορφο καποια στιγμη να προσπαθησουμε να ψηλαφισουμε.
      καλη εβδομαδα να'χεις καλη μου φιλη!

      Διαγραφή
  3. "The worst part of holding the memories is not the pain. It's the loneliness of it. Memories need to be shared."
    "Of his eyes that flow down the back of love. And they find their virginal lewdness
    within the diaphanous coolness of my most nocturnal verdancy".
    Να είσαι πάντα καλά φίλε. Να ρίχνεις το βλέμμα κατά δω καμιά φορά
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπέροχα και τα δυο αποσπασματα. Την Lois Lowry δεν τη γνωριζα!
      Καη εβδομαδα, αδερφε! Να'σαι καλα! Πολυ χαιρομαι που τα ξαναλεμε.

      Διαγραφή
  4. Μικρές καθημερινές ιστορίες που λίγοι τους δίνουμε την σημασία που τους πρέπει και ελάχιστοι αναρωτιόμαστε τι κρύβουν από πίσω.
    Πολύ συγκινητική και καλογραμμένη.
    Να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι οταν κανουμε μια μικρη αρχη και δουμε λιγο παραπερα απ'το παραθυρο της καρδιας μας, ω τοτε ποσο γλυκαινεται η υπαρξη μας. Ενοτητα, αυτη η λεξη ξαναρχεται στη θυμηση μου απ'τα ομορφα που γραφεις, καλη μου xristin.
      Σ'ευχαριστω πολυ για το σχολιο σου.
      Να'χεις μια ομορφη εβδομαδα :)

      Διαγραφή
  5. Διαβάζω και μελαγχολώ για τα δύσκολα της ζωής σε κάποιους ανθρώπους.Προσεύχομαι στο Θεό να γίνει καλά το παιδάκι και όλα να πάνε καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα, αχτίδα μου! Ποτέ καμιά προσευχή δεν πάει χαμένη :)

      Διαγραφή
  6. Είθε να βοηθήσει ο Θεός τα φάρμακα που κρύβουν να γίνουν προσβάσιμα για να σταματήσουν τα βάσανα και οι θυσίες των αρρώστων στο βωμό του χρήματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα, ανώνυμε φίλε!
      Να ευχόμαστε. Αυτό μπορούμε να κάνουμε, αυτό καλό θα'ναι να κάνουμε.

      Διαγραφή
  7. ......!! Δεν έχω λόγια..
    Σ'ευχαριστούμε που το μοιράστηκες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σ' ευχαριστω γιατι πολλες φορες γινομαι κοινωνος στιγμων πραγματικης ζωης μεσα απο τις δημοσιευσεις σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το να μοιράζεσαι είναι πολύ όμορφο κι αληθινό. Όπως και το να επικοινωνείς. Γι'αυτό χαίρομαι διπλά, Θεμη μου!
      Να εισαι καλα, σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου!

      Διαγραφή
  9. Πω πω, με έκανες χώμα... Παρεμπιπτόντως, μόνο τέτοιας "πάστας" άνθρωποι (θαυμαστοί!) θα επέστρεφαν ένα πορτοφόλι στις μέρες μας (ή κι από πάντα..) Καλημέρα και να είσαι καλά.. Πολύ ωραίες και οι φωτό επίσης :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, Πετρα μου!
      Δε μπορώ να φανταστώ πόσο διαφορετική θα ηταν η γη μας, πόσο διφορετικές θα ηταν οι κυκλικές της κινησεις αν δεν υπηρχαν τετοιοι ανθρωποι...
      Σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου :)

      Διαγραφή