Διάβαζα σήμερα στα 'Έργα ασκητικά' του αββά Δωροθέου για την αυτομεμψία. Που, σε πολύ απλή απόδοση, θα την συνάρμοζα εννοιολογικά με την αποδοχή της παραδοχής ότι 'εγώ φταίω πρώτα'. Δηλαδή, την δυναμική εκείνη προσπάθεια του εντοπισμού των δικών μου σφαλμάτων. Των δικών μου λαθών. Του δικού μου δοκαριού στο μάτι κι όχι την ακίδα στο μάτι του συνανθρώπου μου.
Και σκεφτόμουν: πόσο μεγάλη σχέση έχει αυτή η αυτομεμψία με το ορθόδοξο βίωμα! Πόσο μεγάλη σχέση με το 'ήμαρτον' του ληστή, της πόρνης, του τελώνη και τόσων άλλων ανθρώπων! Που παραδοχή της φθαρτότητάς τους έγινε το εισιτήριό τους για την ατέλειωτη χαρά!
Θεέ μου, μάθε με να μην κρίνω. Να μην κατακρίνω. Να μην πληγώνω με τα λόγια και τα έργα (ή την ανυπαρξία τους) μου τους συνανθρώπους μου. Έλα στην καθημερινότητά μου και μάθε με να πατάσσω το 'εγώ' μου. Βγάλε με από τη φυλακή μου (που μόνος μου έφτιαξα και αυτοεξορίστηκα) και δείξε μου το αναστάσιμο Φως Σου!
