Χτες διάβασα στο χαμομηλάκι αυτή την είδηση. Μετά το πρώτο σοκ στεναχωρήθηκα. Και προβληματίστηκα...
Νιώθω ένοχος! Πολύ ένοχος! Πέρα απ'τις ευθύνες τις πολιτικές (που θα σπεύσουν οι πιο πολλοί να απονείμουν -δε θέλω να υπεισέλθω σε τέτοια χωράφια μ'αυτή την ανάρτηση) έχω κι εγώ ευθύνη. Και μάλιστα πολύ μεγάλη. Ίσως όχι για τον συγκεκριμένο φτωχό μαθητή, μα για όσους συνανθρώπους μου συναντώ καθημερινά στο δρόμο.
Γιατί; Γιατί έχουμε γίνει τόσο σκληρόκαρδοι; Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας δε κοιμόταν -λέει- αν ήξερε ότι κάπου στην πόλη του κάποιος άνθρωπος πεινούσε ή κρύωνε τη νύχτα. Πήγαινε και του προσέφερε βοήθεια.
Γιατί; Γιατί δε δραστηριοποιούμαι θετικά; Τι περιμένω; Γιατί κρύβομαι στη δική μου (προσωρινή) επάρκεια; Κάποτε θα'ρθει κι η δική μου η σειρά... Πόσο όμορφα τα 'λεγε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ...
Ξεκίνα, Σεβάχ, να κάνεις έργα και σταμάτα τα λόγια. Με τις θεωρείες κανείς δε χορταίνει. Θυμάμαι κάποτε ένας άξιος δεσπότης που τώρα κάνει ιεραποστολή στην Αφρική είχε πει: "Ίσως στην άλλη ζωή ο Κύριος δε θα μας ρωτήσει πόσες νηστείες ή πόσες μετάνοιες κάναμε. Ίσως απλά μας ρωτήσει πόσες φορές δώσαμε λίγο νερό ή λίγο φαγητό στον διψασμένο ή στον πεινασμένο αδερφό μας. Ή πόσες φορές επισκεφτήκαμε τον άρρωστο ή τον φυλακισμένο...
Η πίστη μας είναι θετική πράξη. Είναι έργα και όχι μόνο λόγια. Γι'αυτό τώρα ντρέπομαι. Γι'αυτό και νιώθω ένοχος για το παιδάκι που λιποθύμησε. Κάνε το καλό, Σεβάχ, και μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου. Και μη ξεχνάς,Σεβάχ: μπορεί να 'κανες μια φορά το καλό μα αυτό δε σε απαλλάσσει. Η πίστη μας, άλλωστε, δεν είναι εμπορική συναλλαγή. Είναι ύψιστη έκφραση αγάπης.
