Αγάπης πεδίο...

Προφυλάξου και μην ελέγχεις κανέναν για κανένα πράγμα. Η αγάπη δε θυμώνει μήτε ελέγχει κανέναν με πάθος.

Ισαάκ ο Σύρος

Απόδειξέ μου ποιος είναι αληθινά ταπεινός!

Ο φόβος του πόνου, ο φόβος της δοκιμασίας, ο φόβος του πειρασμού μάς καθηλώνει στην νέκρωσή μας, στην ανωριμότητά μας και στην ανικανότητά μας να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε και εν τέλει να ζήσουμε. Αυτό ο κόσμος το θεωρεί ιδανικό: δηλαδή την άρνηση του πόνου. Και νομίζει έτσι ότι θα βρει την χαρά. Και θεωρείται ευλογημένος ο άνθρωπος που δεν έχει πόνο.

Ποιες είναι οι αποδείξεις της αληθινής ταπείνωσης;

Ο επιγνώμων είναι βέβαιος και έχει αποκτήσει άνεση. Έχει μια σταθερότητα, μια ηρεμία. Δεν έχει ταραχή, δεν έχει βιασύνη. Αφήνεται. Δεν ταράσσεται, δεν νιώθει θιγμένος. (...) Βέβαια να κάνουμε μια διάκριση και διευκρίνιση . Το να με πληγώσει ο άλλος και να μη διαμαρτύρομαι και να μην πεισμώνω δεν είναι υπόθεση που το κάνω επειδή έτσι πρέπει να γίνει, επειδή πρέπει να είμαι ταπεινός. Όχι! Υπάρχει η ταπείνωση ως πραγματικό γεγονός, ως χάρη Θεού, ως κατάσταση ζωής, ως βιωματικό γεγονός και απόδειξη του αν υπάρχει είναι αυτή η συμπεριφορά. Αλλά αυτή η συμπεριφορά η ταπεινή δεν είναι μίμηση, δεν είναι καταπίεση, δεν είναι προσπάθειά μου να μην πεισμώνω για να είμαι ταπεινός. Αλλά είναι η φυσική έκφραση του ταπεινού (πχ: το να μη πληγώνεται, το να μη διαμαρτύρεται). 

Αν εγώ πληγωθώ, αν αντιδρώ, ναι, είναι το φυσικό μου. Αλλά θα καταλάβω ότι είμαι χαμηλά. Δε θα γίνω υγιής αν πείσω τον εαυτό μου να μην αντιδρώ. Αλλά θα γίνω υγιής με το να δουλέψω την ύπαρξή μου, να κοπιάσω εσωτερικά, να μάθω να συντρίβομαι, να προσεύχομαι, να ζητώ το έλεος του Θεού, να παραδίδομαι πιο άνετα στα στραβά της ζωής, να αποδέχομαι άνετα τα λάθη μου, να παραδέχομαι την κατάντια μου και, σιγά-σιγά, θα μορφωθεί ένα τέτοιο ήθος που θα νιώθω άνετα. 

Πχ: αν εγώ νιώθω πληγωμένος και θυμώνω και αντιδρώ και θεωρώ ότι είμαι τόσο σπουδαίος που δεν ανέχομαι άλλος να με προσβάλλει και καλλιεργώ αυτή την κατάσταση και δεν συνηθίζω τον εαυτό μου να αποκλιμακώνει την ένταση στις αδικίες που μου γίνεται προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω και την κατάσταση του άλλου ανθρώπου και να δείξω κάποια επιείκεια, ποτέ δε θα αποκτήσω αυτό το βίωμα της ταπεινώσεως. Αν, όμως, αρχίζω σιγά-σιγά με περισσότερη απλότητα και άνεση να δέχομαι τις αδικίες που μου γίνονται, όχι επειδή φοβάμαι τον άλλο, αλλά επειδή το νιώθω ανάγκη για να ελευθερωθώ. Γιατί, αν το νιώθω ελευθερία το να υψώσω τείχη, να υψώσω άμυνες κάθε φορά πολεμώντας τον άλλον, αυτό δεν είναι ελευθερία. Αυτό είναι σκλαβιά!

απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -I.N.Παναγίας Λαοδηγήτριας (www.iomilia.net)

Κενοδοξία, θυμός και ιεραποστολή

Αν κάποιος δεν έχει ειρήνη, αν μόλις του πεις κάτι, θυμώνει αμέσως, καταλαβαίνεις ότι ζει κενόδοξα, μάταια. Ένα στοιχείο που δηλώνει την κενοδοξία είναι ο θυμός. Αν θυμώνεις έστω και για πνευματικά (ζητήματα), είσαι ένας κακός ιεραπόστολος. Είσαι ένας δαίμονας και δεν το'χεις καταλάβει με το ένδυμα του καλού χριστιανού που θέλει να σώσει τους άλλους. 

Αν θέλοντας να σώσεις τους άλλους γίνεσαι οργίλος, έχεις πρόβλημα. Είσαι άρρωστος. Κυριαρχείσαι απ'το δαιμονικό πνεύμα. Ο Θεός δεν ταράσσεται. Κάνουμε τόσες βλακείες και δεν ταράσσεται. Και συ, είσαι πάνω κι απ'τον Θεό και ταράσσεσαι για τον άλλον που λέει τη βλακεία του; Και χάνεις την ειρήνη σου; "Μα εγώ το κάνω για τα παιδιά μου! Για να τα σώσω!" Και ποιος σου είπε ότι είσαι Θεός για να τα σώσεις τα παιδιά σου; Ο θυμός που βγαίνει από μέσα σου δε μαρτυρεί κάτι άλλο παρά το δικό σου πάθος. Τη δική σου αναπηρία, τη δική σου κενοδοξία...

απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσ/νίκης (www.iomilia.net)

Κάν'τα όλα αγάπη! Κάν'τα όλα χαμόγελο!

Να σου πω μερικές σκέψεις απ'τη χτεσινή ημέρα; 

Χτες, λοιπόν, το πρωί ήμουν σ'ένα φιλικό σπίτι για το καθιερωμένο σούβλισμα του οβελία (νοστιμότατος ο λεβέντης!) και κατά τις 09:30 περίπου κόπηκε το νερό. Κάποιος θυμωμένος πολίτης (ανάμεσα προφανώς στους πολλούς άλλους "αγανακτισμένους" -πολίτες της πόλης- απ'το συμβάν) τηλεφώνησε στα κεντρικά της ύδρευσης της πόλης και του τα είπε ένα χεράκι του τηλεφωνητή: "Και τι πράματα είναι αυτά;" και "τέτοια μέρα; Ντροπή!" και "Κάντε κάτι σας παρακαλώ, μην κάθεστε έτσι" και τα υπόλοιπα στα αφήνω να τα μαντέψεις... Και σκεφτόμουν πως αυτός ο καϋμένος που είχε καθίσει να σηκώνει το τηλέφωνο στα κεντρικά της ύδρευσης τέτοια μέρα λογικά θα άκουσε από πολλούς πολίτες τα εξ αμάξης!...

Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν όλοι βλέπαμε τον διπλανό μας όχι σαν μια ευκαιρία να ξεσπάσουμε επάνω του, αλλά σαν μια ευκαιρία για να τον γνωρίσουμε. Να του μιλήσουμε. Να του χαμογελάσουμε, να τον κάνουμε να νιώσει πιο όμορφα, πιο ζεστά, πιο αισιόδοξα. Ειδικά εκείνον τον τηλεφωνητή που άλλη δουλειά δεν είχε παρά να εισπράττει απειλές και θυμό από λιγουρωμένους και πεινασμένους αδημονούντες πολίτες που το μόνο που κοιτούσαν ήταν η κοιλιά τους -κοντόφθαλμη λογική που τα τείχη της κοιλιάς υψώνονταν κρύβοντάς τους τη θέα του υπέροχου κόσμου γύρω τους.

Φαντάσου τι όμορφο που θα ήταν αν στον τηλεφωνητή του έλεγαν όλοι: "Χρόνια πολλά καλέ μου άνθρωπε (που έλεγε και ο Θανάσης ο Βέγγος)! Μήπως γνωρίζεις πότε θα'ρθει το νερό; Δε γνωρίζεις; Δεν πειράζει! Καλά να περνάς και χάρηκα που μιλήσαμε!" Φαντάσου πόσες ευχές και χαμόγελα θα είχε δεχτεί ο άνθρωπος εκείνος αν του δείχναμε για μερικά δευτερόλεπτα όλοι μας λίγη αγάπη, αν του δίναμε λίγη χαρά. Λίγη αισιοδοξία. 

Ο άνθρωπος επηρεάζει τους γύρω του. Αυτο είναι σίγουρο. Πώς το έλεγε και ο γέροντας Πορφύριος; "Να σκορπάτε χαρά γύρω σας!" Η καρδιά του ανθρώπου εκπέμπει σήματα. Τι καλύτερο, λοιπόν, απ'το να εκπέμπουμε σήματα αγάπης, σήματα χαράς;

 Πάμε να δούμε την κάθε στιγμή σαν μοναδική ευκαιρία να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε! Να επικοινωνήσουμε και να χαρούμε τη ζωή. Να τα κάνουμε όλα χαμόγελο! Και θα δούμε τι όμορφος που είναι ο κόσμος μας! Τι όμορφη περιπέτεια που είναι η ζωή!