Το καράβι της προσευχής

...Αν παρ'όλα αυτά δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε το νου απ'τη διάχυσή του, χρειάζεται ο αγώνας μας να γίνει περισσότερο κοπιαστικός.

Το καράβι μπορεί να διαπλεύσει τη θάλασσα ή με πανιά(αν υπάρχει άνεμος) ή με τα κουπιά(στην απουσία του ανέμου). Έτσι γίνεται και με την προσευχή! Προχωρεί καλά, όταν μέσα μας υπάρχει η θερμότητα της Χάριτος του Χριστού. Στην απουσία της, όμως, απαιτείται ο κόπος της κίνησης με τα κουπιά. Δηλαδή απαιτείται μεγαλύτερος αγώνας...

(Απ'το βιβλίο "Μια βραδυά στην έρημο του Αγίου Όρους" -εκδ. Ορθ.Κυψέλη)

"Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις "

Πόσο Θεέ μου στ΄ αλήθεια ... "μπλε ξοδεύεις για να μην σε βλέπουμε! διερωτήθηκε ποιητικά ο Οδυσσέας Ελύτης ...  Ίσως γιατί τη Θέα Του προσώπου Σου ,

.δεν θα την αντέχαμε ...  Ίσως γιατί το Φως Σου θάταν τόσο εκτυφλωτικό ...  Ίσως γιατί , για να μπορέσουμε κάποια μέρα να σε δούμε , χρειάζεται αγώνας και κόπος και μόχθος πολύς ...

(Ευχαριστούμε πολύ το φίλο που το έστειλε)
.

Νιώθεις ότι είσαι έτοιμος να κοινωνήσεις;

Κάποιος είχε με έναν άλλο κάποια απ'τις βλακώδεις διαφορές, που έχουμε συνήθως. Κάποια στιγμή, δηλ., του ξύνισε του ενός η μούρη του άλλου, και είχανε δέκα χρόνια να πουν καλημέρα. Αυτός ήρθε και με βρήκε και ήθελε να κοινωνήσει. Τα είπαμε, αναλυτικά. Στο τέλος, λοιπόν, του λέω: "Πρέπει να συμφιλιωθείς με αυτόν τον άνθρωπο". Εκείνος επέμενε (δεν ήθελε να συμφιλιωθεί). Του είπα τότε και εγώ: "Κοίταξε, αν το βλέπεις έτσι, δεν μπορείς να κοινωνήσεις". Μου λέει: "Με τιμωρείτε;" και του απαντώ: "Όχι. Εσύ τιμωρείς τον εαυτό σου". Με ξανακοιτάει με απορία.

Του λέω τότε: "Άκουσε κάτι: Θέλεις να κοινωνήσεις; Ξέρεις τι είναι η Θεία Κοινωνία; Δηλ. νιώθεις ότι θα κοινωνήσεις με τον Θεό, ότι θα γίνεις μέτοχος της ζωής του Θεού, ότι θα έχεις τον Χριστό να κατοικεί στην καρδιά σου;". "Ναι", μου λέει. "Ωραία, τότε, πήγαινε και κοινώνησε!", του απαντώ. Με ξανακοίταξε και του ξαναλέω: "Πήγαινε και κοινώνησε!". Επειδή, όμως, με κοίταγε με απορία (σου λέει "προηγουμένως μου είπε να μην κοινωνήσω") του λέω:
"Πριν κοινωνήσεις, όμως, θέλω να μου απαντήσεις σε ένα μου ερώτημα: Έστω πήγες και κοινώνησες... Υπόθεσε ότι, βγαίνοντας απ'την εκκλησία, βλέπεις μπροστά σου εκείνον που δεν του λες "καλημέρα". Πες μου, ο Χριστός που είναι μέσα σου, θα πει "καλημέρα" στον Χριστό που είναι μέσα του; Αλλά -του λέω- πριν μου απαντήσεις σκέψου ότι ο Χριστός συγχώρεσε αυτούς που τον σταύρωσαν, χωρίς εκείνοι να του το ζητήσουν. Αν, λοιπόν, του μιλήσεις, καλά έκανες και κοινώνησες. Αν, όμως, δεν του μιλήσεις, έχεις καταλάβει τι έκανες; Κατέβασες τον Θεό και την αγάπη του Θεού, στα μέτρα της δικιάς σου κακίας!". Μου λέει: "Έχετε δίκιο".

(Απ'το βιβλίο του αγιορείτη μοναχού Δαμασκηνού,  "Σχέσεις ανδρογύνου πριν και μετά τον γάμο" -εκδ. Μυριόβιβλος)

Μη χάνεις καιρό!

Πολλές φορές νιώθουμε πως δεν μπορούμε να αγωνιστούμε. Ή άλλες φορές δεν μας "βγαίνει".Ο δρόμος της πνευματικής ζωής φαντάζει δύσκολος ή και αδιάφορος λόγω τεμπελιάς... Στο απόσπασμα που ακολουθεί, ο συγγραφέας, μάς δίνει τη λύση με δύο μόνο κουβέντες:

....Αν θέλεις πραγματικά να σώσεις την ψυχή σου και να κατακτήσεις την αιώνια ζωή, σήκω αμέσως κατανικώντας την πνευματική σου ραθυμία, κάνε το σημείο του σταυρού και πες: "Ευδόκησε, Κύριε, να κάνω μια καλή αρχή εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν".

(Απ'το βιβλίο του Τϊτο Κολλιάντερ "Ο δρόμος των ασκητών")

Ο γερο-Παχώμιος και το μεγάλο φίδι

...Στη Σκήτη των Ιβήρων, στην Καλύβη των Αγίων Αποστόλων, στην συνοδεία εκείνη ήταν και ο γερο-Παχώμιος. Στο πρόσωπό του έβλεπε κανείς ολοφάνερα ζωγραφισμένη την αγιότητα. Το γεροντάκι αυτό ήταν πολύ απλό και τελείως αγράμματο, μα πολύ χαριτωμένο. Όταν ερχόταν για να εκκλησιαστεί τις γιορτές στο Κυριακό της Σκήτης ποτέ του δεν καθόταν στο στασίδι, αλλά στεκόταν πάντα όρθιος (ακόμα και στις ολονυκτίες) και έλεγε την ευχή. Όταν τύχαινε να τον ρωτήσει κανείς "πού βρίσκεται η ακολουθία;" απαντούσε: "Ψαλτήρια!Ψαλτήρια λένε οι πατέρες". Όλα τα έλεγε ψαλτήρια. Ούτε από ψαλτικά ήξερε εκτός απ'το Χριστός Ανέστη που έψαλλε το Πάσχα.

Ήταν πάντα πρόθυμος να κάνει τα χατίρια των άλλων χωρίς να'χει καθόλου δικό του θέλημα. Όση στεναχώρια και αν είχε κανείς, μόλις έβλεπε τον π.Παχώμιο του έφευγε και ειρήνευε. Όλοι τον αγαπούσαν. Ακόμη και τα φίδια που του'χαν εμπιστοσύνη και δεν έφευγαν, όταν τον έβλεπαν. (Στην περιοχή της Καλύβης υπήρχαν πολλά φίδια, γιατί υπήρχαν πολλά νερά). Οι άλλοι δύο πατέρες της συνοδείας πολύ φοβούνταν τα φίδια, μα ο γερο-Παχώμιος τα πλησίαζε χαμογελαστός, τα έπιανε και τα έβγαζε έξω από το φράχτη τους.

Μια μέρα, ενώ πήγαινε βιαστικός σε μια άλλη Καλύβη, στο δρόμο βρήκε ένα μεγάλο φίδι, το οποίο τύλιξε στη μέση του σαν ζώνη για να τελειώσει πρώτα τη δουλειά του και μετά να το βγάλει έξω από την περιοχή τους!

Αν βαριέσαι την προσευχή (διάλογος μ'έναν ασκητή)

- Γέροντα, πολλές φορές, όταν πάω να προσευχηθώ, χίλιες δύο δουλειές μού παρουσιάζονται. Τι να κάνω;

- Όχι, παιδί μου. Δεν πρέπει να σταματάς τότε την προσευχή σου. Να θυμάσαι ότι με όλα αυτά "δοκιμάζει" ο Θεός αν έχουμε πραγματικά διάθεση για προσευχή. Οπότε, αν προσπαθήσεις και επιμείνεις στην προσευχή, έρχεται ο Θεός σε βοήθεια και σκορπάει όλες τις δυσκολίες.

- Πολλές φορές, γέροντα, πάω να κάνω προσευχή και βαριέμαι!

- Όλα αυτά είναι του πονηρού, παιδί μου, που προσπαθεί να μας νεκρώσει πνευματικά. Αλλά εμείς δεν πρέπει να σταματάμε. Άκου αυτή την ιστορία απ'το γεροντικό: Υπήρχε κάποιος μοναχός και κάθε φορά που ήταν να κάνει την προσευχή του, τον έπιανε ρίγος και πυρετός και το κεφάλι του πονούσε. Και έτσι έλεγε μέσα του: "Να. Είμαι άρρωστος και κοντεύω να πεθάνω. Ας σηκωθώ, λοιπόν, πριν πεθάνω και ας κάνω την προσευχή". Μ'αυτό, λοιπόν, τον λογισμό βίαζε τον εαυτό του και έκανε την προσευχή. Και μόλις τελείωνε η προσευχή, τελείωνε και ο πυρετός. Και πάλι μ'αυτό το λογισμό, ο μοναχός αντιστάθηκε και έκανε την προσευχή και έτσι νίκησε -με τη Χάρη του Θεού- τον πονηρό... Αυτό, παιδί μου, είναι παράδειγμα για όλους μας...

Εσύ προς τα πού πηγαίνεις;

Σκέψου πως είσαι πάνω σε ένα διάδρομο. Στην μια άκρη του διαδρόμου είναι ο Χριστός. Στην άλλη άκρη είναι ο διάβολος. Εσύ βρίσκεσαι κάπου στη μέση και πότε πας προς τη μια μεριά και πότε προς την άλλη. Στη ζωή πάντα παίρνουμε αποφάσεις. Μπορεί να θέλουμε να είμαστε προς την πλευρά του Χριστού, αλλά κάποιες φορές με τις αμαρτίες μας απομακρυνόμαστε και -τι θλιβερό...- πλησιάζουμε προς τη μεριά του διαβόλου!
Όμως, πάντα πρέπει να σκεφτόμαστε δύο πράγματα: Πρώτον, ότι δεν γίνεται ποτέ να μείνουμε στάσιμοι στη ζωή. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Και δεύτερον ότι ακόμα και αν με τη ζωή μας πολλές φορές προσεγγίζουμε τη λάθος πλευρά, πάντα έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε! Μπορούμε να μετανιώσουμε και τα δάκρυά μας να μας βοηθήσουν να πλησιάσουμε τον Χριστό...

Μακάρι όλη μας η ζωή να είναι ένα διαρκές πλησίασμα προς τη μεριά του Χριστού...

Πέτα το εγώ σου

Να δοξολογείς τον Χριστό... Να δοξολογείς τον Χριστό...Μην ασχολείσαι συνέχεια με τον εαυτό σου! Μην ασχολείσαι με τα θέματά σου. Δεν είσαι εσύ ούτε εγώ το παν στη ζωή. Δεν είναι τα θέματα που σε απασχολούν τα βασικότερα θέματα του κόσμου.

Το παν είναι ο Χριστός. Εμείς θα φύγουμε σε λίγο. Θα περάσει η ζωή αυτή... Θα περάσουν τα χρόνια, θα περάσει ο κόσμος αυτός. Ο Χριστός θα μένει. Ο Χριστός θα συνεχίσει να υπάρχει...

Πιάσε, λοιπόν, το νόημα από τώρα και κάνε αυτό που θα κάνουν όλοι μετά. Κάν'το από τώρα! Πέτα το εγώ σου! Μην το λυπάσαι το εγώ σου. Το λέει ο π. Παΐσιος αυτό ωραία: "Πέτα το εγώ σου. Μην το λυπάσαι.Και άμα το πετάξεις, ξέρεις πού θα το βρεις; Στην αγκαλιά του Θεού"...

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου [(από Αθέατα περάσματα http://www.atheataperasmata.com)]

Διακριτικά...Αφανώς...

Κάποιος πολύ διακριτικός γέροντας έλεγε πως πρέπει πάντα στη ζωή μας να είμαστε όσο γίνεται πιο απλοί και διακριτικοί. Και έφερνε για παράδειγμα την προσευχή. Έλεγε: "Ξέρεις, παιδί μου, τι όμορφο πράγμα είναι να περπατάς στο δρόμο και να προσεύχεσαι; Χωρίς να σε καταλαβαίνει κανείς! Να έχεις, παιδί μου, στην τσέπη σου ένα κομποσκοινάκι και η ευχή να ρέει, να κυλάει ασταμάτητα. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα απ'αυτό. Να περπατάς στο δρόμο, να έχεις τα χέρια σου στις τσέπες και να εύχεσαι. Χωρίς να σε καταλαβαίνει κανείς! Διακριτικά, παιδί μου. Έτσι γίνεται η σωστή προσευχή: διακριτικά, αφανώς... Αν το προσπαθήσεις, θα'χεις μεγάλη ωφέλεια. Θα δεις πόσο χαρούμενο θα κάνεις και τον άγγελό σου! Θα χαμογελάει! Θα πετάει απ΄τη χαρά του όταν θα σε βλέπει να προσεύχεσαι!"

Εγώ ειμί το φως της ζωής

Μακάρι να μπορούσαμε να χωνέψουμε τι θα πει ακριβώς αυτό. Τι είναι, ποιο είναι το αληθινό φως, ποιός είναι η ζωή. Ποιός από μας μπορεί να ισχυριστεί ότι ξέρει; Κανείς! Ούτε στο ελάχιστο δεν μπορούμε να κατανοήσουμε από μόνοι μας τον Χριστό, που είναι ζωή και φως...

Το φως που, όταν φτάσει οπουδήποτε, δίνει με τις ακτίνες του ζωή. Κάνει τα πάντα να ανθίσουν, να αναζωογονηθούν, ν'αρχίσουν να λειτουργούν. Ο Χριστός είναι ζωή, γιατί είναι το φως. Και είναι το φως, γιατί είναι η μοναδική αληθινή ζωή.

Αυτός μπορεί να πάρει την ψυχή σου απ'τη θάλασσα της αμαρτίας και να την σηκώσει ψηλά στον ουρανό. Στο φως. Να την καθαρίσει απαλά, να σφουγγίσει τα δάκρυά της, να γιατρέψει κάθε πληγή. Να ρίξει στα σκοτεινά μας δωμάτια τις θεϊκές του ακτίνες. ''Η ακτίνα, όταν πέφτει κάπου, φωτίζει αθόρυβα. Δεν κάνει φασαρία, θόρυβο. Ήρεμα, σιγανά, φωτίζει και ρίχνει άπλετο φως" λέει ένας παππούλης...

Τι λες; Δεν αξίζει να αφήσουμε την καρδιά μας στα άγια, στα γεμάτα αγάπη χέρια Του; Εκεί, τότε, θα νιώσουμε πραγματική ανάπαυση. Γαλήνη. Χαρά. Ειρήνη...

Υπομονή!

Ένας μοναχός πολεμήθηκε σκληρά από τον λογισμό της πορνείας. Και αυτός ο πόλεμος ήταν σαν φωτιά που έκαιγε μέσα στην καρδιά του, νύχτα και μέρα. Ωστόσο, ο αδερφός αυτός αγωνιζόταν και αντιστεκόταν, για να μην συγκατατεθεί ούτε καν στον λογισμό. Ύστερα από πολύ καιρό, έφυγε ο πόλεμος, αφού -χάρη στην υπομονή του μοναχού- δεν μπόρεσε να καταφέρει κάτι.

Και τότε, ήρθε αμέσως ένα φως και πλημμύρισε την καρδιά του, αναπαύοντάς την.

(Απ'το βιβλίο του Π.Πάσχου "Ο πόλεμος των πειρασμών" -εκδ.Ακρίτας)

Όταν δυσκολευτείς...

...Ο Θεός μάς βοηθάει και όταν δεν υπάρχει κανένας άλλος να μας βοηθήσει, είναι παρών στη μεγαλύτερή μας ένταση. Στο σημείο που λυγίζουμε. Στο κέντρο της θύελλας. Θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε να περάσουμε μέσα απ'την απελπισία και όχι να την αποφεύγουμε.
Ακόμα να είμαστε έτοιμοι για την περίοδο εκείνη που ο Θεός δεν μας αποκαλύπτεται και να μην προσπαθήσουμε να Τον αντικαταστήσουμε με κάποιον ψεύτικο Θεό.


(Απ'το βιβλίο "Μάθε να προσεύχεσαι" του αρχιεπισκόπου Anthony Bloom)

Τι κρατάς στην καρδιά σου;

Λένε πως τα μάτια αντικατοπτρίζουν την καρδιά. Αν τα μάτια δεν κοιτούν τον Χριστό, σημαίνει πως η καρδιά δεν έχει ακόμα γλυκαθεί. Αν ρωτήσεις πώς γλυκαίνεται η καρδιά, θα σου απαντούσα πως καμιά ανθρώπινη επιρροή δεν μπορεί να προσφέρει ούτε στο ελάχιστο τη "γλύκα", τη χαρά που μπορεί να προσφέρει η Χάρη του Θεού...

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει: Αν θέλεις να κυβερνιέσαι απ'τον Θεό, να μην θέλεις να αμαρτάνεις. Γιατί, αν αμαρτάνεις, πώς θα κυβερνηθείς απ'τον Θεό; Κάπου διάβασα ότι όσο κρατάς κάποιον στην καρδιά σου, ποτέ δεν τον χάνεις. Άραγε ποιόν και τι κρατάω στην καρδιά μου; Ο καθένας ας αναρωτηθεί για τον εαυτό του...

Αν δεν σε γεμίσει ο Ιησούς, τίποτε πάνω στη γη δεν πρόκειται να σε γεμίσει..

Μου έδωσε ο Κύριος ένα δώρο! Δεν μπορώ να πω, η ζωή μου άλλαξε προς το καλύτερο! Είχα καλύτερη ψυχολογία και έβλεπα τον ήλιο με άλλα μάτια. Αυτό όμως που συνέβη είναι ότι μου άρεσε τόσο πολύ και αφοσιώθηκα σ'αυτό, ώστε άρχισα λίγο λίγο να παραμερίζω τον Χριστό από μέσα μου.. Κι εκεί που στην αρχή Τον ευχαριστούσα και Τον ένιωθα πολύ ζωντανά, τώρα ξεχνώ να κάνω και την προσευχή μου… Τελικά δεν είμαι σίγουρος για το τι φταίει. Τώρα όμως που το πήρα είδηση (κι ευχαριστώ το Θεό γι'αυτό) έψαξα να δω τι έφταιξε κι αυτό που κατάλαβα ήταν το εξής. Κάποιες φορές ο Θεός σου δίνει ένα δώρο στη ζωή σου. Μη μένεις, όμως, φίλε, στο δώρο! Το δώρο στο έδωσε για να Τον κοιτάξεις, να Τον πλησιάσεις και να Τον ακουμπήσεις περισσότερο. Nα βάλεις αυτόν μες την καρδιά σου και όχι το δώρο. Γέμισε μια σταγόνα την καρδιά σου με Χριστό και τότε θα πλημμυρίσεις…

(Ευχαριστούμε το φίλο που μας το έστειλε)

Το παράδειγμα με τα κυπαρίσσια

Βρέθηκε κάποιος μεγάλος γέροντας με τους μαθητές του σ'έναν τόπο που ήταν διάφορα κυπαρίσσια, μικρά και μεγάλα. Λέει ο γέροντας σ'έναν απ'τους μαθητές του: "Ξερίζωσε τούτο το κυπαρισσάκι" -ήταν βέβαια πολύ μικρό- και αμέσως με το ένα του χέρι, το ξερίζωσε ο αδερφός. Μετά του δείχνει ο γέροντας ένα άλλο μεγαλύτερο απ'το πρώτο, και του λέει: "Ξερίζωσε και τούτο". Και αυτός, αφού το κούνησε και με τα δυο του χέρια, το ξερίζωσε και εκείνο. Πάλι του δείχνει ο γέροντας ένα ακόμα μεγαλύτερο και εκείνος με περισσότερο κόπο, το ξερίζωσε και κείνο. Στο τέλος του δείχνει ο γέροντας ένα πολύ πιο μεγάλο και ο αδελφός, αφού κόπιασε πολύ, δεν μπόρεσε να το ξεριζώσει. Με τη βοήθεια, όμως, ενός άλλου αδελφού, τελικά τα κατάφεραν.
Τότε, λέει ο γέροντας στους αδελφούς: "Να.Έτσι ακριβώς είναι τα πάθη, αδελφοί μου. Όσο είναι μικρά, αν θέλουμε, μπορούμε εύκολα να τα κόψουμε. Αν, όμως, τα παραμελήσουμε σαν ασήμαντα, σκληραίνουν. Και όσο πιο σκληρά γίνονται, τόσο περισσότερο κόπο χρειάζονται. Αν, όμως, ριζώσουν μέσα μας βαθύτερα, δεν μπορούμε πια μόνοι μας να τα κόψουμε, εκτός αν έχουμε τη βοήθεια μερικών αγίων που, μετά τον Θεό, θα μας συμπαρασταθούν.

(Απ'το βιβλίο του αββά Δωροθέου "Έργα ασκητικά)

Με τα μάτια της ψυχής

Δύο άντρες πολύ σοβαρά άρρωστοι, ήταν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.

Στον έναν επιτρέπονταν να μένει καθιστός μία ώρα το απόγευμα γιατί τον βοηθούσενα φύγουν τα υγρά από τους πνεύμονες. Το κρεβάτι του βρισκόταν ακριβώς δίπλα στο παράθυρο του δωματίου.Ο άλλος άντρας έπρεπε να βρίσκεται συνέχεια ξαπλωμένος σε ακινησία και ένας μεσότοιχος που βρισκόταν μεταξύ των κρεβατιών δεν του επέτρεπε να κοιτάει κι αυτός έξω από το παράθυρο.

Οι άντρες κατέληξαν να μιλούν ατελείωτα. Μιλούσαν για τις συζύγους τους, τις οικογένειες τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στον στρατό, ακόμα και για το που είχαν πάει διακοπές.Κάθε απόγευμα, ο άντρας που του επιτρεπόταν να μένει καθιστός περιέγραφε στον συγκάτοικό του όλα όσα έβλεπε από το παράθυρο του δωματίου.Ο άντρας που βρισκόταν σε αναγκαστική ακινησία άρχιζε να καταλαβαίνει πως ζει γι' αυτές τις μοναδικές απογευματινές ώρες που η αγάπη του για την ζωή μεγάλωνε και ζωντάνευε από όλη την δραστηριότητα και τα χρώματα του έξω κόσμου.

Το παράθυρο έβλεπε σε ένα πάρκο με μια θαυμάσια λίμνη. Πάπιες και κύκνοι κολυμπούσαν εκεί, και τα παιδιά έπαιζαν με μικρά μοντέλα σκαφών στο νερό.Νεαρά ζευγάρια περπατούσαν πιασμένα χέρι χέρι μέσα στα υπέροχα λουλούδια που είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου.Τεράστια παλιά δέντρα στέκονταν με χάρη επάνω στο έδαφος και μια υπέροχη θέα του ουρανοξύστη της πόλης φαινόταν από μακριά.Καθώς ο άντρας δίπλα στο παράθυρο εξηγούσε όλες αυτές τις όμορφες λεπτομέρειες, ο άντρας στο διπλανό κρεβάτι φαντάζονταν όλα αυτά που άκουγε.

Πώς ν'αγαπήσεις ειλικρινά τους άλλους

Ό,τι κάνει κανείς με την καρδιά του, το χαίρεται και τον βοηθάει. Και όταν κανείς σέβεται τον άλλον, τον ίδιο τον εαυτό του σέβεται και τότε τον εαυτό του δεν τον υπολογίζει, γιατί δεν έχει φιλαυτία, αλλά φιλότιμο.
Να μπαίνει ο ένας στη θέση του άλλου. Να σκέφτεται: "Αν ήμουν εγώ στη θέση εκείνου, πώς θα ήθελα να μου φερθούν;". 'Οταν μπαίνεις στη θέση του άλλου, τα πράγματα αλλάζουν.

(Απ'το βιβλίο "Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο" του γέροντος Παϊσίου -εκδ.Ι.Η.Ευαγγελιστής Ιω Θεολόγος Σουρωτή Θεσ/νίκης)

Εγώ τα πάντα για σένα

Εγώ για σένα πατέρας, εγώ αδελφός, εγώ σύζυγος, εγώ σπίτι, εγώ τροφή, εγώ ρούχο, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιο, ό,τι θέλεις εγώ. Να μη σου λείψει τίποτα. Θα δουλέψω εγώ. Ήρθα να σε υπηρετήσω, όχι να με υπηρετήσεις.
Εγώ και φίλος, και μέλος του σώματός σου και κεφάλι, και αδελφός και αδελφή και μητέρα, όλα εγώ. Μόνο να είσαι κοντά μου. Εγώ φτωχός για σένα και αλήτης για σένα. Στο σταυρό για σένα, στον τάφο για σένα.
Στον ουρανό παρακαλώ για σένα τον Πατέρα μου, στη γη έρχομαι πρεσβευτής του Πατέρα μου για σένα. Εσύ είσαι τα πάντα για μένα, και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος μου και μέλος του σώματός μου.
Τι άλλο θέλεις;

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

(Ευχαριστούμε πολύ τον φίλο που μας το έστειλε)

Κάνε προσευχή...

Όταν θες να δείξεις ενδιαφέρον, αγάπη, μη μείνεις μόνο στα λόγια! Τα λόγια φεύγουν, χάνονται, σκορπίζουν σαν τα φύλλα στον άνεμο..

Κάνε προσευχή... Μια στιγμή, μια ευχή έμπονη απ'τα βάθη της καρδιάς αγγίζει πιο πολύ τον άλλον. Γιατί με την προσευχή σου στέλνεις τον Κύριο στο πρόσωπο για το οποίο προσεύχεσαι. Και η θεική ζεστασιά το θωρακίζει, το χαριτώνει. Του δίνει ειρήνη, ελπίδα, χαρά. Όλα τα καλά του Χριστού μας!

Πες στον Χριστό να το έχει καλά και Εκείνος ξέρει... Ξέρει, γιατί μάς έδειξε τι θα πει αγάπη. Άπειρη αγάπη. Ξέρει, γιατί είναι ο ίδιος η Αγάπη...

Μην είσαι...ψάρι!

Άθελά μας, βέβαια! Ναι, πολλές φορές μοιάζουμε σαν τo ψαράκι μες στη γυάλα. Δηλαδή νομίζουμε ότι ο κόσμος είναι ό,τι βλέπουμε πίσω απ'το γυαλί... Στην πραγματικότητα,δηλαδή, δεν ζούμε τη ζωή, αλλά την παρακολουθούμε από μακρυά. Σαν θεατές. Λες και βλέπουμε τηλεόραση...
Η δουλειά, τα προβλήματα, η συνεχής φασαρία, τα τρεξίματα του καθενός, όλα μάς κάνουν να ξεχνούμε πως υπάρχουν και άλλα πράγματα... Μας αποξενώνουν απ'την αληθινή επικοινωνία. Νομίζουμε ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω από μας και τα δικά μας προβλήματα... Θες παραδείγματα; Πήγαινε σε ένα νοσοκομείο να δεις τι πόνος υπάρχει. Πήγαινε σε μια φτωχή συνοικία να δεις σε τι άθλιες συνθήκες "ζουν" κάποιοι συνάνθρωποί μας.

Ίσως σου φανούν υπερβολικά, αλλά είναι η πραγματικότητα. Πιθανόν να ζεις ή να είχες και συ δύσκολες στιγμές. Τότε, νομίζω, θα καταλάβεις...
Όταν βγούμε απ'τη γυάλα του εαυτού μας, τότε θα μπορέσουμε να εκτιμήσουμε, να δούμε καθαρότερα τα πράγματα. Τότε, θα μπορέσουμε να διακρίνουμε τον Θεό... Τότε θα μάθουμε να αγαπάμε.

Για τις αμαρτίες μου

Πριν λίγες μέρες έφτασε στο mail της αόρατης γωνιάς το ακόλουθο κείμενο. Σας το παραθέτουμε αυτούσιο...

Τι είναι η ζωή; Πώς κάποιος αφελής άνθρωπος, όπως εγώ, μπορεί έστω και στο ελάχιστο να συλλάβει κάτι τέτοιο; Τι είναι ο θάνατος; Πώς, πότε και γιατί να είναι ένα μέρος, ένα τέλος (ή καλύτερα η συνέχεια) της ζωής; Πώς θα είναι όταν θα πεθάνω; Φοβάμαι... Φοβάμαι πολύ... Όχι τόσο τον ίδιο τον θάνατο, την ιδέα του ότι και εγώ κάποτε θα φύγω, όσο το πού θα βρεθώ... Οι αμαρτίες μου, τύψεις φοβερές, με κάνουν να παγώνω. Να σοκάρομαι. Όταν τις έκανα, δεν με ενδιέφερε, δεν σκεπτόμουν... Τώρα, όμως... Σαν αγκάθια τρυπούν την ψυχή μου... Όταν φύγω θα είναι σαν βαρίδια που δεν θα αφήνουν τον άγγελό μου να με βοηθήσει... Σαν βόθρο που μυρίζει αποκρουστικά, βρωμίζουν την ψυχή μου και το σώμα μου...

Θεέ μου, σε πλήγωσα για άλλη μια φορά. Άλλη μια φορά κάρφωσα καρφιά στα χέρια Σου και στα πόδια Σου. Ποιός είμαι εγώ; Τι κάνω; Πώς τολμάω να σε πληγώνω; Και τώρα γιατί θρηνώ; Θρηνώ, επειδή σε πλήγωσα; Ή επειδή πληγώθηκε ο εγωισμός μου;

Πώς θα Σου ζητήσω τώρα συγχώρεση; Πώς θα μπορέσω να στραφώ σε Σένα, να Σου πω το ''ήμαρτον''; Διστάζω Κύριε... Ντρέπομαι και θρηνώ...

Γι'αυτό, σκύβω το κεφάλι μου και συντριμμένος κλαίγοντας Σου ψιθυρίζω: Αμάρτησα Κύριε. Συγχώρεσέ με. Ελέησέ με τον τρισάθλιο. Έλα ξανά κοντά μου. Μη μ'αφήνεις Κύριε. Σου ζητώ συγγνώμη...

(Ειλικρινά ευχαριστούμε πολύ τον ανώνυμο φίλο/φίλη για το υπέροχο κείμενο...)

Η αγάπη για τον άλλο

Υπεράνω όλων η αγάπη! Εκείνο που πρέπει να μας απασχολεί, παιδιά μου, είναι η αγάπη για τον άλλο, η ψυχή του. Ό,τι κάνουμε, προσευχή, συμβουλή, υπόδειξη, να το κάνουμε με αγάπη. Χωρίς την αγάπη η προσευχή δεν ωφελεί, η συμβουλή πληγώνει, η υπόδειξη βλάπτει και καταστρέφει τον άλλον, που αισθάνεται αν τον αγαπάμε ή δεν τον αγαπάμε και αντιδρά αναλόγως. Αγάπη, αγάπη, αγάπη! Η αγάπη στον αδελφό, μάς προετοιμάζει ν'αγαπήσουμε περισσότερο τον Χριστό. Ωραίο δεν είναι;

γέροντας Πορφύριος

(απ'το βιβλίο "Βίος και λόγοι" γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου -εκδ.Ι.Μ.Χρυσοπηγής Χανιά)

Ζήτα το ουτοπικό, εν πόνω καρδίας!

…Όλη η ιστορία της πρότασης του Χριστού είναι να μας πει: Άσε τις θεωρίες σου, άσε τους νόμους! Κομμάτια να γίνουν! Κομμάτια να γίνει οποιοσδήποτε τύπος θρησκευτικός! Τι να κάνουμε όταν είμαστε μέσα στην εκκλησία σαν τα ρομπότ ; Τι κάνει ο ένας; Τι κάνει ο άλλος; Μετάνοιες, σταυρούς, αλάδωτα, κοινωνίες, εξομολογήσεις, αλλά η καρδιά μας δεν αγγίζει τον Θεό; Δεν ενδιαφέρεται γι’ Αυτόν; Γιατί; Γιατί δεν τολμούμε! Γιατί δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να έχουμε αληθινή σχέση με τον Χριστό! Ας μην το πολυπιστεύουμε όμως! Δουλειά του Θεού είναι να μας δώσει την πίστη! Το θέμα είναι να έχουμε το ανδρείο φρόνημα να τολμήσουμε! Εν πόνω καρδίας! Τι σημαίνει εν πόνω καρδίας; Η προσέγγισή μας με τον Χριστό να συνοδεύεται με πόνο καρδιάς. Δηλαδή με κόπο καρδιάς! Πόνο καρδιάς, όχι αυτό το θιγμένο: "Αχ στενοχωρήθηκα!". Αλλά, πόνο καρδιάς! Δηλαδή να’ χει κόπο η καρδιά μου! Ποιος είναι ο κόπος; Το να αρνούμαι τα θελήματά μου! Εκεί που το θέλεις, να λες όχι! Και αυτή τη θυσία να κάνεις, ζητώντας αυτό το ουτοπικό! Να γίνει ο Θεός μια ζωντανή πραγματικότητα!...

(Απόσπασμα από κήρυγμα του π.Βαρνάβα Γιάγκου, Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσσαλονίκης)

(Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη που μας το έστειλε)

Διαβάζεις την Καινή Διαθήκη;

Όσο μελετάς την Καινή Διαθήκη τόσο περισσότερο αγιάζεσαι. Τόσο αφήνεις τον Θεό να σε ευλογήσει, να σου δώσει Χάρη... Κάπου λέει: όταν προσεύχεσαι, μιλάς στον Θεό. Όταν μελετάς την Καινή Διαθήκη, σου μιλάει ο Θεός...

Βάλε σκοπό στη ζωή σου να μην περνάει μέρα που να μην ανοίγεις αυτό το βιβλίο...Έστω και έναν-δύο στίχους. Λίγο-λίγο κάθε μέρα. Δεν θα το καταλαβαίνεις, αλλά αυτό θα σε βοηθήσει σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, σε όλη τη διάρκεια της ζωή σου. Ο λόγος του Θεού έχει απίστευτη δύναμη! Μην προσπαθήσεις να το εξηγήσεις λογικά. Η πίστη μας είναι υπέρλογη...

Καλή αρχή!

Η αόρατη γωνιά εύχεται σε όλους καλή αρχή στη Μ.Τεσσαρακοστή... 

Ας αγκαλιάσουμε με όλη μας την καρδιά αυτή την πολύ ευλογημένη περίοδο. Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να πλησιάσουμε το Θεό... Με περισσότερη προσευχή, με νηστεία, με υπομονή και αγάπη.

Καλή προσπάθεια και καλή αρχή σε όλους!

Στιγμές

Για να διαβάζεις τώρα αυτό το κείμενο σημαίνει πως δεν είσαι τυφλός ή τυφλή... Όπως ο τυφλός της παραβολής...

Εκείνος ο άνθρωπος δεν μπορούσε να δει. Λαχταρούσε, όμως, να γίνει καλά και γι'αυτό μόλις άκουσε τον Χριστό ΔΕΝ άφησε την ευκαιρία.

Ας μάθω στη ζωή μου να μην χάνω τις ευκαιρίες. Τις στιγμές. Ας ζήσω αληθινά, δυναμικά το "τώρα". Ας αφήσω το "μετά". Το "μετά" δεν το γνωρίζω και δεν είναι δική μου υπόθεση.

Αν προσπαθώ να ζω την κάθε στιγμή, αν μάθω να χαίρομαι έστω και με τα πιο μικρά, τα πιο απλά, τα φαινομενικά μηδαμινά πράγματα, τότε θα ομορφαίνω τη ζωή μου.

Ομόρφαινε την κάθε στιγμή και ζήσε αληθινά ακόμα και την πιο μικρή λεπτομέρεια της ζωής σου!

Ένας ξένος ιερέας

…Μια νύχτα ξημερώνοντας της εορτής του αγίου ιερομάρτυρα Φωκά, είχε συγκεντρωθεί η συνοδεία για την τέλεση ολονυκτίας στον άγιο Ιωάννη. Είχε προχωρήσει αρκετά η ιερή ακολουθία. Η ψαλμωδία των απλοϊκών ψαλτών, τα αναγνώσματα των γυναικών και η ταπεινή φωνή του ιερουργού παπα-Νικόλα δημιουργούσαν μια παραδεισένια ατμόσφαιρα... Μια γυναίκα βλέπει ξαφνικά πίσω απ’τον παπα-Νικόλα έναν μεγαλοπρεπή ιερέα με επανωκαλύμμαυχο να παρακολουθεί με αγαλλίαση την ακολουθία. Στην αμηχανία της ποιος τάχα να ήταν ο μεγαλοπρεπής ιερέας και πώς βρέθηκε στο ιερό, πάει στον γέροντα και του λέει: «Πάτερ μου, ένας ξένος ιερέας είναι δίπλα σας και παρακολουθεί πώς ψάλλουμε την ιερή ακολουθία». Τότε, ο παπα-Νικόλας έφερε το δάχτυλό του στο στόμα του και χαμηλόφωνα της λέει: «Σσσς… είναι ο ιερομάρτυρας Φωκάς…». Τον είχε αντιληφθεί και δεν παραξενεύτηκε, επειδή το θεωρούσε φυσικό να παρίσταται εκείνος ο άγιος προς τιμήν του οποίου τελούσαν την ακολουθία.

(Απόσπασμα απ’το βιβλίο του αρχιμ. π.Νικολάου Πρωτοπαπά ‘Ο νέος άγιος της εκκλησίας μας, Ιερεύς Νικόλαος Πλανάς’)

Τον ίδιο Χριστό αγαπάμε όλοι!

Ένας είναι ο ήλιος. Αλλά τώρα εγώ τον βλέπω μέσα από ένα τζάμι που έχει μια κουρτίνα. Που άλλος τον βλέπει έξω στην εξοχή που αγγίζει κατευθείαν το πρόσωπό του. Άλλος τον βλέπει από έναν φεγγίτη. Άλλος φοράει γυαλιά ηλίου. Άλλος δεν τον βλέπει καθόλου επειδή έχει σύννεφα στην πόλη του.....
...Θα δεχτείς τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος που θα μπει στη δική σου ύπαρξη και θα σου δώσει το δικό σου τρόπο να συλλάβεις την ίδια πραγματικότητα της Εκκλησίας. Τα ίδια πράγματα πιστεύουμε όλοι! Τον ίδιο Χριστό αγαπάμε όλοι! Αλλά ο καθένας Τον προσαρμόζει στα δεδομένα του. Στην ύπαρξή του. Στο δικό του σώμα, στη δική του ψυχή, στα δικά του τα δεδομένα, στις δικές του προδιαγραφές. Στις δικές του τις προυποθέσεις.
Αυτό δεν συνιστά αλλοίωση του Χριστού. Αυτό δείχνει την μεγάλη ευελιξία του Κυρίου. Την μεγάλη Του αγάπη. Την μεγάλη προσαρμοστικότητα της αλήθειας, η οποία είναι μία, αλλά ταιριάζει σ'όλους τους ανθρώπους με τον δικό της τρόπο...

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου [(από Αθέατα περάσματα http://www.atheataperasmata.com)]

Φτιάχτηκες για να πετάς!

Τα αεροπλάνα δεν είναι φτιαγμένα για να κάθονται στάσιμα στη γη ή για να κάνουν βόλτες στο αεροδρόμιο. Φτιάχτηκαν για να πετούν!

Έτσι είμαστε και εμείς. Μπορεί να νομίζουμε ότι δεν μπορούμε τίποτα να πετύχουμε, ότι δεν μπορούμε να καταφέρουμε τίποτα, αλλά αν το θελήσουμε μπορούμε να...απογειωθούμε! Αυτό θα γίνει αν ταπεινωθούμε και ανοίξουμε τα σκοτεινά δωμάτια της ψυχής μας ώστε να τα λούσει το φως της Θείας Χάρης. Αν το θελήσουμε -ελεύθερα- μπορούμε να Τον προσεγγίσουμε.

Μπορούμε να νιώσουμε από τώρα τον Παράδεισο!

Τελικά, τι είναι οι αδικίες;

Πολλές φορές νομίζουμε ότι μας αδικούν.
Ξέρετε, όμως, τι είναι στην πραγματικότητα οι αδικίες;

Οι αδικίες ουσιαστικά είναι ευεργεσίες. Κανείς δεν μπορεί να μας αδικήσει όταν εμείς δεν αδικούμε τον εαυτό μας. Τον εαυτό μας τον αδικούμε όταν δεν ζούμε πνευματικά. Πνευματικά ζούμε όταν τηρούμε τις εντολές...

γέροντας Παϊσιος

(Ευχαριστούμε πολύ το φίλο που μας το έστειλε)

Σημασία έχει τι θα κάνουμε τώρα!

...Κι εγώ σκέπτομαι ότι αμαρτάνω. Ότι δεν βαδίζω καλά. Ό,τι, όμως, με στεναχωρεί, το κάνω προσευχή, δεν το κλείνω μέσα μου, πάω στον πνευματικό, το εξομολογούμαι, τελείωσε! Να μη γυρίζουμε πίσω και να λέμε τι δεν κάναμε. Σημασία έχει τι θα κάνουμε τώρα, απ'αυτή τη στιγμή και έπειτα. Όπως λέει και ο απόστολος Παύλος: "Τα μεν οπίσω επιλανθανόμενος, τοις δε έμπροσθεν επεκτεινόμενος". (= Ξεχνώ αυτά που είναι πίσω μου και κάνω ό,τι μπορώ για να φτάσω αυτά που βρίσκονται μπροστά μου)

γέροντας Πορφύριος

(απ'το βιβλίο "Βίος και Λόγοι" του γέρ.Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου -εκδ.Ι.Μ.Χρυσοπηγής Χανιά)