Ιθάκη, μάθε με ν'αγαπώ. Αγάπη, μάθε μου την Ιθάκη.

  Μου είπαν πως η Ιθάκη είναι ταξίδι.

Μου είπαν πως είναι και προορισμός.

Μα κανείς δε μ'έμαθε πώς να φτάσω εκεί.

Μονάχα εσύ μου είπες ένα βράδυ:

"έλα να σε μάθω να κολυμπάς. Να μη φοβάσαι την αλμύρα".

  Είναι κάποιες φορές που μέσα σου η χαρά κι η λύπη απέχουν μονάχα μια στιγμή. Είναι κάποιες άλλες φορές που ψέμα κι αλήθεια κάνουν την καρδιά σου να διχάζεται. Ή κι άλλες φορές που φοβάσαι να ακολουθήσεις αυτά που η καρδιά σου ψιθυρίζει γιατί σε τρομάζει η περιπέτεια. 

  Νιώθω πως συντριπτικά τις πιο πολλές φορές χάνουμε την Ιθάκη όχι γιατί δεν την βλέπουμε, αλλά επειδή κοιτάζουμε αλλού. Είναι στραμμένο το βλέμμα μας αλλού: σε πράγματα μη ουσιαστικά, αντικείμενα, πόθους μισοκρυμμένους σε σκιές και πάθη. 

  Μας αρέσει η βόλεψή μας και μένουμε ικανοποιημένοι -μα και βαλτωμένοι- στα απόνερα της επιφανειακής μας καθημερινότητας. Όποια κι αν είναι αυτή. Μα η ουσία είναι αλλού. 

  Το θεϊκό Του χάδι δεν έχει σύνορα. Μα δες. Οι ψυχές που τον αναζήτησαν κι έμειναν στην ιστορία ήταν εκείνες που τόλμησαν να βγουν απ'τη βόλεψή τους. Ήταν εκείνοι οι γενναίοι άνθρωποι που δε φοβήθηκαν την αλμύρα και το πέλαγος. Όχι γιατί ήταν απρόσεχτα ριψοκίνδυνοι, αλλά γιατί ένιωσαν το χάδι της Αγάπης Του. Και σαν την Αγάπη Του δεν έχει άλλη.

υγ: Κάνε ευχή. Να μη ξεχνάμε την Αγάπη Του. Καλό απόγευμα να'χεις. Σ'ευχαριστώ που ακόμη έρχεσαι. 

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Απογευματάκι στο ήσυχο και καταπράσινο Cambridge! Φωτογραφία χτεσινή.

υγ: Ευχαριστούμε πολύ το φίλο Δ. που μας την έστειλε!

Το πι'όμορφο ταξίδι είναι σαν βγεις απ'τον εαυτό σου

  Μεσημέρι. Περίπου 15:45. Ήμουν στο νιπτήρα να πλύνω τα δόντια μου μετά απ'το μεσημεριανό όταν θυμήθηκα πως μια φίλη με είχε παρακαλέσει πριν πολύ καιρό να ετοιμάσω ένα κείμενο για τη διαφορετικότητα. Για τον "χριστιανικό ρατσισμό" και τα ηθικιστικά "πρέπει" που σαν ομίχλη τον περιτριγυρίζουν.

  Και καθώς στεκόμουν μπροστά στο νιπτήρα, βλέπω την οδοντόβουρτσα που μόλις είχα ανοίξει καθώς και την προηγούμενη που δε θα χρησιμοποιούσα άλλο. Και σκέφτηκα: "αυτές οι οδοντόβουρτσες μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους. Μα έχουν τόσες πολλές διαφορές". Ο οδοντίατρός μου με προέτρεψε την τελευταία φορά να σταματήσω να χρησιμοποιώ σκληρές οδοντόβουρτσες, διότι απ'τις πολλές εφαρμογές τα ούλα μου άρχιζαν να επηρεάζονται αρνητικά. "Να προτιμάς τις μαλακές ή τις μέτριες" μου είχε πει.

  Έτσι, λοιπόν, πήγα super market κι αγόρασα μια καινούρια οδοντόβουρτσα μαλακιά. Και στεκόμουν μπροστά στο νιπτήρα έχοντας μπροστά μου μια μαλακιά και μια σκληρή οδοντόβουρτσα. Αν συνέχιζα να χρησιμοποιώ την σκληρή οδοντόβουρτσα, τα ούλα μου πολύ πιθανόν να αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα στο μέλλον. Αν, όμως, προτιμούσα την μαλακιά, τότε ο κίνδυνος θα απομακρυνόταν αισθητά.

  Δεν κάνουν όλες οι οδοντόβουρτσες για όλους τους ανθρώπους. Ακόμη και για τον ίδιο άνθρωπο, μπορεί σε κάποια φάση της ζωής του να αλλάξει το είδος της οδοντόβουρτσας που χρησιμοποιεί. 

  

  Νομίζω πως και στη ζωή το ίδιο ισχύει. Δεν υπάρχουν manuals που πρέπει μαζικά ν'ακολουθούμε. Ο καθένας είναι μια εντελώς διαφορετική ύπαρξη, με διαφορετικά βιώματα κι ερεθίσματα και σκέψεις και αγωνίες. Είμαστε ο καθένας μας προσωπικότητα μοναδική, ανεπανάληπτη. Δε γίνεται να ακολουθήσουμε ένα μονοδιάστατο τυπικό, ένα "σύνταγμα κανόνων" το οποίο έχει τυφλή εφαρμογή. Η καρδιά; Πού πάει η καρδιά; Θα την παραβλέψουμε;

  Δες πώς ο Χριστός προσέγγιζε εντελώς διαφορετικά και μοναδικά την κάθε ύπαρξη που συναντούσε. Πώς μίλησε στην Σαμαρείτιδα, πώς στον Ληστή, πώς στον Τελώνη. Δες την μοναδικότητα και την αυθεντικότητα του λόγου του καθώς είχε σκύψει πάνω απ'τον παραλυτικό ή τον τυφλό. Πώς μιλούσε στον Ιάειρο, μπροστά στο νεκρό (και μετά αναστημένο) σώμα της κόρης του. Πώς συμπεριφερόταν διαφορετικά ακόμη και στους 12 μαθητές του. 

  Γιατί, λοιπόν, να θεωρούμε πως "πρέπει να είσαι καλός Χριστιανός αν κάνεις αυτό κι αυτό κι αυτό..."; Γιατί "πρέπει"; Δε μας σώζει η βολικότητα της εφαρμογής κάποιων κανόνων. Η καρδιά αναπαύεται μέσα απ'την αυθεντικότητα. Και η αυθεντικότητα ακολουθεί εντελώς διαφορετικό μονοπάτι απ'τη δουλικότητα και τον αυταρχισμό μιας άλογης υπακοής.

  Πώς το έλεγε κι ο γλυκύτατος άγιος Πορφύριος; "Να μην κάνετε πράγματα για τον Χριστό με το ζόρι". Η καρδιά θα ταξιδέψει αν αγαπήσει την περιπέτεια. Πώς μπορεί να ονειρεύεται ταξίδια αν ποτέ της δεν τα είδε ή τα γεύτηκε; Πώς μπορεί να ζητάει ουρανό αν ποτέ δεν έμαθε να τον ψάχνει; Μήπως το νόημα είναι αλλού;

  Και να θυμάσαι: καρδιά που βίωσε την Αγάπη δεν γίνεται να την ξεχάσει. Το πι'όμορφο ταξίδι είναι σαν βγεις απ'τον εαυτό σου.

υγ: Ξέρω, σε κούρασα σήμερα... Συγγνώμη.

Στο εδώ και στο τώρα της κάθε μας ανάσας!

Life begins at the end

of your comfort zone

Είναι αλήθεια πως πάντα θα ζητάμε το κάτι παραπάνω στη ζωή μας. Είναι το φτιάξιμό μας τέτοιο. Είναι η πνοή που μας έδωσε Εκείνος. Να θέλουμε πάντα το κάτι καλύτερο, το κάτι ομορφότερο. Να θέλουμε περισσότερα. Κι αυτό δεν είναι κακό. Όμως, την ίδια στιγμή, βουλιάζουμε -ασυναίσθητα στην αρχή ίσως- στην καθημερινότητά μας. Φτάνουμε, δηλαδή, σ'ένα σημείο όπου η κατάσταση "μας βολεύει". 

Η μαγκιά είναι να θέλεις πάντα το ομορφότερο, αλλά να προσπαθείς γι'αυτό.

Να θες το αληθινότερο, αλλά να μη ντρέπεσαι να κοιτάξεις κατάματα τον εαυτό σου.

Να κυνηγάς το περισσότερο, αλλά όχι σε πράγματα που είναι εφήμερα και ψεύτικα.

Να ζητάς την περιπέτεια, αλλά στο βλέμμα σου να λάμπει ζωντανή η αποφασιστικότητα.

Να θες να πετάς, αλλά να πετάξεις από την ψυχή σου ό,τι την λερώνει.

Η καρδιά μας είναι πλασμένη για ν'ανασαίνει ελεύθερη. Χωρίς ζυγούς, χωρίς κακομοιριά, χωρίς ανούσια κι ηθικιστικά "πρέπει". Αλλά για να γίνουν όλ'αυτά, οφείλουμε να το επιζητούμε. Να το πιστέψουμε. Να κάνουμε κάθε μας μέρα μια νέα αρχή. Να κάνουμε το πρώτο βήμα! Στο εδώ και στο τώρα της κάθε μας ανάσας!

Όταν το κέρμα πέφτει στη λάθος του πλευρά

...κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε

κι αν έχουν γίνει πουλιά, προς τα πού πετάνε 

Ή μήπως δεν υπάρχει σωστή και λάθος πλευρά; Ή μήπως υπάρχει αλλά δεν ξέρουμε ποια είναι η σωστή και ποια η λάθος; Ή μήπως ευχόμασταν να υπάρχει σωστή και λάθος πλευρά ώστε να νιώθει λιγότερη την ευθύνη η καρδιά μας; Ή μήπως και οι δυο πλευρές του κέρματος έχουν λίγο σωστό και λίγο λάθος; Ή πιο πολύ λάθος η μία; Τι συμβαίνει;

  

  Πολλές φορές ονειρεύεσαι το μέλλον σου. Το δημιουργείς, το πλάθεις στο μυαλό σου με συγκεκριμένο τρόπο. Μα έρχεται ανύποπτα η στιγμή -θα το'χεις νιώσει και συ- που η πραγματικότητα αποδεικνύεται διαφορετική. Όμορφότερη ή και όχι. Ευτυχέστερη ή και όχι. 

  

  Ακούω τόσες και τόσες φορές ανθρώπους να λένε "η ζωή ξέρει", "η ζωή θα τα φέρει όπως θέλει αυτή". Ακούω και άλλους να λένε "έχει ο Θεός". Ή άλλους που λένε "όλα είναι τύχη".

  Και σκέφτομαι: άραγε οι επιλογές μου έχουν σημασία; έχουν αξία οι προσπάθειές μου; έχει πρακτικό αντίκρυσμα το να πασχίζω για κάτι όταν "τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα υπολόγιζα";

  Και έρχεται η νύχτα. Και αφουγκράζομαι τους χτύπους της καρδιάς μου. Και προσπαθώ να κάνω κάθε χτύπο μου μια ευχή. Μια προσευχή ή ένα δάκρυ. Να ψηλαφίσω για λίγο -μερικά λεπτά έστω- την πραγματικότητά μου. Να δω για λίγο τ'αστέρια όπως είναι. 

  Το βίωμα υπερισχύει της θεωρίας. Οι χτύποι της καρδιάς θα'ναι πάντα εκεί να στο πιστοποιούν. Τι νόημα έχει να μιλάς για μεγάλα εναλλακτικά πλάνα και σχέδια και κηρύγματα κι αξίες αν δεν αφήνεις λίγο την καρδιά ν'ανασαίνει. Ν'ανοίγει τα φτερά της. Να πετάει. Ποια αξία έχουν οι τυπικότητες αν δεν μάθουμε να'μαστε αληθινοί; Τα υλικά πράγματα δε φέρνουν την ευτυχία. Τουλάχιστον όχι αυτόματα, όχι. 

  Μα όλα μπορούν να γίνουν κάτι όμορφο.  Τα δάκρυα, ναι. Το χαμόγελο, ναι. Όλα. Ακόμη κι η απογοήτευση, ακόμη κι ο εγωισμός ή τα πάθη ή ο σκοτισμός της καρδιάς. Ακόμη και τα υλικά πράγματα, ναι. Όλα μπορούν να γίνουν αφορμή για να δεις πως τελικά υπάρχει και κάτι ομορφότερο. 

  Η μετάνοια, η εξομολόγηση, η προσευχή, ο αγώνας. Όλες σκέτες λέξεις ή βιωμένες εμπειρίες. Θεωρίες αερολογίας ή δρόμος ομορφιάς σιωπηλής κι ολόγλυκης. Μπορείς να τα απορρίψεις, μπορείς να τα βιώσεις. Μα να θυμάσαι, φίλε: τα πάντα εξαρτώνται απ'την καρδιά. Γιατί δεν έχει νόημα να'σαι αεροπλάνο αν δε μπορείς πια να πετάς.

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι απ'το αγαπημένο τραγούδι "Ο εξώστης" απ'τους Στέρεο Νόβα.

Να την αγαπάς

Μετανιώνω που τρόχισα τόσα "όχι",
για να πω τελικά τόσα "ναι"
που με μαχαίρωσαν...

  Θα υπάρξουν φορές που τα όριά σου θα δοκιμαστούν. Οι αντοχές σου το ίδιο. Θα γεννηθούν στιγμές που δεν περίμενες πως θα ζούσες. Καλές ή κακές. Σίγουρα έντονες, δυναμικές. Που δε σηκώνουν αναβολή. 

  Η καρδιά σου ας είναι αυτή που θα κρατά το τιμόνι των επιλογών σου. Αυτή και μόνον αυτή. Να την αγαπάς. Να την προσέχεις. Να την αφήνεις ν'ανασαίνει, να βλέπει, να'ναι δροσερή και ζωντανή. Να κοιτάζει ψηλά. Να ονειρεύεται. Να μπορεί να'χει τη δύναμη να λέει "ναι". Ακόμη και "όχι".

  Καρδιά που γεύεται, που βιώνει την αγάπη Του δεν πρόκειται να χαθεί. Διότι, όταν έχεις πεθάνει κι έχεις αναστηθεί μέσα στην καθημερινότητά σου, δε φοβάσαι πια. Όχι γιατί είσαι ανίκητος. Αλλά γιατί είσαι αναστημένος. 

Καλό μήνα!

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι της Κικής Δημουλά. Ευχαριστίες πολλές στο φίλο Δημήτρη που μας το έστειλε!

υγ2: Η φωτογραφία δεν έχει άμεση σχέση με το κείμενο, απλά μ'άρεσε πολύ γι'αυτό και την προτίμησα :)