(Για μουσικό χαλάκι: εδώ) Αποξεχάστηκα πριν λίγο να σκέφτομαι τα παλιά. Να θυμάμαι στιγμές -σαν ασπρόμαυρα καρέ- από τότε που ήμουν ακόμα μικρός. Πιτσιρίκι.
Πόσα απλά ήταν τότε όλα... Κατακόκκινα μπαλόνια, στρατιωτάκια, καραβάκια πειρατικά. Βόλτες στην παραλία και κούνιες στην αμμουδιά με θέα το απέραντο γαλάζιο. Ηλιοβασιλέματα με γλυκά τραγούδια. Ήχοι φυσαρμόνικας και χρώματα των χρυσών νυχτερινών αστεριών. Στιγμές τόσο γλυκές.
Καμιά φορά, όταν ταξιδεύω, ασυναίσθητα βάζω το χέρι στην τσέπη μου. Ψηλαφιστά. Μήπως κι αγγίξω το σχήμα της παλιάς φυσαρμόνικας ή την πολύχρωμη τρελόμπαλα που'χα βρει στα σκαλιά του ωδείου...
Μα η πραγματικότητα με ξαναβρίσκει να χαμογελώ ασυναίσθητα. Περιπέτεια η ζωή. Μια πρωτόγνωρη περιπλάνηση. Και τα'χει όλα. Καλό ξημέρωμα. Ευχές πολλές.
(αφιερωμένο σ'ένα φιλικό μου ζευγάρι που μου έστειλε ένα πονεμένο mail πρόσφατα) Είδα χτες στην παραλία μια καρδιά ζωγραφισμένη πάνω στην άμμο. Και δυο γράμματα. Ένα δεξιά, ένα αριστερά. Μα όταν επέστρεφα απ'τη βόλτα, τα γράμματα είχαν χάσει το σχήμα τους. Ο απρόβλεπτος, δυνατός αέρας σαρωτικός πέταξε πάνω απ'την άμμο. .... Θέλω να σου πω να μην τα παρατάς. Το να φοβάσαι ανθρώπινο είναι. Και το να κλαις. Και να πονάς. Μα κάπου υπάρχει μια ελπίδα. Γλυκιά σα θαλπωρή. Ζεστή σαν αγκαλιά. Άσβεστη. Ανίκητη. Αυτή μπορεί να σ'αναστήσει. Κι άμα φυσήξει ο βοριάς, αυτή δε θα χαθεί. Θα συνεχίζει να φωτίζει. Να σε πιάνει απ'το χέρι. Στήριγμα γερό στα δύσκολα. Είναι τόσο απλή. Τόσο αόρατη. Τόσο παραγνωρισμένη. Σημείο αντιλεγόμενο. Κι είναι μονάχα δυο γραμμές. Δυο κάθετες γραμμές. Δυο γραμμές που ευωδιάζουν χαρά ανείπωτη. Κι Ανάσταση.
Μέσα απ'τις κρυφές ρυτίδες της ζωής αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως ο χρόνος υπάρχει μόνο και μόνο για να δίνει μια συνέχεια. Στα πάντα. Μια αλληλουχία ήχων, συναισθημάτων, χρωμάτων, καταστάσεων, ρυθμών. Και σ'αυτό το ατέλειωτο γαϊτανάκι, εσύ προσπαθείς να βρεις τη θέση τη δικιά σου.
Μα απορείς. Πώς γίνεται το ίδιο δέντρο τη μια να χαμογελάει στη γλυκιά ζέστη του καλοκαιριού και την άλλη να στέκεται γυμνό και άχρωμο στη βουβή παγωνιά του χειμώνα. Πώς γίνεται ο ουρανός τη μια να'ναι γλυκό άπειρο και την άλλη σκληρό σκοτάδι, έρεβος.
Κάθε μέρα και μια καινούρια παράσταση. Ψίθυροι ν'ακούγονται και να κοπάζουν. Αυλαία ν'ανοίγει, να κλείνει. Μάτια από κάτω ν'ακολουθούν το περίγραμμα του κορμιού σου, μα ελάχιστα να'ρχονται να συναντηθούν με την ψυχή σου. Είναι σπάνιο πράγμα η συνάντηση ψυχών. Γι'αυτό και τόσο πολύτιμο. Θέλει μάτια καθαρά(1). Θέλει την τόλμη της αθωότητας και τη γενναιότητα του αγώνα.
Προσπάθεια: αυτή είν'η λέξη που προβάλλει αυθόρμητα μέσα απ'τις λέξεις που πληκτρολογώ. Θυμάσαι το παράδειγμα με την πεταλούδα(2); Θέλει να μην το βάζεις κάτω. Να'σαι ποτάμι που κυλάει κι όχι στάσιμος βάλτος. Ο άνθρωπος που δεν τα παρατάει έχει στην ψυχή του όλες αυτές τις κρυμμένες δυνάμεις για ν'αγαπήσει. Δεν περιμένει ν'αγαπηθεί. Λέγεται πως μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη(3)...
Η ζωή θα συνεχίσει να κυλάει. Με τους δικούς της ρυθμούς. Κι εσύ; Εσύ; Έχεις κάπου να ξαποσταίνεις τις νύχτες; Έχεις ανακαλύψει τη σταυρωμένη Aγάπη; Αυτή που τόσο σιωπηλά, απροϋπόθετα καλύπτει ολόκληρο το γαλαξία; Σαν άπειρα ξοδεμένο γαλάζιο(4). Σαν ταξίδι, σαν άνεμος. Σαν ευχή που περιμένει να εκπληρωθεί...
___________________________________________________ 1. ευαγγέλιο (Λουκά, 11,34) 2. Link εδώ 3. Φράση απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη, "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης" 4. Του Ελύτη. Εδώ.
Έχεις σκεφτεί ότι ίσως αυτό που λείπει απ'τις ζωές μας είναι το ειλικρινές χαμόγελο; Αρχίζω να το πιστεύω βαθιά... Αυτά τα απλά, τα απροσποίητα, τα απροϋπόθετα πράγματα είναι που μπορούν ν'αλλάξουν τις ζωές μας.
Καλό ξημέρωμα να'χεις. Να εύχεσαι. Για όλο τον κόσμο.
Θυμήθηκα μόλις τον Π. Ένα παιδάκι 9 χρόνων -όταν τον γνώρισα- σκέτο αγγελούδι. Είχε έρθει για μερικές μέρες στην κατασκήνωση που ήμουν κι εγώ. Ο Π. είχε τα πιο καθαρά μάτια που είχα δει ποτέ μου. Τόσο γλυκά, τόσο φωτεινά, τόσο αθώα και τόσο σοβαρά. Οι κρίσιμες δυσκολίες του (φοβερά προβλήματα υγείας) δεν τον πτοούσαν. Όταν χαμογελούσε, έλεγες πως ο ουρανός έστειλε ένα αγγελούδι για να σκορπίζει χαρά σ'όλη τη γη. Αυτός ήταν ο Π. με πολύ λίγα λόγια.
Ένα βράδυ -πρέπει να'ταν περασμένα μεσάχυχτα- μπαίνω μέσα στο σπιτάκι και βλέπω τον Π. καθισμένο στο κρεβάτι του να κοιτάζει έξω απ'το παράθυρο. Τον πλησιάζω σιγά-σιγά, για να μη ξυπνήσω τα υπόλοιπα παιδιά, και του λέω: "Πάμε μια βόλτα έξω. Έλα να κάνουμε μαζί σκοπιά, να φυλάξουμε την κατασκήνωση". Φόρεσε τη ζακέτα του, τα παπουτσάκια του και βγήκαμε μαζί έξω.
Παρόλο που ήταν Ιούλιος, είχε ψύχρα στο ψηλό βουνό -1400 υψόμετρο. Ο ουρανός πεντακάθαρος. Το φεγγάρι φώτιζε τα έλατα και δημιουργούσε ένα υπέροχο σκηνικό. Στο βάθος του ορίζοντα η μεγάλη πόλη και η θάλασσα φαίνονταν τόσο όμορφα, σα ζωγραφικός πίνακας.
Αφού μιλούσαμε αρκετή ώρα, ξαφνικά ο Π. μου λέει: "Δε χρειάζεται να καθόμαστε να φυλάμε εμείς την κατασκήνωση. Να ρωτήσουμε το Χριστό να μας πει αν θα'ρθει κανένας να πειράξει την κατασκήνωση". Παραξενεμένος του λέω: "Εντάξει. Τι θα κάνουμε;". "Να γονατίσουμε -μου λέει- να προσευχηθούμε". Αφού γονατίσαμε μέσα στην απόλυτη ησυχία, αρχίσαμε αν προσευχόμαστε. Σηκώνει τα μικρά του χεράκια, κλείνει τα μάτια του κι αρχίζει να εύχεται. Μετά από 4-5 λεπτά, μου λέει: "Εντάξει. Δε θα 'ρθει κανείς". "Σίγουρα"; του λέω. Μου γνέφει καταφατικά και μου δείχνει ψηλά τ'αστέρια. "Κάθε αστέρι είναι κι ένας άγγελος, μου λέει. Ο Χριστός τους στέλνει για να μας φροντίζουν και να μας αγαπάνε πολύ. Ποτέ μας δεν είμαστε μόνοι".
Δεν είπε κάτι άλλο. Εγώ τον κοιτούσα και προσπαθούσα να κατανοήσω το μυστήριο που έκρυβε εκείνη η αγιασμένη παιδική καρδιά... Στιγμές χαραγμένες για πάντα μέσα μου....
Ο Π. απ'ό,τι άκουσα μετά από 2-3 χρόνια πέταξε για τα λημέρια τ'ουρανού, αφού είχε προβλέψει την ημέρα που θα'φευγε απ'αυτό τον κόσμο. Ένας μικρούλης άγιος. Ένας γλυκός άγγελος. Που εύχεται για όλους εμάς.
Τελικά, τα πράγματα είναι όντως απλά. Παρόλο που εμείς οι μεγάλοι τα περιπλέκουμε. Η παιδική ψυχή έχει την αθωότητα τ'ουρανού και μπορεί να νιώσει τη γλύκα και την ασφάλεια που εμείς τόσο άτσαλα και επιπόλαια αναζητάμε σε χίλια δύο ψεύτικα κι ανούσια μονοπάτια...
Όταν αισθανόμαστε αδύναμοι, να θυμόμαστε πως η Χάρη Του είναι ασύγκριτη. Η αγάπη Του ατέλειωτη, η δύναμη Του ολοκληρωτική. Βρήκα κι ένα τραγούδι που, νομίζω, τα λέει όλα. Απλά, αληθινά. Με ελπίδα. Άκουσέ το όποτε βρεις λίγο χρόνο.
Ευχές πολλές. Καλή δύναμη. Κάνε και μια ευχή καρδιακή για την Ν., για τη Σταυρούλα, για τον Γιώργο και για όλα τ'αδέρφια που πονάνε και υποφέρουν. Μαζί μπορούμε να καταφέρουμε πολλά!
Καλημέρα φίλε/η. Μια ευχή θα'θελα να κάνεις για μια Ν. Διαγνώστηκε με όγκο. Μακάρι τα αποτελέσματα να διαψεύσουν τους φόβους της. Πάμε να φτιάξουμε μια ακόμα παρέα προσευχής. Κι ό,τι πει η Παναγιά...
Ηχογραφήθηκε σήμερα. Ομιλία του π.Βαρνάβα απ'τον ναό της Λαοδηγήτριας, Θεσσαλονίκης. Πολύ μικρή ομιλία (δεκάλεπτη) μα και τόσο σημαντική. Αξίζει να την ακούσεις. Εδώ Μικρό τμήμα της ομιλίας: "...Νοιαστήκαμε για κανένα πονεμένο; Κανέναν δυσκολεμένο; Βάλαμε στην καρδιά μας με πόνο κανένα ταλαίπωρο άνθρωπο; Πλησιάσαμε κάποιον άγνωστο; Νοιαστήκαμε για ένα πράγμα μόνο!Να νιώθουμε καλά και να έχουμε 5 φίλους που μας αγαπούν και μας αναγνωρίζουν και να συμφωνούν μαζί μας! Αλοίμονο αν υπάρχει άλλη άποψη...." Μπορείτε να γραφτείτε στο ιστολόγιο της Λαοδηγήτριας (βλ. link) ώστε να μη χάνετε τις ομιλίες του π.Βαρνάβα. Καλό υπόλοιπο Κυριακής, αδέρφια. Θα τα πούμε.
Απ'τα τάρταρα του Άδη έρχεται ξανά. Εκεί που όλα φαίνονταν χαμένα, φώτισε κι άπλωσε παντού χαρά. Ελπίδα. Ανάσταση.
Στα δύσκολα να μην τα παρατάς. Η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Και θέλει να'χεις κουράγιο. Και υπομονή. Και επιμονή. Και θέλει και κάτι ακόμα. Κάτι μαγικό: θέλει ελπίδα. Αυτή λάμπει τις νύχτες. Κάθε φορά που λυγίζεις. Τη φέρνει Εκείνος που ξέρει. Που ξέρει από πόνο. Που ξέρει το δικό σου πόνο. Αυτό το 'ζωήν χαρισάμενος'... Τόση δυναμική σε δυο μονάχα λέξεις... Μπορεί το μυαλό να μην τις χωράει. Η καρδιά, όμως, ξέρει. Το περιμένει. Το νιώθει.
Εύχομαι ο Οκτώβρης να φέρει για όλους μονάχα καλύτερες στιγμές! Πιο πολλά χαμόγελα! Αξέχαστα βιώματα, ταξίδια κι εμπειρίες!