Η ζωή χωρίς αναμονή δεν είναι ζωή, είναι θάνατος. Οι άνθρωποι δεν αντέχουν όλοι την αναμονή, δεν αντέχουν όλοι να ονειρεύονται. Λένε: "Μα γέρασα πια! Τα έκανα και τα έπαθα όλα! Κουράστηκα. Βαριέμαι. Δε μ'αρέσει να περιμένω, δεν έχω υπομονή. Δεν πιστεύω άλλο πως θα έρθει ό,τι περιμένω... Δε θέλω πια την αγωνία του να περιμένω..."
Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Όμως, ζωή χωρίς αναμονή είναι θάνατος. Δεν υπάρχει καλύτερο γιατρικό από το να έχεις κάτι να περιμένεις, να ονειρεύεσαι, να σχεδιάζεις, προκειμένου να καταπολεμήσεις τη θλίψη και την κατάθλιψη, την εξάρτηση, την κόπωση, την αδράνεια, το κενό.
απόσπασμα απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Χορός μεταμφιεσμένων", εκδ.Ψυχογιός
