Πάντα μου έκανε κατάπληξη η απορία που εκφράζουν αρκετοί άνθρωποι, "Τι σ'ενδιαφέρει τι γίνεται μετά το θάνατο; Η ζωή μας εδώ έχει σημασία". Δε καταλάβαινα πως δε καταλαβαίνανε ότι ακριβώς για τη σημασία της ζωής εδώ, της γήινης ζωής, η μεταθανάτια μοίρα μας είναι η λυδία λίθος. Αν όλα σβήνουν και χάνονται μέσα στον τάφο, τότε και η αξία της κάθε επιλογής μας, της κάθε μας κίνησης, της ηθικής μας τέλος πάντων, αλλάζει ολοκληρωτικά. Ποιος μπορεί ν'απαιτήσει απ'τον άνθρωπο να είναι δίκαιος όταν η ίδια η φύση του τού φέρεται τόσο άσπλαχνα εκμηδενίζοντάς τον.
Και η άποψη πως, παρά τη ματαιότητα της ζωής μας, της εγκατάλειψής μας στο τυχαίο, της γελοιοποίησής μας, εμείς πρέπει σθεναρά ν'αντιστεκόμαστε ενεργώντας δίκαια και αξιοπρεπώς ως αιώνιοι, μου φαίνεται μια ανυπόφορα σκληρή αξίωση.Όλα μα όλα, στο μυαλό μας, στα αισθήματά μας, στο κάθε έργο μας, προσανατολίζονται ανάλογα μ'αυτή την πίστη ή την απιστία.
απόσπασμα της εισαγωγής του βιβλίου της Μάρως Βαμβουνάκη "Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο", εκδ. Φιλιππότη
