Ο αγώνας να γνωρίσουμε τον Θεό

 Καλημέρα, αδέρφια. Σας παραθέτω ένα μοναδικό, απίστευτο απόσπασμα απ'το βιβλίο"Περί Θεού λόγος αισθήσεως" του γέροντα +Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου.  (σελ. 41-42) που με συγκλόνισε.

 

Έχουμε, λοιπόν, εμείς την αγωνία μας και μας κρύβεται ο Θεός, σαν να μας παίζει. Και του φωνάζω πάλι με πιο πολύ κτύπο:

- Τι παίζεις μαζί μου; Ποιος είσαι; Πες μου τι γυρεύεις.

Μα, θα μας πει το Πνεύμα:

- Εσύ με φωνάζεις τόσα χρόνια και τώρα μου λες τι γυρεύω;

Αρχίζω πιο πολύ να καταλαβαίνω τι ζητούσα, τι φώναζα, τι γύρευα, γιατί ζω! Λέμε καμιά φορά "ούτε ξέρουμε γιατί ζούμε". Μα πραγματικά δεν ξέρουμε γιατί ζούμε. Άμα δεν μας το διδάξει ο Θεός, δεν μπορούμε να καταλάβουμε.

- Ποιος είσαι συ; του λέμε ύστερα.

- Εγώ είμαι ο Θεός!

Αλλά ακόμα μέσα στα πάθη μας, όπως είμαστε, σκύβουμε, κοιτάζουμε, κάνουμε τα μάτια μας έτσι να φύγουν οι τσίμπλες, να καθαρισθούν. Τα ανοίγουμε, τον κοιτάζουμε γερά, καλά καλά. Μας πλησιάζει και Αυτός σιγά σιγά. Καθαρευόμεθα εμείς, καθαρίζει κι Εκείνος τον εαυτό Του, τα σύννεφα, τον γνόφο. Καθαρίζει τον γνόφο μου, τον ανοίγει κάπως, για να γίνει ορατός από εμάς.

Καλό Τριώδιο!

 Μιας και το Τριώδιο ξεκίνησε, εύχομαι από καρδιάς Καλό Τριώδιο σε όλες και όλους, αδέρφια!

Ας αφήσουμε το γέρ.Αθανάσιο, μητρ.Λεμεσού, να μας κατηχήσει πάνω στο σημερινό Ευαγγέλιο.

Μ'ελευθερία απόλυτη!

(αποσπάσματα απ'τον Ψαλμό 118, στ.41-47 του Δαβίδ)

 

Ας φτάσει ως εμένα η ευσπλαχνία σου, Κύριε
η σωτηρία σύμφωνα με την υπόσχεσή σου.

Έτσι, θα έχω λόγια στους χλευαστές μου ν'αποκριθώ,
γιατί στα λόγια σου στηρίζω την ελπίδα μου.

(...)

Ζούσα μ'ελευθερία απόλυτη,
γιατί τις εντολές σου αποζητούσα.

(...)

Τις εντολές σου μελετούσα
που πολύ τις αγάπησα.

 

Τι κρύβεται πίσω από τις εντολές του Θεού

Κάποια στιγμή ένιωσα μέσα μου 

μία απίθανη ελευθερία.

Ένιωσα ότι δεν έχω εχθρούς, ότι και αυτοί που με πολεμούσαν ήταν απλά άρρωστοι άνθρωποι, όπως κι εγώ.

Ένιωσα ότι μπορώ να σε αγαπώ κι όταν δεν με αγαπάς, μπορώ να σε σέβομαι κι όταν δεν με σέβεσαι, μπορώ να σε εκτιμώ κι όταν δεν με εκτιμάς.

Και τότε είμαι ελεύθερος, τότε χορεύω στον δικό μου τον ρυθμό και όχι στον δικό σου, γι’ αυτό και είμαι ελεύθερος.

Και το ένιωσα αυτό, πρώτον σαν δωρεά Θεού και δεύτερον σαν αποκάλυψη τού τι κρύβεται πίσω από τις εντολές Του. Κρύβεται η ελευθερία, κρύβεται η ευλογία, κρύβεται η χαρά.

του μακαριστού μητροπολίτη Σιατίστης Παύλου

Αναδημοσίευση από https://www.vimaorthodoxias.gr/

Δούλος Χριστού σημαίνει ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!!

Πώς γίνεται να ‘είμαι’ ελεύθερος αλλά να λέω ότι είμαι ‘δούλος Χριστού; Δεν είναι αντιφατικό;

Αν λάβουμε τις έννοιες επιφανειακά, είναι εύκολο να μπερδευτούμε. Αλλά ας ενσκύψουμε λίγο στο τι σημαίνει ‘δούλος Χριστού’. Όταν είσαι κοντά στον Χριστό, προσπαθείς να Τον ζεις. Προσπαθείς να αγωνίζεσαι, να μειώνεις τα πάθη σου. Όταν μένεις μακρυά Του, εύκολα μαραζώνει η ψυχή ραθυμεί, ελαττώνει τον αγώνα και γίνεται εύκολη λεία για τον αντίθετο. Εύκολα τότε τα πάθη θεριεύουν (κι άρα, ο άνθρωπος σιγά-σιγά υποδουλώνεται σ’αυτά), οι αρετές απομειώνονται και ολόκληρη η ύπαρξη του ανθρώπου καταβαραθρώνεται. Μετά εμφανίζονται ψυχικοί νόσοι, ακόμη και σωματικοί (καθώς σωματοποιούνται), έρχεται η απόγνωση και τόσα άλλα… 

Ενώ, αν ο άνθρωπος συνεχίσει να μετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας μας (και ειδικά αν εξομολογείται και λαμβάνει τον ίδιο τον Χριστό δια της Θ.Κοινωνίας), αν συνεχίσει (κατά το μέτρο των δυνάμεών του) να αγωνίζεται καθημερινά, τότε γίνεται δούλος Χριστού: δηλαδή ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ! Κι αυτό, διότι ο αντίθετος δεν βρίσκει ‘πατήματα’ στην ψυχή του, διότι τα πάθη τιθασεύονται και κοιμούνται, διότι όλος ο άνθρωπος γίνεται χαρούμενος, ολοκληρωμένος. 

Όπως λέει και ο Άγ.Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, ‘όταν γινόμαστε δούλοι Χριστού, ελευθερωνόμαστε. Αυτή είναι η πραγματική ελευθερία. Να καίγεσαι για τον Χριστό. Αυτό είναι το παν. (…) Αν ‘νικηθείς’ απ’τον Θεό, ‘υποδουλώνεσαι’ σ’Αυτόν και ζεις την ελευθερία των τέκνων του Θεού: …ω γαρ τις ήττηται, τούτω και δεδούλωται (…).

Βιβλιοπροτάσεις

Καλημέρα! Έχεις διαβάσει το βιβλίο «Όταν μιλούν τα παιδιά μας;». 

Το έχει γράψει ο αρχιμ.Γεννάδιος Κουτσόπουλος και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ‘Σωτήρ’. Είναι ένα μικρό θαύμα (αλήθεια, έτσι θα το ονόμαζα!) με λιγότερες από 200 σελίδες, το οποίο με σύντομες ιστορίες αληθινές βοηθά τους γονείς να γνωρίσουν λίγο πιο ουσιαστικά των κόσμο των παιδιών, τις ανάγκες τους. 

Μας παρακινούν αυτές οι μικρές σκηνές από τις ζωές των παιδιών να τους δώσουμε σημασία, να τα ακούσουμε, να διδαχθούμε από αυτά, να ωφεληθούμε από την αθωώτητά τους και να τα φροντίσουμε με διάκριση, αγάπη και ειλικρίνεια.

Μεταξύ άλλων, το βιβλίο απαντά (πάντα μέσα από τις ιστορίες του) και στα ακόλουθα ερωτήματα:

Πώς διαχειριζόμαστε τα ζωηρά και ατίθασα παιδιά; Ποια είναι η αιτία που το παιδί έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση; Μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά να αγαπήσουν τα βιβλία; Τι νιώθει το παιδί όταν βλέπει τους γονείς του να χωρίζουν; Πώς αντιμετωπίζουμε το πένθος από την απώλεια αγαπημένων προσώπων; Πώς μπορούμε να καλλιεργήσουμε στις ψυχές των παιδιών υγιή σχέση με τον Θεό; Από ποια ηλικία μπορούν τα παιδιά να νηστεύουν και να εξομολογούνται; Ποια είναι η επίδραση που ασκεί το παράδειγμα των γονέων;

Μου το έκαναν δώρο αγαπημένες ψυχές (τις οποίες και ευχαριστώ βαθιά) και σας το προτείνω κι εγώ με πολλή θέρμη!

Λίγα λεπτά

 Καλημέρα, αδερφή/έ.

Σκεφτόμουν πως μέσα στις ατέλειωτες υποχρεώσεις που έχουμε είναι εύκολο να ξεχνούμε την ουσία των πραγμάτων. Ανάμεσα στην καθημερινή πάλη και βιοπάλη, δεν είναι δύσκολο να ξεχάσουμε τον Θεό. 

Όμως, από πού αλλού θα παίρνουμε αληθινή δύναμη να συνεχίζουμε αν όχι από τον ίδιο τον Θεό; 

Πώς θα έχουμε ελπίδα ουσιαστική; Πώς θα κρατιόμαστε ταπεινοί; Αγωνιστικοί;

Για τον καλό μας Θεό Πατέρα, η διάθεση είναι το παν! 

Αν το θέλουμε αληθινά, θα βρίσκουμε χρόνο να Τον πλησιάζουμε και να του μιλάμε δια της προσευχής. Λίγα λεπτά (ή και…δευτερόλεπτα) όταν ξυπνούμε και πριν αποκοιμηθούμε τη νύχτα. Στο αυτοκίνητο ή το λεωφορείο για τη δουλειά και για το σπίτι. Ένα ‘Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με’ καθώς ανεβαίνουμε τα σκαλιά.

Μου έλεγε μια ευσεβεστάτη ψυχή: ‘Χρόνο πολύ δεν έχω. Αλλά καταφέρνω στο διάλειμμα της δουλειάς να διαβάζω στο tablet μου τον βίο της/του Αγίας/ου της ημέρας. Ξέρεις τι δύναμη έχω μετά; Σκέφτομαι πως αν ο τάδε Άγιος αγωνίστηκε τόσο πολύ και έδωσε και τη ζωή του για τον Χριστό, εγώ μπορώ τουλάχιστον να κάνω λίγη προσευχή, νηστεία και αγώνα’.

Ετσι ας κάνουμε κι εμείς, αδέρφια μου αγαπημένα. Λίγη ανάγνωση της Καινής Διαθήκης. Λίγη ανάγνωση κάποιου βίου Αγίου, προσευχούλα όταν μπορούμε. Και, πάνω απ’όλα, για να κρατιέμαι: εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία!

Καλό αγώνα, αδέρφια μου!

Χαρά!

Στο λιμάνι του Χριστού μας και της Εκκλησίας έχουμε όλοι πρόσβαση. Όλοι! Ακόμη κι αν μας πολεμούμαστε από κάθε λογής λογισμούς. Ακόμη κι αν μας κυνηγούν τα πάθη μας. Ακόμη κι αν νιώθουμε ελλειπείς, απογοητευμένοι, αδικημένοι και πολλά ακόμα. 

Μετά την άγρια φουρτούνα, μετά τους άστατους και ατέλειωτους ανέμους, έρχεται το λιμάνι να μας προσφέρει καταφύγιο. Να μας δείξει πώς να μην φοβόμαστε. Να ‘δέσουμε’ τη βάρκα της ύπαρξής μας μέσα στην αγκαλιά του Χριστού μας. 

Και εκεί θα νιώσουμε αυτό που έλεγαν όλοι οι άγιοι: ‘με τον Χριστό έχουμε τη χαρά του Παραδείσου. Είμαστε ευτυχισμένοι’.

Ας Τον προσεγγίζουμε, αδερφή/έ, με απλότητα, με ταπείνωση (δηλαδή με απόλυτη εμπιστοσύνη). Να Του δίνουμε τη ζωή μας! Κι αυτός θα την κάνει ΧΑΡΑ!

Επίλυση διαφορών

 Λύνετε τις διαφορές σας γρήγορα

(Μτ 5:25-26)

57«Γιατί δεν κρίνετε κι από μόνοι σας ποιο είναι το σωστό; 58Όταν για παράδειγμα, πηγαίνεις με τον αντίδικό σου στο δικαστή, φρόντισε όσο βρίσκεσαι ακόμη στο δρόμο να συμφιλιωθείς μαζί του· γιατί αλλιώς, αν σε πάει στο δικαστή, ο δικαστής θα σε παραδώσει στο δεσμοφύλακα και ο δεσμοφύλακας θα σε κλείσει στη φυλακή. 59Να ξέρεις πως δεν πρόκειται να βγεις από ’κει, αν δεν επιστρέψεις και το τελευταίο λεπτό».

απ´την έκδοση της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας

Μικρό μυστικό για το πώς γίνεται η προσευχή!

Η προσευχή γίνεται μόνο με το άγιο Πνεύμα. Αυτό διδάσκει την ψυχή μας πώς να προσεύχεται. (…). Ν’απευθυνόμαστε στον Θεό με ύφος ταπεινού δούλου, με φωνή παρακλητική και ικετευτικής. Τότε η προσευχή μας είναι ευάρεστη στον Θεό. Να στεκόμαστε με ευλάβεια ενώπιον του Εσταυρωμένου και να λέμε: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Αυτό τα λέει όλα. 

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Χρόνια πολλά, Καλαμάτα!

 

Τους τρεις μεγίστους φωστήρας!

 Ας αφήσουμε τον μακαριστό π.Ανανία Κουστένη να μας ξεναγήσει βιωματικά με τον λόγο του στο απαύγασμα της βιωτής, του παραδείγματος και της μυρίπνοης θεικότητας των σπουδαίων παιδαγωγών, επιστημόνων και Αγίων Τριών Ιεραρχών!

Τι ωραίο το Ψαλτήρι!

 Αδερφή/έ μου, 

υπάρχει ένα βιβλίο που οι άγιοι της Εκκλησίας μας το συνιστούν να το μελετούμε όσο μπορούμε πιο συχνά: το Ψαλτήρι! Αυτό είναι ένα βιβλίο που εμπεριέχει όλους τους ψαλμούς του προφήτη και βασιλιά Δαβίδ! Λέει ο άγιος Πορφύριος: "Θέλετε να βρείτε τη χαρά στη ζωή; Να διαβάζετε την Αγία Γραφή(...). Κι όταν διαβάζετε το Ψαλτήρι, να τα λέτε καθαρά μία μία τις λέξεις. Ν'άκουγα άνθρωπο που να διάβαζε καλά Ψαλτήρι! Α, θα καθόμουν εκεί να μη χάσω λέξη. (...) Να διαβάζετε με το νι και με το σίγμα και να απαγγέλλετε με νόημα, με χαρά και έρωτα!"

Σας αφήνω εδώ μερικούς στίχους από τον Ψαλμό 118 μεταφρασμένο στη νεοελληνική (απ'την έκδοση της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας, με τίτλο 'Ψαλτήριον':

Κύριε, δίδαξέ με πώς σύμφωνα με τις απαιτήσεις σου να ζω,
κι αυτό θ'αναζητώ για πάντα.

(...)

Στων εντολών σου το μονοπάτι οδήγησέ με,
γιατί αυτό λαχτάρησα.
Κάνε τη σκέψη μου στις νουθεσίες σου να'ναι στραμμένη
κι όχι στην πλεονεξία.

(...)

Δες πόσο τις εντολές σου επεθύμησα.
Ως δίκαιος που είσαι, δώσε μου ζωή.

Οι δυο δρόμοι

 Υπάρχει μια απεικόνιση της 'στενής' και της 'φαρδιάς' πύλης (δεν γνωρίζω ποιος τη φιλοτέχνισε -ΔΕΝ είναι η φωτό που συνοδεύει αυτή την ανάρτηση πάντως :) ). Η μία οδηγεί στον Παράδεισο. Η άλλη στην κόλαση. Όσο κι αν προτιμώ να σκέφτομαι μόνο την αγάπη του Θεού, δεν μπορώ άλλο τόσο να μην θυμάμαι ότι η κόλαση είναι η απουσία του Θεού, η απουσία της αγάπης Του. Υπάρχουν τρία είδη αγώνα: α) του δούλου (που αγωνίζεται για να αποφύγει την καταδίκη της κόλασης), β) του εμπόρου (που σκέφτεται με τη λογική 'δε με συμφέρει η κόλαση) και του παιδιού (που σκέφτεται ότι ο ουράνιος Πατέρας μου με αγαπά τόσο πολύ κι εγώ τον αγαπώ και θέλω να είμαι πάντα κοντά Του).

Δύο, λοιπό, είναι οι δρόμοι: ο 'στενός' και ο 'φαρδύς'. Τον 'στενό δρόμο' είναι πολύ εύκολο να τον απορρίψω. Γιατί; Διότι είναι στενός. Ανηφορικός. Με βγάζει απ'τα καλούπια (και τη ζώνη βόλεψης) που έχω. Ή που πίστευα ότι έχω. Διότι με φέρνει προ των ευθυνών μου. Διότι θέλει επιμονή, αγώνα, προσπάθεια και ιδρώτα για να πω 'θα ψάξω τον Χριστό και τον συνάνθρωπό μου' και να το εννοώ. Γιατί με τα πάθη μου να θεριεύουν, αρχίζω σιγά-σιγά να ξεχνώ Εκείνον. Και η αμαρτία ζαλίζει, απονευρώνει, θολώνει, κοιμίζει τον άνθρωπο.

Όμως, αν αποφασίσω ν'αγωνιστώ, Εκείνος θα με στηρίξει αμέσως. Με την αληθινή διάθεση και (συμ)μετοχή μου (έστω κι αν είμαι σε εντελώς νηπιακό πνευματικό στάδιο/επίπεδο) στα μυστήριά Του, η ψυχή μου θ'αρχίσει δειλά-δειλά ν'ανασαίνει, ν'αγωνίζεται και πάλι. Θ'αρχίσει να ξεθολώνει το τζάμι της ψυχής μου. Θ'αρχίσει να φεύγει το ζάλισμα των παθών και η ύπαρξή μου θα καταλάβει πως ο Πατέρας της ο Θεός είναι εδώ! 

Θεέ μου, τι όμορφη που είναι η ζωή μαζί Σου τότε! Και πάλι θα έχω πτώσεις. Και πάλι θ'αμαρτάνω. Όμως, θα αντιλαμβάνομαι τα πάθη και τα λάθη μου. Και θα τρέχω αμέσως μετανιωμένος στο πετραχήλι του πνευματικού μου για να λάβω την συν+χώρηση και να ξαναενωθώ μαζί Του! Και θα αγωνίζομαι και πάλι!
Και πάλι. Και πάλι. Για όσο πορεύομαι σ'αυτή τη γη.

Στο εύχομαι, αδερφή/έ.