Χωρίς φιλοσοφίες, χωρίς επιχειρήματα...

Στον π.Παϊσιο πήγε ένα παιδί και του  λέει: "Είμαι ένας αλήτης. Εγώ δεν σώζομαι". Και του λέει ο π.Παϊσιος: " Θα κάνω εγώ προσευχή στον Θεό και θα γίνεις το πιο καλό παιδί του κόσμου!" -του λέει. "Πάτερ εγώ δεν σώζομαι ούτε με σφαίρες!". "Βρε, θα κάνω εγώ προσευχή και θα γίνεις το πιο καλό παιδί. Ξέρεις τι καλό παιδί που είσαι; Άντε, γεια σου" και έφυγε.
Και από κείνη την ημέρα -λέει- άρχιζε να νιώθει ν'αλλάζει κάτι μέσα του. Σεισμός. Σεισμός. Η ψυχή του... Κάτι, κάτι γίνεται... "Εγώ ήθελα αμαρτίες. Τώρα δεν θέλω. Εγώ είχα το μυαλό μου, ήτανε καζάνι από σκέψεις και από την θολούρα, τώρα ξαστέρωσα. Τι γίνεται;".
Μια προσευχή τον συνόδευε. Χωρίς λόγια, χωρίς επιχειρήματα, χωρίς φιλοσοφίες, χωρίς αναλύσεις!

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com)

Στο 'Όρος

Στο Όρος δεν βλέπεις ούτε ξεκουράζεσαι ούτε κατηχείσαι. Στο Όρος μυσταγωγείσαι. Σιωπάς και προσεύχεσαι. Προτιμάς να φαντάζεσαι, να ποθείς, να "σκαλίζεις" με τον εσωτερικό σου κόσμο, αλλά να μην έχεις την ανάγκη να δεις, να βεβαιωθείς, να γνωρίσεις. Δεν σου χρειάζεται κάτι τέτοιο. Αντιλαμβάνεσαι την έκπληξη, αλλά αποφεύγεις να την ψηλαφείς. Αισθάνεσαι το μυστήριο, αλλά αρνείσαι την έρευνά του. Η πίστη είναι ισχυρότερη από την όποια απόδειξη. Η αίσθηση της θεϊκής παρουσίας πιο έντονη από κάθε ευλογημένη αναστροφή. Η γοητεία του Όρους βρίσκεται στο ότι κρύβεται...

(Απόσπασμα απ'το βιβλίο του μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου Χατζηνικολάου "Φωνή αύρας λεπτής")

Διαφορές χάους

Το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που σου χαρίζει την ελευθερία. Σε ελευθερώνει...(Β' Κορινθ. γ,17)
Αυτή είναι και μια χαοτική διαφορά ανάμεσα στο Χριστό και στον πονηρό. Ο Χριστός σου ανοίγει τα μάτια. Ο πονηρός σε τυφλώνει. Ο Χριστός είναι αγάπη, είναι ελευθερία. Ο πονηρός με την αμαρτία σε θολώνει, σε οδηγεί στη σκλαβιά των παθών.
Σπάσε τις χειροπέδες των παθών σου και ρίξου στην αγκαλιά του Χριστού. Κάνε προσευχή, έχε ελπίδα, αγωνίσου... Και όλα θα πάνε καλά. Θα δεις...

Νιώθεις μέσα σου ξηρότητα πνευματική;

Μην φοβάσαι αν παρατηρείς μέσα σου ξηρότητα πνευματική. Η ζωωγόνα βροχή έρχεται "άνωθεν", όχι από κάτω, δηλαδή απ'τη σκληρή γη της καρδιάς σου που "ανατέλλει ακάνθας και τριβόλους". Μην περιμένεις γι'αυτό μερικές εξαιρετικές ευκαιρίες, όπως είναι η έκσταση και ο ενθουσιασμός ή άλλα ευάρεστα συναισθήματα. Η προσευχή δεν είναι μέσο ικανοποίησής μας. Γνώρισε την αθλιότητά σου, "πένθησε και κλαύσε". Θυμήσου ότι είσαι θνητός και ζήτησε το έλεος του Κυρίου. Τα υπόλοιπα εξαρτιώνται από αυτόν...

(Απόσπασμα απ'το βιβλίο του Τίτο Κολλιάντερ, "Ο δρόμος των ασκητών")

Έχεις εφτά-οχτώ λεπτά;

Και έχω ξαναπεί. Να λέμε κάθε μέρα τους Χαιρετισμούς. Να λέμε κάθε μέρα τους Χαιρετισμούς στην Παναγία μας. Χαίρε! Χαίρε! Χαίρε! Παναγία μου να'χεις χαρά. Σε χαιρετάμε. Δεν είμαστε αχάριστοι.Μας έκανες τόσο μεγάλο καλό. Έφερες τον Θεό στον κόσμο! Δε θα σου πούμε ένα "ευχαριστώ"; Ένα "χαίρε"; Που κρατάει 7-8 λεπτά; 7-8 λεπτά κρατάνε να τους πεις τους Χαιρετισμούς.
Να λέμε τους Χαιρετισμούς. Αυτή είναι πολύ ωραία προσευχή. Αρχοντική προσευχή. Χωρίς καθόλου ζητιανιά. Χωρίς καθόλου παρακλήσεις και ικεσίες και "θέλω κείνο, κάνε τ'αλλο". Δεν θέλω τίποτα! Παναγία μου σε χαιρετώ μόνο. Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε. Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε...

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com)

Ξεχνάς το χρόνο

Ή μάλλον τον προσπερνάς. Σε αφήνει αδιάφορο...
Έτσι νιώθεις, όταν ζεις μια αγιορείτικη αγρυπνία. Μια αγρυπνία στο Άγιο Όρος. Στο περιβόλι της Παναγιάς. Ξεκινάς λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Μπαίνεις στην εκκλησία, ανάβεις το κεράκι σου, προσκυνάς τις άγιες εικόνες και παίρνεις τη θέση σου στο στασίδι...
Σκέφτεσαι πως ίσως κουραστείς. Ίσως βαρεθείς. Ίσως αποκοιμηθείς. Δεν είναι και λίγο να αντέξεις μια τέτοια αγρυπνία! 8 ή 9 ώρες... Εκεί, εκείνη τη στιγμή παύεις να σκέφτεσαι λογικά. Και λες: "Θεέ μου, εδώ θα μείνω. Σ'αυτό το στασίδι. Δεν θα βγω. Δεν θα φύγω. Θα καθίσω εδώ". Και αρχίζεις μια πάλη. Μια πάλη με το Θεό. Δώσ'του κομποσκοίνι, δώσ'του ψαλμοί, ύμνοι. Το ρολόι χάνει την αξία του. Ο χρόνος αλλάζει προοπτική. Χάνεται. Συστέλλεται μπροστά στη απεγνωσμένη προσπάθεια της ψυχής σου να πιάσει επικοινωνία με τον άυλο κόσμο. Μέσα στην καρδιά σου Τον ζητάς. Του μιλάς.Αισθάνεσαι. Ζεις. Ζεις!..
Ο χρόνος περνάει. Εσύ εκεί. Προσεύχεσαι για τους δικούς σου ανθρώπους. Για τους κεκοιμημένους. Για τον εαυτό σου. Ευχαριστείς. Κουράζεσαι. Παίρνεις μια ανάσα, ακούς τις αγγελικές φωνές των μοναχών. Βλέπεις τις θαυματουργές εικόνες. Πόσο όμορφα. Ξανά το κομποσκοίνι. Ρέει η ευχή. Κυλάει σε όλο τον κόσμο. Βλέπεις και τους γύρω σου να κάνουν προσευχή... Όλα για όλα. Όλα για το Θεό...
Μέχρι που -χωρίς να το καταλάβεις- τελειώνει. Η αγρυπνία τελειώνει. Οι αχτίνες του ήλιου λούζουν το καθολικό. Τα αηδόνια και τ'άλλα πουλιά αρχίζουν τις δικές τους μελωδίες. Και εσύ; Εσύ πλέον έχεις ζήσει. Έχει η καρδιά σου εμπειρίες. Εμπειρίες χαραγμένες βαθιά. Μια απέραντη, απέραντη γλύκα. Μια ελπίδα που άλλη της καμιά. Δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο. Τίποτε άλλο...

Στο ανθοδοχείο

Στο τραπέζι του σαλονιού μου είναι θρονιασμένο ένα μικρό ανθοδοχείο...
Ένα πολύ όμορφο τριαντάφυλλο στόλισε προχθές το χώρο μου. Η ευωδιά του που αναδυόταν με γέμιζε χαρά. Πιστεύω πως τα τριαντάφυλλα είναι απ'τα πιο όμορφα λουλούδια στον κόσμο...

Του άλλαζα νερό, το θαύμαζα, απολάμβανα την ευωδία...Και σκεφτόμουν πως κάθε άνθρωπος στην ψυχή του μέσα κρύβει ένα τριαντάφυλλο. Απλά, η αμαρτία στερεί το τριαντάφυλλο απ'τον αέρα, απ'το νερό. Και πώς να ζήσει έτσι;
Στο λέω, πως το δικό μου τριαντάφυλλο μάλλον είναι μαραμένο. Τα πέταλά του έχασαν το χρώμα τους και είναι έτοιμα να πέσουν. Αλλά σκέφτομαι το ληστή, την πόρνη, τον τελώνη. Την τεράστια μετάνοιά τους... Ο Κύριος δεν αφήνει κανέναν. Και ελπίζω να μη μ'αφήσει και μένα να χαθώ...Ας ελπίζουμε στην άπειρη αγάπη του...

Ένα γράμμα...

"Είσαι ο πιο ευλογημένος άνθρωπος! Ο Κύριος, που κοιτάζει και ενδιαφέρεται για τον καθένα ξεχωριστά, σου έδωσε ένα ξεχωριστό, προσωπικό βραβείο. Έτσι να βλέπεις την παραμονή σου στο νοσοκομείο. Σαν ένα βραβείο... Έχεις την καταπληκτική ευκαιρία να πλησιάσεις τον Χριστό μας.Ή καλύτερα: να του επιτρέψεις να έρθει στην ψυχή σου. Να σε πλησιάσει εκείνος.
Σίγουρα θα σκέφτεσαι πόσο άτυχος είσαι. Ίσως να κοιτάξεις με απορία και δυσφορία προς Εκείνον. Κάνε το παράπονό σου προσευχή. Κάνε το δάκρυ σου ευχή και θ'ανοίξεις την καρδιά σου στην αγάπη Του. Ο πόνος σου, παιδί μου, είναι το κλειδί που ξεκλειδώνει την καρδιά σου...
Σε θυμόμαστε στην προσευχή μας και ευχόμαστε να γίνεις καλά! Άλλωστε αυτό είναι η εκκλησία: ένα νοσοκομείο που όλοι μπαίνουμε για να λάβουμε την ίαση. Ίαση ψυχών και σωμάτων...Περαστικά.Υπομονή.Προσευχή."

Αυτό έφτασε στο mail της αόρατης γωνιάς. Αφορά την έκκληση για προσευχή για έναν Γιώργο (http://aoratigonia.blogspot.com/2011/05/blog-post_22.html).

Ο Θεός καταργεί τα μέτρα και τα σταθμά

Πόσο μεγάλοι άνθρωποι είναι οι 'Αγιοι της Εκκλησίας μας!

Και τι μεγάλος Θέος!

Που από το τόσο Του μεγαλείο έριξε τόσο πολύ τα μέτρα Του και έγινε τόσο μικρός...

...τόσο μικρός  για να μπορέσουν αυτοί οι μεγάλοι 'Αγιοι να τον ψηλαφίσουν. 

Και πόσο μικροί είμαστε εμείς...

και πόσο αγώνα έχουμε να διανύσουμε για να τον αντκρύσουμε για λίγο...

Και πόσο μεγάλος Θεός!

που απο την τόση Του μεγαλοσύνη, μας ρίχνει  καθημερινά δοκιμασίες, ευκαιρίες και άλλες "σκάλες"....

.... για  να τις ανέβουμε  εμείς οι μικροί, να γίνουμε μεγάλοι... να τον αντικρύσουμε για πολύ...

(Ευχαριστούμε πολύ το φίλο που μας το έστειλε!)

Το απάτητο κάστρο

...Αγάπησε την πραότητα και την υπομονή και θα δεις πώς θα βρεις ξεκούραση και θ'απογευτείς κάποια θροφή αθάνατη. Ο υπομονετικός άνθρωπος νιώθει πως βρίσκεται μέσα σ'ένα κάστρο που δεν μπορεί να το πατήσει κανείς οχτρός κι είναι ατάραχος στις ανεμοζάλες που τον κρούνε.
Διώξε από μέσα σου τα πονηρά νοήματα και σε λίγο θα νιώσεις τη βρώμα που έκλεινες μέσα σου και που την είχες πρωτύτερα για ευωδία. Έβγα λίγο απ΄τη νύχτα της περηφάνειας που σε σκεπάζει και θα λάμψει μπροστά σου το γλυκό φως της ταπείνωσης. Και θα νιώσεις χαρά μεγάλη κι ησυχία βλογημένη. Πόθησε να κλάψεις και να πικραθείς και τότε θα καταλάβεις από πού βγαίνει η αληθινή χαρά...

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Φ.Κόντογλου "Ευλογημένο καταφύγιο", εκδ.Ακρίτα)

Μια προσευχή

Θερμή παράκληση προς όλους τους αναγνώστες...

Κάντε προσευχή για έναν Γιώργο. Νοσηλεύεται στο νοσοκομείο με πρόβλημα υγείας σοβαρό. Ας τον θυμηθούμε στις προσευχές μας...

Κλείσε τα μάτια και δες

"Δεν έπρεπε να τ'ακούσω, μου εξομολογήθηκε μια μέρα, δεν πρέπει ποτέ να τ'ακούς τα λουλούδια. Πρέπει να τα κοιτάζεις και να τα μυρίζεις. Το δικό μου έκανε τον πλανήτη όλο να μοσχοβολάει, όμως δεν μπορούσα να το ευχαριστηθώ. Η ιστορία με τα νύχια, που με είχε τόσο νευριάσει, κανονικά θα έπρεπε να με είχε συγκινήσει..."
Μου εξομολογήθηκε ακόμα: "Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω. Έπρεπε να το κρίνω από τις πράξεις κι όχι απ΄τα λόγια. Με γέμιζε ευωδία και με φώτιζε. Δεν έπρεπε να σηκωθώ να φύγω. Έπρεπε να μαντέψω την τρυφερότητα πίσω απ'τις μικροπονηριές του. Τα λουλούδια είναι τόσο αντιφατικά. Ήμουνα, όμως, πολύ μικρός και δεν ήξερα να αγαπάω".

(Απόσπασμα απ'το βιβλίο του Α. Σαιντ-Εξυπερύ, Ο μικρός πρίγκιπας")

Πώς να αντιμετωπίζω την κάθε μέρα μου

Και η ψυχή μας χρειάζεται περιποίηση!
Κάθε μέρα ξυπνάμε το πρωί και όλη μέρα τρέχουμε... Τρέχουμε για δουλειές... Μέσα στο άγχος και στη φασαρία και πνιγόμαστε. Και δεν προλαβαίνω, και έχει κίνηση, και θ'αργήσω λίγο, και πού είσαι, και έχω παρκάρει παράνομα, και να ο τάδε λογαριασμός που ήρθε φουσκωμένος, κλπ...
Χ α μ ό ς!

Ρωτήσαμε όμως την ψυχούλα μας αν αντέχει τόσο πολύ άγχος; Πού πάμε ξυπόλητοι στ'αγκάθια; Γι'αυτό, κάθε πρωί ας μην ξεχνάμε να κάνουμε λίγη προσευχή. Να δώσουμε στον εαυτό μας να πάρει την απαραίτητη δύναμη να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της μέρας με ηρεμία. Με υπομονή. Με πίστη πως o Χριστός μάς παραστέκει και μάς συντροφεύει σε κάθε βήμα μας.
Ε, τότε, όλη μας η μέρα αλλάζει διάσταση! Αλλάζει ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα! Για παράδειγμα: Πέφτεις σε κίνηση; Εκμεταλλεύεσαι το χρόνο αυτό κάνοντας άλλες δουλειές ή κάνοντας προσευχή. Στη δουλειά σου γίνεται ένας χαμός; Εσύ τότε δημιουργείς έναν κύκλο αγάπης και υπομονής και δεν σε γκρεμίζει το άγχος! Αντί να τα βάζεις με το Θεό για κάθε εμπόδιο που σου παρουσιάζεται, τον παρακαλάς να σε βοηθήσει να το ξεπεράσεις...κλπ...

Έτσι, είσαι αισιόδοξος. Έτσι, αναπνέει η ψυχή σου. Μ'αυτό τον τρόπο δημιουργείς ένα κλίμα αγάπης που επηρεάζει θετικά και τους γύρω σου. Και μην ξεχνάς: Ό,τι και αν σε δυσκολεύει, ό,τι και αν σε απασχολεί, η προσευχή τα λύνει ΟΛΑ!

Να εμπιστευτείς...

Ένα πράγμα πρέπει να κάνουμε: Να εμπιστευτούμε τον Θεό. Να κάνουμε τα σχέδιά μας, να κάνουμε τις κινήσεις που πρέπει να κάνουμε. Αλλά από κει και πέρα, τ'αφήνεις τα πράγματα και λες: "Τώρα, Θεέ μου, εσύ ευλόγησέ τα. Τώρα εσύ κανόνισέ τα. Δεν ξέρω τι θα μου βγει σ'αυτό που ξεκινάω να κάνω.Δεν ξέρω... Εγώ ξεκινώ. Ευλόγησε τη ζωή μου".

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com)

Αγάπα τον πόνο σου

...Ολοένα χωρίς να το καταλάβω, ανεβαίνανε τα δάκρυα στα μάτια μου, δάκρυα για τον κόσμο και δάκρυα για μένα. Δάκρυα για τον κόσμο, γιατί γυρεύει να βρει τη χαρά εκεί που δεν βρίσκεται. Και δάκρυα για μένα, γιατί πολλές φορές δείλιασα τη φτώχεια και τους άλλους πειρασμούς, και δικαίωσα τους ανθρώπους, ενώ τώρα ένοιωσα πως δεν παίρνει ο άνθρωπος μεγάλο χάρισμα, χωρίς να περάσει μεγάλον πειρασμό... Και κατάλαβα πως δεν πρέπει ν'αγαπήσει άλλο τίποτα απ'τον πόνο του, γιατί απ'τον πόνο αναβλύζει η αληθινή χαρά και η παρηγοριά κι εκεί βρίσκονται οι πηγές της αληθινής ζωής... Τούτη την αφοβιά την δίνει ο Κύριος άμα ταπεινωθεί ο άνθρωπος. Σ'αυτό τον πόλεμο που η αντρεία λέγεται ταπείνωση, και τα βραβεία είναι καταφρόνεση και ξευτελισμός, δεν βαστάνε οι αντρείοι του κόσμου.

(απόσπασμα απ'το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου, "Ευλογημένο καταφύγιο", εκδ.Ακρίτας)

Υπομονή! Θα περάσει...

Έχεις δει πώς γίνεται το χέρι σου όταν κοπείς;

Μια πληγή ανοίγει, πονάμε, το αίμα τρέχει... Και αν είναι και πιο μεγάλο το τραύμα, τότε τρέχουμε και δεν φτάνουμε! Σκεφτόμουν πως κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις δυσκολίες στη ζωή μας. Ξαφνικά, εκεί που όλα πήγαιναν μια χαρά, συμβαίνει κάτι. Κάτι κακό. Κάτι που μας χτυπάει στις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας. Κάτι που μας πάει να μας ρίξει στην απόγνωση...

Αλλά ας μην φοβόμαστε! Ας μην τα παρατάμε! Ας μην ξεχνάμε ότι η πληγές κλείνουν. Το αίμα σταματάει. Ο πόνος θα αφήσει τη θέση του στην παρηγοριά, στην ανακούφιση. 

Όλα φίλε,φίλη είναι μέσα στο παιχνίδι! Αλλά με υπομονή, προσευχή και αισιοδοξία, θα έρθει η γλυκιά παρηγοριά. Η παρηγοριά του ουρανού... Θα ανατείλει κάποτε και ο ήλιος! Δεν μπορεί... Κάποτε θα κλείσει η πληγή! Μην απελπίζεσαι! Θα περάσει. Όλα θα πάνε καλά! Κάνε υπομονή και θα δεις..

Δεν υπάρχει ατομική σωτηρία

...Το ότι ξεχωρίζω τον εαυτό μου απ'το όλον κι διεκδικώ την ατομική μου κατοχύρωση, την ατομική μου εξασφάλιση. Αυτό είναι ένα σύμπτωμα του πολιτισμού του κοσμικού που μιλάει για ατομικά δικαιώματα και αυτό είναι ένα σύμπτωμα της θρησκευτικής γνώσης ότι μιλάει για ατομική σωτηρία, "μια γωνιά του Παραδείσου να'χουμε".
Και δεν καταλαβαίνει αυτός ο άνθρωπος πως μ'αυτή τη στάση της καρδιάς του επαναλαμβάνει μέσα του το αμάρτημα του προπάτορα και το αφομοιώνει σαν προσωπικό του αμάρτημα και πτώση. Απ'τη στιγμή, λοιπόν, που σκεφτείς έτσι, ήδη είσαι στο αδαμιαίο σύμπλεγμα. Στην ίδια πτώση. Που θέλεις να μεταφέρεις την ευθύνη σου στον άλλον. Είναι μεγάλη πτώση αυτό το πράγμα...

(Απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσσαλονίκης)

Η μάχη στην ψυχή του ανθρώπου (οι δύο λύκοι)

Ένα βράδυ ένας γέρος ινδιάνος της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων και του είπε:

- Γιέ μου, η μάχη γίνεται ανάμεσα σε δυο λύκους που έχουμε όλοι μέσα μας. Ο ένας είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η ενοχή, η προσβολή, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.

Ο άλλος είναι το Καλό. Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία.

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του:

- Και ποιος λύκος νικάει;

Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά:

- Αυτός που ταΐζεις.

(πηγή: www.istologio.org)

Παραχωρεί ο Θεός...

Δεν είναι δυνατόν ν'αποφύγει ο άνθρωπος τους πειρασμούς. Εάν ο πονηρός τόλμησε να πειράξει στην έρημο τον ίδιο τον Κύριο, πολύ περισσότερο πειράζει τους δούλους του. Αυτό, όμως, γίνεται κατά παραχώρηση Θεού.
Γιατί, όπως το χρυσάφι δοκιμάζεται μέσα στη φωτιά και καθαρίζεται και λαμπικάρει και αστράφτει, έτσι και ο πιστός άνθρωπος, που δοκιμάζεται μέσα στη φωτιά των πειρασμών, θα λάμψει τελικά σαν τον ήλιο μπροστά στον Θεό με τα καλά του έργα, ενώ ο εχθρός που σπέρνει τους πειρασμούς θα παραδοθεί στο αιώνιο πυρ...

(απόσπασμα απ'το βιβλίο "Πατερικό των σπηλαίων του Κιέβου" -εκδ.Ι.Μ.Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής)

Βιβλιοπροτάσεις....

Οι αναμνήσεις μου από τον παπα-Τύχωνα

Αφηγηματικός βίος του αγίου παπα-Τύχωνα του Ρώσου. 

Ασκήτεψε στο Άγιον Όρος και κοιμήθηκε το 1968. Βοήθησε χιλιάδες ψυχές και η άδολη αγάπη του για το Θεό και τον πλησίον έκανε πολλά θαύματα. Ήταν και ο πνευματικός του γέροντα Παϊσίου. 

Το βιβλίο αυτό, με πολύ διακριτικό και άμεσο τρόπο, μεταφέρει τον αναγνώστη νοερά στο περιβόλι της Παναγιάς και τον κάνει -μέσα απ'τις απλές, μα πολύ διδακτικές αθωνικές ιστορίες- δέκτη της αγάπης, της πίστης, των πνευματικών αγώνων του παπα-Τύχωνα. Στο τελευταίο μέρος του βιβλίου παρατίθενται και τα λιγοστά γράμματα του γέροντα. 

Συγγραφέας είναι ο ιερομόναχος Αγαθάγγελος Καλαφάτης, έκδοσης της Ι.Μ. Σίμωνος Πέτρας. Ας έχουμε την ευχή του... Καλή ανάγνωση!

Ένας ήσυχος άγνωστος άγιος

Γεννήθηκε στη περιοχή της Γαλατίας.Μεγάλωσε και έγινε άνθρωπος απλός, αγαθός, ταπεινός και πράος. Ήσυχος στη ζωή του και με πολύ πίστη. Μετά από θεϊκή πληροφορία, πήγε να κατοικήσει σ'ένα βουνό, δίπλα στη θάλασσα, που ονομαζόταν Μαΐων. Εκεί έμεινε για πολλά χρόνια ζώντας με προσευχή και ασκητική ζωή. Έφυγε μετά και πήγε να ζήσει κοντά σε μια πηγή, όπου εκεί δίπλα έχτισε και μια εκκλησία του αγ.Ανδρέα. Έζησε εκεί ήσυχα, ειρηνικά και ασκητικά μέχρι την κοίμησή του.Τα θαύματα που ακολούθησαν ήταν πάρα πολλά.

Αυτός ήταν ο άγιος Ησύχιος. Όπως λέει και τ'όνομά του, ήσυχος άνθρωπος που αποδεχόταν το θέλημα του Θεού στη ζωή του και γι'αυτό και έλκυσε τη χάρη του Θεού... Γι'αυτό και έγινε άγιος... Ας έχουμε την ευχή του...

(η μνήμη του τιμάται στις 10 Μαΐου)

Το πιο δύσκολο...

Ο μικρός πρίγκιπας χασμουρήθηκε. Λυπόταν που δεν θα έβλεπε το ηλιοβασίλεμά του. Κι έπειτα, είχε αρχίσει κιόλας να βαριέται λίγο:

- Δεν υπάρχει λόγος πια να είμαι εδώ, είπε στον βασιλιά. Θα φύγω.

- Μην φεύγεις, απάντησε ο βασιλιάς, που ήταν τόσο περήφανος να έχει έναν υπήκοο. Μη φεύγεις, σε κάνω υπουργό.

- Τι υπουργό;

- Υπουργό....Δικαιοσύνης.

- Μα δεν υπάρχει κανείς να δικαστεί.

- Δεν ξέρεις ποτέ, του είπε ο βασιλιάς. Δεν έχω κάνει ακόμα το γύρο του βασιλείου. Είμαι πολύ γέρος. Άμαξα εδώ δεν χωράει και το περπάτημα με κουράζει.

- Εγώ, όμως, κοίταξα, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας κι έσκυψε να ρίξει ακόμη μια ματιά απ'την άλλη μεριά του πλανήτη. Ούτε εκεί υπάρχει ψυχή...

- Τότε θα δικάσεις τον εαυτό σου, του απάντησε ο βασιλιάς. Είναι το πιο δύσκολο. Είναι πολύ πιο δύσκολο να κρίνεις τον εαυτό σου παρά τους άλλους. Αν καταφέρεις να κρίνεις δίκαια τον εαυτό σου, είσαι στ'αλήθεια σοφός.

(απόσπασμα απ'τον "Μικρό πρίγκιπα" του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ)

Ποια πόρτα να χτυπήσω;

...Χτυπάς λίγο την πόρτα για ένα θέμα. Τοκ, τοκ.

Δοκιμάζεις. Δεν ανοίγει η πόρτα. Ξαναδοκιμάζεις. Τοκ, τοκ. Δεν ανοίγει η πόρτα. Ε, άμα αρχίσεις και την κλωτσάς και τη σπάσεις, μπορεί να μπεις στο τέλος μέσα. Αλλά -νομίζω- η πιο ωραία πόρτα που ανοίγει ο Θεός στη ζωή μας είναι αυτή που ανοίγει κάπως πιο άνετα, πιο εύκολα. Με κόπο βέβαια και επιμονή, αλλά όχι πολύ πολύ πείσμα. 

Έτσι νιώθω. Ότι κάπου δεν πρέπει να πολυπεισματώνεις, αλλά να δέχεσαι και ένα σημάδι. Ότι, μήπως αυτό είναι απ'τον Θεό να μην πολυεπιμείνω. Να αλλάξω κατεύθυνση...

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com)

Όπως η αράχνη

Η προσευχή και η εγρήγορση είναι το ίδιο πράγμα, γιατί μόνο όταν προσεύχεσαι, μπορείς να σταθείς στην πύλη της καρδιάς σου. Το άγρυπνο μάτι αντιδρά αμέσως και για το ελάχιστο που θα φανεί στο οπτικό του πεδίο.
 Η αράχνη κάθεται στη μέση από το δίχτυ της και καταλαβαίνει αμέσως και το παραμικρότερο έντομο που πέφτει σ'αυτό. Το σκοτώνει παρευθύς. Το ίδιο κάνει και η προσευχή στην καρδιά σου. Μόλις το ελάχιστο κίνημα της καρδιάς σου πληροφορήσει την προσέγγιση ενός εχθρού, αμέσως η προσευχή τον αφανίζει. Παραμέληση της προσευχής σημαίνει ό,τι εγκατάλειψη σκοπιάς...

(Απόσπασμα απ'το βιβλίο του Τίτο Κολλιάντερ, "Ο δρόμος των ασκητών")

Συνέντευξη μ'έναν πρώην χρήστη ναρκωτικών

- Τι σ'έκανε να καταφέρεις ν'αλλάξεις;

- Ως τώρα, το μόνο που με ένοιαζε ήταν το πώς θα βρω λεφτά για τη δόση μου... Κανένας δεν μπορούσε να με βοηθήσει. Είχα απελπιστεί... Δεν πίστευα ότι μπορούσα να τα καταφέρω. Αλλά κάποιος μου μίλησε για το Θεό... Και αυτό μ'έσωσε.

- Τι εννοείς;

- Από τότε και μετά, έμαθα να εξαρτιέμαι απ'τον Θεό. Στη ζωή μου τα έχω κάνει όλα. Τα έχω ζήσει όλα. Τίποτα και κανένας δεν με βοήθησε να ξεφύγω απ'τα ναρκωτικά όσο ο Θεός.

- Πώς νιώθεις τώρα;

- Νιώθω ότι αν είμαι κοντά του (σσ: στον Θεό), τότε αυτός έχει το βάρος. Όταν όμως εγώ απομακρύνομαι από αυτόν, νιώθω ότι εγώ παίρνω όλο το βάρος πάνω μου. Και πόσο βάρος ν'αντέξω εγώ; Ένας αδύναμος άνθρωπος είμαι.Το βλέπεις και συ...

- Ποιος είναι ο στόχος σου από δω και πέρα;

-  Στόχος μου είναι να μένω πάντα κοντά του. Γιατί τότε νιώθω ασφαλής.

- Κάποια συμβουλή θα μας δώσεις;

-  Ναι. Πρώτον, μακρυά απ'το τσιγάρο και τα ναρκωτικά. Και να διαβάζετε το ευαγγέλιο. Όσο το διαβάζεις, τόσο περισσότερο καλό κάνεις στον εαυτό σου.

Μιχαήλ ο Μαυρουδής

Ένας απ'τους σχετικά άγνωστους αγίους. Ας δούμε σύντομα το βίο και το μαρτύριό του. Γεννήθηκε στη Γρανίτσα Αγράφων από χριστιανούς γονείς, όμως έφυγε για τη Θεσ/νίκη όταν κοιμήθηκε ο πατέρας του. Εκεί δούλευε στο αρτοποιείο ενός Τούρκου. Δούλευε ακούραστα και τα χρήματα που κέρδιζε, τα μοίραζε στους φτωχούς. Η αγάπη του για τον Χριστό και το συνάνθρωπο ήταν πολύ μεγάλη.
Κάποια μέρα, μίλησε σ'ένα τουρκάκι για τον Χριστό. Εκείνο το'πε στη μητέρα του και ο Μιχαήλ οδηγήθηκε στον τούρκο δικαστή. Στην ανάκριση που υποβλήθηκε και στη δίκη, απάντησε με απίστευτη σοφία και πνεύμα Θεού σ'όλες τις ερωτήσεις που του υποβλήθηκαν. Ο τούρκος κριτής θαύμασε την πίστη, την ετοιμολογία του Μιχαήλ και προσπάθησε να τον πείσει να γίνει μουσουλμάνος. Αφού είδε ότι μάταια προσπαθούσε, πέρασε στις απειλές...
Τελικά, καταδικάστηκε σε θάνατο και τον έκαψαν ζωντανό στις 21 Μαρτίου 1547. Αυτή είναι και η ημερομηνία που τιμάται η μνήμη του αγίου Μιχαήλ του νεομάρτυρα. Στο σημείο του μαρτυρίου του (στο κέντρο της Θεσ/νίκης) υπάρχει προσκυνητάρι. Ας πρεσβεύει στον Κύριο για όλους εμάς...

Παναγία η Οικονόμισσα

Η θαυματουργή αυτή εικόνα αυτή βρίσκεται στην Ι.Μ.Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους.

Ο προσκυνητής μπορεί να τη βρει σε ξύλινο προσκυνητάρι στη Λιτή του καθολικού. Η εικόνα αυτή αγιογραφήθηκε έπειτα από την υπόσχεση της Παναγίας στον κτήτορα της μονής -τον άγιο Αθανάσιο Αθωνίτη- ότι εκείνη θα'ναι υπεύθυνη για να μη λείψει ποτέ τίποτα στο μοναστήρι. Η ίδια η Παναγία ονόμασε τον εαυτό της "οικονόμισσα" της μονής. Από τότε και μετά, ο εκάστοτε μοναχός που αναλαμβάνει τέτοια διακονήματα ονομάζεται παραοικονόμος (και όχι οικονόμος). Η Παναγία Οικονόμισσα επιτελεί θαύματα μέχρι και σήμερα.

Ας είναι η Παναγία μεσίτρια για όλους μας!

Βιβλιοπροτάσεις....

Ο τρελο-Γιάννης

Συγκλονιστικό βιβλίο (κυκλοφόρησε και ο δεύτερος τόμος!) που καθηλώνει απ'την πρώτη κιόλας σελίδα του τον αναγνώστη...

Σε μια γειτονιά της Αθήνας αρκούσε η "τρέλα" ενός ανθρώπου, μιμητή του Χριστού, για να φέρει τη γλυκιά επανάσταση. Και είναι γλυκιά, γιατί είναι ξεχωριστή, μοναδική και πάντα πρωτότυπη. Η ιστορία του τρελο-Γιάννη αποδεικνύει εκρηκτικά, αληθινά και αδιαμφισβήτητα πως άγιοι υπάρχουν ακόμα και στην εποχή μας. Το βιβλίο του Διονύση Μακρή, εκδόσεις "αγαθός λόγος", αποπνέει αίσθηση αγάπης, προσευχής, ενότητας της εκκλησίας... Σας το συνιστούμε ανεπιφύλακτα!  Καλή ανάγνωση!

(Βιβλιοπαρουσιάσεις θα προσπαθούμε να γίνονται τακτικά... Ίσως μια φορά την εβδομάδα. Αν έχετε και σεις κάποιο καλό βιβλίο να προτείνετε, στείλτε τον τίτλο του βιβλίου, τον συγγραφέα, τον εκδοτικό οίκο και τυχόν σχόλιά σας στο mail της αόρατης γωνιάς: geothalassinos@gmail.com)

Ο Θεός αγαπά τον καθένα τελείως προσωπικά

Κάθε άνθρωπος είναι και μια σταγόνα δροσιστικής Χάρης. Κάθε πρόσωπο και μια απόδειξη της αγάπης Του. Κάθε ζευγάρι μάτια και μια αχτίδα που αντανακλά τη θεϊκή φροντίδα.
Ο Θεός δεν μας συγκρίνει! Αγαπά τον καθένα τελείως προσωπικά. Ας μην αδιαφορούμε μπροστά στο άπειρο μεγαλείο της αγάπης Του... Τώρα -όχι μετά!- ας προσπαθήσουμε να Τον ατενίσουμε και εμείς προσωπικά. Σαν Πατέρα μας. Ας πέσουμε στην αγκαλιά Του χωρίς δεύτερη σκέψη και ας αποθέσουμε εκεί ό,τι μας βαραίνει. Ό,τι μας στεναχωρεί. Ό,τι μας μπερδεύει, ό,τι μας κάνει να νιώθουμε αποκαμωμένοι... Είναι ο Πατέρας μας. Το καταλαβαίνεις;

Η αγάπη μόνο προσφέρει

Ας μάθουμε ν'αγαπάμε. Η αγάπη δίνει. Η αγάπη μόνο προσφέρει. Θυμηθείτε τι συμβαίνει με την λίμνη Τιβεριάδα και τη Νεκρά Θάλασσα. Η πρώτη -ενώ είναι πολύ μικρότερη- εδώ και χιλιάδες χρόνια δίνει νερό στην δεύτερη, χωρίς να στερεύει ποτέ. Η Τιβεριάδα είναι πολύ μικρή και γεμάτη ζωή. Η Νεκρά Θάλασσα είναι εντελώς νεκρή. Κανένας ζωντανός οργανισμός δεν μπορεί να ζήσει μέσα της. Το ίδιο συμβαίνει και με την αγάπη. Αυτός που δίνει, που προσφέρει, είναι ζωντανός. Αυτός που θέλει μόνο να παίρνει και απομυζά τους άλλους είναι νεκρός.

(απόσπασμα από ομιλία του π.Νεκταρίου Αντωνόπουλου, ηγούμενου της Ι.Μ.Σαγματά)

Ο δρόμος της καρδιάς

Μην φοβάσαι να απομείνεις μοναχός στον εαυτό σου και καταγίνεσαι ολοένα με χίλια πράγματα για να τον ξεχάσεις. Γιατί όποιος έχασε τον εαυτό σου, κάθεται με ίσκιους και με φαντάσματα μέσα στην έρημο του θανάτου. Αγάπησε το Χριστό και το Ευαγγέλιο περισσότερο απ'τις πεθαμένες σοφίες των ανθρώπων και περισσότερο από κάθε αρχοντιά και από κάθε δόξα του κόσμου ετούτου, και τότε μονάχα θα χαίρεσαι σε κάθε ώρα της ζωής σου και θα νιώθεις την πνευματική όρεξη. Κανένας δρόμος δεν βγάζει στην ειρήνη της καρδιάς, παρά μονάχα ο Χριστός που σε καλεί πονετικά και σου λέγει: "Εγώ ειμί η οδός". Κι όποιος δεν έχει μέσα του ειρήνη, μην περιμένει να βρει χαρά.
Αυτά γράψε τα στην καρδιά σου και όχι στο νου σου.

(απόσπασμα απ'το βιβλίο του Φ.Κόντογλου "Ευλογημένο καταφύγιο",εκδ.Ακρίτα)