...που θυμάμαι με νοσταλγία...

Αυτήν εδώ τη στιγμή. Τώρα. Που θυμάμαι με νοσταλγία... 

Το μυαλό μου ταξιδεύει σ'όλα εκείνα τα γεγονότα τα όμορφα που έζησα σαν παιδί. 

Στο παλιό λούνα παρκ, όταν τα φώτα του μεγάλου φωτεινού τροχού έπαιρναν τα όνειρά μου και τους έδιναν μια απρόσιτη, ανύποπτη ομορφιά μέσα στην αόρατη νυχτερινή αίγλη. Και ο τροχός γυρνούσε και τη μια άγγιζα τ'αστέρια και την άλλη ένιωθα να προσγειώνομαι στη γη. Σαν παράξενος αστροναύτης μιας άλλης διάστασης. Γλυκιά ψευδαίσθηση συναρπαστικής γοητείας...

Θυμάμαι και τις παλιές, μισοσκουριασμένες κούνιες που ανέβαινα και για ώρες χανόμουν στην κρύα, σιδερένια τους, μονότονη -μα τόσο απελευθερωτική- κίνηση. Μια μπρος, μια πίσω. Μέχρι το φεγγάρι να φωτίσει το πάρκο με το ασημένιο του φως... Εκείνες τις μοναδικές στιγμές που η σιδερένια τσουλήθρα, τα ξύλινα αλογάκια και οι κούνιες αποκτούσαν μια σχεδόν υπερφυσική ομορφιά. Τι στιγμές...

Θυμάμαι και τόσα άλλα... Ταξίδι αναμνήσεων... Που πλημμύρισαν ξαφνικά την επιφάνεια της ψυχής μου.
Μια προσευχή, ευγνωμοσύνη και σταλαγματιές ευτυχίας. 

Καλό ξημέρωμα. Να εύχεσαι. Ανάσες που μένουν αιώνια. Αυτή τη νύχτα.


υγ1: Συγχώρα με -ακόμα μια φορά- που δεν απαντώ στα σχόλια κ τα mail. Δυστυχώς αυτό τον καιρό δουλεύω υπερβολικά πολύ και ο χρόνος μου είναι πραγματικά απειροελάχιστος.
υγ2: Φίλε Δημήτρη, διάβασα πριν λίγο τα σχόλια που μου έγραφες για να αναρτήσω παλιές ιστορίες & ημερολόγιο. Είναι δύσκολο, αδερφέ, διότι τα πιο πολλά απ'τα κείμενα αυτά περιέχουν προσωπικές στιγμές και δε θα'θελα να τα δημοσιεύσω εδώ. 
υγ3: Και πάλι καληνύχτα. Καλό ξημέρωμα. Ήρεμο, γαλήνιο, ειρηνικό.

Κάποια μέρα

Κάποια μέρα εύχομαι ν'ανοίξουν τα μάτια μου και να δω. Να δω με αγάπη όλο τον κόσμο. Κάποια μέρα... Πού θα πάει... Ποτέ μου δεν έπαψα να ελπίζω...

Καλό ξημέρωμα, αδέρφια.

Να σου πω ένα χαρούμενο τραγούδι της ζωής

Να σου πω ένα χαρούμενο τραγούδι της ζωής; Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα όταν ανοίγει για να μπει αυτός που αγαπάς. 

Αλκυόνη Παπαδάκη

Σε κάθε σου ανάσα

Απλά. Να στο πω απλά: Μην τα παρατάς. Ο,τιδήποτε σε κάνει να πιστεύεις ότι αξίζει τον κόπο, ο,τιδήποτε είναι καλό, ο,τιδήποτε κάνει την καρδιά σου αληθινά χαρούμενη, να το κυνηγήσεις. Μην το παρατάς. Τόσο απλά. Η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να αφήνουμε το χρόνο να κυλάει άσκοπα. Αδιάφορα. Είχες μια ευκαιρία να κάνεις τα πράγματα πιο όμορφα; Μην την αφήσεις να χαθεί! Για όνομα του Θεού! Ακόμη κι αν όλα είναι εναντίον σου, πάλεψέ το. Μ'ακούς; 

Η ελπίδα είναι πάντα εδώ. Και περιμένει να της χαμογελάσουμε. Γιατί εκείνη πάντα μας χαμογελάει απ'την απέναντι άκρη. Στον κάθε άνθρωπο που συναντούμε. Σε κάθε ευκαιρία μας. Σε κάθε μας ανάσα. Σε κάθε αναστεναγμό και δάκρυ. Σε κάθε μας εκ βαθέων προσευχή. 

Τα χέρια μας μπορούν να ζωγραφίσουν τους ανέμους. Η καρδιά μας -όσο πληγωμένη κι αν είναι- μπορεί ξανά να χαμογελάσει. Τα λουλούδια έξω απ'τον τάφο του Χριστού μάς δείχνουν το δρόμο. 

Η επαναστατημένη ομορφιά, η αθώα, μόνο αυτή μπορεί ν'αλλάξει τον κόσμο. Πίστεψέ το. Και θα δεις το πώς θ'αλλάξει με τον καιρό η αλήθεια σου. Αθόρυβα. Ταπεινά. Γλυκά.

υγ: Συγχώρα με που δεν απαντώ στα σχόλια και στα mail σου. Ο όγκος δουλειάς έχει διπλασιαστεί και πλέον δεν έχω χρόνο. Γι'αυτό και οι αναρτήσεις αραίωσαν αυτό τον καιρό. Καλό ξημέρωμα. 

Μια νύχτα σαν κι αυτή

Μια νύχτα σαν κι αυτή... Που φαινομενικά είναι ίδια με τόσες άλλες... 

Απ'το μπαλκόνι μου βλέπω τα φώτα της πόλης ν'απλώνονται στο βάθος σαν μικρά κεριά. Κι αναρωτιέμαι τι να σκέφτονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι που προσπαθούν να ξεκουραστούν πίσω απ'τα χιλιάδες κλειστά παράθυρα. 

Κι αναρωτιέμαι ποιοι να'ναι οι πόθοι τους, οι πόνοι τους. Τα χαμόγελα και τα δάκρυά τους. Οι ανάσες τους. Πόσοι απ'αυτούς θα ξυπνήσουν αύριο πριν ακόμα χαράξει για να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί. Και θα δουλέψουν όλη μέρα. Και το βράδυ πάλι θα γυρίσουν ζαλισμένοι απ'την κούραση. Κι άλλοι που θα επιστρέψουν πάλι στα σπίτια τους έπειτα από καιρό. Με γδαρμένες τις βαλίτσες.

Κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε(1)...

Άραγε, πότε θα μάθω ν'αγαπώ; 

Να μπορώ να παίρνω στοργικά το δάκρυ των άλλων και να το κάνω δικό μου.

Όπως έκαναν οι άγιοι. Που με βλέμμα τόσο γαλήνιο κατάφερναν και γλύκαιναν τις ψυχές των πονεμένων. Είναι τόσο μυστήρια η χώρα των δακρύων(2)...

...

Μια νύχτα σαν κι αυτή... Που θα κυλήσει σιγανά. Απαλά. Και που λίγοι θα την καταλάβουν.

Κι αύριο πάλι απ'την αρχή.

...

Θυμάμαι και κάποιες ψυχούλες τόσο γλυκές. Που η προσευχή τους, το κομποσκοίνι τους αγκαλιάζει ολόκληρη τη πόλη. Τη σκεπάζει τόσο αθόρυβα και τόσο διακριτικά.

Στην πόλη αυτή όλα πια έχουν ηρεμήσει. Το φεγγάρι θα συνεχίσει κι απόψε τον αέρινο περίπατό του. Έναν περίπατο τόσο μοναδικό. Ανάμεσα στις γειτονιές των αστεριών. 

Αρπάζω στα κλεφτά ένα κομμάτι φως και το βάζω στην τσέπη μου. Κι εκεί το κρατώ σφιχτά. Μη μου φύγει ώσπου να ξημερώσει.

Κάπου στον ατέλειωτο χάρτη τ'ουρανού ένα πεφταστέρι διασχίζει αστραπιαία το νυχτερινό πέπλο. Μάλλον κάπου κάποιος έκανε ευχή.

Μήπως, τελικά, το νόημα της ζωής κρύβεται στα φτερά μιας πεταλούδας; Στο χαμόγελο π'ανθίζει μέσ'απ'τα δάκρυα; Μέσα από μια στιγμή μοναδική σαν ανάσα ή σαν αθέατη προσευχή;

υγ: (1) Εδώ

      (2) Απ'το μικρό πρίγκιπα

Στην πόλη τ'αποσπερίτη

Φιδογυριστά στενά με πέτρα. Ολόλευκα μικρά σπιτικά, γλαφυρά ταίρια με τα σύννεφα. Ο αέρας, ταξιδιώτης κι αυτός, σεργιανίζει καλησπερίζοντας από γειτονιά σε γειτονιά.

Δεξιά κι αριστερά σπίτια με καθαρές σκεπές και γαλάζια παραθυρόφυλλα.

Το βλέμμα μου ακολουθεί ψηλαφιστά την κατηφόρα μέχρι που μ'αγγίζει το ταραγμένο γαλάζιο της θάλασσας. Συνάντηση πρωτόγνωρη. Δυο προσευχές και μια ευχή.

Ο ήλιος, ποιητής και στιχουργός, εδώ και ώρα έχει βυθιστεί στο αλμυρό του καταφύγιο στην άκρη του ορίζοντα. Λένε πως τα πι'όμορφα μυστικά από κει ξεκινούν. Μα δε μπορείς να τα δεις. Μονάχα τα αισθάνεσαι σαν έρθουν με τα κύματα ν'αράξουν απαλά στην ακρογιαλιά. 

Στο δειλινό.

Στην πόλη τ'αποσπερίτη.

Να'χω κάτι όμορφο να θυμάμαι

Για μερικές ώρες εδώ στα ψηλά βουνά. Απόγευμα. Θαρρείς πως όλη η φύση έχει σταθεί με κρατημένη την αναπνοή. Σα ν'αφουγκράζεται κι αυτή την γλυκιά απεραντοσύνη του σύμπαντος. Δέντρα, πουλιά, σύννεφα. Περιμένουν γι'άλλη μια φορά το ηλιοβασίλεμα.Να παίξει σα μαγευτική μελωδία πιάνου το σημερινό χρωματιστό φινάλε.Ήρεμα, απλά. 

Μονάχα το νερό συνεχίζει απτόητο να τρέχει απ'την πηγή. Ίσως βιάζεται να δεθεί με τη γη. Να ενωθεί μαζί της σ'ένα ταξίδι ανεξιχνίαστο. Μυστήριο η ζωή. Χρυσό μυστήριο. Κι εγώ μαζί σ'αυτό το ταξίδι. Γυρίζω σα δορυφόρος στα διάφορα μέρη του κόσμου γυρεύοντας σταλαγματιές ευτυχίας. Χαμόγελα διεσπαρμένα στο έντεχνα τυχαίο άπειρο τ'ουρανού.

Και τις νύχτες... Τις νύχτες εύχομαι να'μουν αστέρι. Και να φωτίζω μονοπάτια ψυχών. Μυστήριο η ζωή... Αυτό θα'ταν όμορφο: να σβήσω φωτεινός σαν αστέρι. Να'χω κάτι όμορφο να θυμάμαι απ'αυτή τη γήινη περιπέτεια του κόσμου μου.

Να με θυμάσαι. Στις νύχτες των ευχών. Καλό ξημέρωμα.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Κάτι σαν tweet

Η αντίληψη επηρεάζει την πραγματικότητα.  Ίσως γι'αυτό η καθαρότητα της καρδιάς καθορίζει την αλήθεια που προβάλλει στο παράθυρο των ματιών μας.

Πάντα υπάρχει τρόπος!

Μη μασάς! Τα δύσκολα είναι για να παλεύουμε. Τα εύκολα για να παίρνουμε ανάσες και να συνεχίζουμε.

Όσο κι αν βλέπεις ατέλειωτα εμπόδια και οδυνηρά αδιέξοδα, θυμήσου: πάντα υπάρχει τρόπος. Κι όπως διάβαζα στο "χαμομηλάκι": "Με το σταυρό στο χέρι δεν πας μπροστά. Πας ψηλά".

Άρα, έχε τη συνείδησή σου καθαρή, βασίσου στο πάνσοφο σχέδιο του Χριστού για σένα και προχώρα. Δεν έχεις πια τίποτα να φοβηθείς.

Αλλά ακόμη κι αν έσφαλλες, ακόμη κι αν χρησιμοποίησες δόλιους τρόπους για να προχωρήσεις, θυμήσου: ποτέ δεν είν'αργά! Κι όπως λέει ο π.Ανδρέας Κονάνος, "τα κακά παιδιά είναι τα καλύτερα". Γιατί είναι τ'αγαπημένα του Θεού. Κι όταν ζητήσουν ειλικρινά τη βοήθειά του, τότε όλ'αλλάζουν.

Γι'αυτό σου λέω και το πιστεύω μ'όση δύναμη έχει η αδύναμή μου καρδιά: Πάντα υπάρχει τρόπος! Όσο έχεις Χριστό, έχεις ελπίδα!

Να κοιτάζεις ψηλά. Καλό βράδυ.

Συννεφιές

Πόσες και πόσες φορές πέφτουμε στα ίδια λάθη, πάθη, αδυναμίες; 

Είμαστε πλάσματα που μπορούμε να πετάξουμε ως τον ουρανό ή να κατακρημνιστούμε στα μαύρα σκοτάδια. Γεμάτοι αντιθέσεις είμαστε.

Και πολλές φορές η ψυχή μας συννεφιάζει. Χάνει αυτή την ηρεμία, τη σταθερότητα που είχε. Κι εκεί που είχαμε καταφέρει να βρούμε έναν ρυθμό, ξαφνικά ο ορίζοντας κρύβεται. Δε ξέρουμε πού να στραφούμε. Κι αρχίζουμε να τα χάνουμε.

Τότε είναι που θ'αρχίσει να φαίνεται η αλήθεια του μέσα μας κόσμου. Γιατί στα δύσκολα οι μάσκες πέφτουν και αποκαλύπτονται πτυχές μας που μέχρι τώρα ήταν κρυμμένες βαθιά... Τότε είναι που πρέπει να κάνουμε τιτάνια προσπάθεια να φτάσουμε ψηλά, στην επιφάνεια. Να μην πνιγούμε. 

Με τη βοήθεια του ουράνιου κόσμου το αδύνατο γίνεται εφικτό. Η ανάσταση τρόπος ζωής. Και η ελπίδα όλο και θεριεύει και σε αντρειώνει. Και χαμογελάς. Πλέον είσαι ελεύθερος.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Ευχαριστώ πολύ τη φίλη Μαρία που το έστειλε!

Exupery's

Έτσι έκανα στη ζωή μου ένα σωρό επαφές μ'ένα σωρό σοβαρούς ανθρώπους. Έζησα πολύ με τους μεγάλους. Τους είδα από κοντά. Πράγμα που δεν καλυτέρεψε πολύ τη γνώμη μου γι'αυτούς.

from Ant. de Saint Exupery's "La petit prince"

υγ:η φωτογραφία μου έκανε φοβερή εντύπωση.

Αυτή τη γλυκιά παρουσία

Τις πιο πολλές φορές η παρουσία του Θεού είναι λεπτή. Σχεδόν αόρατη. Ένα απαλό χάδι στην ψυχή, ένα μικρό σπρώξιμο, ένα ανεξήγητο φρένο στη λογική μας.Αόρατη προστασία. Τόσο σπουδαία και τόσο εκκωφαντικά σιωπηλή. Ασύλληπτα μοναδική, προσωπική. Απελευθερωτική.

Τα μάτια μας πρέπει να'ναι λεπτά για να δούμε. 

Η ψυχή μας ευαίσθητη για ν'αφουγκραστεί και να αισθανθεί αυτή τη γλυκιά παρουσία.

καλημέρα, καλό μήνα φίλε/η