Ο ήχος της πεταλούδας

Νιώθω πως αρκετές φορές δεν αφήνουμε την αλήθεια να ειπωθεί. Τρέχουμε να πείσουμε -και να πειστούμε- πως αυτό που θέλουμε να πετύχουμε είναι η αλήθεια. Μέχρι εκεί. Το μετά δε μας απασχολεί... Ή ίσως μας υπερ-απασχολεί. Γι'αυτό και τρέχουμε. Κι αγχωνόμαστε. Και δεν αφήνουμε την καρδιά μας ν'ανασάνει. Να βρει το δρόμο της. Να δει καθαρά. Με πόσα ψέματα ντύσαμε πια τις λέξεις;

Ίσως, τρέχουμε παραπάνω απ'όσο "πρέπει" (ή απ'όσο μας "ζητείται" -τι δικτατορικές λέξεις...) και, τελικά, αυτό που ψάχνουμε φεύγει μέσα απ'τα ίδια μας τα χέρια -από εκεί δηλαδή που πάντα αναπαυόταν. Γι'αυτό και η αλήθεια, τις πιο πολλές φορές, μας φαίνεται τόσο πολύπλοκη. Ενώ -αν το καλοσκεφτούμε- είναι τόσο απλή. Διότι η πηγή της είναι τόσο απλή. Κρυστάλλινα καθαρή. Πώς, όμως, να τη δούμε, αφού έχουμε μια καρδιά φορτωμένη προσωπεία; 

Ίσως, αυτό που χρειάζεται είναι να ξεπλύνουμε τη ματιά μας. Να χαλαρώσουμε λίγο (φτάνει πια τόσος καθωσπρεπισμός). Ν'αφουγκραστούμε τους χτύπους της καρδιάς μας. Ίσως τότε μπορέσουμε ν'ακούσουμε τον ήχο της πεταλούδας όταν προσγειώνεται απαλά στο λουλούδι. Ίσως τότε καταφέρουμε να νιώσουμε πως η προσευχή είναι δρόμος. Αμφίδρομος. Ίσως, τα μικρά πράγματα -αυτά που μας ξεφεύγουν- κρύβουν την ουσία... Ή μάλλον η ουσία κρύβεται επειδή εμείς δεν την αντέχουμε. Και γι'αυτό φτιάξαμε χιλιάδες ψεύτικους μικρούς θεούς που τους κάναμε αφεντικά μας.... Ίσως επειδή η ελευθερία μάς φαίνεται τόσο ανυπόφορη τελικά... Ίσως.

Καλό μήνα, φίλε αναγνώστη.

Να μάθω ν'ακούω

Πότε ήταν η τελευταία φορά που νιώσατε ότι ακούσατε πραγματικά κάποιον; Που όταν έβαλε τελεία στα λόγια του, δεν "πήρατε σειρά" να  πείτε το "σωστό" σας; Το να είσαι καλός ακροατής είναι πολύ δύσκολο. Σημαίνει ότι είσαι εκεί για τον ομιλητή σου, δεν σκέφτεσαι πότε θα τελειώσει για να τον βγάλεις  λάθος και τον απορρίψεις και δεν του δίνεις  την εντύπωση ότι θέλεις να ακούς  μόνο ότι σου αρέσει.  Προσπαθήστε το. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.

from Υπογραμμιστής

Αγαπώ πολύ τα λουλούδια

Αγαπώ πολύ τα λουλούδια. Αγαπώ την αλήθεια τους. Την απλή μεγαλοπρέπειά τους. Τη γλυκιά τους δύναμη. Με μια ανάσα της ευωδιάς τους αγγίζω τον ουρανό.

Αγαπώ πολύ τα λουλούδια. Το σιωπηλό παράδειγμά τους. Μου δείχνουν πως είμαστε απλοί ταξιδιώτες εδώ στη γη. Μα μπορούμε τόσο πολύ να ομορφύνουμε. Να ομορφαίνουμε. Να χαμογελάμε.

Με ρώτησες τι σκέφτομαι

Με ρώτησες τι σκέφτομαι.

Ασυναίσθητα κοίταξα ψηλά

τον νυχτερινό ουρανό.

Άργησα να σ'απαντήσω.

Σκέφτομαι το πόσο εύκολα 

ξεχνάω

τι είν'αυτό που στ'αλήθεια 

μετράει πιο πολύ.

Σκέφτομαι τον Βασίλη 

που ο πατέρας του βιώνει 

τις τελευταίες του ανάσες

 -ανάσες νοτισμένες από λευχαιμία-

σε κάποιο νοσοκομείο της πρωτεύουσας.

Σκέφτομαι τα απέραντα χαμόγελα

του Αλέξη και την Ευρυδίκης

που από προχτές το βράδυ

έγιναν γονείς.

Σκέφτομαι το Γιώργο

και την οικογένειά του

μέσα σε κάποιο ταπεινό σπιτάκι

που ο καρκίνος επισκέφτηκε

στην άλλη άκρη του χάρτη.

Σκέφτομαι τη Μαρία που 

-παρόλο που πονά τόσο-

όταν χαμογελά,

ο κόσμος γύρω της 

ομορφαίνει.

Σκέφτομαι 

πως δε γίνεται αλλιώς.

Όλ'αυτά τα χιλιάδες αστέρια

είναι γλυκές αγκαλιές

-θεϊκά σταλμένες-

που κατεβαίνουν μυστικά

και δίνουν κουράγιο.

Με κάποιο τρόπο

ασύλληπτο,

μοναδικό.

Κρυφό.

Καλό ξημέρωμα. Καλή αυριανή. Η Παναγιά μας, που σήμερα γιορτάζει, να μας σκεπάζει. Να περάσει απόψε από κάθε γειτονιά και στοργικά να μας ευλογήσει.

Αυτής της νύχτας

Τώρα, έξω, έχει σκοτάδι πηχτό. Μα θα το πίστευες -αν δε το'χες ζήσει- πως, πιο πριν, ο ήλιος βασίλευε σκορπώντας τα πιο μαγικά του χρώματα;

Καλό ξημέρωμα. Με θυμάσαι όταν η καρδιά σου εύχεται; Να με θυμάσαι.

Βρες τη δικιά σου ανάσα

Ποτέ δε ξέρεις πού θα σε βγάλει η ζωή. 

Μα, μέσα στο μυστικό ρυθμό της,

 μπορείς να βρεις το δικό σου τραγούδι. 

Τη δικιά σου ανάσα. 

Ακόμα κι αν χρειαστεί να βραχείς, 

δε θα σ'εμποδίσει κανείς να βγεις μπροστά 

και να χορέψεις. 

Να προσπαθήσεις -μ'όση δύναμη έχεις. 

Να ζωγραφίσεις -αυτά που πάντα ονειρευόσουν. 

Να κοιτάξεις ψηλά -τ'αστέρια των ευχών.

Να νιώσεις -πως αξίζεις. 

Ν'αγαπήσεις.

Του Steinbeck

 

Αλληλοκατανόηση.
Μοίρασμα.
Ενότητα.
Αγάπη.
Ζωή.

Θα τα καταφέρουμε. Καλημέρα αδέρφια. Καλή Παρασκευή.

Έκτακτο

Καλησπέρα αδέρφια. Μου'ρθε πριν λίγο ένα λυπηρό sms. Ο πατέρας ενός καλού φίλου διαγνώστηκε σήμερα με οξεία λευχαιμία. Δεν του δίνουν πολλές πιθανότητες και χρόνο. "Μπορεί να μην τον ξέρουν τον κυρ-Γιώργο, αλλά είναι μια ψυχή που ζει ανάμεσά μας" μου'γραφε στο τέλος του μηνύματος. 

Ο Θεός να δώσει... Αδέρφια, αγάπη στην πράξη. Να, τώρα. Ο πόνος του διπλανού μας ας γίνει και δική μας έγνοια. Κι αγώνας. Και προσευχή. 

Αποξεχάστηκα

(Για μουσικό χαλάκι: εδώ)
Αποξεχάστηκα πριν λίγο να σκέφτομαι τα παλιά. Να θυμάμαι στιγμές -σαν ασπρόμαυρα καρέ- από τότε που ήμουν ακόμα μικρός. Πιτσιρίκι. 

Πόσα απλά ήταν τότε όλα... Κατακόκκινα μπαλόνια, στρατιωτάκια, καραβάκια  πειρατικά. Βόλτες στην παραλία και κούνιες στην αμμουδιά με θέα το απέραντο γαλάζιο. Ηλιοβασιλέματα με γλυκά τραγούδια. Ήχοι φυσαρμόνικας και χρώματα των χρυσών νυχτερινών αστεριών. Στιγμές τόσο γλυκές. 

Καμιά φορά, όταν ταξιδεύω, ασυναίσθητα βάζω το χέρι στην τσέπη μου. Ψηλαφιστά. Μήπως κι αγγίξω το σχήμα της παλιάς φυσαρμόνικας ή την πολύχρωμη τρελόμπαλα που'χα βρει στα σκαλιά του ωδείου...

Μα η πραγματικότητα με ξαναβρίσκει να χαμογελώ ασυναίσθητα. Περιπέτεια η ζωή. Μια πρωτόγνωρη περιπλάνηση. Και τα'χει όλα.

Καλό ξημέρωμα. Ευχές πολλές. 

Νυχτερινό ημερολόγιο. Του δρόμου.

Εδώ ο αέρας δε σε ματώνει. 

Αφήνει απλά το άγγιγμά του και συνεχίζει το ταξίδι του. 

Και συ πιάνεις τον εαυτό σου ν'αναρωτιέται 
αν η καθημερινότητά σου είναι κάτι πιο βαθύ 
απ'τις άσκοπες ανάσες που παίρνεις. 

Ή τις ευκαιρίες που απλά αφήνεις να χαθούν. 

Ή τους ανθρώπους που δεν αγάπησες.

Ήσυχες νύχτες σαν κι αυτή.

Θα'θελες ν'άπλωνε ο αέρας το χέρι του και να σ'ανέβαζε ψηλά.

Να σε ταξίδευε στις στιγμές που δεν εκμεταλλεύτηκες.

Μια ονειρεμένη πτήση στο ανέφικτο του κόσμου σου. 

Σιωπηλή και αθόρυβη. 

Κάπου ανάμεσα στις χαραγματιές του χρόνου.

(Μερικές νύχτες πριν. Εν κινήσει)

Κι άμα φυσήξει ο βοριάς

(αφιερωμένο σ'ένα φιλικό μου ζευγάρι που μου έστειλε ένα πονεμένο mail πρόσφατα)
Είδα χτες στην παραλία μια καρδιά ζωγραφισμένη πάνω στην άμμο.
Και δυο γράμματα.
Ένα δεξιά, ένα αριστερά.
Μα όταν επέστρεφα απ'τη βόλτα,
τα γράμματα είχαν χάσει το σχήμα τους.
Ο απρόβλεπτος, δυνατός αέρας
σαρωτικός πέταξε πάνω απ'την άμμο.
....
Θέλω να σου πω να μην τα παρατάς.
Το να φοβάσαι ανθρώπινο είναι.
Και το να κλαις.
Και να πονάς.

Μα κάπου υπάρχει μια ελπίδα.
Γλυκιά σα θαλπωρή.
Ζεστή σαν αγκαλιά.
Άσβεστη.
Ανίκητη.

Αυτή μπορεί να σ'αναστήσει.
Κι άμα φυσήξει ο βοριάς,
αυτή δε θα χαθεί.
Θα συνεχίζει να φωτίζει.
Να σε πιάνει απ'το χέρι.
Στήριγμα γερό στα δύσκολα.

Είναι τόσο απλή.
Τόσο αόρατη.
Τόσο παραγνωρισμένη.
Σημείο αντιλεγόμενο.
Κι είναι μονάχα δυο γραμμές.
Δυο κάθετες γραμμές.
Δυο γραμμές που ευωδιάζουν
χαρά ανείπωτη.
Κι Ανάσταση.

Καλό μήνα, αδέρφια. Με πολλή αγάπη κι ευχές :)