Με τον άνθρωπό σου

Είτε λέγεται φίλος είτε παρέα είτε σύντροφος ζωής, νομίζω αυτός ο κανόνας της αγάπης έχει εφαρμογή παντού. Μα στάσου... Δεν είναι κανόνας η αγάπη. Κανόνας και αγάπη είναι πράγματα που σπάνια συναντώνται...

Όχι, όχι. Δεν ταιριάζει να λέω ότι είναι κανόνας η αγάπη. Θα παρομοίαζα τον κανόνα με τις ράγες των τραίνων και την αγάπη με το κομποσκοίνι.

Οι ράγες των τραίνων σπάνια συναντώνται. Μπορεί να'ναι πάντα δίπλα η μία στην άλλη. Μπορεί να πηγαίνουν προς την ίδια κατεύθυνση. Μα είναι κρύες, παγωμένες, ακίνητες και δεν αλληλεπιδρούν. Καμία σχέση με την αγάπη. Η αγάπη θα'λεγα πως μοιάζει με το κομποσκοίνι. Που'ναι το σχοινάκι του Θεού το πλεγμένο με χίλιους σταυρούς κι ευχές. Που τυλίγεται τόσο έμπονα. Είναι ζεστό, έχει μέσα του κάτι απ'τα δάκρυα της μετάνοιας και τη γλύκα της Χάρης Του...

Ναι. Η αγάπη είναι Χάρη Θεού. Είναι σταυρός. Είναι δάκρυ έμπονο σαν φτερό αγγέλου. Είναι καθημερινός αγώνας που συναντιέται κι αλληλεπιδρά. Που μπορεί να σου χαρίσει ζωή. 

Έτσι να'σαι και συ με τον άνθρωπό σου. Σαν το κομποσκοίνι. Ν'ανεβαίνετε ψηλά. Να προσπαθείτε. Να μιλάνε οι καρδιές σας. Να γλυκαίνονται οι κοινές προσευχές σας. Έτσι αξίζει. Μαζί.

Πώς ζωγραφίζουμε τους ανθρώπους στη ψυχή μας;

Είναι μια ερώτηση που έπρεπε να είχα κάνει στον εαυτό μου εδώ και καιρό. Πώς ζωγραφίζω τους ανθρώπους στην ψυχή μου; Με το μαύρο φόντο της κακίας και τα θαμπωμένα χρώματα της ζήλιας; Μήπως με τα πινέλα μου τους θάβω κάτω από τόνους σκουρόχρωμη μπογιάς και τους τοποθετώ στα κάδρα των διαστάσεων που με βολεύουν;

"Για τους φθονερούς ανθρώπους δεν υπάρχει καλή πράξη που να αξίζει τον έπαινο, δεν υπάρχει ικανότητα λόγου που να συνδυάζεται με σεμνότητα και χάρη, δεν υπάρχει και τίποτα άλλο που να αξίζει τη μίμηση ή το θαυμασμό… Κι αν υπάρχει κάτι που δεν πάει καλά- πράγμα συνηθισμένο και ανθρώπινο -αυτό είναι που λένε σε όλους και με αυτό θέλουν να παρουσιάζουν έναν άνθρωπο"(1), λέει ο Μέγας Βασίλειος, στην ομιλία του περί φθόνου.

Θυμήσου ψυχή μου τότε που είχες μετάνοια αληθινή, είχες αγοράσει τα πιο ακριβά πινέλα, τα πιο φωτεινά χρώματα και είχες στολίσει μ’ αυτά τις ψυχές των ανθρώπων με φωτοστέφανα, με λουλούδια, μ’ αρετές… Θυμήσου ψυχή μου, σαν είχες μετάνοια, το μαύρο φόντο ανήκε σε σένα μονάχα, μ’ άσπριζε λίγο λίγο με το Φως Του μέσα στην προσευχή σου. Τώρα πώς άλλαξαν όλα πάλι! Η μαυρίλα που βλέπεις γύρω σου μήπως είναι η δική σου;

Δεν θα ψάξω για φως στα λαμπιόνια της πόλης ούτε για χρώματα και στολίδια της ύλης… Λέω να δανειστώ για λίγο το πινέλο του Δημιουργού  και ν’ αρχίσω πάλι να ζωγραφίζω φωτοστέφανα αρετών και πορφύρες βασάνων. Λέω να δοκιμάσω πάλι στο πετραχήλι.

υγ: Ευχαριστούμε τη φίλη Ε. για το υπέροχο κείμενό της!

υγ2: Το απόσπασμα της δεύτερης παραγράφου (1) είναι απ'το βιβλίο "Μικρή Φιλοκαλία της καρδιάς", Ελένη Κονδύλη, Ακρίτας

Σεξ στην εφηβεία

Ένα υπέροχο κείμενο το οποίο με εξέπληξε θετικά με τις αλήθειες του, τον αφοπλιστικά άμεσο και ειλικρινή λόγο του και την τοποθέτησή του στο σημερινό, καθημερινό μας "τώρα". Διαβάστε το απευθείας απ'τον σύνδεσμο εδώ.

Έλα και βρες το μόνος σου

Ένα βροχερό πρωινό σαν κι αυτό, μετά από μία ειλικρινή κουβέντα, ανακάλυψα το επόμενο βίντεο που μου έκανε εντύπωση. Είναι ο μητροπολίτης Σουρόζ Anthony Bloom που μιλά για το ειλικρινές ψάξιμο, την αληθινή από καρδιάς αναζήτηση της αλήθειας του Χριστού. Σου το παρουσιάζω με πολλή αγάπη:

σαν εξομολόγηση, μερικές αλήθειες

Υπάρχουν φορές που μ'ένα "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με" φτάνεις ως την άκρη του σύμπαντος. Κι υπάρχουν και φορές που το σκοτάδι της αμαρτίας κυκλώνει την ψυχή μας.

Υπάρχουν φορές που η Θεία Χάρη, η ευλογία Του μας κάνουν τόσο δυνατούς που νιώθουμε πως τίποτα δε μπορεί να μας βλάψει. Κι υπάρχουν φορές που μια ρωγμή, ένα πάθος, μια στιγμή αδυναμίας να μας κάνουν να νιώσουμε αβυσσαλέα απελπισία.

Είμαστε στιγμιότυπα, κάτι που -όσο αναπνέουμε σ'αυτή τη γη- διαρκώς μεταβάλλεται. Κι όμως ταυτόχρονα είμαστε άνθρωποι που δύσκολα αλλάζουμε.

Είμαστε άνθρωποι. Και πολλές φορές κοιτάζουμε τον ουρανό Του γεμάτοι φως κι άλλες φορές είμαστε τόσο γήινοι που απλά αφηνόμαστε στα πάθη μας.

Ξύπνα, ψυχή μου. Ξύπνα, κορμί μου. Ακόμα περπατάς σ'αυτή τη γη. Νιώσε το χάδι της παρουσίας του Ιησού, την στοργική αγκαλιά της Παναγιάς, τη φιλία των αγίων, την προστασία του φύλακα-άγγελού σου.

Ξύπνα, Σεβάχ. Συνειδητοποίησε πως χωρίς την ενεργή συμμετοχή σου στα μυστήρια της εκκλησίας δεν γίνεται τίποτα ουσιαστικό. Τι να τα κάνεις τα ωραία βιβλία, τις ομιλίες, τα μεγάλα λόγια, τις φιλοσοφικού τύπου συζητήσεις για την ανεκτικότητα του Θεού και την αγάπη Του αν δεν πας να εξομολογηθείς, να κοινωνήσεις τον ίδιο τον Θεό μέσα στη Λειτουργία. 

Ξύπνα, Σεβάχ. Η εκκλησία δεν είναι υποχρέωση. Το πνευματικό πρόγραμμα δεν είναι εξαναγκασμός. Η υπακοή στον πνευματικό δεν είναι τροχοπέδη στην ζωή σου. Πέτα από πάνω σου τους τύπους και τα "πρέπει" κι άσε τη λεπτή φωνή μέσα σου ν'αφουγκραστεί την υπέροχη μελωδία της αιωνιότητας μαζί Του.

Ξύπνα και ζήσε. Προσευχήσου, μετανόησε, σιώπησε. Αγάπα. Άγγιξε τον ουρανό Του.

Μου έφεραν μερικά λουλουδάκια

Μου έφεραν μερικά λουλουδάκια. Τα τοποθέτησα σ'ένα μικρό βάζο. Μα σκεφτόμουν: "τι νόημα έχει; Αυτά τα τόσο όμορφα χρώματα σε λίγες μέρες θα μαραθούν, θα πέσουν. Η ομορφιά τους θα χαθεί". Παρ'όλα αυτά, αποφάσισα να τα περιποιηθώ χωρίς ν'ακούσω το λογισμό μου...

Μερικές φορές στη ζωή το ίδιο κάνουμε, συνηθισμένοι στην ταχύτατη κριτική μας. Προκαθορίζουμε καταστάσεις και δεν αφηνόμαστε στο να ατενίσουμε την ομορφιά. Βάζουμε ταμπέλες στους άλλους και δεν τους χαιρόμαστε όπως είναι. Δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε αυτό που είναι. Και ξεχνάμε ότι "αν θέλουμε να είμαστε μέρος οποιασδήποτε σχέσης, είτε πρόκειται για σχέση με τον Θεό ή μια σχέση με κάποιο πρόσωπο, πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε τον άλλον όπως μας αποδέχεται ο Θεός".

Κάθε μέρα που μας ξημερώνει ας μας είναι και μια υπενθύμιση του αληθινού σκοπού της ζωής μας. Δεν είμαστε απλά εδώ για να ανασαίνουμε. Είμαστε εδώ για να απολαμβάνουμε τον αέρα που εισπνέουμε. Για να χαιρόμαστε την ύπαρξή μας και την ύπαρξη του άλλου. Για να προσπαθούμε ν'αγγίζουμε αυτό που λέγεται Αγάπη. 

Ίσως έτσι κάποια μέρα βιώσουμε την απόλυτη Συνάντηση.... Την επι-Κοινωνία...

υγ: Η φράση της δεύτερης παραγράφου που είναι σε εισαγωγικά είναι του π.Anthony Bloom. Απόσπασμα απ'το υπέροχο βιβλίο "Ο εαυτός μας και ο άλλος"

Νοεμβρίου η´

Με το φτερούγισμα της χάρης σου Αρχάγγελε

τις ψυχές μας αναπτέρωσε
τα σύννεφα των λογισμών μας διώξε 
τον νούν καθάρισε
και ξύπνησε
ανάλαφρα τις αισθήσεις τις μυστικές που υπνώττουν.

Και με την αστραπή της προσευχής σου την ολόφωτη,
δώσε φως
δώσε ρεύμα
σε ψυχές και σώματα παρειμένα
σε καρδιές που σταμάτησαν
να προσεύχονται και χτυπούν από κεκτημένη ταχύτητα άρυθμα απεγνωσμένα...
Μιχαήλ αξιύμνητε
αρχηγέ των αγγέλων.

π. Η.Κ.

Καλημέρα, λοιπόν!

Πολλοί λένε ότι η χριστιανική ζωή είναι δυσάρεστη και δύσκολη, 

εγώ λέω ότι είναι ευχάριστη και εύκολη,

 αλλά απαιτεί δυο προϋποθέσεις:

 ταπείνωση και αγάπη. 

Καλημέρα λοιπόν. Κι ό,τι κι αν φέρνει η νέα μέρα, να θυμάσαι ότι ο Θεός θα'ναι σ'αυτή. Μα όχι μόνο στα φανερά. Η αγάπη Του εκφράζεται με άπειρους τρόπους όχι μόνο σ'αυτά που βλέπουμε (τον ήλιο, τα σύννεφα, το γαλάζιο, τα πρόσωπα των συνανθρώπων μας). Εκφράζεται και με χίλιους άλλους τρόπους και μορφές που εμάς μας δυσκολεύουν: με τη σιωπή, τον πόνο, την ησυχία. 

Η Χάρη Του ρέει άφθονη όπως ο άνεμος. Όμως, αν δεν ανοίξουμε το παράθυρο ή την μπαλκονόπορτά μας, πώς να νιώσουμε την παρουσία του; 

Θέλει κίνηση η ζωή. Θέλει αγώνα. Και η καθημερινή μας ζωή αλλά και η πνευματική μας. Πώς να μην βάλεις τη μία στη ροή της άλλης; Πώς να ζήσεις καθημερινότητα απλή χωρίς Θεό; Πώς να ξεχωρίσεις την πνευματική ζωή απ'τα μικρά και τα καθημερινά;

Η ζωή η αληθινή είναι αλλού. Σ'αυτό που ο γλυκύτατος Ιησούς μας έδειξε. Μα το βίωμα της άλλης ζωής αρχινά απ'τα μικρά και καθημερινά αυτής εδώ της ζωής. Άλλωστε, στα πιο μικρά και καθημερινά, στα πιο απρόσμενα, υπάρχουν χιλιάδες στιγμούλες φωτός κι αιωνιότητας. Που μπορούν, αν έχουμε ταπείνωση, την αγάπη μας να την κάνουν υπέρτατη! 

Γι'αυτό, ο αγώνας μας έχει ουσία. Και περιπέτεια. Κι ομορφιά. Καλημέρα, λοιπόν!

υγ: Το ρητό στην αρχή είναι του π.Ιωήλ Γιαννακόπουλου