Όλοι είμαστε ένα!

"Καθετί καλό ή κακό στη γη έχει τις ρίζες του στους λογισμούς μας. Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να αγωνιστούμε. Είμαστε μια μηχανή λογισμών που εκπορεύει λογισμούς, ακτινοβολεί λογισμούς δια των οποίων επηρεάζουμε τα πάντα: τους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά. Έχουν και τα φυτά επίσης νευρικό σύστημα. Περιμένουν από εμάς ειρήνη, παρηγοριά και αγάπη".

Τα παραπάνω λόγια έχουν ειπωθεί απ'τον άγιο γέροντα Θαδδαίο της Βιτόβνιτσα και τα δανείστηκα απ'το βιβλίο των εκδόσεων εν πλω σε μετάφραση κι επιμέλεια του Βασίλη Αργυριάδη.

Δεν ξέρω τι να πω ή να πρωτογράψω με αφορμή αυτούς τους γεμάτους Θεό λόγους. Να σχολιάσω; Και να πω τι; Τι πιο αληθινό απ'τον λόγο του γέροντα; Θα περιοριστώ στο να μοιραστώ μαζί σου μια εμπειρία μου από ένα μοναστήρι της Μακεδονίας μας. Ένα στιγμιότυπο που έλαβε χώρα πριν από τουλάχιστον οκτώ χρόνια.

Βρισκόμουν εκεί για προσκύνημα διήμερο. Θα συμμετείχα στην αγρυπνία της μονής και θα έμενα ως το επόμενο μεσημέρι. Καμιά ώρα περίπου πριν την αγρυπνία κατέβηκα προς τους κήπους της μονής για να ανασάνω τον καθαρό απογευματινό ανοιξιάτικο αέρα και να βάλω λίγο σε τάξη τους λογισμούς μου.

Καθώς προχωρούσα αργά-αργά, διακρίνω τον γέροντα του μοναστηριού να'ναι στην άλλη άκρη μακρυά, να προσεύχεται και να αγγίζει τα δέντρα, τα φύλλα τους, τα λουλούδια με στοργή μοναδική. Κι έκανε και τον σταυρό του. Συγκινήθηκα πολύ. Το είπα την επόμενη σ'έναν γνωστό μου που είναι εκεί μοναχός και, χαμογελώντας, μου πιστοποίησε αυτό που ήδη είχα δει λέγοντάς μου ότι το κάνει συχνά κι ότι η αγάπη του δεν περιορίζεται στους ανθρώπους, αλλά αγκαλιάζει όλη τη φύση. Αγάπη για το περιβάλλον, αγάπη για τον συνάνθρωπο, για όλα!

Τελικά, ναι, όλα είναι ένα. Όλοι είμαστε ένα. Απλά, λίγο οι μέριμνες, λίγο η αμαρτία μας, μάς κάνουν και ορθώνουμε τείχη γύρω μας και μέσα μας και αυτο-αποξενωνόμαστε. Αλλά ευτυχώς, έχουμε τα μυστήρια της εκκλησίας μας και τους αγίους μας (κεκοιμημένους και εν ζωή) να μας υπενθυμίζουν με ένα πλατύ χαμόγελο αγάπης και ειρήνης ότι είμαστε όλοι μέρη του ίδιου αμπελιού, πλασμένοι όλοι απ'το ίδιο θεϊκό χέρι.

Τι απελευθερωτικό

Πόσο απενοχοποιητική που είναι η πίστη μας...

Διάβαζα πριν λίγο κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και θα'θελα να το μοιραστώ μαζί σου.

Εκ πάντων ενήστευσα, κατορθωμάτων, εις κόρον απήλαυσα, των σφαλμάτων Κύριε. Νυν ουν πεινώντα με, σωτηριώδους και σεπτής έμπλησον βρώσεως.

Το παραπάνω είναι τροπάριο που διαβάζεται σήμερα το πρωί στον Όρθρο. Το βρίσκει κανείς στο βιβλίο του "Τριωδίου" στην ημέρα "Δευτέρα προ των Βαΐων εις τον Όρθρον". 

Λέει σε αρκετά ελεύθερη μετάφραση στα ελληνικά: 

"Κύριε, νήστευσα απ'όλα τα κατορθώματα (=πνευματικού αγώνα προσπάθεια, δλδ) και έπεφτα κατά κόρον σε ένα σωρό σφάλματα. Τώρα, λοιπόν, που πεινάω, Χριστέ μου, δώσε μου να φάω απ'το φαγητό που σώζει".

Τι απενοχοποιητικό! Τι απελευθερωτικό! Στην εκκλησία, στα μυστήρια, στους ψαλμούς και τα τροπάρια βρίσκει κανείς άπειρα διαμάντια, ποιητικά, κλπ. 

Το συγκεκριμένο τροπάριο γράφτηκε γι'αυτή τη μέρα. Εφτά μέρες πριν την είσοδο στην Εβδομάδα την Μεγάλη. Που υποτίθεται ότι έχουμε αγωνιστεί με νηστείες, προσευχές, αγώνα πνευματικό. Κι όμως! Ο υμνωδός (=αυτός δλδ που έγραψε το τροπάριο αυτό) όμως αναφέρεται τόσο απλά στο ελλιπές της φύσεώς μας της ανθρώπινης. Αντιλαμβάνεται το πόσο αδύναμοι είμαστε!

Το ιατρείο που λέγεται εκκλησία είναι πάντα κοντά μας. Να μας αγκαλιάζει. Να μας καταλαβαίνει. Να ριχνόμαστε στο άπειρο πέλαγος της ατέλειωτης θεϊκής αγάπης χωρίς φόβο. Τώρα. Όχι κάποια μελλοντική στιγμή. Τώρα. "Δώσε μου τώρα, Χριστέ μου, να φάω απ'το φαγητό που σώζει". 

Τι απελευθερωτικό!

Πολλές πολλές καλημέρες!

Συνάντησα έναν γνωστό μου

Συνάντησα έναν γνωστό μου πριν κάμποσες μέρες και με ρώτησε αν έχουμε αγρυπνία στον ναό που πηγαίνω. Του έγνεψα καταφατικά. Η αμέσως επόμενη ερώτησή του ήταν "τι ώρα τελειώνει" και με το σχόλιο "Θέλω να'ρθω έστω προς το τέλος να δώσω το παρόν. Αλλά επειδή κρατάει πολύ θα πάω σε μια pub πιο πριν να πιω ένα ποτάκι, να καπνίσω και θα'ρθω όταν ψιλοτελειώνει".

Σκέφτηκα να του απαντήσω: "Μα καλά, με ρωτάς τι ώρα τελειώνει; Κανονικά, θα'πρεπε να με ρωτάς τι ώρα ξεκινάει!". Μα συγκρατήθηκα.

Ποιος είμαι εγώ που θα σε κρίνω; Ποιος με έχρισε κριτή σου; Είμαι καλύτερος εγώ που θα πάω νωρίτερα; Και γιατί να μπω στη λογική ποιος είναι καλύτερος; Μήπως άραγε η πνευματική ζωή, ο πνευματικός μας αγώνας είναι ένα αγώνισμα ανταγωνιστών;

Πήγαινε, αδερφέ μου, να πιεις το ποτό σου. Κι έλα όποτε θέλεις.

Έλα έστω και στο δι'ευχών. 

Σημασία έχει η καρδιά.

Ίσως, η δική σου η καρδούλα κάπου ανάμεσα στους ήχους των blues να αναζητάει έμπονα την αγάπη Του. 

Ίσως, κάπου πίσω απ'τον καπνό των τσιγάρων σου να σιγοκυλάει ένα δάκρυ που οι άλλοι να μην το βλέπουν.

Ίσως, η δική μου καρδιά χρειάζεται πολύ παραπάνω από μία αγρυπνία (που ίσως πηγαίνω τυπικά και δεν παίρνω μυρωδιά του τι επιτελείται εκείνη την ώρα μέσα στο ιερό).

Αδερφέ μου, μαζί είμαστε σ'αυτόν τον αγώνα. Είμαστε όλοι μέλη της αμπέλου του Χριστού. Στο ίδιο καράβι της ζωής βρισκόμαστε και κανείς δεν είναι ανώτερος κανενός.

Εν τέλει του χαμογέλασα. Δεν του είπα καμία απ'τις σκέψεις μου. Του είπα μόνο: "Τελειώνει κατά τις 12μιση τη νύχτα. Θα σε δω στο τέλος της αγρυπνίας". 

Κι ο καθένας ακολούθησε τον δρόμο του.

για τον Θεό τίποτα δεν είναι αδύνατο!

Τι συμβαίνει όταν ο Θεός δεν εμφανίζεται; 
Σίγουρα είναι πάντα παρών;
Πώς αυτό σχετίζεται με την διπλή γιορτή της 25ης Μαρτίου;
Και τι σχέση έχουν αυτά με την Οσία Μαρία την Αιγυπτία; Και ποια ήταν αυτή;
___________________________________________

Ένα υπέροχο βίντεο που με συγκίνησε πολύ.
εδώ

το αληθινό νόημα της χριστιανικής ζωής

Η τέλεια Αγάπη του Θεού έρχεται εκεί στο επίκεντρο της αμαρτίας μας για να μας σώσει -αν του πούμε "Έλα, Κύριε". Αν του δείξουμε πως, ακόμη κι αν αμαρτάνουμε {εδώ και τώρα!}, η καρδιά μας θλίβεται, θρηνεί, λυπάται έμπονα και με δάκρυα ζητά τη συγχώρεση. Τότε θα'ρθει σαν αστραπή και θα μας σώσει. 

Όπως λέει κι ο π.Stephen Freeman, "O Χριστός δεν ήρθε για να κάνει τους κακούς ανθρώπους καλούς. Ήρθε για να κάνει τους πεθαμένους ανθρώπους να ζήσουν".

οι στιγμές- "φάροι"

Έρχονται στιγμές που θα είναι σταθμοί στη ζωή σου.

Αποφάσεις που πήρες ή που ανέβαλες να πάρεις,

ευτυχισμένες στιγμές ή ανάσες γεμάτες πόνο αφόρητο.

Αυτές τις στιγμές θα τις ονομάσεις "φάρους".

Θα τις θυμάσαι μετά από καιρό.

Ξέρεις, οι ευτυχισμένες στιγμές μένουν στη μνήμη.

Οι κακές, οι στιγμές της ντροπής, του πόνου,

της λύπης κι αυτές μένουν ζωγραφισμένες:

όμως, μαθαίνεις να ζεις μαζί τους,

διότι χάνουν τη δύναμή τους σε σένα.

Οι στιγμές "φάροι". Ξεχωρίζουν στο πέλαγος της ζωής σου. 

Θα τις θυμάσαι και θα'ναι σαν παράδειγμα όταν τα κύματα θα'ρθουν να σε μαστιγώσουν πάλι με δύναμη. 

Θα τις θυμάσαι και θα χαμογελάς όταν η ευλογία της χαράς θα σε ζεσταίνει.

Η ζωή θέλει Χριστό. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Αλλιώς δεν αντέχεται με τίποτα.

υγ: Το πρώτο μέρους του κειμένου (με το κόκκινο χρώμα) είναι τμήμα από παλιό μου ημερολόγιο.

Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης αύριο

Βρήκα πριν λιγο το παραπάνω βίντεο, μου άρεσε πολύ η παρουσίαση και η αναλυση της αυριανης σπουδαιας γιορτης και ειπα να το μοιραστω μαζι σου.
Καληνυχτα! Καλη αυριανη!

για την αναζήτηση της θεϊκής Του αγκαλιάς

Είμαστε πλάσματα τόσο περίεργα, γεμάτα αντιθέσεις.

Αναζητούμε την αγάπη, αλλά τα έργα μας κρύβουν πολλές φορές κακία.

Μιλάμε για τον Θεό, αλλά οι πράξεις μας απηχούν την φθαρτότητα της αμαρτίας.

Αν θες πραγματικά να μάθεις τον Θεό, γονάτισε και μίλησέ Του.

Αν θες πραγματικά να Τον δεις, ξεκίνα να Τον αναζητάς έμπρακτα.

Πώς θέλω να λέγομαι δικό Του παιδί, όταν δεν πηγαίνω να Τον κοινωνώ μέσα απ'τη Θεία Κοινωνία(1);

Πώς επιζητώ το άμετρο έλεός Του όταν δεν πηγαίνω να ελαφρώσω το φορτίο των αμαρτιών μου μέσα απ'το μυστήριο της Εξομολόγησης; Ή όταν καν δεν έχω την συναίσθηση ότι έχω αμαρτίες;

Δε γίνεται να λέω ότι πιστεύω αλλά με το δικό μου τρόπο. Ένας είναι ο τρόπος: το ιατρείο που λέγεται εκκλησία(2).

Δε γίνεται να λέω ότι είμαι χριστιανός αλλά δεν εκκλησιάζομαι. Εκεί συντελείται το μυστήριο των μυστηρίων! Το θαύμα των θαυμάτων!

Δε γίνεται να λέω ότι είναι ρατσιστικό να μην μπαίνουν οι γυναίκες στο Άγιο Όρος. Η ίδια η Παναγιά έφτιαξε έτσι το περιβόλι της κι εμείς δεν έχουμε πάρει καν μυρωδιά της απίστευτης ευωδιάς των λουλουδιών της. 

Ο Χριστός μας αγαπά όλους. Άμετρα. Χωρίς όρια. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Εμείς γιατί 'βιαζόμαστε' να προσπαθήσουμε να μετρήσουμε τα λόγια Του και να τα ερμηνεύσουμε χωρίς να έχουμε ζήσει τη Χάρη Του;

Ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω εσένα(3); Ποιος με διόρισε κριτή σου; Στον Παράδεισο μπήκε πρώτος πολίτης ο χειρότερος ληστής εκείνης της εποχής!

Ποιος είμαι εγώ που γράφω και μιλάω για Αυτόν που δυσκολεύομαι να γνωρίσω και να ακολουθήσω; Τα λόγια χάνονται. Μόνο οι πράξεις μου μένουν. 

Καρδιά. 

Αυτό χρειαζόμαστε. 

Καρδιά που να μετανοεί κάθε μέρα και κάθε στιγμή. 

Κάθε ανάσα μας(4) ας είναι μια αναζήτηση της θεϊκής Του αγκαλιάς.

υγ1: Βλέπε κι εδώ
υγ2: Εδώ η σχετική ομιλία του π.Αθανασίου, μητρ.Λεμεσού
υγ3: Εδώ η ανάρτηση "Ο χωρικός, ο γέρ.Πορφύριος και οι νέοι"
υγ4: Μπορείς να διαβάσεις κι εδώ

για τη μετάνοιά μας

Κύριε των δυνάμεων μεθ'ημών γενού

άλλων γαρ εκτόν Σου βοηθόν

εν θλίψεσι ουκ έχωμεν

Κύριε των δυνάμεων ελέησον ημάς.

Lord Almighty, be with us

for other helper have we not,

 in tribulations but you. 

Lord of the Powers, have mercy upon us.

υγ: Απ'την συναυλία του Σταμάτη Σπανουδάκη στο Μέγαρο Μουσικής το 2012. Συμμετέχουν οι εξαίρετοι ψάλτες Γιώργος & Κωνσταντίνος Μπιλάλης.

υγ2: Την αυθεντική βυζαντινή εκτέλεση μπορείς να την ακούσεις εδώ.

υγ3: Ευχαριστώ πολύ τον τεχνικό μας (της αόρατης γωνιάς) και αδελφικό φίλο Δημήτρη για την μετάφραση.