Η αγάπη

Κλεισμένος σε βεβαιότητες, ακόμη κι εάν έχουν «θρησκευτικό» περίβλημα, Θεό δεν συναντάς. Η σχέση με τον Θεό είναι ζωντανή και κάθε ζωντανή πραγματικότητα είναι ρευστή και μεταβαλλόμενη. Είναι εμπειρία, βίωμα, πάλη. Όχι ιδεολόγημα που απλώς το αποδέχεσαι και «ηρεμείς». Στην σχέση με τον Θεό «ανησυχείς», την καλή ανησυχία της περιπέτειας μιας σχέσης. Στην αναζήτηση και πάλη με Εκείνον εύχεσαι απόλυτα να σε νικήσει. Αυτό είναι το ζητούμενο, να επιτρέψουμε στο Θεό να μας νικήσει. 

Οι Μυροφόρες γυναίκες, δέχονται πρώτες την παρουσία και το μήνυμα του Αναστημένου Χριστού, γιατί τόλμησαν και ρίσκαραν. Δεν έμειναν στην ασφάλεια της αποφυγής και απραξίας. Δεν φοβήθηκαν την απειλή των Ιουδαίων ή Ρωμαίων. Δηλαδή την βία της εξουσίας. Ούτε άκουσαν ή αφέθηκαν στους λογικοφανείς λογισμούς που έθεταν ως μάταιη την πράξη τους, μια και ο δάσκαλος τους ήταν πλέον «νεκρός».

Η αγάπη δεν τις αφήνει να λιμνάσουν στα απόνερα της απελπισίας. Η αγάπη τολμά και βρίσκεις πάντα τρόπους να φανερώσει το πόθο της καρδιάς. Όταν αρχίζουν οι δικαιολογίες και μάλιστα με προφανή πειστικότητα η αγάπη έχει χαθεί. Η αγάπη δεν δικαιολογείται ούτε κρύβεται. Φανερώνεται και συγκλονίζει με τα έργα της. 

Ο Χριστός θα αμείψει αυτή την αγάπη που ενεργεί και ρισκάρει. Και θα δώσει στις Μυροφόρες το μήνυμα της Ανάστασης. Γιατί εκείνος που στην ζωή τολμά το θαύμα τον συναντά.

το κείμενο είναι του π.Χαράλαμπου Παπαδόπουλου απ'το facebook

Λίγη ανακύκλωση ρε!

Αυτό μου είπε μια φίλη χτες. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο για μια επαγγελματικής φύσης υπόθεση και το θέμα (σύνθετο γαρ), μεταξύ άλλων αφορούσε τη ρύπανση του περιβάλλοντος και τα σκουπίδια. Και μου είπε χαρακτηριστικά: "όλοι κοιτάζουμε τον εαυτούλη μας και μόνο. Μα πού βγάζει αυτό; Πουθενά; Πόσοι από εμάς κάνουμε ανακύκλωση; Λίγη ανακύκλωση ρε!"

Και στο δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι, σκεφτόμουν αυτή τη φράση. Πόσο σπαταλούμε τα αγαθά που μας χάρισε ο Θεός. Πήραμε έναν Παράδεισο (τη γη μας) και την έχουμε κάνει κόλαση. Πραγματική κόλαση. Παντού σκουπίδια... 

Θα μου πεις, είναι αυτό θέμα πνευματικό; Ναι, είναι! Ο άνθρωπος που θέλει να αγαπά τον Θεό, αγαπά και τον άνθρωπο! Η ύπαρξη του 'μαζί', της ένωσης και της κοινωνίας, της αλληλοβοήθειας, της αγάπης, της συμμετοχικότητας, του αγώνα, αφορά και την αγάπη προς την πλάση Του. 

Η ανακύκλωση είναι ένας υπέροχος πρακτικός τρόπος και μορφή της αγάπης. Θυμήσου κι εκείνη την ανάρτηση με τον γέροντα που μιλούσε με τα φυτά της μονής του! Η ανακύκλωση είναι αγάπη. 

Λίγη ανακύκλωση ρε!

Να την κρατάς ζεστή

Η καρδιά είναι πάντοτε ψυχρή 

όταν οι λογισμοί είναι σκόρπιοι.

Θέλει αγάπη η καρδιά μας. Θέλει φροντίδα. Θέλει να νιώθει ζεστασιά. Να νιώθει άνετα, ήρεμα, με ειρήνη. Είναι τόσο όμορφο το αίσθημα να έχεις γύρω σου ανθρώπους που κάνουν την καρδιά σου να νιώθει ήρεμα. 

Θυμάμαι, όταν επισκεπτόμουν το Όρος, πόσο γλυκαινόταν η καρδιά μου (αλλά και η ύπαρξή μου όλη) όταν συνομιλούσα με τους μοναχούς εκεί. Που είχαν ως πρώτη προτεραιότητα της ζωής τους όλης την σύνδεση της καρδιάς τους με τον Θεό. 

Θα'θελα και η δική μου ζωή να'χει σύνδεση με τον Θεό. Αληθινή σύνδεση. Όχι μέσα στα καθημερινά κουτάκια που με κάνουν να βολεύομαι. Αληθινή μετοχή όλης της ύπαρξής μου στην αναζήτησή Του. Να Του μιλώ. Να Τον αναζητώ όσο πιο πολύ μπορώ.

Έτσι, γλυκαίνεται η καρδιά. Γλυκαίνεται και ηρεμεί και ανθίζει και φωτίζεται. Αυτό το απερίγραπτο αίσθημα που συγγενεύει με το αίσθημα μετά από μια αληθινή εξομολόγηση.

Θεέ μου, Πατέρα μου αγαπημένε, θέλω να σε αγαπώ. Να κρατώ την καρδιά μου ζεστή.

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι ρητό του γέρονται Θαδδαίου. Μπορείς να το αναζητήσεις στο βιβλίο των εκδ.εν πλώ "Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας"

Από τη σοφία της υμνολογίας μας

Χτες, η εκκλησία μας γιόρτασε τον άγιο της άνοιξης! Τον άγιο Γεώργιο τον μεγαλομάρτυρα!

Που δεν φοβήθηκε να πει ότι είναι χριστιανός. Να το πει επειδή το βίωνε. Να το ομολογήσει στα φανερά. Μπροστά σε στρατηγούς, ακόμη και στον ίδιο τον Διοκλητιανό. Κι ας ήξερε πως αυτό θα τον οδηγήσει σε σκληρά βασανιστήρια και στο τέλος στον ίδιο τον θάνατο. 

Όμως, όταν αγαπάς πολύ κάτι ή κάποιον, δεν υπολογίζεις τίποτα! 

Λέει σ'έναν απ'τους ύμνους της γιορτής του ότι είχε 'πυρωθεί' απ'τον πόθο, απ'την αγάπη του για τον Σταυρωμένο Ιησού! Κι αυτό ήταν ο πολικός του αστέρας! Ήταν η πυξίδα της ζωής του. Ήταν τα πάντα για τον Γεώργιο. Κι έδωσε τη ζωή του για τον Χριστό. Κι Εκείνος τον θαυμάστωσε και επιτελεί μέχρι και σήμερα απίστευτα θαύματα: και σε πιστούς αλλά και σε μουσουλμάνους. 

Γεώργιε μεγαλομάρτυρα, δώσε μας πόθο, δώσε μας λίγη απ'τη θεϊκή σου φωτιά. Να μπορούμε να γλυκαινόμαστε και μεις στον δικό μας αγώνα! Άγιε Γεώργιε Τροπαιοφόρε πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών!

Για όλες εκείνες τις στιγμές

Τις άγιες μέρες που πέρασαν βρήκα, μεταξύ άλλων, λίγο χρόνο να ηρεμήσω. Κάθισα στο σαλόνι μου με καφεδάκι, βάζοντας και μια γλυκιά μουσική -σαν χαλί μουσικό. Είχα μπροστά μου τρία βιβλία. Είπα να ξεκινήσω πάλι απ'το βιβλίο του π.Anthony Bloom (βλ. εδώ την βιβλιοπαρουσίαση).

Όμως, πραγματικά με συνεπήρε τόσο πολύ ο λόγος του αγίου γέροντα, η τοποθέτησή του, η δομή του, η ομορφιά της γνησιότητας του βιώματός του που δεν πήρα άλλο βιβλίο στα χέρια μου. 

Στη ζωή χρειαζόμαστε στηρίγματα. Για όλες εκείνες τις στιγμές που θα νιώθουμε μόνοι, αβοήθητοι, διχασμένοι ή απλεπισμένοι και κουρασμένοι. Χρειαζόμαστε κάτι άφθορο, κάτι θεϊκό για να φωτίσει τη φθαρτότητα της υλικής μας ζαλάδας. 

Και τέτοια βιβλία, τέτοιοι άνθρωποι, τέτοιες ένθεες ψυχές είναι αυτό που διψάμε.

Ψηλάφησις

Ψηλαφώ κάθε τόσο

τις πληγές της αγάπης Σου

στην πλευρά και στα χέρια Σου.

Πότε με δέος, πότε αναίσθητος.

Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Πρέπει να τραφώ

και να θρέψω

τον κόσμο που πεινά.

Δεν αντέχω άλλο

τον μέσα και γύρω μου θάνατο.

π. Ἠ.Κ.

Τα έκανε σαν να μην γινήκανε!

Για σήμερα μια (ακόμη) ανάρτηση που διάβασα στο facebook και με συγκλόνισε. Είναι απ'την ομάδα ΙΧΘΥΣ. Σας την κοινοποιώ. Καλή δύναμη σε όλους, αδέρφια! Χριστός Ανέστη!

Πρόσεξε να δεις την οικονομία του Θεού, πώς την ώρα που κρεμότανε απάνω στον σταυρό, έριξε το έλεός του στον ληστή, που ητανε σταυρωμένος μαζί του, δηλαδή σε μιαν απλή ψυχή, που είχε πέσει σε κρίματα βαρειά και που σκότωσε κιόλας, δίχως να ξέρει τι κάνει, δίχως δηλαδή να είναι υποκριτής πολύξερος...

Για τούτο, μ' ένα λόγο που είπε, συγχωρέθηκε κι άγιασε κι ο πρώτος που μπήκε στον παράδεισο ήτανε ένας φονιάς. Θαυμάσετε, Χριστιανοί, το έλεος! Ο ληστής άνοιξε τον παράδεισο για να μπούνε από πίσω του οι προφήτες, οι απόστολοι, οι ιεράρχες, οι όσιοι, οι μάρτυρες...

Τι μυστήρια ξεσκέπασε στα μάτια μας ο φιλάνθρωπος κι ο γλυκύτατος Χριστός μας!...Όσα είχε πρωτύτερα ο άνθρωπος για αδύνατα, για αδιόρθωτα, για άσβυστα, για αμετατόπιστα, ο Χριστός τα έσβυσε,τα έκανε σαν να μην γινήκανε....

-------------

Κείμενο: Φώτης Κόντογλου

Εικόνα: Julia Stankova

Η αγάπη είναι πληγή

Ένα απ'τα πι'όμορφα κείμενα για την αγάπη. Είναι του π.Χαράλαμπου Παπαδόπουλου και το δημοσίευσε σήμερα στο facebook. Σας το κοινοποιώ μαζί με πολλές πολλές ευχές για καλή μέρα και Χριστός Ανέστη!

"Η αγάπη είναι πληγή..."

Η αλήθεια είναι, ότι η αγάπη μετριέται με τις πληγές που άφησε στην ψυχή και το κορμί μας. Αυτοί που αγαπήσαμε μας παίδεψαν πολύ. Αυτούς που αγαπήσαμε τους παιδέψαμε. Το σημείο αναγνώρισης μιας αγάπης, δεν είναι τα λόγια που ειπώθηκαν αλλά ο πόνος που νιώσαμε, οι θυσίες που κάναμε, το φως που μεταλάβαμε. Είπε ο Μητροπολίτης Γορτύνης Μακάριος σε εσπερινό κήρυγμα του, «Όταν ο Χριστός χρειάστηκε να πείσει τους μαθητές τους, ότι είναι ο Κύριος τους, δεν τους έδειξε τον θρίαμβο της ανάστασης του, αλλά τις πληγές τους». Ελάτε να δείτε τις πληγές μου, βάλτε το δάκτυλο σας στα τραύματα της αγάπης μου. Ουσιαστικά ήταν σαν να τους έλεγε ««δεν με θυμάστε; δεν με αναγνωρίζετε; εγώ είμαι που σας αγάπησα έως θανάτου. Δείτε τις πληγές μου».

Στην Βασιλεία του Θεού, δεν θα αναγνωριστούμε από τις επιτυχίες και τα κατορθώματα μας, αλλά από τους καημούς και τα βάσανα μας. Όπως εκείνη η πονεμένη γυναίκα στην αιμοκάθαρση που κάποτε έδειξε τις πληγές της στον Άγιο Παίσιο, λέγοντας του «δες γέροντα την πληγή μου, φαίνεται το κόκκαλό μου», για να λάβει την απάντηση, «εγώ δεν βλέπω μέσα στην πληγή σου το κόκκαλο αλλά τον παράδεισο….».

Δυο σκέψεις σύντομες :)

Τώρα που πέρασαν οι χτεσινές στιγμές της Ανάστασης, θα'θελα να σου πω δυο σκέψεις μου.

Η πρώτη έχει σχέση με τον ίδιο το θάνατο και τη ζωή. Αδερφέ/ή, να θυμάσαι πάντα πως η αναφορά σου αξίζει να'ναι πάντα εκεί στο κενοτάφιο του Χριστού. Εκεί που η υλική φύση πρωτογεύτηκε την ανέκφραστη δυναμική της θεϊκής και υπέρλογης παντοδυναμίας. Εκεί που η αίσθηση του θανάτου κατατροπώθηκε απ'την αλήθεια της Ζωής! 

Όταν, καλέ/ή μου φίλε/η, βλέπεις τη χαρά σου να πλήττεται ή τη θλίψη να σε τυλίγει, να πηγαίνεις με την καρδιά σου εκεί: στον τάφο του Χριστού! Και να βλέπεις πως ΟΛΑ είναι ΕΦΙΚΤΑ για Εκείνον που μας χάρισε την πιο μεγάλη χαρά, την πιο απίστευτη απ'όλες τις στιγμές, το απέραντο μέγεθος της αγκαλιάς.

Η δεύτερη σκέψη μου αφορά τη σχέση μας μαζί Του. Χτες αναστήθηκε. Πήγαμε στην εκκλησία, ψάλλαμε το Χριστός Ανέστη. Και μετά; Είμαστε μαζί Του; Τον θέλουμε στη ζωή μας; Αξία, φίλε/η μου, έχει η αληθινή συνεχόμενη σχέση μαζί Του. Με τα μυστήριά Του. Πόσο όμορφα νιώθει η ψυχή όταν λευτερώνεται απ'τα πάθη της μέσα απ'την Εξομολόγηση; Πόσο ελπίδα και φως και αγάπη και ζωή γεμίζει όλη η ύπαρξή μας όταν τον Κοινωνούμε στο άγιο Ποτήρι Του;

Χριστός ανέστη! Και μεις μαζί Του, φίλοι αγαπημένοι! Για πάντα ευτυχισμένοι μαζί Του!

Αποψε το βραδυ

Αποψε το βραδυ, οπως και καθε βραδυ, τετοια περιπου ωρα, στο δρομο κατω αποτο σπιτι μου, περναει καποιος/α μοτοσυκλετιστης/ρια. Περναει πατωντας με μανια το γκαζι. Κι επειδη η μηχανη του μαλλον ει αι μεγαλου κυβισμου, προκαλει πολυ θορυβο. 

Τις πρωτες φορες, θυμωνα, διοτι ειτε προσπαθουσα να κοιμηθω ειτε ειχα ηδη αποκοιμηθει και με ξυπνουσε. Φοβομουν ταυτοχρονα και για την υγεια του, καθοτι ο δρομος μου καταληγει σε επικινδυνο σταυροδρομι και η επθκινδυνοτητα ειναι μεγαλη.

Τωρα τελευταία ομως, νομιζω πως θα'θελαν'ακουω τον θορυβο αυτης της μηχανης ακομη κι αν ξυπναω. Γιατι αυτο θα σημαινει οτι ο οδηγος της συγκεκριμενης μηχανης ειναι υγιης.

Καθε φορα που ακουω αυτο τον θορυβο, ξυπνω και λεω ενα Κυριε ελεησον. Γιατι ολοι ειμαστε ανθρωποι. Ειτς κοιμομαστε ειτς ειμαστε ξυπνιοι. Ειτε οδηγουμε μηχανη ειτε οχι. Ας ειναι καλα κι αυτος ο ανθρωπος κι ας μας ξυπναει με τη μηχανη του.

Υγ: Συγχωρα μου τον μη τονισμο και τα οποια λαθη. Γραφω απο το tablet μουκαι δυσκολεύομαι αρκετα...

Χριστός ανέστη!

οπτικές γωνίες των ημερών

Χτες Τον έβριζαν, Τον χτυπούσαν, Τον μαστίγωναν, Τον έφτυναν, Τον πόνεσαν, Τον σταύρωσαν.

Τον θανάτωσαν.

Και μετά; Μετά τι έκαναν άραγε όλοι αυτοί; Πού να πήγαν άραγε; Να γύρισαν στα σπίτια τους; Στις οικογένειές τους; Στα χωράφια τους για δουλειές; Πού πήγαν όλοι αυτοί; 

Κι Εκείνος; Εκείνος, ο Σταυρωμένος Ιησούς; Εκείνος που τόσο τους ευεργετούσε... Που γιάτρευε τις πληγές τους και τους γλύκαινε τις ψυχές... Πού βρισκόταν Εκείνος; Ο Θεάνθρωπος που για χάρη Τους έγινε άνθρωπος; 

Το Σώμα Του έμεινε στο Σταυρό ώσπου ξεψύχησε. Και η Φύση ολόγυρα αλλοιώθηκε από φόβο. Η μέρα έγινε νύχτα. Δεν άντεξε να βλέπει Τον Σωτήρα και Πατέρα και Πλάστη και Θεό να πεθαίνει. Σεισμός έγινε. Τρομακτικά γεγονότα... 

Τώρα το σώμα Του θα το βάλουν στον τάφο. Εκείνο το Σώμα το κουρελιασμένο απ'τα βασανιστήρια. Εκείνο το πανάγιο Σώμα... 

Κι εγώ; Πού είμαι εγώ; 
Πού είμαι εγώ ο καθημερινός άνθρωπος; Πού είμαι; 
Τον ακολούθησα άραγε αυτές τις μέρες; 
Πήγα στην εκκλησία στις κατανυκτικότατες ακολουθίες;
Μετείχα στα υπέροχα λόγια, στα ευαγγέλια, τα τροπάρια και τους ψαλμούς; 
Η καρδιά μου; Τι έκανε η καρδιά μου; Μετείχε καθόλου; 
Χτες πού ήμουν; 
Πού είμαι εγώ που παραπονιέμαι ότι δεν καταλαβαίνω τα λόγια στις Λειτουργίες;
Πού είμαι εγώ που βιάζομαι να καταδικάσω το άβατο του Αγ.Όρους;
Πού είμαι εγώ που, ενώ δεν έχω πάρει μυρωδιά απ'την αγάπη Του, βιάζομαι να ερμηνεύω το ευαγγέλιό Του;
Τι κάνει η καρδιά μου; Έχει πόθο ένθεο καθόλου;
.......

Μήπως τελικά κι εγώ είμαι σαν αυτούς που Τον έβρισαν και τον σταύρωσαν; Μήπως τελικά είμαι πολύ μα πολύ μακρυά Του; 

Χριστέ μου, είμαι κι εγώ σαν τους Ιουδαίους εκείνης της εποχής. Σε έβρισα, σε χτύπησα, σε μαστίγωσα, σε πόνεσα, σε σταύρωσα.

Ω, γλυκύτατε Ιησού μου... Ο χειρότερος όλων είμαι. Έστω τώρα, τώρα που είσαι εκεί στον Τάφο, προλαβαίνω να μετανοήσω; Προλαβαίνω, Σταυρωμένε μου Πατέρα; Για μένα σταυρώθηκες, Χριστέ μου. Για να ξεπλύνεις τις άπειρες βρωμιές της ύπαρξής μου.
Ω, γλυκιά μου άνοιξη, άφησέ με να'ρθω κοντά Σου έστω τώρα. Τώρα, αυτή την στιγμή. 
Ω, αγκαλιά πανάγαθη, δέξου την ρυπαρότητά μου κι έλα στην ψυχή μου. 
Έλα, Κύριε.
Και σε λίγες ώρες που θ'αναστηθείς, ανάστησε και μένα τον πεσόντα.

της σημερινής ημέρας της Σταύρωσης

Tι βάθος που έχει η ανθρώπινη ψυχή...

Ικανή για πολύ σπουδαία πράγματα. Αλλά και για πολύ φρικτά επίσης. Η σημερινή μέρα, η αφιερωμένη στην Σταύρωση του Κυρίου μας, είναι ένας καθρέφτης αυτής της διαπίστωσης. Τόσες πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες: αυτή του Θεάνθρωπου Ιησού, του ληστή του εκ δεξιών, του ληστή του εξ αριστερών, της Παναγιάς μας, του Πιλάτου, των σταυρωτών, των μαθητών, του Ιούδα.... Και τόσων άλλων.

Εγώ; Πού βρίσκομαι εγώ; Πού είμαι; Πού είναι η ψυχή μου; Ποια η κατάστασή της; Ποια η μετοχή μου στα δρώμενα; Νομίζω ότι  ενδόμυχα μέσα μου ταυτίζομαι σχεδόν μ'όλες τις ανθρώπινες μορφές. Είμαι και λίγο Πιλάτος και λίγο Ιούδας και λίγο μετανοήσας ληστής και λίγο ο άλλος ληστής. Είμαι λίγο πιστός, περισσότερο άπιστος. Είμαι σταυρωτής και θεατής, είμαι όχλος. 

Θεέ μου, Ιησού μου. Συγχώρεσέ μου, την σκληράδα της ψυχής μου. Χάριζέ μου μετάνοια όπως εκείνη του ληστή που τον έκανες πρώτο πολίτη του Παραδείσου Σου. Αξίωσέ με να νιώθω σαν ζωογόνα βροχή τις στάλες του ιδρώτα Σου, τους θρόμβους του αίματός Σου. 

Είμαι ένα τίποτα, Χριστέ μου...

Μείνε μαζί μου, Κύριε. Ακόμη κι αν σήμερα σε σταυρώνω. 

Πονώ που αμαρτάνω.

Διψώ, Χριστέ μου. 

Διψώ για Σένα. Ακόμη κι αν σήμερα σε σταυρώνω.

Μείνε κοντά μου, Θεέ του σύμπαντος.

Γλυκέ μου, Ιησού, Πατέρα μου Παντοδύναμε.

Μάρτυρες της Ανάστασής Του

Είμαστε ήδη στην πορεία προς το Πάθος του Χριστού μας. Μεγάλη Τρίτη σήμερα και οι ημέρες ως τη Σταύρωση και την Ανάστασή Του πλησιάζουν.

Βρήκα το παρακάτω υπέροχο βίντεο που μιλάει για τις άγιες αυτές ημέρες (τις τόσο ζωντανές που διανύουμε) κι απαντά σε πολλά καίρια ερωτήματα. 

Καλή θέαση!