Τους τρεις μεγίστους φωστήρας!

 Ας αφήσουμε τον μακαριστό π.Ανανία Κουστένη να μας ξεναγήσει βιωματικά με τον λόγο του στο απαύγασμα της βιωτής, του παραδείγματος και της μυρίπνοης θεικότητας των σπουδαίων παιδαγωγών, επιστημόνων και Αγίων Τριών Ιεραρχών!

Τι ωραίο το Ψαλτήρι!

 Αδερφή/έ μου, 

υπάρχει ένα βιβλίο που οι άγιοι της Εκκλησίας μας το συνιστούν να το μελετούμε όσο μπορούμε πιο συχνά: το Ψαλτήρι! Αυτό είναι ένα βιβλίο που εμπεριέχει όλους τους ψαλμούς του προφήτη και βασιλιά Δαβίδ! Λέει ο άγιος Πορφύριος: "Θέλετε να βρείτε τη χαρά στη ζωή; Να διαβάζετε την Αγία Γραφή(...). Κι όταν διαβάζετε το Ψαλτήρι, να τα λέτε καθαρά μία μία τις λέξεις. Ν'άκουγα άνθρωπο που να διάβαζε καλά Ψαλτήρι! Α, θα καθόμουν εκεί να μη χάσω λέξη. (...) Να διαβάζετε με το νι και με το σίγμα και να απαγγέλλετε με νόημα, με χαρά και έρωτα!"

Σας αφήνω εδώ μερικούς στίχους από τον Ψαλμό 118 μεταφρασμένο στη νεοελληνική (απ'την έκδοση της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας, με τίτλο 'Ψαλτήριον':

Κύριε, δίδαξέ με πώς σύμφωνα με τις απαιτήσεις σου να ζω,
κι αυτό θ'αναζητώ για πάντα.

(...)

Στων εντολών σου το μονοπάτι οδήγησέ με,
γιατί αυτό λαχτάρησα.
Κάνε τη σκέψη μου στις νουθεσίες σου να'ναι στραμμένη
κι όχι στην πλεονεξία.

(...)

Δες πόσο τις εντολές σου επεθύμησα.
Ως δίκαιος που είσαι, δώσε μου ζωή.

Οι δυο δρόμοι

 Υπάρχει μια απεικόνιση της 'στενής' και της 'φαρδιάς' πύλης (δεν γνωρίζω ποιος τη φιλοτέχνισε -ΔΕΝ είναι η φωτό που συνοδεύει αυτή την ανάρτηση πάντως :) ). Η μία οδηγεί στον Παράδεισο. Η άλλη στην κόλαση. Όσο κι αν προτιμώ να σκέφτομαι μόνο την αγάπη του Θεού, δεν μπορώ άλλο τόσο να μην θυμάμαι ότι η κόλαση είναι η απουσία του Θεού, η απουσία της αγάπης Του. Υπάρχουν τρία είδη αγώνα: α) του δούλου (που αγωνίζεται για να αποφύγει την καταδίκη της κόλασης), β) του εμπόρου (που σκέφτεται με τη λογική 'δε με συμφέρει η κόλαση) και του παιδιού (που σκέφτεται ότι ο ουράνιος Πατέρας μου με αγαπά τόσο πολύ κι εγώ τον αγαπώ και θέλω να είμαι πάντα κοντά Του).

Δύο, λοιπό, είναι οι δρόμοι: ο 'στενός' και ο 'φαρδύς'. Τον 'στενό δρόμο' είναι πολύ εύκολο να τον απορρίψω. Γιατί; Διότι είναι στενός. Ανηφορικός. Με βγάζει απ'τα καλούπια (και τη ζώνη βόλεψης) που έχω. Ή που πίστευα ότι έχω. Διότι με φέρνει προ των ευθυνών μου. Διότι θέλει επιμονή, αγώνα, προσπάθεια και ιδρώτα για να πω 'θα ψάξω τον Χριστό και τον συνάνθρωπό μου' και να το εννοώ. Γιατί με τα πάθη μου να θεριεύουν, αρχίζω σιγά-σιγά να ξεχνώ Εκείνον. Και η αμαρτία ζαλίζει, απονευρώνει, θολώνει, κοιμίζει τον άνθρωπο.

Όμως, αν αποφασίσω ν'αγωνιστώ, Εκείνος θα με στηρίξει αμέσως. Με την αληθινή διάθεση και (συμ)μετοχή μου (έστω κι αν είμαι σε εντελώς νηπιακό πνευματικό στάδιο/επίπεδο) στα μυστήριά Του, η ψυχή μου θ'αρχίσει δειλά-δειλά ν'ανασαίνει, ν'αγωνίζεται και πάλι. Θ'αρχίσει να ξεθολώνει το τζάμι της ψυχής μου. Θ'αρχίσει να φεύγει το ζάλισμα των παθών και η ύπαρξή μου θα καταλάβει πως ο Πατέρας της ο Θεός είναι εδώ! 

Θεέ μου, τι όμορφη που είναι η ζωή μαζί Σου τότε! Και πάλι θα έχω πτώσεις. Και πάλι θ'αμαρτάνω. Όμως, θα αντιλαμβάνομαι τα πάθη και τα λάθη μου. Και θα τρέχω αμέσως μετανιωμένος στο πετραχήλι του πνευματικού μου για να λάβω την συν+χώρηση και να ξαναενωθώ μαζί Του! Και θα αγωνίζομαι και πάλι!
Και πάλι. Και πάλι. Για όσο πορεύομαι σ'αυτή τη γη.

Στο εύχομαι, αδερφή/έ. 

 

Τι είναι η αληθινή αγάπη στον Χριστό

 Αδερφή/έ μου,

εύχομαι να είσαι καλά. Θα’θελα να μοιραστώ μαζί σου μερικές σκέψεις μου που καιρό ήθελα αλλά πάντα δυσκολευόμουν να τις αποτυπώσω σε έγγραφη μορφή. Αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα να το πράξω.

Δυστυχώς, ζούμε σ’ένα περιβάλλον που ο ατομισμός έχει γίνει σημαία και σύμβολο. Προωθείται από παντού. Με κάθε τρόπο. Ακόμα και ο όποιος αγώνας (αν προβάλλεται) αποσκοπεί πάλι σε κάτι συνήθως φθαρτό, εγωιστικό, κλπ.

Σε όλα αυτά, έρχεται πραγματικά κόντρα ο λόγος του Θεού. Δεν μιλάει για μεγαλεία κοσμικά, δεν μιλάει για δόξα/πλούτη/πάθη, δεν μιλάει για δρόμους στρωμένους με ροδοπέταλα. Μια ανάγνωση του Ευαγγελίου ή  κάποιου βίου Αγίου/ας αρκεί για να μας πείσει. 

Η ζωή κοντά στον Χριστό είναι τέλεια, είναι Παράδεισος, είναι ατέρμονη χαρά, είναι ελπίδα! Αλλά δεν έρχεται από μόνη της. Για να ελκύσει η ψυχή μου την Χάρη του Θεού, πρέπει ο Θεός να βρει κάτι στην ψυχή μου που να Τον ελκύει. Ειδάλλως, πώς να έρθει; Πώς να χωρέσει; Πώς; Όταν αυτή είναι γεμάτη με πάθη, με αμαρτωλότητα, με ασυδοσία, με εγωισμούς, με, με με…. Δεν υπάρχει χώρος για τον Χριστό (όπως και στη Βηθλεέμ τότε -δεν 'υπήρχε' χώρος για να γεννηθεί)...

Για να έρθει ο Χριστός στην ψυχή μου πρέπει να κάνω το μεγάλο βήμα: να ΘΕΛΗΣΩ να Τον αγαπήσω. Αυτός με αγάπησε πριν καν γεννηθώ. Αλλά ΔΕΝ μπορεί Εκείνος να μου επιβάλλει τίποτα. Με έπλασε ελεύθερο να επιλέξω τι θέλω (σε αντίθεση με κάθε λογής αμαρτία και πάθος -που μου επιβάλλεται, με τραβά συνεχώς κάτω, με εξουθενώνει, με αιχμαλωτίζει, με αποστραγγίζει υπαρξιακά).

Τι είναι λοιπόν η αληθινή αγάπη στον Χριστό; 

Είναι αγώνας. Είναι αγώνας καθημερινός. Ειλικρινής. Σκληρός. Διότι καραδοκεί και ο πονηρός σε κάθε βήμα μας: ο διάβολος. Πολλοί συνάνθρωποί μας γελούν όταν τους αναφέρεις την παρουσία του διότι πιστεύουν ότι αυτά είναι παραμύθια.

Η αληθινή αγάπη στον Χριστό σημαίνει να θέλω να Τον αναζητώ. Να θέλω να μένω ενωμένος μαζί Του. Να Τον μεταλαμβάνω. Όχι τυπικά, αλλά με όλη την καρδιά και την ύπαρξή μου. Ευχαριστιακά και με προσμονή! Άκουσα το εξής λυπηρό: 'Πήγα στις 24 Δεκέμβρη στην εκκλησία και κοινώνησα. Για το καλό'. Και φυσικά ούτε λέξη για την ίδια ημέρα των Χριστουγέννων. Και σκέφτομαι: όταν γεννήθηκε το παιδί σου, το ανήψι σου, το εγγόνι σου, δεν πήγες να το δεις; Πήγες μια/δυο/τρεις μέρες πριν και αυτό ήταν όλο;

‘Η το άλλο: 'Τι ώρα τελειώνει η Λειτουργία; Για να προλάβω να έρθω να κοινωνήσω'. Έτσι κάνουμε και στην υπόλοιπη ζωή μας; Όταν έχουμε να πάμε σε μια κοινωνική υποχρέωση (γιορτή, ομιλία, θέατρο, αθλητικός αγώνας, γενέθλια ή σε κάτι σημαντικό για εμάς) ρωτάμε πότε τελειώνει; ‘Η πότε αρχίζει;

‘Η το άλλο: ‘Πήγα τις προάλλες σ’ένα εξαιρετικό γυναικείο μοναστήρι στο τάδε μέρος. Να πάτε. Είναι τόσο τέλεια η τοποθεσία. Τόσο κατανυκτικά. Στεναχωριέμαι μόνο για τις μοναχές. Που χαράμισαν τη ζωή τους εκεί’…. Αλήθεια;;; Δηλαδή, το να ζεις κοντά στον Χριστό καθημερινά, να αγωνίζεσαι για να είσαι ενωμένος μαζί Του είναι ‘χαράμισμα’;;;

Η το άλλο: 'Είσαι ματιασμένος. Ο/η τάδε ξεματιάζει. Νιώθει πως είσαι πολύ άσχημα. Να του/της πω να σε ξεματιάσει;;' Δηλαδή, χρησιμοποιούμε εντελώς αυθαίρετα κάτι (το σημείο του Σταυρού, το ‘Πιστεύω’,  το ‘Πάτερ ημών’ κλπ) που δεν τα πιστεύουμε πραγματικά (διότι αν τα πιστεύαμε δεν θα ήμασταν/πηγαίναμε σε ξεματιάστρες). Χρησιμοποιούμε το σημείο του Σταυρού (της υπέρτατης θυσίας Του!) για να ξεματιάζουμε και να ξεματιαζόμαστε αλλά στην εκκλησία δεν επιδιώκουμε να πάμε ή πηγαίνουμε εντελώς τυπικά, δεν εξομολογούμαστε καθόλου, δεν κοινωνούμε ή κοινωνούμε δίχως προετοιμασία! 

‘Η το άλλο: ‘να πας γρήγορα να κοινωνήσεις από τους πρώτους/ες, μην κολλήσεις τίποτα’. Δηλαδή το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας που είναι θεϊκή φωτιά, που είναι ο ίδιος ο Χριστός κολλάει;; Ο ίδιος ο Θεός μάς είπε τι είναι η Θεία Κοινωνία (και οι άγιοι μέσα από τις ευχές της Θ.Μετάληψης και τόσα άλλα) και μεις οι ...'παντογνώστες' (που δεν μπήκαμε καν στον κόπο να μελετήσουμε τι λέει ο ίδιος ο Θεός, οδηγούμαστε σε συμπεράσματα; Έτσι, από μόνοι μας;

 Και πάμε και από την άλλη πλευρά τώρα...

Των....'Χριστιανών' που τα ξέρουν....όλα. Που επειδή πάνε στην εκκλησία νομίζουν ότι είναι σωσμένοι. Που νομίζουν ότι επειδή ακολουθούν στυγνά (και επιφανειακά) τους τύπους ο Θεός...'εκφράζεται' μέσω εκείνων; Που θεωρούν ότι επειδή είναι κοντά στον Χριστό μπορούν να κατακεραυνώνουν τους άλλους; Να τους επιβάλλουν ή να τους κάνουν κηρύγματα βαρύγδουπα και 'βροντόφωνα'; Πού πήγε η ενότητα; Πού πήγε η διάκριση; Πού πήγε η σιωπή; Πού πήγε η αγάπη; Πόσοι και πόσοι άγιοι έχουν πεις να μιλάς με το παράδειγμά σου κι όχι με τα λόγια τα ξύλινα; Με τη σιωπή και την προσευχή κι όχι με τον τύπο και την επιφάνεια; 

Σεβάχ, άκου τα εσύ που τα γράφεις πρώτος. 

Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ έχει πει: "Ειρήνευσε εσύ και θα ειρηνεύσουν χιλιάδες γύρω σου". Ο ίδιος άγιος που έλεγε/προσφωνούσε τους συνανθρώπους τους "χαρά μου" (αντιπαράβαλε εδώ και το "Η κόλασή μου είναι οι άλλοι" του Ζαν Πωλ Σαρτρ). Τροφή για σκέψη....

Η αληθινή αγάπη στον Χριστό σημαίνει να αγαπάμε τον Χριστό. Και όταν αγαπάμε τον Χριστό, αγαπάμε και τους συνανθρώπους μας. Κι όταν αγαπάμε αληθινά (όπως ο Χριστός δίδαξε και οι άγιοι Πατέρες περιέγραψαν -αλήθεια πότε μπήκαμε στον κόπο να τους μελετήσουμε έστω και λίγο;;), ο φόβος εξαφανίζεται. Κι όταν αγαπάμε αληθινά, θέλουμε να γνωρίζουμε την αγάπη μας (τον Χριστό μας) σε βάθος. Να ξέρουμε τι δίδασκε. Τι έλεγε. Τι μας λέει. Να έχουμε την ύπαρξή μας ανοιχτή (με αγώνα-μετάνοια-εξομολόγηση-εκκλησιασμό-Μετάληψη των αχράντων μυστηρίων Του) για να ακούμε και να νιώθουμε την πατρική Του θεϊκή παρουσία.

Τον αγαπάς; Τον αγαπάς τον Χριστό, Σεβάχ; Πραγματικά εννοώ. Ρητορικό το ερώτημα...

Διότι δεν γίνεται να λες ότι Τον αγαπάς αλλά να μην προσπαθείς να αγαπάς τους συν+ανθρώπους σου. Δεν γίνεται να λες ότι τον Τον αγαπάς και δεν πηγαίνεις όσο μπορείς πιο συχνά στις ακολουθίες της εκκλησίας μας. 

Και κάτι τελευταίο: 

Τα λόγια Του είναι σαφή. Μπορείς να τα βρεις εύκολα. Αλλά μην κάνεις το λάθος να τα ερμηνεύσεις μόνος/η σου. Έχε οδηγό πνευματικό στον πνευματικό σου αγώνα. Έχε πνευματικό πατέρα ικανό. Να σε βοηθά, να σε κατευθύνει κοντά στον Χριστό. Πολλοί -αρχικά καλοπροαίρετοι- έφυγαν χιλιάδες χιλιόμετρα εκτός πορείας επειδή νόμισαν ότι μπορούσαν να ερμηνεύσουν τα λόγια του Χριστού μόνοι τους. Πλανεύτηκαν…(Και δεν εννοώ μόνο τους...διάσημους όπως ο Άρειος. Εννοώ όσους και τότε και τώρα το ίδιο πράττουν -και πολλοί από αυτούς λένε πως είναι 'Χριστιανοί'). Ο εγωισμός είναι τεράστιο θέμα, Σεβάχ. Εγωισμός... Αυτή η βαθιά ψυχική αρρώστια που διαστρεβλώνει τα πάντα μέσα μας και γύρω μας και απομειώνει τις πιθανότητες να παραδεχθούμε ότι είμαστε...

ΤΙ είναι τελικά αληθινή αγάπη στον Χριστό; 

Δεν ξέρω… Το ψάχνω καθημερινά...
Τον παρακαλώ (άλλοτε επιφανειακά, άλλοτε πιο καρδιακά) να με φωτίσει, να με βοηθήσει να το καταλάβω... Να νιώθω, να βιώνω τι σημαίνει αγάπη….

Εύχομαι το ίδιο και για σένα, αδερφή/έ.

Για να κρατιέμαι

Καλημέρα, αδερφή/έ.

Σκεφτόμουν πως μέσα στις ατέλειωτες υποχρεώσεις που έχουμε είναι εύκολο να ξεχνούμε την ουσία των πραγμάτων. Ανάμεσα στην καθημερινή πάλη και βιοπάλη, δεν είναι δύσκολο να ξεχάσουμε τον Θεό. 

Όμως, από πού αλλού θα παίρνουμε αληθινή δύναμη να συνεχίζουμε αν όχι από τον ίδιο τον Θεό; 

Πώς θα έχουμε ελπίδα ουσιαστική; Πώς θα κρατιόμαστε ταπεινοί; Αγωνιστικοί;

Για τον καλό μας Θεό Πατέρα, η διάθεση είναι το παν! 

Αν το θέλουμε αληθινά, θα βρίσκουμε χρόνο να Τον πλησιάζουμε και να του μιλάμε δια της προσευχής. Λίγα λεπτά (ή και…δευτερόλεπτα) όταν ξυπνούμε και πριν αποκοιμηθούμε τη νύχτα. Στο αυτοκίνητο ή το λεωφορείο για τη δουλειά και για το σπίτι. Ένα ‘Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με’ καθώς ανεβαίνουμε τα σκαλιά.

Μου έλεγε μια ευσεβεστάτη ψυχή: ‘Χρόνο πολύ δεν έχω. Αλλά καταφέρνω στο διάλειμμα της δουλειάς να διαβάζω στο tablet μου τον βίο της/του Αγίας/ου της ημέρας. Ξέρεις τι δύναμη έχω μετά; Σκέφτομαι πως αν ο τάδε Άγιος αγωνίστηκε τόσο πολύ και έδωσε και τη ζωή του για τον Χριστό, εγώ μπορώ τουλάχιστον να κάνω λίγη προσευχή, νηστεία και αγώνα’.

Ετσι ας κάνουμε κι εμείς, αδέρφια μου αγαπημένα. Λίγη ανάγνωση της Καινής Διαθήκης. Λίγη ανάγνωση κάποιου βίου Αγίου, προσευχούλα όταν μπορούμε. Και, πάνω απ’όλα, για να κρατιέμαι: εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία!

Καλό αγώνα, αδέρφια μου!

Αυτό το 'απαρνησάσθω'

 Καλημέρα, αδερφή/έ!

Λέει ο γέρ.+Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης πως όταν δεχθώ να ξεκινήσω να αγωνίζομαι (που πρακτικά σημαίνει να ξεκινήσω να γνωρίζω τον Χριστό) το πρώτο πράγμα που θα νιώθω θα είναι πως θα έχω ανάγκη να θυμάμαι και να γνωρίζω τον Θεό.

Και αυτό -λέει ο άγιος γέροντας- είναι η αρχή του 'απαρνησάσθω εαυτόν' που έλεγε ο Χριστός. Δηλαδή, το να βγαίνουμε από τον εαυτό μας, απ'την χοϊκότητά μας, απ'τον εγωισμό μας. Και τότε θ'αρχίσουν να έρχονται τα πρώτα δάκρυα: που θα είναι ο εγωισμός μας που θα σπάει σιγά-σιγά. Η σκληροκαρδία μας που έχει τόσο σκληρό περίβλημα... 

Αδερφή/έ μου, τότε είναι που θ'αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι είμαστε αμαρτωλοί, ότι έχουμε όντως ανάγκη γιατρειάς. Και πολλά ακόμα... Δυστυχώς, στην εποχή μας, είναι πολύ εύκολο να ξεχαστούμε /αμελήσουμε ν'αγωνιζόμαστε... Και ακόμη πιο εύκολο να αμελήσουμε την εξομολόγηση διότι αν δεν θελήσουμε ν'αγωνιστούμε, πώς θα καταλάβουμε ότι έχουμε ανάγκη του λουτρού της σωτηρίας μας;

Καλό αγώνα, αδέρφια μου αγαπημένα.

Δεν ξέρω τι να πω στην προσευχή μου.

 ΄Δεν ξέρω τι να πω στην προσευχή μου’. Είναι μια φράση που την έχω ακούσει από άλλους. Αλλά πολλές φορές κι εγώ έχω πιάσει τον εαυτό μου να την σκέφτεται.

Ε λοιπόν, ο Χριστός μας έχει την απάντηση στο θεϊκό βιβλίο, την Καινή Διαθήκη. Εκεί (Λουκά κεφ.11, στ. 1-14) λέει -σε νεοελληνική μετάφραση- ο ίδιος ο Κύριός μας τι μπορούμε να λέμε:

«Πατέρα μας,

Που βρίσκεσαι στους ουρανούς,

Κάνε να σε δοξάζουν όλοι ως Θεό,

Κάνε να έρθει η Βασιλεία σου,

Κάνε να γίνει το θέλημά σου

Και από τους ανθρώπους 

Όπως γίνεται από τις ουράνιες δυνάμεις.

Δίνε μας κάθε μέρα τον απαραίτητο για τη ζωή μας άρτο.

Συγχώρεσε τις αμαρτίες μας,

Γιατί κι εμείς συγχωρούμε όλους όσους μας φταίνε.

Και μη μας αφήσεις να πέσουμε σε πειρασμό,

Αλλά γλίτωσέ μας από τον πονηρό».

(Η μετάφραση είναι από την ‘Ελληνική βιβλική εταιρία’)

Δεν είναι άλλη από την γνωστή σε όλο τον κόσμο προσευχή ‘Πάτερ ημών’. Που μπορούμε να τη μελετήσουμε σε βάθος. Που μπορούμε να την κάνουμε βίωμά μας. Που μπορούμε να την ψελλίζουμε με πίστη και ειλικρίνεια.

Αυτή η προσευχή τα έχει όλα. 

Ας προστρέχουμε στην πατρική Του αγκαλιά προσευχόμενοι με αυτόν τον τρόπο.

Θεοφάνεια

Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε, η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις!

Χρόνια πολλά σε όλο τον κόσμο!

Για την σημερινή ημέρα, σε προτρέπω, αδερφή/έ, ν’ακούσεις την ομιλία του μητρ.Λεμεσού π.Αθανασίου:

Να είσαι πάντα καλά :)

Εκκλησία. Η αλλιώς: αγαπώ

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι η εκκλησία είναι ένας χώρος που πας και ένας παπάς σου επιβάλλει φλυαρίες, δοξασίες, απαρχαιωμένα κηρύγματα, κλπ. 

Η εκκλησία η αληθινή όμως δεν είναι χώρος δικτατορικός ούτε η εξουσία της μπότας.

Στην εκκλησία, μιλάει το παράδειγμα. Ο αγώνας. Η μετάνοια. Η σιωπή. Και τόσες άλλες αρετές. Μα πάνω απ΄όλα μιλάει η αγάπη. 

Και εκκλησία σημαίνει αγάπη. Σημαίνει θυσία.

«Τους κάλεσε ο Ιησούς τότε και τους λέει: ‘Ξέρετε ότι αυτοί που θεωρούνται ηγέτες των εθνών ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω τους και οι άρχοντές τους τα καταδυναστεύουν. Σ’εσάς όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας, πρέπει να γίνει υπηρέτης σας. Και όποιος από εσάς θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους’».

Αυτή είναι η αληθινή εκκλησία. Κατά Μάρκον κεφ.10, στ.42-45.

2024. Νέα χρονιά, νέος στόχος: ν’αγαπήσω τον Χριστό

 Καλή χρονιά κι ευλογημένη, αδερφή/έ.

Η νέα χρονιά πώς σε βρήκε/βρίσκει; Πώς νιώθεις; Τι έχει αλλάξει στη ζωή σου; Πήρες νέες αποφάσεις; Συνεχίζεις τον αγώνα σου; 

Αυτά κι άλλα πολλά ερωτήματα με απασχολούν αυτές τις μέρες που εισήλθαμε στο 2024. Και είχα αρκετό χρόνο για να τα σκεφτώ διότι η αλλαγή του χρόνου με βρήκε άρρωστο και καθηλωμένο στο σπίτι. 

Μια από τις αποφάσεις της νέας χρονιάς είναι να θυμάμαι να μελετώ τον λόγο του Θεού καθημερινά. Ένα χωρίου (=απόσπασμα) από το Ευαγγέλιο και μερικές παραγράφους/σελίδες από κάποιο πνευματικό βιβλίο. Είναι επιβεβλημένο στοιχείο να ανανεώνουμε καθημερινά τη δύναμή μας και την πίστη μας την αδύναμη μέσα από τη ζωογόνο και αναγεννητική δύναμη και Χάρη των λόγων των θεΐκών. Δίχως αγώνα, δίχως μετάνοια, δίχως επαφή με τον Λόγο Του, μαραζώνει η ψυχή και έρχονται χίλια δύο κακά: άγχη, κατάθλιψη, μελαγχολία, ψυχοσωματικά, στεναχώριες, απολυτότητες, εγωισμοί, βάσανα.

Καθώς, λοιπόν, σκεφτόμουν τα παραπάνω, συνάντησα τις ακόλουθες αράδες στο βιβλίο του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου (απ’το βιβλίο ‘Βίος και Λόγοι’ των εκδόσεων Ι.Μ.Χρυσοπηγής) :

«Όταν μπει ο Χριστός στην καρδιά, τα πάθη εξαφανίζονται. Δεν μπορείς ούτε να βρίσεις ούτε να μισήσεις ούτε να εκδικηθείς ούτε, ούτε, ούτε… Πού να βρεθούν τα μίση, οι αντιπάθειες, οι κατακρίσεις, οι εγωισμοί, τα άγχη, οι καταθλίψεις; Κυριαρχεί ο Χριστός. Και η λαχτάρα του ανεσπέρου φωτός. (…)

Όταν όμως δεν ζεις με τον Χριστός, ζεις μες στην μελαγχολία, στη θλίψη, στο άγχος, στη στεναχώρια. Δεν ζεις σωστά. Τότε παρουσιάζονται πολλές ανωμαλίες και στον οργανισμό. Επηρεάζεται το σώμα, οι ενδοκεινείς αδένες, το συκώτι, η χολή, το πάγκρεας, το στομάχι. Σου λένε: «Για να είσαι υγιής, πάρε το γάλα σου, το αυγουλάκι σου, το βουτυράκι σου με δύο-τρία παξιμάδια». Κι όμως, αν ζεις σωστά, αν αγαπήσεις τον Χριστός, μ’ένα πορτοκάλι κι ένα μήλο είσαι εντάξει. Το μεγάλο φάρμακο είναι να επιδοθεί κανείς στην λατρεία του Χριστού. Ολα θεραπεύονται. Ολα λειτουργούν κανονικά. Η αγάπη του Θεού όλα τα μεταβάλλει, τα μεταποιεί, τα αγιάζει, τα διορθώνει, τα αλλάζει, τα μεταστοιχειώνει. 

Πολύ θα παρηγορηθεί η ψυχούλα μας, όταν λαχταρήσουμε τον Κύριο.»

Αυτά τα λόγια του αγαπημένου Αγίου Πορφυρίου ας γίνουν σύνθημα για τη χρονιά που μας ήρθε.