«Γιατί δεν έδωσα περισσότερη προσοχή στους συνανθρώπους μου»;

Αγαπητέ μου αδερφή/έ,
εύχομαι να είσαι καλά. Εύχομαι να ξεκίνησες με δύναμη ψυχής και φρόνημα ανδρείο το νέο, όμορφο στάδιο της χριστουγεννιάτικης νηστείας. Σ'ευχαριστώ που επισκέπτεσαι το ηλεκτρονικό αυτό σπιτάκι μας! Ήθελα να σου πω πως αλίευσα από εδώ το ακόλουθο διαμαντάκι πνευματικών λόγων του μακαριστού π.Αρσενίου Παπατσιόκ. Μιλάει για το τι είναι πραγματική ελεημοσύνη. Το πώς η ελεημοσύνη είναι κατάσταση της καρδιάς κι όχι στείρα κίνηση ή πράξη. Ας διαβάσουμε τι μας λέει ο άγιος γέροντας:

"Ελεημοσύνη δεν είναι μόνο να δίνης από το σακουλάκι σου.
Η Ελεημοσύνη είναι να δέχεσαι τον άνθρωπο να καθίσει δίπλα σου, χωρίς να τον απομακρύνεις με τον λογισμό σου...
Για τους πτωχούς μπορεί να κάνεις μια σύντομη προσευχή: «Κύριε ελέησε τον τάδε», εάν δεν μπορεί να του δώσει κάτι, διότι είσαι μέσα στο λεωφορείο κι εκείνος στο πεζοδρόμιο.
Το ερώτημα είναι σε ποιά κατάσταση ευρίσκεται η καρδιά μας όσον αφορά τον πόνο που επικρατεί γύρω μας;
Το μεγαλύτερο έργο για το οποίο θα απολογηθούμε στη Μέλλουσα Κρίσι, θα είναι αυτό:
«Γιατί δεν έδωσα περισσότερη προσοχή στους συνανθρώπους μου»;"

 

Με αφορμή την έναρξη της χριστουγεννιάτικης νηστείας

κείμενο του κ.Γιώργου Μπάρλα,
τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά για την άδεια της αναδημοσίευσης

Σαρακοστή Χριστουγέννων από αύριο (σσ: σήμερα - η ανάρτηση του κ.Μπάρλα έγινε χθες) και ήδη ο εορτασμός έχει ξεκινήσει. Στολίδια, φωτάκια, αγιοβασίληδες...
Η εκκλησία πάντως δεν γιορτάζει ακόμη Χριστούγεννα, προετοιμάζει για την εορτή μέσα από μια μακρά πορεία 40 ημερών.
Ο άνθρωπος σήμερα δεν αντέχει την προετοιμασία, θέλει εδώ και τώρα τη γιορτή. Θα γιορτάσουμε δύο μήνες συνέχεια Χριστούγεννα. [Μέχρι πέρυσι τουλάχιστον ένας ραδιοφωνικός σταθμός έπαιζε 24ωρες χριστουγεννιάτικα τραγούδια επί δύο μήνες! Σου ερχόταν αναγούλα.]

Δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε κάτι και να το ολοκληρώσουμε. Να πούμε τώρα κάνουμε αυτό, το φέρουμε εις πέρας και μετά ακολουθεί το άλλο. Σαρακοστή 40 μέρες λχ και, μετά, γιορτή 12 μέρες (το δωδεκαήμερο).
Η ζωή θέλουμε να είναι μια αλυσίδα ευχάριστων στιγμών, εξού και η γιορτή εκβιάζεται να διαρκέσει 2 μήνες.
Έτσι, αυτή δεν έχει βάθος, δεν μπορεί να έχει βάθος αφού ο άνθρωπος δεν στέκεται στιγμή για να σκεφτεί τι γιορτάζει, το αγνοεί εντελώς, γι αυτό και δεν γιορτάζουμε κάτι, δεν ευχόμαστε πια "καλά Χριστούγεννα", λέμε "καλές γιορτές". Δεν γιορτάζουμε τίποτα συγκεκριμένο. Απλά γιορτάζουμε.
Αυτό, μεταξύ άλλων, συμβαίνει διότι έχει χαθεί η αίσθηση του ιερού. Τα πάντα έχουν εκκοσμικευθεί. Άρα δεν υπάρχει χρόνος ούτε λόγος να προετοιμάσει κανείς τον εαυτό του για την είσοδο στον χώρο του ιερού, ήγουν στον χώρο τον θρησκευτικό. Υπάρχει μόνο ο κόσμος και απλώς συμμετέχω σε αυτόν διασκεδάζοντας.
Γι' αυτό κι ο άνθρωπος ενώ "γιορτάζει" 40 μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα, από την ημέρα των Χριστουγέννων και εξής αρχίζει να πέφτει η διάθεση. Είναι αργία, τα καταστήματα είναι κλειστά, είμαι σπίτι, δεν τρέχω από δω κι από κει, δεν περνάει ο χρόνος, δεν περίμενα κάτι ουσιώδες 40 μέρες, αυτές όμως πέρασαν ενώ δεν ήθελα. Η αργία μού φαίνεται δύσκολη, δεν έχει νόημα. Δεν ολοκληρώνεται τίποτα. Άρχισα κάτι πριν 40 μέρες, αλλά αυτό τελειώνει - πλην δεν ολοκληρώνεται. Έχει τέρμα, δεν έχει όμως περατωθεί.
Θα προτιμούσα εντέλει να μην είναι αργία τα Χριστούγεννα, γιατί δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ την αργία μιας τέτοιας μέρας. Η οποία δεν κυλάει εύκολα, ειδικά μετά το μεσημεριανό τραπέζι. Δεν καθιστά δυνατή την ενδιατριβή με κάτι σημαντικό, με κάτι που με ξεπερνά. Οι διαδοχικές φευγαλέες στιγμές ακυρώνονται στην αργία. Η θρησκευτική αργία όμως έχει ως χρόνο της την αιωνιότητα. Ένας χρόνος σταθερός. Κάτι απίθανο σήμερα.
Στην αργία των Χριστουγέννων, όπως και σε κάθε θρησκευτική αργία (Κυριακή), ο άνθρωπος απλώς ξεκουράζεται από το τρέξιμο που προηγείται. Δεν γιορτάζει κάτι, ούτε αναφέρει την ύπαρξή του σε κάτι άλλο πέραν όσων βλέπει όλη τη βδομάδα.
Μένει εντέλει με τη θλίψη.

Θ.Λειτουργία, η Παναγιά. Και η κατάστασή μας

 Σε κάθε Θεία Λει­τουρ­γία, η Πα­να­γία γο­να­τί­ζει και μετά δα­κρύ­ων ικε­τεύ­ει το Χρι­στό και Υιό Της, υπέρ σω­τη­ρί­ας των αν­θρώ­πων που λει­τουρ­γούν­ται, όλου του κό­σμου και των κε­κοι­μη­μέ­νων μας (σε­σω­σμέ­νοι και μη), ώστε να σω­θούν όσο το δυ­να­τόν πε­ρισ­σό­τε­ροι!

Και αυτό γί­νε­ται κάθε μέρα και εί­ναι ένα ιδιαί­τε­ρο και το πιο ση­μαν­τι­κό δια­κό­νη­μα της Πα­να­γί­ας.

Αυτή εί­ναι η τέ­λεια αγά­πη της Πα­να­γί­ας!.

Απ' αυτό που βιώ­νου­με στη διάρ­κεια μιας Θείας Λει­τουρ­γί­ας, μπο­ρού­με να κα­τα­λά­βου­με, το τι θέση θα έχου­με στην αιω­νιό­τη­τα, για το αν κά­νου­με ή όχι για τον πα­ρά­δει­σο!

Είναι μια προ­σω­πι­κή συ­νάν­τη­ση με το Χρι­στό τετ α τετ.

Ό,τι νιώ­θου­με μέσα στην Εκκλη­σία κατά τη Θεία Λει­τουρ­γία, έτσι θα νιώ­σου­με και κατά την Δευ­τέ­ρα Πα­ρου­σία, στην οποία ο Χρι­στός θα μας κρί­νει.

Και όταν κα­νείς αι­σθά­νε­ται ωραία, μέσα στη Θεία Λει­τουρ­γία, τότε προ­γεύ­ε­ται σαν σπερ­μα­τι­κή Χάρη, την πραγ­μα­τι­κή Βασι­λεία των Ουρα­νών μέσα του.

*+Γέροντας Εφραίμ, Ιερά Σκήτη Αγίου Ανδρέα, Αγίου Όρους

" Τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και Τον φτύνανε και Τον χτυπούσανε ελεεινοί υπηρέτες. Όχι μόνο δεν θεωρούσε ότι ντροπιάζεται, αλλά θεωρούσε αυτά ως καύχημα και τα αποκαλούσε δόξα.

Και όταν εισήγαγε το ληστή και δολοφόνο μαζί Του στον Παράδεισο πριν από κάθε άλλον και όταν συνομιλούσε με την πόρνη, δεν θεωρούσε ντροπιαστικό το πράγμα.

Διότι η αγάπη, δεν κάνει και δεν νιώθει ασχήμια".

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

πηγή 

 

Πώς μας ωφελεί ο πειρασμός

 (...) Πόσο γλυκιά είναι η γνώση που αποχτιέται από την πείρα των έργων κι από τη γύμναση και πόση δύναμη δίνει σε κείνον που τη βρήκε μέσα του απ'την πολλή την πείρα!

Στον κάθε άνθρωπο ωφελεί ο πειρασμός. (...) Οι αγωνιστές πειράζονται για να πληθύνουνε τα πλούτη τους (σσ: εννοεί τα πνευματικά). Οι αμελείς για να φυλαχτούνε από όσους τους βλάφτουνε. Οι κοιμισμένοι, για να ξυπνήσουνε. Όσοι βρίσκονται μακριά απ'τον Θεό, για να μπούνε θαρρετά στο σπίτι του Πατέρα τους. Γιατί ο υιός που είναι αδοκίμαστος, δεν μπαίνει στο σπίτι του πατέρα του να πάρει τα πλούτη του, κι ούτε έχει θάρρος να ζητήσει την βοήθειά του. Για τούτο, λοιπόν, πρώτα 'πειράζει' (σσ: αφήνει να μας πειράξει ο διάβολος) ο Θεός και δοκιμάζει, κι ύστερα δείχνει το χάρισμα.Δόξα στον Κύριο που με γιατρικά στυφά, μάς δίνει την υγεία μας!

απόσπασμα απ'το βιβλίο "Μυρίπνοα Άνθη του Οσίου Ισαάκ του Σύρου" μεταφρασμένο στη νεοελληνική απ'τον Φώτη Κόντογλου και τον Κων/νο Καβαρνό (εκδ. Ορθόδοξος Τύπος)

 

Στον Θεό δεν πάμε με το ζόρι.

Δεν υπάρχει ούτε ένας Άγιος,

που να έγινε Άγιος γιατί φοβήθηκε να μην πάει

στην κόλαση. Όσοι έγιναν Άγιοι, είναι γιατί αγάπησαν

τον Χριστό.

Έτσι λοιπόν, στον Θεό δεν πάμε με το ζόρι.

Δεν πάμε από φόβο.

Ο φόβος φτιάχνει θρησκόληπτους ανθρώπους και όχι Χριστιανούς.

Φτιάχνει ανθρώπους

που δεν είναι ελεύθεροι απέναντι στον Θεό.

Δεν τον αγαπάνε ελεύθερα αλλά από φόβο.

Στον Θεό λοιπόν πηγαίνω ελεύθερα, γιατί εμπιστεύομαι

το πρόσωπο και την αγάπη Του.

+ μητροπ. Σισανίου & Σιατίστης Παύλος 

(να’χουμε την ευχή του, να μεσιτεύει για όλους/ες εμάς απ’τον ουρανό)

Τι είπε η Παναγιά μας για τους Χαιρετισμούς της!

πηγή

Ο Χριστός είναι αγάπη!

 Απ'την υπέροχη αυτή σελίδα

 

'Λέγε, συνεχώς μέσα στην καρδιά σου:

«Ο Χριστός Είναι Αγάπη».

Έτσι, θα αγαπάς όλους τους ανθρώπους, θυσιάζοντας, χάριν αυτής Της Αγάπης, ό,τι έχεις ακριβό, ακόμα και την ίδια σου τη ζωή'.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

 

Για τον αγαπημένο άγιο Δημήτριο

Την λογχευθείσα σου πλευρά 

νοερά 
ασπάζομαι 
και ξεκουράζομαι
στην στοργική αγκαλιά
των πρεσβειων σου και της Χάρης σου της μεγάλης. 
Κι απ´ τα μύρα σου τα ευωδιαστά
μια σταλαγματιά
προσεύχομαι 
να στάξει 
και στη δικιά μου καρδιά
να τη γλυκάνει, 
Δημήτριε Μεγαλομάρτυς. 

Ποίημα του φίλου π.Η.Κ. 
26/10/24 

.

Να μπαίνει ο ένας στη θέση του άλλου.

Αδέρφια μου, αγαπημένα, καλημέρα!Τι ωραίο το να μελετάς τα λόγια του Χριστού μας (την Καινή Διαθήκη) και τα λόγια των αγωνιστών του (των Αγίων μας!). Τι δύναμη και τι όμορφα παραδείγματα που μπορούμε να πάρουμε! Το απόσπασμα που ακολουθεί το διάβαζα τις προάλλες και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας.

(…) Και όταν κανείς σέβεται τον άλλον, τον ίδιο τον εαυτό του σέβεται και τότε τον εαυτό του δεν τον υπολογίζει, γιατί δεν έχει φιλαυτία αλλά φιλότιμο. Να μπαίνει ο ένας στη θέση του άλλου. Να σκέφτεται: « Αν ήμουν εγώ στη θέση εκείνου, πώς θα ήθελα να μου φερθούν; Αν ήμουν κουρασμένος, αν προσευχόμουν, θα ήθελα να χτυπούν έτσι τις πόρτες;» Όταν μπαίνεις στη θέση του άλλου, τα πράγματα αλλάζουν (…).

Απόσπασμα απ’το βιβλίο «Γέροντος Παισίου Αγιορείτου Λόγοι Α’, Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», εκδ. Ι.Ησυχαστήριον ‘Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος’ Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Ο Χριστός είναι το ζητούμενο!

Αγαπητά μου αδέρφια, σας αφήνω ένα ωραίο απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα ομιλίας (πηγή άγνωστη) του γέρ.Αθανασίου, μητροπ.Λεμεσού για το πώς καλό είναι να σκεφτόμαστε :)

 

"Λες: "Δεν είναι έτσι που ήθελα τη ζωή μου!" Κι εγώ το βλέπω στην προσωπική μου ζωή. Δεν ήταν το όνειρο της ζωής μου να έρθω στη Λεμεσό να γίνω Μητροπολίτης. Ούτε το σκέφτηκα ποτέ μου.

Όμως ποιο είναι το ζητούμενο;

Το ζητούμενο είναι το Άγιο Όρος;

Είναι ο μοναχισμός; Η οικογένεια; Τα παιδιά;

Το σπίτι; Η δουλειά; Η υγεία ακόμα;

Το ζητούμενο δεν είναι αυτά όλα.

Αυτά είναι τα μέσα που θα μας πάνε στο ζητούμενο.

Το ζητούμενο είναι ο Χριστός. Ο Χριστός είναι το ζητούμενο.

Λοιπόν, άσε τις φαντασίες και τις ονειροπολήσεις και προσγειώσου εδώ που είσαι.

Είσαι σε αυτήν την πόλη,

με αυτά τα δεδομένα,

με αυτές τις δυνάμεις που έχεις, με αυτήν την ηλικία που έχεις, με αυτούς τους ανθρώπους που είσαι, με όλα όσα υπάρχουν τώρα στη ζωή σου και οφείλεις να κατεργαστείς τη σωτηρία σου".

 

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος 

 

 

Άσκηση και θυσία. Ή αλλιώς: Πώς ζεις τη ζωή σου.

Κάποτε ένας άπιστος βασιλιάς συναντήθηκε με έναν πάμφτωχο καλόγερο ασκητή.

Και του λέει ο βασιλιάς:

- Θαυμάζω γέροντα την μεγάλη άσκηση και θυσία που κάνεις! Θυσιάζεις όλη σου τη ζωή στο Θεό, που είναι αμφίβολο αν υπάρχει ή δεν υπάρχει.

Ο ασκητής ακούγοντάς τον, μειδίασε και του είπε:

- Και εγώ μεγαλειότατε θαυμάζω την δική σου άσκηση και θυσία που κάνεις, η οποία είναι πολύ μεγαλύτερη από την δική μου!

- Είναι δυνατόν αυτό; του είπε με απορία ο βασιλιάς. Ποιά θυσία κάνω εγώ, που είναι μάλιστα μεγαλύτερη και από την δική σου;

- Εγώ μεγαλειότατε, του λέει ο ασκητής, θυσιάζω την πρόσκαιρη ζωή, για να κερδίσω την αιώνια. Ενώ εσύ θυσιάζεις την αιώνια ζωή, για να χαρείς την πρόσκαιρη. Ποιός λοιπόν από εμάς τους δύο κάνει μεγαλύτερη θυσία;

Ο βασιλιάς προβληματίστηκε.

''Εάν μία τοις χιλίοις, υπάρχει άλλη ζωή, τί θα απογίνω;'' σκέφτηκε.

Το αποτέλεσμα ήτανε να έρθει ''εις εαυτόν'' και σιγά — σιγά με την διακριτική καθοδήγηση του ασκητή, άλλαξε τρόπο ζωής και μετανόησε.

 

Γέροντας +Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα.

 

Η ομορφιά της Κυριακής

του π.Θεμιστοκλή Μουρτζανού

«Η Κυριακή είναι μυστήριο της γνώσης της αλήθειας, η οποία δεν αποκτάται από ανθρώπους με σάρκα και αίμα, κι ας έχουν υψωθεί πάνω απ’ τους λογισμούς» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος) 

Όσοι εξακολουθούμε την Κυριακή να πηγαίνουμε στην εκκλησία νιώθουμε ότι η εβδομάδα μας τελειώνει ή και αρχίζει με έναν ξεχωριστό τρόπο. Συμμετέχουμε σε ένα μυστήριο γνώσης της αλήθειας, που είναι ο Αναστημένος Χριστός, ο Θεός που έγινε άνθρωπος για να μας δωρίσει τη θέωση. Συμμετέχουμε σε μία συνάντηση κοινωνίας του Χριστού, αλλά και δικής μας κοινωνίας με τους συνανθρώπους μας, με τους οποίους μοιραζόμαστε τη γιορτή της θείας λειτουργίας. Συμμετέχουμε στο μυστήριο της αγάπης που γίνεται προσευχή για ζώντες και κεκοιμημένους. Αναφέρουμε τη ζωή μας στον Θεό, ακολουθώντας μια παράδοση αιώνων, που θέλει την Κυριακή, την ημέρα του Κυρίου, να είναι η υπόμνηση της αγάπης που ο Θεός έδειξε δημιουργώντας μας και ανακαινίζοντάς μας με την ενανθρώπηση του Υιού Του και οδηγώντας στην υπέρβαση του θανάτου διά της Αναστάσεώς Του.

Η Κυριακή τα τελευταία χρόνια τείνει να μετατραπεί σε ημέρα ύπνου. Οι άνθρωποι, ιδίως οι νεώτεροι, ξενυχτούν το Σαββατόβραδο, με αποτέλεσμα την Κυριακή να επιλέγουν να μην εκκλησιαστούν. Από την άλλη, προτιμούν να κοιμηθούν και να ξεκουραστούν, καθώς όλη η εβδομάδα είναι προσανατολισμένη στο πρόγραμμα της ζωής και απομένει μόνο η Κυριακή, για να ηρεμήσουν, όπως πιστεύουν. Σαν να μην έφτανε αυτό, η Κυριακή γίνεται και ημέρα κατανάλωσης, καθώς κάποιες φορές τον χρόνο, στα τουριστικά μέρη όλο το καλοκαίρι, τα εμπορικά καταστήματα είναι ανοιχτά, ώστε να γίνουν οι αγορές που δεν είναι πάντοτε εφικτό να πραγματοποιηθούν τις καθημερινές. Να μην πούμε για τις καφετέριες, τα ζαχαροπλαστεία, τις ταβέρνες και τα εστιατόρια, που μέχρι το απόγευμα της Κυριακής κάνουν ίσως τον μεγαλύτερο τζίρο της εβδομάδας. Σημεία των καιρών.

Αν μέσα μας δεν ξαναβρούμε το νόημα της Κυριακής, που περνά από την αίσθηση της γιορτής, τότε δύσκολα θα μπορέσουμε να βρούμε κίνητρα και για μας, κυρίως όμως για τα παιδιά μας, για να τοποθετήσουμε τον εκκλησιασμό ως κλειδί για το τέλος της προηγούμενης και την αρχή της επόμενης εβδομάδας. Αν δεν νιώσουμε την ενορία σπίτι μας, κι εδώ είναι ευθύνη και των ιερέων, αλλά και του κάθε πιστού, που δεν πρέπει να θεωρεί τον εκκλησιασμό ως τήρηση ατομικού θρησκευτικού καθήκοντος, αλλά ως έκφραση της αγάπης που ο Θεός δίνει, αλλά και της επίγνωσης ότι ο χριστιανός υπάρχει για το «εμείς» και όχι για το «μόνο εγώ». Το «εμείς» το βρίσκουμε στη θεία λειτουργία. Γι’ αυτό και χρειάζεται και η λειτουργία μετά τη λειτουργία. Ο καφές και το κέρασμα στο Πνευματικό κέντρο της ενορίας. Η συζήτηση και η χαρά του «μαζί». Η συμπλήρωση της πνευματικής χαράς. Η διάσωση του ήθους της κοινότητας. Η αίσθηση ότι η Κυριακή είναι όντως η ξεχωριστή ημέρα της εβδομάδας και της ζωής. Ο Χριστός ως παρών τελικά στις καρδιές.

Γιατί είναι δώρο η Κυριακή και όχι κατασκεύασμα. Ακόμη και όσοι έχουν υψωθεί πιο πάνω από τους λογισμούς, όπως λέει ο ασκητικός λόγος, δεν μπορούνε να νιώσουν το μυστήριο. Μόνο χαρίζεται σε όσους πιστεύουν. Σε όσους αγαπούνε. Σε όσους χαίρονται για το νόημα της σχέσης με τον Θεό και τον πλησίον, που κάνει την Κυριακή αληθινή ομορφιά.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 16 Οκτωβρίου 2024

Σ'εσένα την ελπίδα μας στηρίξαμε

"Όλο το είναι μας στον Κύριο ελπίζει,

γιατί μας βοηθάει και μας υπερασπίζεται.

Χάρη σ'αυτόν γεμίζει η καρδιά μας με χαρά,

καθώς στην παρουσία του την άγια εμπιστευόμαστε.

Με την αγάπη σου, Κύριε, κάλυψέ μας,

καθώς σ'εσένα την ελπίδα μας στηρίξαμε".

(απόσπασμα απ'τον 32ο Ψαλμό του Δαβίδ)