Disable_right_click


Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2024

Θ.Λειτουργία, η Παναγιά. Και η κατάστασή μας

 Σε κάθε Θεία Λει­τουρ­γία, η Πα­να­γία γο­να­τί­ζει και μετά δα­κρύ­ων ικε­τεύ­ει το Χρι­στό και Υιό Της, υπέρ σω­τη­ρί­ας των αν­θρώ­πων που λει­τουρ­γούν­ται, όλου του κό­σμου και των κε­κοι­μη­μέ­νων μας (σε­σω­σμέ­νοι και μη), ώστε να σω­θούν όσο το δυ­να­τόν πε­ρισ­σό­τε­ροι!

Και αυτό γί­νε­ται κάθε μέρα και εί­ναι ένα ιδιαί­τε­ρο και το πιο ση­μαν­τι­κό δια­κό­νη­μα της Πα­να­γί­ας.
Αυτή εί­ναι η τέ­λεια αγά­πη της Πα­να­γί­ας!.
Απ' αυτό που βιώ­νου­με στη διάρ­κεια μιας Θείας Λει­τουρ­γί­ας, μπο­ρού­με να κα­τα­λά­βου­με, το τι θέση θα έχου­με στην αιω­νιό­τη­τα, για το αν κά­νου­με ή όχι για τον πα­ρά­δει­σο!
Είναι μια προ­σω­πι­κή συ­νάν­τη­ση με το Χρι­στό τετ α τετ.
Ό,τι νιώ­θου­με μέσα στην Εκκλη­σία κατά τη Θεία Λει­τουρ­γία, έτσι θα νιώ­σου­με και κατά την Δευ­τέ­ρα Πα­ρου­σία, στην οποία ο Χρι­στός θα μας κρί­νει.
Και όταν κα­νείς αι­σθά­νε­ται ωραία, μέσα στη Θεία Λει­τουρ­γία, τότε προ­γεύ­ε­ται σαν σπερ­μα­τι­κή Χάρη, την πραγ­μα­τι­κή Βασι­λεία των Ουρα­νών μέσα του.
*+Γέροντας Εφραίμ, Ιερά Σκήτη Αγίου Ανδρέα, Αγίου Όρους



Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2024

" Τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και Τον φτύνανε και Τον χτυπούσανε ελεεινοί υπηρέτες. Όχι μόνο δεν θεωρούσε ότι ντροπιάζεται, αλλά θεωρούσε αυτά ως καύχημα και τα αποκαλούσε δόξα.

Και όταν εισήγαγε το ληστή και δολοφόνο μαζί Του στον Παράδεισο πριν από κάθε άλλον και όταν συνομιλούσε με την πόρνη, δεν θεωρούσε ντροπιαστικό το πράγμα.

Διότι η αγάπη, δεν κάνει και δεν νιώθει ασχήμια"
.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

πηγή 


 

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2024

Πώς μας ωφελεί ο πειρασμός

 (...) Πόσο γλυκιά είναι η γνώση που αποχτιέται από την πείρα των έργων κι από τη γύμναση και πόση δύναμη δίνει σε κείνον που τη βρήκε μέσα του απ'την πολλή την πείρα!

Στον κάθε άνθρωπο ωφελεί ο πειρασμός. (...) Οι αγωνιστές πειράζονται για να πληθύνουνε τα πλούτη τους (σσ: εννοεί τα πνευματικά). Οι αμελείς για να φυλαχτούνε από όσους τους βλάφτουνε. Οι κοιμισμένοι, για να ξυπνήσουνε. Όσοι βρίσκονται μακριά απ'τον Θεό, για να μπούνε θαρρετά στο σπίτι του Πατέρα τους. Γιατί ο υιός που είναι αδοκίμαστος, δεν μπαίνει στο σπίτι του πατέρα του να πάρει τα πλούτη του, κι ούτε έχει θάρρος να ζητήσει την βοήθειά του. Για τούτο, λοιπόν, πρώτα 'πειράζει' (σσ: αφήνει να μας πειράξει ο διάβολος) ο Θεός και δοκιμάζει, κι ύστερα δείχνει το χάρισμα.Δόξα στον Κύριο που με γιατρικά στυφά, μάς δίνει την υγεία μας!

απόσπασμα απ'το βιβλίο "Μυρίπνοα Άνθη του Οσίου Ισαάκ του Σύρου" μεταφρασμένο στη νεοελληνική απ'τον Φώτη Κόντογλου και τον Κων/νο Καβαρνό (εκδ. Ορθόδοξος Τύπος)


 

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2024

Στον Θεό δεν πάμε με το ζόρι.

Δεν υπάρχει ούτε ένας Άγιος,
που να έγινε Άγιος γιατί φοβήθηκε να μην πάει
στην κόλαση. Όσοι έγιναν Άγιοι, είναι γιατί αγάπησαν
τον Χριστό.
Έτσι λοιπόν, στον Θεό δεν πάμε με το ζόρι.
Δεν πάμε από φόβο.
Ο φόβος φτιάχνει θρησκόληπτους ανθρώπους και όχι Χριστιανούς.
Φτιάχνει ανθρώπους
που δεν είναι ελεύθεροι απέναντι στον Θεό.
Δεν τον αγαπάνε ελεύθερα αλλά από φόβο.
Στον Θεό λοιπόν πηγαίνω ελεύθερα, γιατί εμπιστεύομαι
το πρόσωπο και την αγάπη Του.
+ μητροπ. Σισανίου & Σιατίστης Παύλος 
(να’χουμε την ευχή του, να μεσιτεύει για όλους/ες εμάς απ’τον ουρανό)


Τι είπε η Παναγιά μας για τους Χαιρετισμούς της!


πηγή

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2024

Ο Χριστός είναι αγάπη!

 Απ'την υπέροχη αυτή σελίδα

 

'Λέγε, συνεχώς μέσα στην καρδιά σου:

«Ο Χριστός Είναι Αγάπη».

Έτσι, θα αγαπάς όλους τους ανθρώπους, θυσιάζοντας, χάριν αυτής Της Αγάπης, ό,τι έχεις ακριβό, ακόμα και την ίδια σου τη ζωή'.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης


 

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2024

Για τον αγαπημένο άγιο Δημήτριο

Την λογχευθείσα σου πλευρά 

νοερά 
ασπάζομαι 
και ξεκουράζομαι
στην στοργική αγκαλιά
των πρεσβειων σου και της Χάρης σου της μεγάλης. 
Κι απ´ τα μύρα σου τα ευωδιαστά
μια σταλαγματιά
προσεύχομαι 
να στάξει 
και στη δικιά μου καρδιά
να τη γλυκάνει, 
Δημήτριε Μεγαλομάρτυς. 

Ποίημα του φίλου π.Η.Κ. 
26/10/24 

.


Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2024

Να μπαίνει ο ένας στη θέση του άλλου.

Αδέρφια μου, αγαπημένα, καλημέρα!Τι ωραίο το να μελετάς τα λόγια του Χριστού μας (την Καινή Διαθήκη) και τα λόγια των αγωνιστών του (των Αγίων μας!). Τι δύναμη και τι όμορφα παραδείγματα που μπορούμε να πάρουμε! Το απόσπασμα που ακολουθεί το διάβαζα τις προάλλες και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας.

(…) Και όταν κανείς σέβεται τον άλλον, τον ίδιο τον εαυτό του σέβεται και τότε τον εαυτό του δεν τον υπολογίζει, γιατί δεν έχει φιλαυτία αλλά φιλότιμο. Να μπαίνει ο ένας στη θέση του άλλου. Να σκέφτεται: « Αν ήμουν εγώ στη θέση εκείνου, πώς θα ήθελα να μου φερθούν; Αν ήμουν κουρασμένος, αν προσευχόμουν, θα ήθελα να χτυπούν έτσι τις πόρτες;» Όταν μπαίνεις στη θέση του άλλου, τα πράγματα αλλάζουν (…).

Απόσπασμα απ’το βιβλίο «Γέροντος Παισίου Αγιορείτου Λόγοι Α’, Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», εκδ. Ι.Ησυχαστήριον ‘Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος’ Σουρωτή Θεσσαλονίκης.



Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2024

Ο Χριστός είναι το ζητούμενο!

Αγαπητά μου αδέρφια, σας αφήνω ένα ωραίο απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα ομιλίας (πηγή άγνωστη) του γέρ.Αθανασίου, μητροπ.Λεμεσού για το πώς καλό είναι να σκεφτόμαστε :)
 
"Λες: "Δεν είναι έτσι που ήθελα τη ζωή μου!" Κι εγώ το βλέπω στην προσωπική μου ζωή. Δεν ήταν το όνειρο της ζωής μου να έρθω στη Λεμεσό να γίνω Μητροπολίτης. Ούτε το σκέφτηκα ποτέ μου.
Όμως ποιο είναι το ζητούμενο;
Το ζητούμενο είναι το Άγιο Όρος;
Είναι ο μοναχισμός; Η οικογένεια; Τα παιδιά;
Το σπίτι; Η δουλειά; Η υγεία ακόμα;
Το ζητούμενο δεν είναι αυτά όλα.
Αυτά είναι τα μέσα που θα μας πάνε στο ζητούμενο.
Το ζητούμενο είναι ο Χριστός. Ο Χριστός είναι το ζητούμενο.
Λοιπόν, άσε τις φαντασίες και τις ονειροπολήσεις και προσγειώσου εδώ που είσαι.
Είσαι σε αυτήν την πόλη,
με αυτά τα δεδομένα,
με αυτές τις δυνάμεις που έχεις, με αυτήν την ηλικία που έχεις, με αυτούς τους ανθρώπους που είσαι, με όλα όσα υπάρχουν τώρα στη ζωή σου και οφείλεις να κατεργαστείς τη σωτηρία σου".
 
Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος 
 

 

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2024

Άσκηση και θυσία. Ή αλλιώς: Πώς ζεις τη ζωή σου.


Κάποτε ένας άπιστος βασιλιάς συναντήθηκε με έναν πάμφτωχο καλόγερο ασκητή.
Και του λέει ο βασιλιάς:
- Θαυμάζω γέροντα την μεγάλη άσκηση και θυσία που κάνεις! Θυσιάζεις όλη σου τη ζωή στο Θεό, που είναι αμφίβολο αν υπάρχει ή δεν υπάρχει.
Ο ασκητής ακούγοντάς τον, μειδίασε και του είπε:
- Και εγώ μεγαλειότατε θαυμάζω την δική σου άσκηση και θυσία που κάνεις, η οποία είναι πολύ μεγαλύτερη από την δική μου!
- Είναι δυνατόν αυτό; του είπε με απορία ο βασιλιάς. Ποιά θυσία κάνω εγώ, που είναι μάλιστα μεγαλύτερη και από την δική σου;
- Εγώ μεγαλειότατε, του λέει ο ασκητής, θυσιάζω την πρόσκαιρη ζωή, για να κερδίσω την αιώνια. Ενώ εσύ θυσιάζεις την αιώνια ζωή, για να χαρείς την πρόσκαιρη. Ποιός λοιπόν από εμάς τους δύο κάνει μεγαλύτερη θυσία;
Ο βασιλιάς προβληματίστηκε.
''Εάν μία τοις χιλίοις, υπάρχει άλλη ζωή, τί θα απογίνω;'' σκέφτηκε.
Το αποτέλεσμα ήτανε να έρθει ''εις εαυτόν'' και σιγά — σιγά με την διακριτική καθοδήγηση του ασκητή, άλλαξε τρόπο ζωής και μετανόησε.
 
Γέροντας +Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα.

 

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2024

Η ομορφιά της Κυριακής

του π.Θεμιστοκλή Μουρτζανού

«Η Κυριακή είναι μυστήριο της γνώσης της αλήθειας, η οποία δεν αποκτάται από ανθρώπους με σάρκα και αίμα, κι ας έχουν υψωθεί πάνω απ’ τους λογισμούς» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος) 

Όσοι εξακολουθούμε την Κυριακή να πηγαίνουμε στην εκκλησία νιώθουμε ότι η εβδομάδα μας τελειώνει ή και αρχίζει με έναν ξεχωριστό τρόπο. Συμμετέχουμε σε ένα μυστήριο γνώσης της αλήθειας, που είναι ο Αναστημένος Χριστός, ο Θεός που έγινε άνθρωπος για να μας δωρίσει τη θέωση. Συμμετέχουμε σε μία συνάντηση κοινωνίας του Χριστού, αλλά και δικής μας κοινωνίας με τους συνανθρώπους μας, με τους οποίους μοιραζόμαστε τη γιορτή της θείας λειτουργίας. Συμμετέχουμε στο μυστήριο της αγάπης που γίνεται προσευχή για ζώντες και κεκοιμημένους. Αναφέρουμε τη ζωή μας στον Θεό, ακολουθώντας μια παράδοση αιώνων, που θέλει την Κυριακή, την ημέρα του Κυρίου, να είναι η υπόμνηση της αγάπης που ο Θεός έδειξε δημιουργώντας μας και ανακαινίζοντάς μας με την ενανθρώπηση του Υιού Του και οδηγώντας στην υπέρβαση του θανάτου διά της Αναστάσεώς Του.
Η Κυριακή τα τελευταία χρόνια τείνει να μετατραπεί σε ημέρα ύπνου. Οι άνθρωποι, ιδίως οι νεώτεροι, ξενυχτούν το Σαββατόβραδο, με αποτέλεσμα την Κυριακή να επιλέγουν να μην εκκλησιαστούν. Από την άλλη, προτιμούν να κοιμηθούν και να ξεκουραστούν, καθώς όλη η εβδομάδα είναι προσανατολισμένη στο πρόγραμμα της ζωής και απομένει μόνο η Κυριακή, για να ηρεμήσουν, όπως πιστεύουν. Σαν να μην έφτανε αυτό, η Κυριακή γίνεται και ημέρα κατανάλωσης, καθώς κάποιες φορές τον χρόνο, στα τουριστικά μέρη όλο το καλοκαίρι, τα εμπορικά καταστήματα είναι ανοιχτά, ώστε να γίνουν οι αγορές που δεν είναι πάντοτε εφικτό να πραγματοποιηθούν τις καθημερινές. Να μην πούμε για τις καφετέριες, τα ζαχαροπλαστεία, τις ταβέρνες και τα εστιατόρια, που μέχρι το απόγευμα της Κυριακής κάνουν ίσως τον μεγαλύτερο τζίρο της εβδομάδας. Σημεία των καιρών.
Αν μέσα μας δεν ξαναβρούμε το νόημα της Κυριακής, που περνά από την αίσθηση της γιορτής, τότε δύσκολα θα μπορέσουμε να βρούμε κίνητρα και για μας, κυρίως όμως για τα παιδιά μας, για να τοποθετήσουμε τον εκκλησιασμό ως κλειδί για το τέλος της προηγούμενης και την αρχή της επόμενης εβδομάδας. Αν δεν νιώσουμε την ενορία σπίτι μας, κι εδώ είναι ευθύνη και των ιερέων, αλλά και του κάθε πιστού, που δεν πρέπει να θεωρεί τον εκκλησιασμό ως τήρηση ατομικού θρησκευτικού καθήκοντος, αλλά ως έκφραση της αγάπης που ο Θεός δίνει, αλλά και της επίγνωσης ότι ο χριστιανός υπάρχει για το «εμείς» και όχι για το «μόνο εγώ». Το «εμείς» το βρίσκουμε στη θεία λειτουργία. Γι’ αυτό και χρειάζεται και η λειτουργία μετά τη λειτουργία. Ο καφές και το κέρασμα στο Πνευματικό κέντρο της ενορίας. Η συζήτηση και η χαρά του «μαζί». Η συμπλήρωση της πνευματικής χαράς. Η διάσωση του ήθους της κοινότητας. Η αίσθηση ότι η Κυριακή είναι όντως η ξεχωριστή ημέρα της εβδομάδας και της ζωής. Ο Χριστός ως παρών τελικά στις καρδιές.
Γιατί είναι δώρο η Κυριακή και όχι κατασκεύασμα. Ακόμη και όσοι έχουν υψωθεί πιο πάνω από τους λογισμούς, όπως λέει ο ασκητικός λόγος, δεν μπορούνε να νιώσουν το μυστήριο. Μόνο χαρίζεται σε όσους πιστεύουν. Σε όσους αγαπούνε. Σε όσους χαίρονται για το νόημα της σχέσης με τον Θεό και τον πλησίον, που κάνει την Κυριακή αληθινή ομορφιά.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 16 Οκτωβρίου 2024

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2024

Σ'εσένα την ελπίδα μας στηρίξαμε

"Όλο το είναι μας στον Κύριο ελπίζει,

γιατί μας βοηθάει και μας υπερασπίζεται.

Χάρη σ'αυτόν γεμίζει η καρδιά μας με χαρά,

καθώς στην παρουσία του την άγια εμπιστευόμαστε.

Με την αγάπη σου, Κύριε, κάλυψέ μας,

καθώς σ'εσένα την ελπίδα μας στηρίξαμε".

(απόσπασμα απ'τον 32ο Ψαλμό του Δαβίδ)



Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2024

Να θυμάμαι

Υπενθύμιση:

Να θυμάμαι ν'αγωνίζομαι. Κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. 

Όλα να τ'αντιμετωπίζω με ψυχική γαλήνη.

Να θυμάμαι πως ο Θεός είναι Πατέρας μου στοργικός.

Μ'αγαπάει όσο τίποτε άλλο!

Να το(ν) θυμάμαι στα δύσκολα και στα εύκολα.

Να τον εμπιστεύομαι ιδιαίτερα όταν όλα

θα φαίνονται αδύνατα ή απίθανα. 


Κάθε μου μέρα να την θεωρώ δώρο!

Δώρο μέγιστο, θεϊκό!


Να εργάζομαι ως αθάνατος 

και να ζω ως ετοιμοθάνατος

-όπως έλεγε και ο άγιος Πορφύριος.


Να τα θυμάσαι αυτά, Σεβάχ.




Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2024

Όντως κάθε μέρα είναι δώρο!

Κάθε μέρα είναι δώρο! Μεγάλο δώρο! Τόσο σπουδαίο που συγκινούμαι και κλαίω όταν το συνειδητοποιώ. 

Μου χάρισες, Χριστέ μου, άλλη μια μέρα. Και δεν θα πάω μακρυά: θα πάω στην χθεσινή.Καθώς τέλειωνε η πρωινή κυριακάτικη Λειτουργία συνειδητοποίησα το πόσα 'τέλη' έχω ζήσει. Πόσους κύκλους περιστατικών, περιόδων, βιωμάτων. Πόσες πόλεις, πόσα ταξίδια, πόσα βιώματα, πόσες ψυχές συνάντησα. Πόσες όμορφες στιγμές κοντά σε ανθρώπους που αγάπησαν βαθιά τον Χριστό και τον συνάνθρωπο!

Οπότε, κάθε τέλος είναι μια ευκαιρία να δοξάσω τον Θεό, να πω ένα καρδιακό 'Δόξα τω Θεώ'. Διότι μου χάρισε ακόμη μια μέρα μετά την κάθε ολοκλήρωση ενός κύκλου, μιας περιόδου, ενός περιστατικού και αντιλήφθηκα ότι έκλεισε, ότι τελείωσε κάτι. Άρα, η καρδιά μου σκιρτά και ευχαριστεί τον Θεό.

Αν πάλι δεν το νιώθω ως 'τέλος', σημαίνει ότι ακόμα συνεχίζεται. Οπότε, πάλι θέλω να πω ένα ειλικρινές 'Δόξα τω Θεώ'! Διότι είμαι εδώ, σ'αυτή τη γη, αυτή τη στιγμή και αγωνίζομαι. Ανασαίνω, προχωρώ ή κάθομαι, η καρδιά μου χτυπάει, τα μάτια μου ανοιγοκλείνουν, η ύπαρξή μου ακόμη έχει επιλογές. Γι'αυτό, θέλω να έχουν νόημα οι επιλογές μου. Να'ναι καλές. Να'ναι γεμάτες ευγνωμοσύνη, αγάπη, πίστη, μετάνοια, χαμόγελο.

Ναι, χαμόγελο.

Γι'αυτό, αδερφή/έ, κάθε στιγμή είναι δώρο. Κάθε μέρα είναι δώρο του Θεού. Ας μη το σπαταλώ βυθισμένος στα πάθη μου, στη πνιγερή 'βολικότητά' μου. Ας κοιτάξω και λίγο εκτός του εαυτού μου. Γύρω μου. Τους συνανθρώπους μου. 

Και μιας και είπα 'συνανθρώπους μου', θα'θελα να μοιραστώ μαζί σου ένα περιστατικό που χθες με συγκλόνισε. Είχαμε πάει χθες μια ομάδα ανθρώπων επίσκεψη σ'ένα χωριό. Πολύ λίγοι κάτοικοι (σαράντα; πενήντα;) κι οι πιο πολλοί ηλικιωμένοι. Μικρό χωριό, λίγοι χώροι. Με μια φιλική οικογένεια και το παιδάκι τους πήγαμε στην παιδική χαρά του χωριού: τρεις κούνιες, μία τραμπάλα, και στη μέση ένα σφραγισμένο πηγάδι. Το παιδάκι της οικογένειας έπαιζε μόνο του. 

Μετά από δέκα λεπτά, ήρθε στην παιδική χαρά μια γιαγιά από το χωριό εκεί με το εγγονάκι της. Αρχίσαμε να συζητούμε. 'Πόσα παιδάκια υπάρχουν στο χωριό, γιαγιά;' τη ρώτησα. 'Δύο', μου απαντά. 'Ο Νικολάκης (και μου δείχνει το εγγονάκι της) και η αδερφούλα του που πηγαίνει Δημοτικό. Δεν υπάρχουν άλλα παιδάκια. Σας είδαμε τώρα και ήρθαμε για να παίξει ο Νικολάκης, να έχει παρέα'.

Έτσι, η γιαγιά του Νικολάκη τον προέτρεψε να έρθει να παίξει με το παιδάκι της οικογένειας που είχαμε έρθει. Ο Νικολάκης, που ήταν ένα γλυκύτατο παιδάκι ήρθε τρέχοντας και άνοιξε τη μικρή τσαντούλα του να μοιραστεί τα παιχνίδια του με το παιδάκι το άλλο. Άρχισε να βγάζει ένα-ένα τα παιχνίδια του που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά σπασμένα παλιά παιχνιδάκια... Δεν υπήρχε ούτε ένα παιχνίδι που να ήταν καλό ή καινούριο ή 'της μόδας'... Κι όμως. Τα δύο παιδάκια έπαιζαν μαζί, ήρεμα. Δίχως να ζητούν τίποτε άλλο. Δίχως να τα 'εμποδίζει' (σε πολλά εισαγωγικά η λέξη!) τίποτα.

Θεέ μου. Πόσο μα πόσο διδάχθηκα απ'αυτή τη σκηνή. Και πόσο στεναχωρήθηκα. Πόσο λυπήθηκε η ψυχή μου. Τόση φτώχεια, μοναξιά. Μα και τόση ανοιχτωσιά ψυχής.

Θεέ μου, μαζεύουμε τόσα πράγματα. Συνεχώς να έχουμε καινούρια: κινητά, υπολογιστές, παπούτσια, ρούχα, αυτοκίνητα, οικιακές συσκευές, κλπ. Όλο και πιο πολλά αντικείμενα που απλά ικανοποιούν τη ματαιοδοξία μας. Κι όμως. Σ'ένα χωριό που αργοπεθαίνει, μια ηρωίδα γιαγιά φροντίζει τα εγγονάκια της (προφανώς οι γονείς δούλευαν ολημερίς -από σεβασμό και διακριτικότητα δεν ρώτησα) χωρίς να μπορεί να τους προσφέρει -από υλικά πράγματα- τίποτε παραπάνω από τα απολύτως απαραίτητα. Κι όμως! Η αθωότητα στα μάτια του Νικολάκη και η δύναμη ψυχής στα μάτια της σκληραγωγημένης γιαγιάς ήταν για μένα τεράστιο δώρο και μάθημα ταυτόχρονα.

Γι'αυτό, σου λέω, αδερφή/έ. Κάθε μέρα είναι ένα δώρο. Δώρο σπουδαίο. Δώρο Θεού. Δώρο και λόγος για να ζούμε. Να προσπαθούμε. Να αγωνιζόμαστε και να μετανοούμε. Να αγαπάμε, να πιστεύουμε και να χαμογελούμε.

Συγγνώμη για τη φλυαρία μου. Σε κούρασα.
Ο Χριστός μαζί μας, αδερφή/έ.