Σε κάθε Θεία Λειτουργία, η Παναγία γονατίζει και μετά δακρύων ικετεύει το Χριστό και Υιό Της, υπέρ σωτηρίας των ανθρώπων που λειτουργούνται, όλου του κόσμου και των κεκοιμημένων μας (σεσωσμένοι και μη), ώστε να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι!
Αόρατη γωνιά
Ίσως η αγάπη περνάει και ανθίζει ανεπαίσθητα, διακριτικά και αθόρυβα, μέσα απ'τον διπλανό σου...
Disable_right_click
Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2024
Θ.Λειτουργία, η Παναγιά. Και η κατάστασή μας
Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2024
" Τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και Τον φτύνανε και Τον χτυπούσανε ελεεινοί υπηρέτες. Όχι μόνο δεν θεωρούσε ότι ντροπιάζεται, αλλά θεωρούσε αυτά ως καύχημα και τα αποκαλούσε δόξα.
Και όταν εισήγαγε το ληστή και δολοφόνο μαζί Του στον Παράδεισο πριν από κάθε άλλον και όταν συνομιλούσε με την πόρνη, δεν θεωρούσε ντροπιαστικό το πράγμα.
Διότι η αγάπη, δεν κάνει και δεν νιώθει ασχήμια".
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
πηγή
Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2024
Πώς μας ωφελεί ο πειρασμός
(...) Πόσο γλυκιά είναι η γνώση που αποχτιέται από την πείρα των έργων κι από τη γύμναση και πόση δύναμη δίνει σε κείνον που τη βρήκε μέσα του απ'την πολλή την πείρα!
Στον κάθε άνθρωπο ωφελεί ο πειρασμός. (...) Οι αγωνιστές πειράζονται για να πληθύνουνε τα πλούτη τους (σσ: εννοεί τα πνευματικά). Οι αμελείς για να φυλαχτούνε από όσους τους βλάφτουνε. Οι κοιμισμένοι, για να ξυπνήσουνε. Όσοι βρίσκονται μακριά απ'τον Θεό, για να μπούνε θαρρετά στο σπίτι του Πατέρα τους. Γιατί ο υιός που είναι αδοκίμαστος, δεν μπαίνει στο σπίτι του πατέρα του να πάρει τα πλούτη του, κι ούτε έχει θάρρος να ζητήσει την βοήθειά του. Για τούτο, λοιπόν, πρώτα 'πειράζει' (σσ: αφήνει να μας πειράξει ο διάβολος) ο Θεός και δοκιμάζει, κι ύστερα δείχνει το χάρισμα.Δόξα στον Κύριο που με γιατρικά στυφά, μάς δίνει την υγεία μας!
απόσπασμα απ'το βιβλίο "Μυρίπνοα Άνθη του Οσίου Ισαάκ του Σύρου" μεταφρασμένο στη νεοελληνική απ'τον Φώτη Κόντογλου και τον Κων/νο Καβαρνό (εκδ. Ορθόδοξος Τύπος)
Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2024
Στον Θεό δεν πάμε με το ζόρι.
Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2024
Ο Χριστός είναι αγάπη!
Απ'την υπέροχη αυτή σελίδα
'Λέγε, συνεχώς μέσα στην καρδιά σου:
«Ο Χριστός Είναι Αγάπη».
Έτσι, θα αγαπάς όλους τους ανθρώπους, θυσιάζοντας, χάριν αυτής Της Αγάπης, ό,τι έχεις ακριβό, ακόμα και την ίδια σου τη ζωή'.
Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης
Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2024
Για τον αγαπημένο άγιο Δημήτριο
Την λογχευθείσα σου πλευρά
νοεράασπάζομαι
και ξεκουράζομαι
στην στοργική αγκαλιά
των πρεσβειων σου και της Χάρης σου της μεγάλης.
Κι απ´ τα μύρα σου τα ευωδιαστά
μια σταλαγματιά
προσεύχομαι
να στάξει
και στη δικιά μου καρδιά
να τη γλυκάνει,
Δημήτριε Μεγαλομάρτυς.
Ποίημα του φίλου π.Η.Κ.
26/10/24
Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2024
Να μπαίνει ο ένας στη θέση του άλλου.
Αδέρφια μου, αγαπημένα, καλημέρα!Τι ωραίο το να μελετάς τα λόγια του Χριστού μας (την Καινή Διαθήκη) και τα λόγια των αγωνιστών του (των Αγίων μας!). Τι δύναμη και τι όμορφα παραδείγματα που μπορούμε να πάρουμε! Το απόσπασμα που ακολουθεί το διάβαζα τις προάλλες και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας.
(…) Και όταν κανείς σέβεται τον άλλον, τον ίδιο τον εαυτό του σέβεται και τότε τον εαυτό του δεν τον υπολογίζει, γιατί δεν έχει φιλαυτία αλλά φιλότιμο. Να μπαίνει ο ένας στη θέση του άλλου. Να σκέφτεται: « Αν ήμουν εγώ στη θέση εκείνου, πώς θα ήθελα να μου φερθούν; Αν ήμουν κουρασμένος, αν προσευχόμουν, θα ήθελα να χτυπούν έτσι τις πόρτες;» Όταν μπαίνεις στη θέση του άλλου, τα πράγματα αλλάζουν (…).
Απόσπασμα απ’το βιβλίο «Γέροντος Παισίου Αγιορείτου Λόγοι Α’, Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», εκδ. Ι.Ησυχαστήριον ‘Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος’ Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2024
Ο Χριστός είναι το ζητούμενο!
Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2024
Άσκηση και θυσία. Ή αλλιώς: Πώς ζεις τη ζωή σου.
Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2024
Η ομορφιά της Κυριακής
«Η Κυριακή είναι μυστήριο της γνώσης της αλήθειας, η οποία δεν αποκτάται από ανθρώπους με σάρκα και αίμα, κι ας έχουν υψωθεί πάνω απ’ τους λογισμούς» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2024
Σ'εσένα την ελπίδα μας στηρίξαμε
"Όλο το είναι μας στον Κύριο ελπίζει,
γιατί μας βοηθάει και μας υπερασπίζεται.
Χάρη σ'αυτόν γεμίζει η καρδιά μας με χαρά,
καθώς στην παρουσία του την άγια εμπιστευόμαστε.
Με την αγάπη σου, Κύριε, κάλυψέ μας,
καθώς σ'εσένα την ελπίδα μας στηρίξαμε".
(απόσπασμα απ'τον 32ο Ψαλμό του Δαβίδ)
Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2024
Να θυμάμαι
Υπενθύμιση:
Να θυμάμαι ν'αγωνίζομαι. Κάθε μέρα. Κάθε στιγμή.
Όλα να τ'αντιμετωπίζω με ψυχική γαλήνη.
Να θυμάμαι πως ο Θεός είναι Πατέρας μου στοργικός.
Μ'αγαπάει όσο τίποτε άλλο!
Να το(ν) θυμάμαι στα δύσκολα και στα εύκολα.
Να τον εμπιστεύομαι ιδιαίτερα όταν όλα
θα φαίνονται αδύνατα ή απίθανα.
Κάθε μου μέρα να την θεωρώ δώρο!
Δώρο μέγιστο, θεϊκό!
Να εργάζομαι ως αθάνατος
και να ζω ως ετοιμοθάνατος
-όπως έλεγε και ο άγιος Πορφύριος.
Να τα θυμάσαι αυτά, Σεβάχ.
Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2024
Όντως κάθε μέρα είναι δώρο!
Κάθε μέρα είναι δώρο! Μεγάλο δώρο! Τόσο σπουδαίο που συγκινούμαι και κλαίω όταν το συνειδητοποιώ.
Μου χάρισες, Χριστέ μου, άλλη μια μέρα. Και δεν θα πάω μακρυά: θα πάω στην χθεσινή.Καθώς τέλειωνε η πρωινή κυριακάτικη Λειτουργία συνειδητοποίησα το πόσα 'τέλη' έχω ζήσει. Πόσους κύκλους περιστατικών, περιόδων, βιωμάτων. Πόσες πόλεις, πόσα ταξίδια, πόσα βιώματα, πόσες ψυχές συνάντησα. Πόσες όμορφες στιγμές κοντά σε ανθρώπους που αγάπησαν βαθιά τον Χριστό και τον συνάνθρωπο!
Οπότε, κάθε τέλος είναι μια ευκαιρία να δοξάσω τον Θεό, να πω ένα καρδιακό 'Δόξα τω Θεώ'. Διότι μου χάρισε ακόμη μια μέρα μετά την κάθε ολοκλήρωση ενός κύκλου, μιας περιόδου, ενός περιστατικού και αντιλήφθηκα ότι έκλεισε, ότι τελείωσε κάτι. Άρα, η καρδιά μου σκιρτά και ευχαριστεί τον Θεό.
Αν πάλι δεν το νιώθω ως 'τέλος', σημαίνει ότι ακόμα συνεχίζεται. Οπότε, πάλι θέλω να πω ένα ειλικρινές 'Δόξα τω Θεώ'! Διότι είμαι εδώ, σ'αυτή τη γη, αυτή τη στιγμή και αγωνίζομαι. Ανασαίνω, προχωρώ ή κάθομαι, η καρδιά μου χτυπάει, τα μάτια μου ανοιγοκλείνουν, η ύπαρξή μου ακόμη έχει επιλογές. Γι'αυτό, θέλω να έχουν νόημα οι επιλογές μου. Να'ναι καλές. Να'ναι γεμάτες ευγνωμοσύνη, αγάπη, πίστη, μετάνοια, χαμόγελο.
Ναι, χαμόγελο.
Γι'αυτό, αδερφή/έ, κάθε στιγμή είναι δώρο. Κάθε μέρα είναι δώρο του Θεού. Ας μη το σπαταλώ βυθισμένος στα πάθη μου, στη πνιγερή 'βολικότητά' μου. Ας κοιτάξω και λίγο εκτός του εαυτού μου. Γύρω μου. Τους συνανθρώπους μου.
Και μιας και είπα 'συνανθρώπους μου', θα'θελα να μοιραστώ μαζί σου ένα περιστατικό που χθες με συγκλόνισε. Είχαμε πάει χθες μια ομάδα ανθρώπων επίσκεψη σ'ένα χωριό. Πολύ λίγοι κάτοικοι (σαράντα; πενήντα;) κι οι πιο πολλοί ηλικιωμένοι. Μικρό χωριό, λίγοι χώροι. Με μια φιλική οικογένεια και το παιδάκι τους πήγαμε στην παιδική χαρά του χωριού: τρεις κούνιες, μία τραμπάλα, και στη μέση ένα σφραγισμένο πηγάδι. Το παιδάκι της οικογένειας έπαιζε μόνο του.
Μετά από δέκα λεπτά, ήρθε στην παιδική χαρά μια γιαγιά από το χωριό εκεί με το εγγονάκι της. Αρχίσαμε να συζητούμε. 'Πόσα παιδάκια υπάρχουν στο χωριό, γιαγιά;' τη ρώτησα. 'Δύο', μου απαντά. 'Ο Νικολάκης (και μου δείχνει το εγγονάκι της) και η αδερφούλα του που πηγαίνει Δημοτικό. Δεν υπάρχουν άλλα παιδάκια. Σας είδαμε τώρα και ήρθαμε για να παίξει ο Νικολάκης, να έχει παρέα'.
Έτσι, η γιαγιά του Νικολάκη τον προέτρεψε να έρθει να παίξει με το παιδάκι της οικογένειας που είχαμε έρθει. Ο Νικολάκης, που ήταν ένα γλυκύτατο παιδάκι ήρθε τρέχοντας και άνοιξε τη μικρή τσαντούλα του να μοιραστεί τα παιχνίδια του με το παιδάκι το άλλο. Άρχισε να βγάζει ένα-ένα τα παιχνίδια του που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά σπασμένα παλιά παιχνιδάκια... Δεν υπήρχε ούτε ένα παιχνίδι που να ήταν καλό ή καινούριο ή 'της μόδας'... Κι όμως. Τα δύο παιδάκια έπαιζαν μαζί, ήρεμα. Δίχως να ζητούν τίποτε άλλο. Δίχως να τα 'εμποδίζει' (σε πολλά εισαγωγικά η λέξη!) τίποτα.
Θεέ μου. Πόσο μα πόσο διδάχθηκα απ'αυτή τη σκηνή. Και πόσο στεναχωρήθηκα. Πόσο λυπήθηκε η ψυχή μου. Τόση φτώχεια, μοναξιά. Μα και τόση ανοιχτωσιά ψυχής.
Θεέ μου, μαζεύουμε τόσα πράγματα. Συνεχώς να έχουμε καινούρια: κινητά, υπολογιστές, παπούτσια, ρούχα, αυτοκίνητα, οικιακές συσκευές, κλπ. Όλο και πιο πολλά αντικείμενα που απλά ικανοποιούν τη ματαιοδοξία μας. Κι όμως. Σ'ένα χωριό που αργοπεθαίνει, μια ηρωίδα γιαγιά φροντίζει τα εγγονάκια της (προφανώς οι γονείς δούλευαν ολημερίς -από σεβασμό και διακριτικότητα δεν ρώτησα) χωρίς να μπορεί να τους προσφέρει -από υλικά πράγματα- τίποτε παραπάνω από τα απολύτως απαραίτητα. Κι όμως! Η αθωότητα στα μάτια του Νικολάκη και η δύναμη ψυχής στα μάτια της σκληραγωγημένης γιαγιάς ήταν για μένα τεράστιο δώρο και μάθημα ταυτόχρονα.
Γι'αυτό, σου λέω, αδερφή/έ. Κάθε μέρα είναι ένα δώρο. Δώρο σπουδαίο. Δώρο Θεού. Δώρο και λόγος για να ζούμε. Να προσπαθούμε. Να αγωνιζόμαστε και να μετανοούμε. Να αγαπάμε, να πιστεύουμε και να χαμογελούμε.
Συγγνώμη για τη
φλυαρία μου. Σε κούρασα.
Ο Χριστός μαζί μας, αδερφή/έ.