Για τον άγιο Κωνσταντίνο τον Υδραίο

 Πολύ με άγγιξε αυτή η ομιλία... Την άκουσα χθες πρωί στην Πειραϊκή Εκκλησία (ευτυχώς που υπάρχουν και σταθμοί σαν αυτόν). Σε περίπτωση που δεν λειτουργεί ο αρχικός σύνδεσμος, πατήστε εδώ.

Αφορά τον άγιο Κωνσταντίνο τον Υδραίο.

Την εκφώνησε ο αγαπημένος γέροντας + π.Ανανίας (ας έχουμε την ευχή του απ'τα ουράνια).

Άγιε μας Κωνσταντίνε, πρέσβευε υπέρ ημών.

-άτιτλο-

Πιστεύω στον ένα μοναδικό Τριαδικό Θεό;

Πιστεύω ότι το δεύτερο πρόσωπο της Αγ.Τριάδας, ο Ιησούς Χριστός, ήρθε στη γη, γεννημένος από Παρθένο, θαυματούργησε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε;

Πιστεύω ότι κάποτε θα αναστηθώ κι εγώ;

Πιστεύω ότι εκτός απ'τον Θεό υπάρχει -άρα, είναι αληθινός σαν οντότητα- και ο πονηρός διάβολος; 

Πιστεύω ότι τα μυστήρια που μας δόθηκαν είναι αληθινά; 

Πιστεύω στα λόγια του δευτέρου προσώπου της Αγ.Τριάδας, του Ιησού Χριστού όπως αυτά τα εντοπίζουμε στην Καινή Διαθήκη; 

Αν τα παραπάνω τα απαντώ με θετικό τρόπο συνειδητά, τότε έκανατο πρώτο βήμα!

Όμως, στην πράξη και στον καθημερινό αγώνα δοκιμαζόμαστε όλοι.

Αγωνίζομαι; Προσεύχομαι; Εξομολογούμαι; Μεταλαμβάνω Σώμα & Αίμα Χριστού; Ακολουθώ τις εντολές Του; Ελπίζω στο ατέλειωτο βάθος της αγάπης Του; Όχι στερεοτυπικά αλλά γιατί αγαπώ. Γιατί θέλω να είμαι κοντά Του. Γιατί τον αναγνωρίζω ως τον μοναδικό μου Σωτήρα & Πατέρα.

Στην ορθόδοξη πίστη μας δεν χωράνε οι εγωιστές, οι ελιτιστές αλάνθαστοι'. Η εκκλησία μας είναι ένα σύνολο αγωνιζόμενων ανθρώπων που αναγνωρίζουν την αδυναμία τους και συνεχώς μετανοούν, μετά+ποιούνται μέσω της Κοινωνίας μαζί Του και μεταξύ τους. 

Είμαστε ένα σύνολο ανθρώπων τόσο μα τόσο τυχερών! Έχουμε γνωρίσει την...σωτηρία μας!! Έχουμε τον Θεό μας που τόσο μας αγαπά! Αυτόν που είπε ότι θα αφήσει τα 99 σώα πρόβατα για να βγει να ψάξει το 1 το ταλαιπωρημένο! Μα πόση ελπίδα γεμίζουμε!

ΤΙ άλλο να ζητήσουμε;;;

Από Σένα πηγάζει η ζωή

 

(...) γιατί από Σένα πηγάζει η ζωή,

βλέπουμε φως μέσα στο φως Σου (...).

[Ψαλμός 35ος, στ.10]

Ἅγιε Γολγοθᾶ, θεῖε Γολγοθᾶ

 Ἅγιε Γολγοθᾶ, θεῖε Γολγοθᾶ,

Παρακαλῶ πές μου πόσες χιλιάδες, ἑκατομμύρια ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους καθάρισες καὶ ἔστειλες καὶ γιόμισες τὸν γλυκὸ Παράδεισο. Θεμέλιο γιὰ τὸν γλυκὸ Παράδεισο εἶναι ὁ ἅγιος Γολγοθᾶς. Ἁμαρτωλοὶ ἐλᾶτε ἐδῶ, νὰ μὴν ἀργήσετε. Ὁ ἅγιος Γολγοθᾶς ἀνοικτός.

Ἡ σταύρωσις. Ὁ Χριστὸς Ἐλεήμων. Μᾶς περιμένει νὰ τοῦ λούσουμε τὰ πόδια. Μακάριοι ἐμεῖς, ἂν μᾶς ἀξιώσει ὁ Χριστὸς, μὲ ταπείνωση, μὲ φόβο Θεοῦ, μὲ ζεστὴ καρδιὰ, μὲ ζεστὰ δάκρυα νὰ πλύνουμε τὰ ἅγια πόδια τοῦ Χριστοῦ καὶ, ἂν θελήσουμε πολλὲς φορές. Ὕστερα ὁ Χριστὸς θὰ πλύνη τὶς ἁμαρτίες μας καὶ θὰ γίνη καθαρὴ ἡ ψυχὴ μας καὶ θ’ ἀνοίξει τὸν γλυκὸ Παράδεισο.

Ὕστερα ἐμεῖς μετὰ χαρᾶς θὰ πᾶμε στὸν γλυκὸ Παράδεισο, γιατὶ ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Παναγία καὶ οἱ ἅγιοι Πάντες μᾶς περιμένουν. Μαζὶ μὲ Ἀρχαγγέλους καὶ Ἀγγέλους, Χερουβεὶμ καὶ Σεραφεὶμ θὰ δοξολογοῦμε τὴν Ἁγία Τριάδα εἰς τοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ἁμαρτωλὸς Τύχων

______________________

Προσευχή (που υπάρχει σε χειρόγραφο και επισυνάπτουμε -φωτογραφία απ'το βιβλίο του +Ιερομον.Αγαθαγγέλου Καλαφάτη, εκδ.Ι.Μ.Σίμωνος Πέτρας Αγ.Όρος) του αγίου γέροντα π.Τύχωνα του Ρώσου που έζησε για πάνω από 40 χρόνια στο περιβόλι της Παναγίας μας, στο Άγιο Όρος. 

Ποιος με αγαπάει;

Αδέρφια μου αγαπημένα, 

σας καλημερίζω! Έχω χαθεί κάπως διότι έχουν αυξηθεί ακόμη παραπάνω και πιεστικά οι υποχρεώσεις μου. Αλλά την αόρατη γωνιά τη σκέφτομαι συχνά. Όχι επειδή είναι ένα blog, αλλά διότι αυτή τη γωνίτσα της ψυχής την ξεκίνησα κι ακόμη τη νιώθω σαν καταφύγιο. Εύχομαι να είστε όλες κι όλοι καλά.

Αναρωτιόμουν πολύ τον τελευταίο καιρό ποιος άραγε αγαπά τον Χριστό. Διότι ίσως πολλοί λέμε (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) πως αγαπάμε τον Χριστό, τον πιστεύουμε, κλπ. Αλλά, οι πράξεις μας δείχνουν κάτι εντελώς διαφορετικό. 

Ναι, είμαστε άνθρωποι. Και, σαν άνθρωποι, πέφτουμε. Ίσως η προαίρεσή μας, η διάθεση μας να είναι θετική. Αλλά, εν τέλει, δεν γίνεται να προσκυνάμε ταυτόχρονα δύο Θεούς. Ή θα είμαστε με τον Χριστό ή με τον πονηρό διάβολο.

Σ'αυτές μου τις σκέψεις, βρήκα την απάντηση απ'τα λόγια του ίδιου του Χριστού μας, στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (κεφ.14, στ.21). Εκεί, λέει ο ίδιος ο Χριστός μας:

"Εκείνος που κρατάει τις εντολές μου και τις εκτελεί, αυτός με αγαπάει".

Αυτό ας θυμόμαστε, αδέρφια μου αγαπημένα. 

Ας έχουμε ζωή με μετάνοια. Με ενεργή μετοχή στα μυστήρια που ο Ίδιος μας παρέδωσε (Εξομολόγηση, Θ.Κοινωνία). Ας μετέχουμε στις Θ.Λειτουργίες όσο μπορούμε. Ας προσευχόμαστε όσο μπορούμε. 

Κι ας θυμόμαστε τα παραπάνω λόγια του Χριστού μας.

Στο τέλος της ημέρας

Αν καταφέρεις και δεις το ηλιοβασίλεμα, αν δεις της νύχτας τ’αστέρια ν’απλώνονται φωτεινά στον έναστρο ουρανό, μην το πάρεις ως δεδομένο. Είναι ένα όμορφο δώρο που σου χάρισε ο Θεός μας.

Πριν κλείσεις τα μάτια σου, θυμίσου Τον. Τον πατέρα σου και πατέρα μας. Θυμίσου τη στοργική Του αγκαλιά. Θυμίσου ότι για σένα και για μένα έδωσε τη ζωή Του για να μας χαρίσει την αθανασία. Δοξολόγησε κι ευχαρίστησέ Τον.

Θυμίσου και την Παναγιά μας, τη Χώρα του Αχωρήτου, δια της οποίας βρεφουργήθηκε ο Κτίστης του κόσμου όλου! Αυτή που πάντα είναι μητέρα Του και μητέρα μας. Πες της τους Χαιρετισμούς της! Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!

Να θυμηθείς και όλους τους συνανθρώπους μας που πονούν. Που δυσκολεύονται. Που είναι σε νοσοκομεία ή εξορία ή φυλακές. Πες την ευχούλα. 

Ζήτα και ‘συγγνώμη’ από όσους θυμάσαι ότι στεναχώρησες. Δεν υπάρχει καλύτερο προσκέφαλο από την ήσυχη συνείδηση.

Κι έτσι, πήγαινε στο κρεβάτι σου. Κλείσε τα μάτια σου. 

Καληνύχτα.

Σ αγαπώ, Χριστέ μου!

Ένα υπέροχο κείμενο που εντόπισα εδώ 

Πήγα μια φορά σε ένα άγιο πνευματικό κι εξομολογήθηκα.

Του είπα τις μεγάλες αμαρτίες και τα πάθη μου. Με κοίταξε και μου είπε….

«Να ξέρες από τι σε έχει γλυτώσει ο Θεός και πόσες πολλές φορές σε κάλυψε…»

Έτσι ακριβώς νιώθω την Παρουσία του Θεού στην ζωή μου, ως ένα σκάνδαλο.

Εγώ να φεύγω κι Εκείνος να τρέχει να με φέρει πίσω.

Εγώ να πέφτω κι Εκείνος να με σηκώνει.

Εγώ να ξεγυμνώνομαι κι Εκείνος να με σκεπάζει μην φανούν τα σημάδια της ντροπής μου.

Εγώ να πονώ κι Εκείνος να σηκώνει στον Σταυρό μου.

Εγώ να πεθαίνω κι Εκείνος να φυσά την Ανάσταση στο στόμα μου.

Σ αγαπώ Χριστέ μου, ακόμη κι όταν δεν στο δείχνω απόλυτα.

Ξέρω ότι είσαι το φως της ζωής μου κι ας κυλιέμαι ακόμη στα σκοτάδια μου.

Έλα να ανάψεις το φως σου μέσα μου

γιατί το χέρι μου ακόμη τρέμει και δεν μπορώ να το κρατήσω αναμμένο.

Έλα, Χριστέ μου

 Στις πιο μαύρες νύχτες μου,

έρχεσαι, Χριστέ μου,

σαν γλυκιά παρηγοριά.

Ναι.

Ακόμη κι όταν τα δάκρυά μου

-σαν σε ξηρασία-

στερέψουν.

Ακόμη κι όταν η καρδιά μου

είναι απαρηγόρητη.

Έρχεσαι,

γλυκέ μου Χριστέ,

στην άκρη του γκρεμού μου

να με σώσεις.

Εσύ

που άφησες τα ασφαλή 99

για να σώσεις το 1.

Το ταλαιπωρημένο.

Στις πιο μαύρες μου νύχτες

είσαι φως, ελπίδα.

Παρηγοριά σωστική.

Έλα, Χριστέ μου.

Πώς να ζήσω χωρίς Εσένα;

Τους ζηλεύω τους ασκητές

Τους ζηλεύω τους ασκητές.

Η Αγία Γραφή μιλάει για τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Αυτός ζούσε στην έρημο. Αντί για ρούχο είχε ένδυμα καμήλου και τρεφόταν με ακρίδες και μέλι άγριο.

Δεν σπούδασε, δεν έγραψε βιβλία,δεν έκανε ιδρύματα.

Ήλεγξε τον Ηρώδη και αυτός του πήρε το κεφάλι. Ούτε στην έρημο δεν τον άντεχε.

Αυτός όμως αναγνώρισε τον Χριστό ως Θεό πριν να Τον δει να κάνει το οτιδήποτε.

Είδε και το Άγιο Πνεύμα.

Έγινε τόσο ανάλαφρο το σώμα του που βάραινε περισσότερο η ψυχή, που είχε περισσότερη σχέση με την αιωνιότητα παρά με τον χρόνο, με το πνεύμα παρά με την ύλη, με τον Θεό παρά με τον εαυτό του.

Αυτός έβλεπε με νοητό τηλεσκόπιο αυτά που εμείς δεν βλέπουμε

ούτε στον ύπνο μας. Θα έχεις ακούσει ότι τέτοιοι άνθρωποι τους πλησιάζεις και διαβάζουν την ψυχή σου ή γνωρίζουν το όνομα σου.

Και αυτό εκφράζεται πολύ απαλά και ευγενικά.

Εμείς είμαστε πιο επικίνδυνα ακραίοι.

Καλοταΐζουμε το σώμα μας και είναι εντελώς παράλυτη,κατάκοπη, τυφλή και κουφή η ψυχή μας.

Γεμάτη όχι μόνο από αναπηρίες αλλά και από ασθένειες.

Γι΄αυτό και αντί να προσευχόμαστε κάνουμε αυτή τη συζήτηση τώρα. Αντί να μιλάμε στον Θεό, κουβεντιάζουμε για τον Θεό.

Καλό και αναγκαίο είναι,αλλά είναι το ελάσσον. Το άλλο είναι το μείζον.

Απόσπασμα από το βιβλίο του μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαου «Αν υπάρχει ζωή θέλω να ζήσω», εκδ.: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

Δεκαπενταύγουστος δεν νοείται χωρίς νηστεία, παρακλήσεις και εξομολόγηση.

Κείμενο του αγαπητού π.Παύλου Παπαδόπουλου.

Αναδημοσίευση & αλίευση 

απ'το εξαίρετο blog της Ι.Μ.Βεροίας.

Δεκαπενταύγουστος δεν νοείται χωρίς νηστεία, συμμετοχή στις παρακλήσεις της Παναγίας, εξομολόγηση. 

Δυστυχώς πολλοί στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν την υποκρισία κάποιων χριστιανών οι οποίοι από την μία νηστεύουν και από την άλλη κατακρίνουν, από την μία πηγαίνουν στις παρακλήσεις ψέλνοντας δυνατά και από την άλλη αδικούν τους συνανθρώπους τους, φτάνουν στο σημείο να τα ισοπεδώνουν όλα. Δηλαδή φτάνουν στο σημείο να υποστηρίζουν ότι δεν χρειάζεται η νηστεία εάν υπάρχει η συγχώρεση, δεν χρειάζεται ο εκκλησιασμός εάν υπάρχει καλοσύνη, δεν χρειάζεται ουσιαστικά ο τρόπος της Εκκλησίας εάν υφίσταται μία ανθρωπιστική ευαισθησία. Πλάνη. Μεγάλη πλάνη. Και δυστυχώς και κάποιοι ρασοφόροι υποστηρίζουν τις παραπάνω πλάνες.

Εάν δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε τον τρόπο που μας προτείνει η Εκκλησία είναι δικαίωμά μας, όμως μην το παίζουμε από την μία της Εκκλησίας και από την άλλη θεωρούμε την νηστεία ή την καθημερινή συμμετοχή μας στις παρακλήσεις της Παναγίας (και γενικότερα τον εκκλησιασμό) ή την συχνή εξομολόγηση ακραίες καταστάσεις. Διότι τελικά οι μεγάλοι ψεύτες είμαστε εμείς, που θέλουμε να αμνηστεύσουμε την έλλειψη του ασκητικού μας φρονήματος αναθεματίζοντας όλους τους άλλους που νηστεύουν και εκκλησιάζονται και εξομολογούνται υποστηρίζοντας ότι τα κάνουν -δήθεν- επιφανειακά.

Μακάρι να νηστεύουμε και από τροφές και από τα πάθη μας πεινώντας για τον Χριστό. Δεν είναι ορθό προσπαθώντας δήθεν να καταγγείλουμε την υποκρισία κάποιων χριστιανών που τηρούν τον νόμο χωρίς να περνούν στην ουσία της πνευματικής ζωής που είναι η συγχώρεση, η ταπείνωση και η αγάπη, να πέφτουμε στην παγίδα να υποστηρίζουμε ότι μπορούμε να φτάσουμε στην ουσία χωρίς τον νόμο. Δηλαδή να νομίζουμε ότι χωρίς νηστεία μπορούμε να καθαρθούμε από τα πάθη. Είναι πλάνη να νομίζουμε ότι με γεμάτο στομάχι μπορούμε να ελέγξουμε το στόμα από την αργολογία, την πολυλογία και την κατάκριση. Είναι πλάνη να νομίζουμε ότι δεν χρειάζεται ο εκκλησιασμός αλλά αρκούν οι καλές πράξεις. Είναι πλάνη να νομίζουμε ότι δεν χρειάζεται εξομολόγηση και μετάνοια θεωρώντας ότι ο ανθρωπισμός μας θα μας σώσει.

Ο Χριστός γνωρίζεται και βιώνεται με τον τρόπο της Εκκλησίας Του. Και ο τρόπος αυτός δεν αλλάζει επειδή πέρασαν τα χρόνια, ή επειδή είναι καλοκαίρι. 

Με αγάπη λοιπόν θα σου πω: μην μου λες ότι προσπαθείς να ζεις όπως θέλει ο Χριστός και μου εύχεσαι «Καλή Παναγιά» και από την άλλη μου ποστάρεις το χθεσινό σου βραδινό που ήταν σουβλάκια με τζατζίκι...γιατί αυτό δείχνει ότι είσαι μπερδεμένος και μπερδεμένη. 

Γι’αυτό κιόλας αναφέρεσαι σ’αυτούς που νηστεύουν και εκκλησιάζονται και εξομολογούνται απαξιωτικά και ουσιαστικά τους κατακρίνεις. Τους κατακρίνεις και τους αποκαλείς υποκριτές γιατί ουσιαστικά δεν έχεις τα κότσια να τους φτάσεις. Κι αν έχεις έστω και λίγο δίκαιο, ότι δηλαδή νηστεύουν αλλά συγχρόνως φθονούν και κατακρίνουν, εσύ δείξει το παράδειγμα και νήστευε και συγχρόνως μην φθονείς και συγχώρα και σιώπα και αγάπα...

Εάν δεν μπορείς να εγκρατευτείς από το κρέας, το τυρί, το αυγό κτλ. μην πλανάσε δεν μπορείς να τιθασεύσεις ούτε την σάρκα σου, ούτε το στόμα σου, ούτε τους λογισμούς σου!

Δηλαδή εάν δεις κάποιον που νηστεύει αλλά κατατρώγει τον αδελφό του δεν είναι λύση (για σένα) να τρως σουβλάκια, την στιγμή που η Εκκλησία σε καλεί να εγκρατευτείς και από τροφές και από κάθε πάθος. Αυτό δείχνει ότι προσπαθείς να βρεις προφάσεις για να πέσεις και να δικαιολογήσεις την αμαρτία σου. Αυτό δείχνει ότι πεινάς και ποθείς μόνο για ύλη έχοντας θεοποιήσει τον λάρυγγα και την γαστέρα σου και γενικότερα έχεις αναπαυτεί στο βόλεμά σου.

Πέφτεις λοιπόν στην παγίδα να φτάνεις στο άλλο άκρο και να βγάζεις τον εαυτό σου εκτός Εκκλησίας δικαιώνοντας τις επιλογές σου που εναντιώνονται με τους κανόνες και την παράδοση της Εκκλησίας, και αυτό είναι ολέθριο λάθος για την ύπαρξή σου.

Εάν δεν μπορείς να νηστέψεις, φάε. Δεν σε κατηγορώ. Μην δικαιολογείς όμως την πτώση σου, λέγοντας ότι «εγώ τουλάχιστον δεν είμαι υποκριτής», διότι με αυτόν τον τρόπο και δεν νηστεύεις και κατακρίνεις. Δηλαδή δύο στα δύο!!

...τουλάχιστον αυτοί που κατακρίνεις κάνουν μια προσπάθεια και νηστεύουν για χάρη του Χριστού κι ας λές ότι το κάνουνε επιφανειακά... Κάντο κι εσύ, έστω κι έτσι. Καλύτερα το λίγο παρά το καθόλου…

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Πού κρύβεται η ευτυχία

Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία.
Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Ο. Ελύτης

(Ευχαριστίες στον π.Η.Κ. που το αλίευσε από αυτή την ιστοσελίδα).

Σκέψη ταπεινή...

Αδέρφια μου αγαπημένα, 

προσπαθήστε να μένετε κοντά στον Χριστό μας. Όχι θεωρητικά, μα έμπρακτα. Κάντε αγώνα καθημερινό, μετάνοια αληθινή, εξομολόγηση ένθερμη, Θ.Κοινωνία με φόβο, πίστη και αγάπη! 

Σκέφτομαι πως είναι -στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε- πολύ εύκολο να ξεφύγει κανείς. Ειδικά, όταν τίθονται θέματα & ζητήματα πίστεως και ερμηνείας της Οροδοξίας, ας μένουμε σταθεροί σ'αυτά που μας διδάσκουν το Ευαγγέλιο και οι Άγιοί μας! Αυτοί ας είναι το τιμόνι στην πορεία του καραβιού μας! Όταν υπάρχουν έμπρακτες, έγγραφες (πέραν κάθε αμφιβολίας) προτροπές και ρήσεις των Αγίων μας, ποιοι είμαστε εμείς για να τις παρακάμψουμε; 

Προσοχή, αδέρφια. Στώμεν καλώς! Ας παραμείνουμε σταθεροί στην πίστη μας! 

 

 

Εμείς να Του ζητάμε!

 Ναι, να ζητάμε απ'τον Θεό μας ό,τι νιώθουμε πως έχουμε ανάγκη!

Ας Του ζητάμε, ας Του μιλάμε! Πάντα με θέρμη ψυχής.

Μα, ας θυμόμαστε και τα λόγια του αγίου μας Παϊσίου.

Διάβαστε το ακόλουθο περιστατικό: 

'- Γέροντα, αν ζητήσω κάτι από τον Θεό με όλη μου την καρδιά, θα μου το δώση;

– Αν σε συμφέρη, θα σού το δώση· αν δεν σε συμφέρη, πώς να σού το δώση; Είδες τί έπαθαν οι Εβραίοι που επέμεναν να τους δώση ο Θεός βασιλιά, ενώ τους προ‐ειδοποίησε ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμοι γι’ αυτό;

Έγινε βασιλιάς ο υπερήφανος Σαούλ, που τους έβαζε βαρείς φόρους και τους βασάνιζε.

Πολλές φορές νομίζουμε ότι αυτό που ζητάμε από τον Θεό είναι καλό, ενώ

δεν είναι. Ο Θεός όμως, ο Οποίος είναι φύσει αγαθός, γνωρίζει τί χρειάζεται για τον καθέναν. Γι’ αυτό να λέμε: «Θεέ μου, ο λογισμός μου λέει ότι αυτό θα με βοηθήση. Αλλά Εσύ γνωρίζεις καλύτερα τί συμφέρει στην ψυχή μου. Οπότε, όταν με την καρδιά μας πούμε: «γενηθήτω το θέλημά σου», θα γίνη το θέλημα του Θεού, που τελικά θα είναι για το συμφέρον της ψυχής μας. '

 

Αυτά διαβάζω, αγαπημένα μου αδέρφια, και σκέφτομαι: Μα τι ΥΠΕΡΟΧΟ Θεό έχουμε! Εμείς ας προσευχόμαστε όπως νιώθουμε κι Εκείνος, ο στοργικός μας Πατέρας, θα κάνει το ΚΑΛΥΤΕΡΟ για μας!!

Τι άλλο να ζητήσει κανείς :)  ; 

 

Θαύματα

 Να ελπίζεις στην αγάπη του Θεού.

Να ζητάς το άμετρο έλεός Του.

Να θυμάσαι το πόσο πόνεσε στον Σταυρό Του.

Για μας πόνεσε, αδερφέ μου.

 

Γονάτιζε.

Ταπεινώσου.

Προσεύχου.

Μετανόησε. 

Χαίρε. 

 

Η αγάπη Του πάντα εδώ είναι.

Για σένα και για μένα.

Τους πεφορτισμένους.

 

Τα θαύματα γίνονται.