Μετρά το ταξίδι. Μα κι ο προορισμός.

Αδέρφια μου, με αφορμή τη νέα χρονιά, παίρνω το θάρρος να μοιραστώ μαζί σας μια ακόμα συστάδα σκέψεων πάνω στη ζωή και τον αγώνα του χριστιανού.

Για τον χριστιανό, αυτόν που θέλει να βρίσκεται κοντά στον Χριστό, κάθε μέρα είναι μια περιπέτεια αγωνιστική. Κι ένας αγώνας περιπετειώδης. Η ζωή του είναι ένα ταξίδι. Αλλά όχι όπως την εννοεί το κοσμικό πνεύμα. Για τους χριστιανούς, μετράει τόσο το ταξίδι σαν ταξίδι αλλά και ο προορισμός. Κι αυτός είναι η ένωσή του με τον Χριστό και τον συνάνθρωπο.

Γι’αυτό και με τα μυστήρια της εκκλησίας και δη με την εξομολόγηση και τη Θ.Κοινωνία, πάντα καθαρίζεται ο πιστός, αγιάζεται. Αναγνωρίζει την ατέλειά του, πλαταίνει η καρδιά, χωρά, συν+χωρά, αποζητά όλο και λιγότερο τα υλικά ανούσια αγαθά κι όλο και περισσότερο τα πνευματικά, τα αιώνια. Ζητά το Φως ο πιστός, ζητά την παρουσία του Θεού, διότι έχει γλυκαθεί η ύπαρξή του απ’τη βιωματική του ενθύμηση της πατρικής παρουσίας του Θεού στη ζωή και την καθημερινότητά του.

Έτσι, το ταξίδι αποκτά νόημα κι ο προορισμός φέγγει στο βάθος σαν φάρος ολόλαμπρος, σαν οδοδείκτης. Και σαν φυσική κατάληξη του συνεχόμενου αγώνα.

Καλό ταξίδι σε όλες/ους, αδέρφια. Και καλό προορισμό.

Για καλό!

Για καλό ήρθε ο νέος χρόνος!

‘Ο,τι κι αν συνόδευσε την προηγούμενη χρονιά, είναι πλέον παρελθόν. Ο χρόνος έχει δοθεί απ’τον Θεό, έχει δημιουργηθεί από Εκείνον. Είναι δώρο δικό Του. Κι ως τέτοιο ας το αντιλαμβανόμαστε κι ας το βιώνουμε. 

Είναι δώρο αυτός ο χρόνος!

Μας δίνεται για να τον αξιοποιήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Έχουμε την ελευθερία αυτή. Έχουμε, όμως, και την ευθύνη των πράξεων που θα πράξουμε. 

Εύχομαι, αδέρφια μου, να ακολουθήσουμε το παράδειγμα αγάπης του Μεγάλου Βασιλείου! Αυτού του τόσο σπουδαίου Αγίου της εκκλησίας μας που εορτάσαμε την πρώτη του Ιανουαρίου. Ας μιμούμαστε όσο μπορούμε την αγάπη του την ανεξάντλητη, την αφιλοχρηματία, την ταπεινοφροσύνη του, την ατέρμονη, ειλικρινή του προσευχή και μετάνοια, το άοκνο παράδειγμά του που κινούνταν πάντα προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. 

Νέα χρονιά, νέοι αγώνες, νέα αρχή! Ναι! Ας εκμεταλλευόμαστε το καθετί προς το καλό!

Καλό αγώνα, αδέρφια!

.

Νέα χρονιά! 2025, αδέρφια!

Καλή κι ευλογημένη ας είναι το 2025 για όλες/ους, αδέρφια!

Οδηγός αγάπης για το 2025

 Αδέρφια μου, αγαπημένα, αύριο εισερχόμαστε σε νέα ημερολογιακή χρονιά! Νομίζω πως το απόσπασμα που ακολουθεί (απ’το βιβλίο του γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού «Ο γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής» της σειράς Ψυχοφελή Βατοπαιδινά 1 των εκδόσεων της Ι.Μ.Μ.Βατοπαιδίου) μπορεί να αποτελέσει γλυκό εφαλτήριο, ασφαλής πνευματική συμβουλή για να ξεκινήσουμε με ελπίδα Χριστού το έτος 2025 που κοντοζυγώνει. 

(…) «Ο γέροντας μας έλεγε ότι σε όποιον προσεύχεται αληθινά αποκαλύπτεται η αίσθηση της αγάπης προς τον πλησίον. Και πιο συγκεκριμένα, ‘Όταν η Χάρις ενεργήσει στην ψυχή του ευχόμενου, τότε τον πλημμυρίζει η αγάπη του Θεού, ώστε να μη μπορεί άλλο ν’αντέξει αυτό που αισθάνεται. Στη συνέχεια, στρέφεται η αγάπη αυτή προς τον κόσμο και τον άνθρωπο, τον οποίο αγαπά τόσο, ώστε θέλει να πάρει επάνω του όλο τον ανθρώπινο πόνο και τη δυστυχία για να απαλλαγούν οι άλλοι. Συμπάσχει σε κάθε θλίψη και δυσκολία, θλίβεται ακόμη και για αυτά τα άλογα ζώα και κλαίει όταν σκεφθεί ότι πάσχουν!

Αυτά είναι χαρακτηριστικά της αγάπης που τα προκαλεί και τα δραστηριοποιεί η προσευχή. Γι’αυτό και όσοι πρόκοψαν στην προσευχή δεν παύουν να εύχονται υπέρ του κόσμου(…)’.

Η γέννηση του Χριστού μας!

 Πάντα μου άρεσε, με χαροποιούσε το γεγονός της γέννησης του Χριστού μας! Φυσικά, ήταν και όλη η ατμόσφαιρα: η προετοιμασία για τη μέρα αυτή, η νηστεία, ο αγώνας, το διάβασμα (και τ’ακούσματα μέσω ραδιοφώνου) βιβλίων με τη θεματική αυτή, τα φωτάκια, τα τραγούδια, τα κάλαντα, κλπ.

Ταυτόχρονα, με θλίβει που εδώ και κάποια χρόνια επιχειρείται μια συστηματοποιημένη αφαίρεση του κεντρικού προσώπου των εορτών (του Χριστού!!) απ’το όλο 12ήμερο και την προετοιμασία γι’αυτό. Αντικαταστάθηκαν οι φάτνες που έβλεπες σε πλατείες και κεντρικά σημεία πόλεων και χωριών με μπάλες χριστουγεννιάτικες και χιονάνθρωπους και νιφάδες χιονιού. 

Μα, για δες. Όσο κι αν γεμίζουμε με ψεύτικα πράγματα τις ζωές μας τόσο η καρδιά μας παγώνει. Όσο καταναλώνουμε κι αγοράζουμε υλικά αγαθά αυτές τις μέρες τόσο δεν απομειώνεται η θλίψη, η μοναξιά. 

Πόσο εύκολο είναι να βυθιστούμε στο πνεύμα των ‘γιορτινών’ ημερών άθελα ή ηθελημένα, όταν βγούμε απ’το ΦΩΣ του Χριστού…

Ας πάμε, λοιπόν, κόντρα στο ρεύμα των [κατευθυνόμενων;] ‘γιορτινών’ συνηθειών της πλειοψηφίας κι ας ακολουθήσουμε μέσα στη νύχτα το υπέρλαμπρο ΦΩΣ του αστεριού που μας δείχνει τη φάτνη της Βηθλεέμ. 

Διότι Χριστούγεννα σημαίνει αγάπη και φως και ελπίδα! Και για να τα έχουμε όλα αυτά, πρέπει να προετοιμαστούμε. Να αγωνιστούμε ειλικρινά. Ετσι, θα δούμε το ΦΩΣ του Χριστού μας. Όπως οι ποιμένες και οι Μάγοι.

Διότι Χριστούγεννα πραγματικά είναι μόνο τα Χριστούγεννα ΜΑΖΙ με τον Χριστό.

Εμπρός, αδέρφια!

"(...) Η ειρήνη της καρδιάς του ανθρώπου δεν εξαγοράζεται ούτε με χρήματα ούτε με όλους τους θησαυρούς του κόσμου. Η ειρήνη δεν βρίσκεται στα ηρεμιστικά και στα ναρκωτικά. Η ειρήνη της καρδιάς βρίσκεται  στην προσωπική γνωριμία με τον Βασιλέα της ειρήνης, τον Αναστημένο Κύριο. Όποιος κατόρθωσε να επιτύχει μια τέτοια γνωριμία, αυτός βρήκε την ειρήνη της καρδιάς, γιατί η ειρήνη είναι ο καρπός της επικοινωνίας μας με τον Άρχοντα της ειρήνης".

(απόσπασμα απ'το βιβλίο "Ανέστη ο Κύριος" του +αρχιμ. π.Θεοφίλου Ζησόπουλου, εκδ.Ο.Χ.Α. ¨Λυδία")

 

Αυτό διάβαζα, αδέρφια, πριν λίγη ώρα και σκεφτόμουν: Ποια καλύτερη στιγμή; Ποιες καλύτερες ημέρες απ'αυτές που ζούμε τώρα για να προσπαθήσουμε να επιτύχουμε τη γνωριμία μας με τον Βασιλιά της ειρήνης, τον Χριστό; 

Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Έντεκα μέρες έμειναν και φτάσαμε! Να, μια ευκαιρία πραγματική: να εξομολογηθούμε, να ασκηθούμε, να μετα+νοήσουμε, ν'αγωνιστούμε! Να κοινωνήσουμε! 

Να ξεφύγουμε απ'την αυταπάτη, τη βόλεψη, το ζάλισμα των υλικών αγαθών που μας περιβάλλουν και να ξεκινήσουμε την πορεία μέσα στο κρύο σπήλαιο, στην κρύα φάτνη όπου θα γεννηθεί η ζεστασιά που όλοι μας έχουμε ανάγκη: ο Χριστός μας.

Να, μια ευκαιρία να πετάξουμε όλα τα αμαρτωλά, τα άχρηστα από πάνω μας, να ξυπνήσει η κοιμισμένη μας ύπαρξη, να φωτιστεί η παγωμένη μας καρδιά, να ταπεινωθούμε ώστε να χωρέσει μέσα στην ψυχή μας ο Βασιλιάς της ειρήνης! 

Εμπρός, αδέρφια! Ο Χριστός μας μάς περιμένει!

Άγιε μου Πορφύριε

 Άγιε μου Πορφύριε,

στοργικέ μου άγιε, αγαπημένε, μεσίτευε στον Χριστό μας που τόσο πολύ αγάπησες για όλες/ους εμάς εδώ. Έλα κοντά μας, γιατί είμαστε κρύοι, αμελείς. Δυσκολευόμαστε τους λόγους Του ν’ακολουθούμε με την καρδιά μας. Στέλνε μας βοήθεια ουράνια, θαλπωρή θεϊκή, παρηγοριά. 

Και μάθε μας να είμαστε υπάρξεις ποιητικές, με αγάπη στον συνάνθρωπο και στον καλό Θεό μας. Σε ευχαριστούμε για όλα… Για όλα…

Χρόνια σου πολλά, άγιε Πορφύριέ μας! 

Αυτή εδώ η ανάσα σου.

Και ναι... Σε ένα μήνα έρχονται Χριστούγεννα. Κλαίει η ψυχή μου όμως. Και προσπαθώ στους γύρω μου, ακόμα και στους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους, να μη το δείχνω. Γιατί; Τα δάκρυα, όταν μεταμορφώνονται σε προσευχή καρδιάς, εκτοξεύονται στον θρόνο Του. Ενώ, αν τα κάνεις λόγια του αέρα, σκορπούν σαν εφήμερα πυροτεχνήματα.

Ναι, κλαίω. Διότι καθημερινά χάνουμε μάχες. Σαν ανθρωπότητα. Σαν πολιτισμός. Σαν πατρίδα. Σαν πίστη. Μα, πάνω απ'όλα, κλαίω που δε νιώθω βαθιά μέσα μου τη δική μου, μοναδική ευθύνη. Κλαίω γιατί, ενώ γίνονται τόσα δυσάρεστα, πάντα δυσκολεύομαι να 'πετάξω' το 'εγώ' μου. 

Κλάψε, Σεβάχ. Μα, προσευχήσου. Μετανόησε. Εξομολογήσου. Κοινώνησε. Κάν'τα και να τα νιώθεις. Ναι, ψυχή μου. Να τα νιώθεις. Μόνο όταν συντριφτεί στη βάση του το 'εγώ', μόνον τότε μπορώ να ελπίζω σ'έναν κόσμο καλύτερο. Αλλιώς, απλά 'θα κάνω καλές πράξεις' και θα καμαρώνω εξωτερικά για το πόσο καλός χριστιανός είμαι και το πόσο καλός άνθρωπος...

Ας μετανιώσεις, Σεβάχ. Αλλάζω τον χρόνο: ας μετανιώνεις. Κάθε στιγμή είναι μια ευλογία, ένα δώρο. Κάνε τις στιγμές να αξίζουν. Τίμησε το δώρο που έλαβες. Μην περιμένεις το αύριο για να κλάψεις, να πράξεις, να μετανιώσεις, να αγωνιστείς. 

Κλάψε μα με ελπίδα στο άπειρό έλεος του Θεού μας. Αυτού που Τον πληγώνουμε καθημερινά μα που, εν τέλει, εκεί καταλήγουμε να κοιτάζουμε. Αυτός είναι η ελπίδα μας. Αυτός η δύναμή μας. Αυτός είναι τα πάντα μας.

Έχουμε χρόνο, Σεβάχ. Έχουμε ακόμη έναν μήνα αγώνα χριστουγεννιάτικου. Μα... Ξέρεις κάτι; Ο μόνος χρόνος σου είναι το τώρα. Αυτή εδώ η ανάσα σου. Αυτή είναι η στιγμή σου. Ακούς; Αυτή. Ξεκίνα με το βλέμμα στην Αγάπη Του.

Τι λες κι εσύ, αδερφή/έ; Ξεκινάμε; Το μαζί πάντα είναι ομορφότερο!

 

«Γιατί δεν έδωσα περισσότερη προσοχή στους συνανθρώπους μου»;

Αγαπητέ μου αδερφή/έ,
εύχομαι να είσαι καλά. Εύχομαι να ξεκίνησες με δύναμη ψυχής και φρόνημα ανδρείο το νέο, όμορφο στάδιο της χριστουγεννιάτικης νηστείας. Σ'ευχαριστώ που επισκέπτεσαι το ηλεκτρονικό αυτό σπιτάκι μας! Ήθελα να σου πω πως αλίευσα από εδώ το ακόλουθο διαμαντάκι πνευματικών λόγων του μακαριστού π.Αρσενίου Παπατσιόκ. Μιλάει για το τι είναι πραγματική ελεημοσύνη. Το πώς η ελεημοσύνη είναι κατάσταση της καρδιάς κι όχι στείρα κίνηση ή πράξη. Ας διαβάσουμε τι μας λέει ο άγιος γέροντας:

"Ελεημοσύνη δεν είναι μόνο να δίνης από το σακουλάκι σου.
Η Ελεημοσύνη είναι να δέχεσαι τον άνθρωπο να καθίσει δίπλα σου, χωρίς να τον απομακρύνεις με τον λογισμό σου...
Για τους πτωχούς μπορεί να κάνεις μια σύντομη προσευχή: «Κύριε ελέησε τον τάδε», εάν δεν μπορεί να του δώσει κάτι, διότι είσαι μέσα στο λεωφορείο κι εκείνος στο πεζοδρόμιο.
Το ερώτημα είναι σε ποιά κατάσταση ευρίσκεται η καρδιά μας όσον αφορά τον πόνο που επικρατεί γύρω μας;
Το μεγαλύτερο έργο για το οποίο θα απολογηθούμε στη Μέλλουσα Κρίσι, θα είναι αυτό:
«Γιατί δεν έδωσα περισσότερη προσοχή στους συνανθρώπους μου»;"

 

Με αφορμή την έναρξη της χριστουγεννιάτικης νηστείας

κείμενο του κ.Γιώργου Μπάρλα,
τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά για την άδεια της αναδημοσίευσης

Σαρακοστή Χριστουγέννων από αύριο (σσ: σήμερα - η ανάρτηση του κ.Μπάρλα έγινε χθες) και ήδη ο εορτασμός έχει ξεκινήσει. Στολίδια, φωτάκια, αγιοβασίληδες...
Η εκκλησία πάντως δεν γιορτάζει ακόμη Χριστούγεννα, προετοιμάζει για την εορτή μέσα από μια μακρά πορεία 40 ημερών.
Ο άνθρωπος σήμερα δεν αντέχει την προετοιμασία, θέλει εδώ και τώρα τη γιορτή. Θα γιορτάσουμε δύο μήνες συνέχεια Χριστούγεννα. [Μέχρι πέρυσι τουλάχιστον ένας ραδιοφωνικός σταθμός έπαιζε 24ωρες χριστουγεννιάτικα τραγούδια επί δύο μήνες! Σου ερχόταν αναγούλα.]

Δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε κάτι και να το ολοκληρώσουμε. Να πούμε τώρα κάνουμε αυτό, το φέρουμε εις πέρας και μετά ακολουθεί το άλλο. Σαρακοστή 40 μέρες λχ και, μετά, γιορτή 12 μέρες (το δωδεκαήμερο).
Η ζωή θέλουμε να είναι μια αλυσίδα ευχάριστων στιγμών, εξού και η γιορτή εκβιάζεται να διαρκέσει 2 μήνες.
Έτσι, αυτή δεν έχει βάθος, δεν μπορεί να έχει βάθος αφού ο άνθρωπος δεν στέκεται στιγμή για να σκεφτεί τι γιορτάζει, το αγνοεί εντελώς, γι αυτό και δεν γιορτάζουμε κάτι, δεν ευχόμαστε πια "καλά Χριστούγεννα", λέμε "καλές γιορτές". Δεν γιορτάζουμε τίποτα συγκεκριμένο. Απλά γιορτάζουμε.
Αυτό, μεταξύ άλλων, συμβαίνει διότι έχει χαθεί η αίσθηση του ιερού. Τα πάντα έχουν εκκοσμικευθεί. Άρα δεν υπάρχει χρόνος ούτε λόγος να προετοιμάσει κανείς τον εαυτό του για την είσοδο στον χώρο του ιερού, ήγουν στον χώρο τον θρησκευτικό. Υπάρχει μόνο ο κόσμος και απλώς συμμετέχω σε αυτόν διασκεδάζοντας.
Γι' αυτό κι ο άνθρωπος ενώ "γιορτάζει" 40 μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα, από την ημέρα των Χριστουγέννων και εξής αρχίζει να πέφτει η διάθεση. Είναι αργία, τα καταστήματα είναι κλειστά, είμαι σπίτι, δεν τρέχω από δω κι από κει, δεν περνάει ο χρόνος, δεν περίμενα κάτι ουσιώδες 40 μέρες, αυτές όμως πέρασαν ενώ δεν ήθελα. Η αργία μού φαίνεται δύσκολη, δεν έχει νόημα. Δεν ολοκληρώνεται τίποτα. Άρχισα κάτι πριν 40 μέρες, αλλά αυτό τελειώνει - πλην δεν ολοκληρώνεται. Έχει τέρμα, δεν έχει όμως περατωθεί.
Θα προτιμούσα εντέλει να μην είναι αργία τα Χριστούγεννα, γιατί δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ την αργία μιας τέτοιας μέρας. Η οποία δεν κυλάει εύκολα, ειδικά μετά το μεσημεριανό τραπέζι. Δεν καθιστά δυνατή την ενδιατριβή με κάτι σημαντικό, με κάτι που με ξεπερνά. Οι διαδοχικές φευγαλέες στιγμές ακυρώνονται στην αργία. Η θρησκευτική αργία όμως έχει ως χρόνο της την αιωνιότητα. Ένας χρόνος σταθερός. Κάτι απίθανο σήμερα.
Στην αργία των Χριστουγέννων, όπως και σε κάθε θρησκευτική αργία (Κυριακή), ο άνθρωπος απλώς ξεκουράζεται από το τρέξιμο που προηγείται. Δεν γιορτάζει κάτι, ούτε αναφέρει την ύπαρξή του σε κάτι άλλο πέραν όσων βλέπει όλη τη βδομάδα.
Μένει εντέλει με τη θλίψη.

Θ.Λειτουργία, η Παναγιά. Και η κατάστασή μας

 Σε κάθε Θεία Λει­τουρ­γία, η Πα­να­γία γο­να­τί­ζει και μετά δα­κρύ­ων ικε­τεύ­ει το Χρι­στό και Υιό Της, υπέρ σω­τη­ρί­ας των αν­θρώ­πων που λει­τουρ­γούν­ται, όλου του κό­σμου και των κε­κοι­μη­μέ­νων μας (σε­σω­σμέ­νοι και μη), ώστε να σω­θούν όσο το δυ­να­τόν πε­ρισ­σό­τε­ροι!

Και αυτό γί­νε­ται κάθε μέρα και εί­ναι ένα ιδιαί­τε­ρο και το πιο ση­μαν­τι­κό δια­κό­νη­μα της Πα­να­γί­ας.

Αυτή εί­ναι η τέ­λεια αγά­πη της Πα­να­γί­ας!.

Απ' αυτό που βιώ­νου­με στη διάρ­κεια μιας Θείας Λει­τουρ­γί­ας, μπο­ρού­με να κα­τα­λά­βου­με, το τι θέση θα έχου­με στην αιω­νιό­τη­τα, για το αν κά­νου­με ή όχι για τον πα­ρά­δει­σο!

Είναι μια προ­σω­πι­κή συ­νάν­τη­ση με το Χρι­στό τετ α τετ.

Ό,τι νιώ­θου­με μέσα στην Εκκλη­σία κατά τη Θεία Λει­τουρ­γία, έτσι θα νιώ­σου­με και κατά την Δευ­τέ­ρα Πα­ρου­σία, στην οποία ο Χρι­στός θα μας κρί­νει.

Και όταν κα­νείς αι­σθά­νε­ται ωραία, μέσα στη Θεία Λει­τουρ­γία, τότε προ­γεύ­ε­ται σαν σπερ­μα­τι­κή Χάρη, την πραγ­μα­τι­κή Βασι­λεία των Ουρα­νών μέσα του.

*+Γέροντας Εφραίμ, Ιερά Σκήτη Αγίου Ανδρέα, Αγίου Όρους

" Τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και Τον φτύνανε και Τον χτυπούσανε ελεεινοί υπηρέτες. Όχι μόνο δεν θεωρούσε ότι ντροπιάζεται, αλλά θεωρούσε αυτά ως καύχημα και τα αποκαλούσε δόξα.

Και όταν εισήγαγε το ληστή και δολοφόνο μαζί Του στον Παράδεισο πριν από κάθε άλλον και όταν συνομιλούσε με την πόρνη, δεν θεωρούσε ντροπιαστικό το πράγμα.

Διότι η αγάπη, δεν κάνει και δεν νιώθει ασχήμια".

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

πηγή 

 

Πώς μας ωφελεί ο πειρασμός

 (...) Πόσο γλυκιά είναι η γνώση που αποχτιέται από την πείρα των έργων κι από τη γύμναση και πόση δύναμη δίνει σε κείνον που τη βρήκε μέσα του απ'την πολλή την πείρα!

Στον κάθε άνθρωπο ωφελεί ο πειρασμός. (...) Οι αγωνιστές πειράζονται για να πληθύνουνε τα πλούτη τους (σσ: εννοεί τα πνευματικά). Οι αμελείς για να φυλαχτούνε από όσους τους βλάφτουνε. Οι κοιμισμένοι, για να ξυπνήσουνε. Όσοι βρίσκονται μακριά απ'τον Θεό, για να μπούνε θαρρετά στο σπίτι του Πατέρα τους. Γιατί ο υιός που είναι αδοκίμαστος, δεν μπαίνει στο σπίτι του πατέρα του να πάρει τα πλούτη του, κι ούτε έχει θάρρος να ζητήσει την βοήθειά του. Για τούτο, λοιπόν, πρώτα 'πειράζει' (σσ: αφήνει να μας πειράξει ο διάβολος) ο Θεός και δοκιμάζει, κι ύστερα δείχνει το χάρισμα.Δόξα στον Κύριο που με γιατρικά στυφά, μάς δίνει την υγεία μας!

απόσπασμα απ'το βιβλίο "Μυρίπνοα Άνθη του Οσίου Ισαάκ του Σύρου" μεταφρασμένο στη νεοελληνική απ'τον Φώτη Κόντογλου και τον Κων/νο Καβαρνό (εκδ. Ορθόδοξος Τύπος)

 

Στον Θεό δεν πάμε με το ζόρι.

Δεν υπάρχει ούτε ένας Άγιος,

που να έγινε Άγιος γιατί φοβήθηκε να μην πάει

στην κόλαση. Όσοι έγιναν Άγιοι, είναι γιατί αγάπησαν

τον Χριστό.

Έτσι λοιπόν, στον Θεό δεν πάμε με το ζόρι.

Δεν πάμε από φόβο.

Ο φόβος φτιάχνει θρησκόληπτους ανθρώπους και όχι Χριστιανούς.

Φτιάχνει ανθρώπους

που δεν είναι ελεύθεροι απέναντι στον Θεό.

Δεν τον αγαπάνε ελεύθερα αλλά από φόβο.

Στον Θεό λοιπόν πηγαίνω ελεύθερα, γιατί εμπιστεύομαι

το πρόσωπο και την αγάπη Του.

+ μητροπ. Σισανίου & Σιατίστης Παύλος 

(να’χουμε την ευχή του, να μεσιτεύει για όλους/ες εμάς απ’τον ουρανό)