Ο καλόγερος και ο ταξιτζής

Πριν από τρεις μήνες συνέβη το εξής. Ένας οδηγός πήγαινε από τη περιοχή της Θέρμης στη Θεσσαλονίκη. Τον σταματά ένας καλόγερος και του λέει: «Παλικάρι, με παίρνεις μέχρι τη Θεσσαλονίκη;». «Βεβαίως, ελάτε». Ήταν μόνος ο οδηγός. 

Κάθισε δίπλα του και του λέει: « Κώστα, -χωρίς να τον ξέρει- έχεις αρχόμενο καρκίνο στους πνεύμονες. Να πας στο νοσοκομείο και θα τον προλάβεις». Και αμέσως εξαφανίσθηκε. Αυτός έπαθε σοκ. Παίρνει μερικά τηλέφωνα και λέει τι του συνέβη. 

Του φέρνουν μερικές φωτογραφίες. Τον ρωτούν αν αναγνωρίζει ποιος είναι ο καλόγερος; Αυτός αναγνώρισε τον π. Παΐσιο. Πήγε πράγματι στο νοσοκομείο. Τον εξέτασαν οι γιατροί και βρήκαν αρχόμενο καρκίνο στους πνεύμονες, ενώ ο ίδιος δεν αισθανόταν πόνους. 

Βλέπετε αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι ευαρέστησαν τον Θεό εμφανίζονται μετά το θάνατο τους και πιστοποιούν την αλήθεια του ευαγγελίου.

απόσπασμα από ομιλία του π.Εφραίμ Βατοπαιδινού 

πηγή: http://www.pemptousia.gr/

Η πιο καλή στιγμή είναι τώρα!

Θυμάσαι που έχουμε ξαναμιλήσει στο παρελθόν για την προσευχή; Και σου είχα πει ότι δεν έχει σημασία η στιγμή ούτε το πού είσαι. Μπορεί να'σαι ακόμη και στο πιο θορυβώδες μέρος και να μπορείς να ψιθυρίσεις μια ευχή. Θυμήσου και το περιστατικό με το φίλο μου που σου'χα πει παλιότερα. Που έκανε κομποσκοίνι πηγαίνοντας προς το πανεπιστήμιο.

Άκουσα ένα παρόμοιο περιστατικό σε μια ομιλία του π. Ανδρέα Κονάνου και στο απομαγνητοφώνησα.

...Και να ζήσουμε αυτό που έζησε μια φορά μια γυναίκα που οδηγάει ταξί και μου'πε: "Άκουγα τα λόγια της πειραϊκής εκκλησίας ένα βράδυ που οδηγούσα και είχα βρεθεί σε κάτι ερημικά μέρη. Και ανοίγω την πόρτα του ταξί και κατεβαίνω και γονατίζω μέσ'στο σκοτάδι. Και όπως είχα ανοιχτή την πόρτα του ταξί, ακουγόταν το ράδιο που έπαιζε και σήκωσα τα χέρια μου ψηλά και έκανα μια προσευχή"...