«Γιατί δεν έδωσα περισσότερη προσοχή στους συνανθρώπους μου»;

Αγαπητέ μου αδερφή/έ,
εύχομαι να είσαι καλά. Εύχομαι να ξεκίνησες με δύναμη ψυχής και φρόνημα ανδρείο το νέο, όμορφο στάδιο της χριστουγεννιάτικης νηστείας. Σ'ευχαριστώ που επισκέπτεσαι το ηλεκτρονικό αυτό σπιτάκι μας! Ήθελα να σου πω πως αλίευσα από εδώ το ακόλουθο διαμαντάκι πνευματικών λόγων του μακαριστού π.Αρσενίου Παπατσιόκ. Μιλάει για το τι είναι πραγματική ελεημοσύνη. Το πώς η ελεημοσύνη είναι κατάσταση της καρδιάς κι όχι στείρα κίνηση ή πράξη. Ας διαβάσουμε τι μας λέει ο άγιος γέροντας:

"Ελεημοσύνη δεν είναι μόνο να δίνης από το σακουλάκι σου.
Η Ελεημοσύνη είναι να δέχεσαι τον άνθρωπο να καθίσει δίπλα σου, χωρίς να τον απομακρύνεις με τον λογισμό σου...
Για τους πτωχούς μπορεί να κάνεις μια σύντομη προσευχή: «Κύριε ελέησε τον τάδε», εάν δεν μπορεί να του δώσει κάτι, διότι είσαι μέσα στο λεωφορείο κι εκείνος στο πεζοδρόμιο.
Το ερώτημα είναι σε ποιά κατάσταση ευρίσκεται η καρδιά μας όσον αφορά τον πόνο που επικρατεί γύρω μας;
Το μεγαλύτερο έργο για το οποίο θα απολογηθούμε στη Μέλλουσα Κρίσι, θα είναι αυτό:
«Γιατί δεν έδωσα περισσότερη προσοχή στους συνανθρώπους μου»;"

 

Κάτι που με εντυπωσίασε

Χτες είχα πάει μια βόλτα μ'ένα φίλο που είχα αρκετό καιρό να τον δω. Αφού είπαμε τα βασικά, ξαφνικά μου λέει:

- Ρε συ, κάτι περίεργο μου συμβαίνει.

- Τι;

- Πριν μερικές μέρες άρχισα να αντιλαμβάνομαι διαφορετικά τον χρόνο.

- Δηλαδή;

- Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη.

- Για το χρόνο που περνάει;

- Ναι. Και όχι μόνο. Για παράδειγμα, βγαίνω για μια δουλειά με το αμάξι, κάπου μακρυά. Και αισθάνομαι ευλογημένος που έχω μεταφορικό μέσο ενώ άλλοι για να πάνε κάπου μακρυά πρέπει να περπατήσουν χιλιόμετρα.

- Αυτό είναι πολύ τέλειο!

- Ή καμιά φορά που πεινάω, αγοράζω σάντουιτς και συγκινούμαι.

- Ε;

- Ναι. Βλέπω φτωχούς που ψάχνουν στα σκουπίδια και λέω: "κοίταξέ τους. Αυτοί ψάχνουν για αποφάγια. Κι εγώ; Αν πεινάω, αγοράζω και όλα μια χαρά".

- Φίλε, δεν έχω λόγια. Θυμάμαι τον άγιο γέρ. Πορφύριο που άκουγε τα πουλιά στο δάσος να κελαηδούν και δάκρυζε από ευγνωμοσύνη. Όλα τα'βλεπε έτσι...

- Ναι. Μα εμείς είναι πολύ απίθανο να φτάσουμε το γέροντα.

- Ναι. Όντως...

- Πάντως το θεωρώ μια καλή αρχή.

- Ποιο; 

- Το να μην κυνηγάμε ό,τι μας γυαλίζει το μάτι.

- Εννοείς από υλικά πράγματα;

- Και όχι μόνο. Είναι κάτι καλό. Δε νομίζεις;

Κάπως έτσι έγινε ο ανάμεσά μας διάλογος και σας τον μεταφέρω. Γιατί πραγματικά ωφελήθηκα πολύ.

Και κάτι σχετικό που άκουσα απ'τον π.Ανδρέα Κονάνο: "Η ευγνωμοσύνη είναι μεγάλη υπόθεση. Δείχνει ευαίσθητη ψυχή, λεπτό άνθρωπο που βρίσκει αφορμές χαράς. Είναι μια τόνωση για την ψυχή. Δίνει υγεία, επιπλέον χαρά και σε ανεβάζει. Και ψυχικά και σωματικά".
Λοιπόν, βάζουμε στόχο να "μάθουμε" την ευγνωμοσύνη; 
Καλημέρα αδέρφια :)

Να σου πω κάτι που με απασχολεί από χτες

Σήμερα είμαι κάπως. Χτες το βράδυ με είχαν πάρει οι σκέψεις για ένα θέμα και θα'θελα να μιλήσουμε σήμερα γι'αυτό. Ντόμπρα, ξηγημένα και καθαρά.

Με στεναχωρεί πολύ το να βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν στους κάδους για φαγητό. Θλίβομαι όταν ακούω ειδήσεις για παιδιά που πεθαίνουν από ασιτία στα ελληνικά αστικά κέντρα. 

Η κρίση μάς έχει φτάσει σε σημείο οδυνηρό... Και τα πράγματα ίσως χειροτερέψουν... Το να κατηγορούμε και να ψάχνουμε για φταίχτες είναι τουλάχιστον ανώριμο.

Εμείς (όλοι όσοι έχουμε internet, υπολογιστές, κλπ) δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε το τι συμβαίνει πραγματικά. Γιατί -κακά τα ψέματα- δεν μπορώ να ισχυρίζομαι πως περνάω/βιώνω κρίση όταν και τον μισθό μου(όσο κουτσουρεμένος κ αν είναι) έχω και τους καφέδες μου μπορώ να απολαμβάνω και να πληρώνω τους λογαριασμούς μου για το διαδίκτυο, κλπ.

Και όταν γράφω πως "θλίβομαι" για όσα συμβαίνουν, μάλλον είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο να το εννοώ στο βάθος και στην ουσία του. Διότι, αν δε βιώσεις μια κατάσταση, δε γίνεται να καταλάβεις τον άλλον που υποφέρει...

Πώς, λοιπόν, μπορώ και κοιμάμαι τα βράδια όταν τόσοι και τόσοι συν+άνθρωποί μου ξεπαγιάζουν και λιμοκτονούν;

Πώς μπορώ να είμαι τόσο αναίσθητος στα όσα καθημερινά διαδραματίζονται;

Πού θέλω να καταλήξω:

Η κρίση είναι ένα πεδίο απόδειξης των όσων διατυμπανίζω πως πιστεύω. Είναι η τεράστια ευκαιρία να γίνουμε όλοι μας άνθρωποι πραγματικοί.Είναι η ευκαιρία να δείξουμε, να μοιράσουμε, να ζήσουμε και να μάθουμε την αγάπη. Όχι μόνο τώρα στις γιορτές: αυτό τον καιρό λίγο-πολύ όλοι κάτι ψιλοκάνουν. Το θέμα είναι να δίνουμε (συνεχώς) Αγάπη. 

Όσο κι αν φαίνεται απλό,

το να δίνω πχ: 50cents/μέρα είναι κάτι το πολύ σπουδαίο! Για μια φρατζόλα ψωμί. Για ένα κουτάκι συμπυκνωμένο γάλα. Η αγάπη είναι απλή. 

Και κάτι που άφησα για το τέλος:

Γονάτιζε, Σεβάχ. Πιάνε το κομποσκοίνι σου. Λέγε λόγια, αιτήματα, παρακλήσεις προσευχητικές για όσους πονούν. Αυτή είναι η κυριότερη δυνατότητα και δύναμή σου: τα λόγια καρδιάς προς τον Χριστό. Για να γίνεις άνθρωπος αληθινός...

Για να μην είσαι φτωχός...

Η μεγαλύτερη φτώχεια είναι η έλλειψη της αγάπης και κανείς δεν είναι φτωχός αν έχει Θεό...


από κάπου στον ιστοχώρο....