Έλα (μέρος Α')

Έλα, κάνε μια προσπάθεια. Μην είσαι άνθρωπος τόσο απόλυτος και ορθολογιστής. Σαν κάτι ανώριμα παιδιά. 

Προσπάθησε να δεις λίγο διαφορετικά τα πράγματα.

Βάλε καρδιά αντί για λογική.

Δε βαρέθηκες να κυνηγάς τη ζωή ιδρωμένος;

Τα μέσα επικοινωνίας που έχουμε δεν σταματούν στα μάτια ή τα λόγια. Προχωρούν ακόμη πιο πέρα. Η επικοινωνία είναι πιο ουσιαστική με μια ματιά γεμάτη στοργή, αγάπη. Πολλές φορές τα λόγια είναι εντελώς φτωχά για να εκφράσουν τα όσα θέλουμε ουσιαστικά να πούμε. Και για τις στιγμές εκείνες, τις οριακές, όπου όλα οδηγούν στο γκρεμό, η προσευχή μάς δείχνει το τρόπο. Για να πετάξουμε ψηλά. 

Κάτι που με εντυπωσίασε

Χτες είχα πάει μια βόλτα μ'ένα φίλο που είχα αρκετό καιρό να τον δω. Αφού είπαμε τα βασικά, ξαφνικά μου λέει:

- Ρε συ, κάτι περίεργο μου συμβαίνει.

- Τι;

- Πριν μερικές μέρες άρχισα να αντιλαμβάνομαι διαφορετικά τον χρόνο.

- Δηλαδή;

- Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη.

- Για το χρόνο που περνάει;

- Ναι. Και όχι μόνο. Για παράδειγμα, βγαίνω για μια δουλειά με το αμάξι, κάπου μακρυά. Και αισθάνομαι ευλογημένος που έχω μεταφορικό μέσο ενώ άλλοι για να πάνε κάπου μακρυά πρέπει να περπατήσουν χιλιόμετρα.

- Αυτό είναι πολύ τέλειο!

- Ή καμιά φορά που πεινάω, αγοράζω σάντουιτς και συγκινούμαι.

- Ε;

- Ναι. Βλέπω φτωχούς που ψάχνουν στα σκουπίδια και λέω: "κοίταξέ τους. Αυτοί ψάχνουν για αποφάγια. Κι εγώ; Αν πεινάω, αγοράζω και όλα μια χαρά".

- Φίλε, δεν έχω λόγια. Θυμάμαι τον άγιο γέρ. Πορφύριο που άκουγε τα πουλιά στο δάσος να κελαηδούν και δάκρυζε από ευγνωμοσύνη. Όλα τα'βλεπε έτσι...

- Ναι. Μα εμείς είναι πολύ απίθανο να φτάσουμε το γέροντα.

- Ναι. Όντως...

- Πάντως το θεωρώ μια καλή αρχή.

- Ποιο; 

- Το να μην κυνηγάμε ό,τι μας γυαλίζει το μάτι.

- Εννοείς από υλικά πράγματα;

- Και όχι μόνο. Είναι κάτι καλό. Δε νομίζεις;

Κάπως έτσι έγινε ο ανάμεσά μας διάλογος και σας τον μεταφέρω. Γιατί πραγματικά ωφελήθηκα πολύ.

Και κάτι σχετικό που άκουσα απ'τον π.Ανδρέα Κονάνο: "Η ευγνωμοσύνη είναι μεγάλη υπόθεση. Δείχνει ευαίσθητη ψυχή, λεπτό άνθρωπο που βρίσκει αφορμές χαράς. Είναι μια τόνωση για την ψυχή. Δίνει υγεία, επιπλέον χαρά και σε ανεβάζει. Και ψυχικά και σωματικά".
Λοιπόν, βάζουμε στόχο να "μάθουμε" την ευγνωμοσύνη; 
Καλημέρα αδέρφια :)

Η βολική μας πραγματικότητα

Κύκλος η ζωή, τα ίδια σχεδόν κάθε μέρα. Θα σηκωθείς, θα πας στη δουλειά, θα επιστρέψεις στις υποχρεώσεις σου, θα τρέχεις ξανά και το απόγευμα. Τα ίδια συνεχώς. Και μέσα απ'όλα αυτά προσπαθείς να βρεις τον τρόπο να τα φέρεις βόλτα. Και όταν τον βρεις, τότε σα να παθαίνεις καθίζηση. Αυτή είναι η βολική μας πραγματικότητα.

Όμως, μια τέτοια ρουτίνα νεκρώνει σχέσεις, θαμπώνει την ψυχή, σκοτώνει τη ζωή. Η ψυχή έχει το χρώμα της περιπέτειας και, γι'αυτό, δεν ανέχεται βολέματα. Αναζητά το διαφορετικό, το καινούριο. Διψά για αλήθεια και η αλήθεια δε χωράει σε καλούπια: είναι αδύνατον να την κλείσεις σε σύνορα. Αν το επιχειρήσεις, τότε θα νεκρωθεί η ζωή.

Θυμάμαι και τις προτροπές του ευαγγελίου. Εκεί ξεκάθαρα τονίζεται πως η ζωή θέλει έρωτα, η ελπίδα είναι το μυστικό και η αγάπη το κλειδί. Οι εκφάνσεις της συμπεριφοράς μας αποκτούν νόημα (και άρα ζωή) όταν κυνηγάς το κάτι παραπάνω, το ανώτερο, το ριζοσπαστικό, το ουράνιο, το αιώνιο...

Ζωή σημαίνει ξεβόλεμα...