Η απόλυτη ανατροπή

Ο Χριστός δοξάζεται στη Βηθλεέμ όταν κενώνεται, στον Ιορδάνη όταν ταπεινώνεται, στο Θαβώρ  όταν μεταμορφώνεται, στο Όρος των Ελαιών όταν αναλαμβάνεται, στον Γολγοθά όταν θυσιάζεται, στον τάφο όταν ανασταίνεται. Όλα αυτά ανατρέπουν τη συνήθη λογική. Την συντρίβουν. Αναδεικνύουν όμως το μεγαλείο του μυστικού ανθρώπου. Αυτό που κρύβει ο καθένας μέσα του, έστω κι αν το αγνοεί. Αυτό που καλείται να αναδείξει.

Η Εκκλησία είναι Εκκλησία της Αναστάσεως γιατί ξέρει να προτρέπει τους πιστούς να εισέρχονται δια της στενής πύλης, να βαδίζουν την τεθλιμμένη οδό, να ακολουθούν τον Κύριο αίροντες τον σταυρό τους, να ζουν συσταυρωμένοι με τον Χριστό, να βλέπουν τη ζωή μέσα από τον θάνατο και να διακρίνουν τη σωτηρία μέσα από τον πόνο.

απ'το βιβλίο του π.Νικολάου Χατζηνικολάου "Εκεί που δε φαίνεται ο Θεός" 

πηγή:http://kl-klekk.blogspot.gr/2012/11/blog-post_5026.html

Μη φοβηθείς αν δεις τα δύσκολα!

Ατάκα πολυγραμμένη και χιλιοειπωμένη!

Μα είναι εκφραστική και αληθινή και την πιστεύω. 

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν και πλήττουν εγκλωβισμένοι στην "ασφάλεια" του περιβάλλοντός τους, της δουλειάς τους, της ζωής τους. 

Υπάρχουν, όμως και άνθρωποι που ζουν απελευθερωμένοι μέσα στην "ανασφάλεια" της καθημερινότητάς τους: με τα λογής-λογής προβλήματα και τις συνεχείς φουρτούνες της ζωής. Να στο πω κ λίγο διαφορετικά: Αυτοί οι άνθρωποι δε βαριούνται!

Η ζωή τα'χει όλα. Μα θέλω να πιστεύω πως ο καθένας μας παίρνει αυτό που αντέχει και όχι παραπάνω! Αρκεί να μην τα παρατάει.

Οπότε, κουράγιο. Προσευχή. Ελπίδα. Προσπάθεια. Αυτά είναι τα μυστικά για να απολαύσεις το αναπάντεχο και όμορφο ταξίδι της ζωής.

Κλείνω με μια φράση που διάβασα χτες και μ'άρεσε. Είναι του Δημ.Χορν: "Δεν είναι κακό να βασανίζεσαι. Κακό είναι να βαριέσαι".

Καλημέρα :)

Μια ακόμα νύχτα

Μια ακόμα νύχτα έφτασε.

Με τη φυσαρμόνικα στο ένα χέρι και τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο άλλο, προχωράει κατεβαίνοντας απ'τη μικρή βάρκα. Δένει στην προβλήτα και, με το βλέμμα γεμάτο θάλασσα, ψάχνει για το μέρος που πάρκαρε το αυτοκίνητο.

Μια ώρα αργότερα, όλα έχουν ηρεμήσει. Η βάρκα, το αυτοκίνητο, η φυσαρμόνικα, αυτός.

Ο ορίζοντας, όμως, ακόμη αφουγκράζεται τις μελωδίες της ημέρας. Ταξιδεύει σαν προσευχή μαζί τους κάτω απ'το λεπτό φως των αστεριών. Ο γλυκός ήχος της φυσαρμόνικας, το απαλό θρόισμα του ανέμου. Η ανεπανάληπτη μοναδικότητα της θάλασσας. Όλα μαγεμένα χορεύουν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Σε λίγο οι πρώτες ηλιαχτίδες κάνουν δειλά-δειλά την εμφάνισή τους.

Μια ακόμα νύχτα πέρασε.

υγ: ταιριάζει απόψε. απ'το ημερολόγιό μου. κάποια νύχτα του 2012. Σου στέλνω την προσευχή μου και την αγάπη μου. Καλό ξημέρωμα να'χεις.

Ασύνορα σύνορα

Σήμερα θα'θελα να σου μιλήσω για κάτι που διάβασα στο ευαγγέλιο χτες: "πάντα μοι έξεστιν, αλλ'ου πάντα συμφέρει. Πάντα μοι έξεστιν, αλλ'ου πάντα οικοδομεί. Μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρου έκαστος".

Όσο καθόμουν και τα σκεφτόμουν μετά τόσο χανόμουν. Έχουν τέτοιο μεγάλο βάθος αυτές οι φράσεις... Δεν περιγράφουν απλά τις έννοιες της ελευθερίας και της αγάπης. Τις οριοθετούν μέσα σ'ένα ασύνορο,ζωογόνο πέλαγος: αυτό της θεϊκής παρουσίας Του. Εκεί που δεν υπάρχει ούτε θάνατος ούτε κόλαση ούτε φθορά. Παρά μόνο μια ατέλειωτη χαρά. Απερίγραπτο...

Απείθαρχες σκέψεις της νύχτας

Τα ίχνη που αφήνεις στην άμμο της ζωής σου κρύβουν ιστορίες πολλές. Πες μου, τις θυμάσαι;

Κι όταν ένα νέο κεφάλαιο θ'ανοίγει στη ζωή σου και τα μάτια σου γεμάτα ανυπομονησία θα ρουφούν τις νέες περιπέτειες, θα 'χεις την ωριμότητα να θυμηθείς το τι χρειάστηκε για να φτάσεις μέχρις εδώ;

Ναι. Στ'αλήθεια η ζωή είναι ένας κύκλος. Ή μάλλον σαν πολλοί κύκλοι ο ένας πάνω στον άλλον. Κι εσύ κάθε φορά ανεβαίνεις στη στροφική σκάλα. Ανεβαίνεις όλο και πιο ψηλά. Και πιο ψηλά... Και πιο ψηλά...

Η θέα αιχμαλωτίζει. Ο νους ξεχνάει.

Η καρδιά όμως; Νομίζω, αξίζει να θυμάται. Να θυμάσαι...

Το ταξίδι πάντα θα συνεχίζεται. Πάντα...

Απείθαρχες σκέψεις. Της χτεσινοβραδινής νύχτας. Τώρα που το βλέπεις έχει ήδη ξημερώσει. Καλημέρα. Ο κόσμος μας τελικά ακόμη γυρίζει... Γυρίζει. Κι η ζωή προχωρεί.

Ρωτώντας τον εαυτό μου

Μήπως ο Χριστός ήρθε για να μου δείξει την ΑΓΑΠΗ κι γω το μόνο που κάνω είναι να κοιτάζω τα "μη" και τα "απαγορεύεται";

Μήπως ο Χριστός ήρθε για να με βοηθήσει να αποτινάξω τα πάθη μου κι εγώ ακόμη όχι μόνο επιμένω σ'αυτά αλλά τα κάνω και με περίσσια περηφάνεια;

Μήπως ο Χριστός είναι ΑΓΑΠΗ κι εγώ το μόνο που "αγαπώ" είναι ο εαυτός μου;

Τελικά, μήπως ο Χριστός ήρθε στον κόσμο και δεν πήρα μυρωδιά την γλυκιά παρουσία του;

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Κάτι από τα παλιά...

Για σήμερα, φίλε/η, σου έχω κάτι απ'τα παλιά. Τα δικά μου τα παλιά. Όταν ήμουν φοιτητής και μπορούσα να επισκέπτομαι το Όρος συχνά.

πάτα εδώ

Άκουγα προχτές το βράδυ, λοιπόν, τον παραπάνω ύμνο καθισμένος μπροστά στο PC μου... Και μνήμες από αγιορείτικες αγρυπνίες ήρθαν ορμητικά και γέμισαν την καρδιά μου. 
Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Απλά συγκινήθηκα πολύ... 
καλημέρα :)

Πας εκκλησία;

- Εσύ εξομολογείσαι, εκκλησιάζεσαι; 
- Εγώ, πάτερ, αυτά τα θεωρώ τυπικά πράγματα. 
- Α, όχι! Αυτά είναι όπως το κεντρικό τούβλο του τρούλου, το κλειδί! Έτσι και το αφαιρέσεις, όλος ό τρούλος σωριάζεται. 
γέρ. Παΐσιος 

υγ: Το ανακάλυψα εδώ
υγ2: Να με συγχωρείτε που δεν απάντησα χτες στα σχόλια... Έχει αυξηθεί πάλι κατά πολύ το ωράριο της δουλειάς και ο χρόνος μου πάλι συρρικνώθηκε!

Όλα τα'χει η ζωή! Και είναι ωραία!

Ψάξε πιο πέρα απ'αυτό που βλέπεις.

Προσπέρασε τα όρια που νόμιζες πως έχεις.

Χαμογέλασε πιο πολύ απ'ότι συνήθιζες.

Κάψε τη συνήθεια.

Αγκάλιασε την περιπέτεια.

Αφέσου και ζήσε την ίδια τη ζωή! Με τις λύπες και τις χαρές της, με τις πίκρες και τις ομορφιές της, με τα δάκρυα και τα χαμόγελα. Όλα θα τα βρεις μπροστά σου. Όλα.

Κάτι που καλό είναι να μη το ξεχνάμε...

Είναι επικίνδυνο να διδάσκει ένας που δεν έχει προχωρήσει στην πράξη της αρετής.

Όπως δηλαδή καθώς κάποιος έχει σπίτι ετοιμόρροπο και δεχθεί σ’ αυτό φιλοξενούμενους, θα τους κάνει κακό με την πτώση των τοίχων, έτσι και εκείνοι οι οποίοι δεν κατάρτισαν πρώτα τους εαυτούς τους, θα προξενήσουν την απώλεια σε όσους προσέρχονται σε αυτούς. 

Γιατί με τα λόγια, βέβαια, τους προσκάλεσαν στο δρόμο της σωτηρίας, με την κακή τους όμως συμπεριφορά θα βλάψουν τελικά τους αγωνιστές.

αγία Συγκλητική

υγ1: Και θυμήθηκα αυτό που λέει: "Δεν είσαι τα λόγια και τα πιστεύω σου. Είσαι τα έργα σου".
υγ2: Το διάβασα στο πολύ αγαπημένο ιστολόγιο της Σαλογραίας (εδώ). Αρχική πηγή μάλλον εδώ.

Πώς γίνεται και μας αγαπά τόσο πολύ;!

Πώς γίνεται και μας αγαπά τόσο πολύ;!
Πώς γίνεται να μας αγαπά μέσα στην αθλιότητά μας;
Πώς γίνεται να προσπερνά την ανομία μας και να μας βοηθά μέχρι τέλους;
Πώς γίνεται να μην βλέπει τα τεράστια λάθη μας και να βλέπει μόνο τις μικρές πράξεις του καλού εαυτού μας;

Γιατί όταν καθυστερεί, το κάνει μόνο από αγάπη. 
Οταν δεν βοηθά, το κάνει μόνο από φιλανθρωπία.
Οταν δεν απαντά, είναι Παρών.
Γιατί οι άνθρωποί Του βρίσκονται παντού. 
Γιατί οι άγγελοί Του συντροφεύουν τις ψυχές μας και οι Άγιοί Του βοηθούν προκλητικά όποιον τους επικαλεστεί.
Γιατί η πίστη μας είναι ζωντανή.
Γιατί είναι παντού και δεν μπορείς να ξεφύγεις από την αγάπη Του!

Το κείμενο είναι της φίλης Βάγιας. Βάγια μου, σ'ευχαριστούμε πολύ :)

Συζητώντας με φίλο

- Ναι, βρε παιδί μου. Το βαρέθηκα αυτό το πράγμα! Νιώθω πως είμαι σ'ένα βάλτο και ασφυκτιώ...Όλο τα ίδια και τα ίδια! 

- Πωω... Συμφωνώ... Είναι ζόρι το να μην έχεις μια διέξοδο...

- Αποφάσισα να κάνω κάθε μέρα και από κάτι διαφορετικό.

- Όπως; 

- Ο,τιδήποτε! Ένα ανεβαστικό μουσικό κομμάτι το πρωί, μια βόλτα με την οικογένεια όταν με τα μικρά τελειώσουμε τα διαβάσματα, εναλλακτική διαδρομή μέχρι τη δουλειά, κλπ...

- Χμ... Καλό! 

- Έλεγα να ξεκινήσω και jogging photography.

- E;; Τι είν' τούτο πάλι;

- Σε μια ταινία το'χα δει παλιότερα. Κάνεις jogging σε ωραία μέρη και τραβάς φωτογραφίες ταυτόχρονα!

- Φάση πρέπει να'χει. Εγώ πάλι προτιμώ το ποδήλατο. Παραλία πιο πολύ... Και κανα 5x5 αραιά και πού. 

- Αχαχαχα. ΟΚ. Ξεκινάμε και βλέπουμε πώς θα πάει το πράγμα!

- Σωστός. Πώς λέει κ το slogan; Ζήσε κάθε μέρα τη ζωή σου σα να'ναι μοναδική.

- Έτσι!! 

(Σήμερα είπα να βάλω κάτι διαφορετικό και ελαφρύ. Όχι όλο τα ίδια. Το παρόν κείμενο είναι από διάλογο με φίλο. Παρέλειψα κάποια τμήματα της συζήτησης που'ταν πιο προσωπικά και άλλαξα λίγο τη ροή του λόγου χάριν blogging)

Η φωτογραφία της εβδομάδας

υγ: Ευχαριστώ πολύ τη καλή φίλη Βάγια γι'αυτή τη φωτογραφία!

Συνεχώς αλλάζουμε

Κάθε μέρα θα πρέπει να μαθαίνουμε κάτι καινούριο σχετικά με τον κόσμο και, κάνοντάς το, δε θα είμαστε ποτέ πια οι ίδιοι. (...) Για ν'αξιολογήσουμε σωστά τη γνώση πρέπει να αποδεχτούμε ένα βασικό νόμο της φύσης: ό,τι δεν ωριμάζει, πεθαίνει. 

Τα παιδιά που βλέπουν τηλεόραση έξι ώρες την ημέρα(αυτός είναι ο μέσος όρος), πιθανότατα θ'αναπτύξουν μια παθητική στάση απέναντι στον κόσμο. Κλεισμένα στο σπίτι, θα χάσουν τη γέννηση της άνοιξης, το πρώτο απαλό χιόνι του χειμώνα. Η ζωή που βιώνεται σε στενά όρια και ταξιδεύει πάνω στα σίγουρα μονοπάτια της συνήθειας και της καθημερινότητας, μειώνεται σημαντικά, όταν δεν καταφέρνουμε ν'αναγνωρίσουμε ότι αλλάζουμε συνεχώς. Ό,τι δεν ωριμάζει, πεθαίνει.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο", εκδ.Γλάρος

Η εκκλησία δεν φτιάχνει οπαδούς. Η εκκλησία φτιάχνει αγίους!

Δεν αγκαλιάζεις το λαό μόνο με τα συσσίτια που είναι σημαντικό και αυτό δεν το αμφισβητώ βέβαια.
 Τον λαό, όμως, τον αγκαλιάζεις περισσότερο με τις πολιτιστικές ρίζες του, τον πολιτισμό που έχει μέσα του, τον τρόπο της σκέψης του, τις βαθύτερες εσωτερικές ανάγκες του. Δεν ξεδιψάσαμε τον λαό. Εμείς αρκεστήκαμε στα ήθη και τα έθιμα στους εξωτερικούς τύπους. Τι έχουμε να πούμε σήμερα στα νέα παιδιά; Ψάξαμε την διάλεκτο των νέων παιδιών; Αν τα θέλουμε, δεν τα θέλουμε για να αυξήσουμε τους οπαδούς του εκκλησιαστικού κλάμπ. Η εκκλησία δεν φτιάχνει οπαδούς. Η εκκλησία φτιάχνει αγίους.
 Διαφέρει το ένα από το άλλο. Και άγιος σημαίνει ελεύθερος άνθρωπος. Άγιος δεν είναι αυτός που τηρεί πέντε-δέκα κανόνες, μηχανικές εντολές. Θα πει ότι είναι κάποιος που κανονικά ελευθερώνεται «τω αγαθώ.» Συναντά έτσι το Θεό . Δεν φαίνεται ο Θεός, όταν υπάρχει το νέφος και η ομίχλη των παθών. Πρέπει να φύγει η ομίχλη για να δεις τον ήλιο.

πηγή: iereasanatolikisekklisias.blogspot.com

Όταν κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα ή αλλιώς: παίρνω το σπίτι μου και πάω διακοπές!

Ως φοιτητής αρχιτεκτονικής, ο Hank Butitta είχε βαρεθεί να βλέπει τα σχέδιά του μόνο στα χαρτιά, κι έτσι για τη διπλωματική του αποφάσισε να κάνει κάτι ξεχωριστό και... πραγματοποιήσιμο. Δεν έχτισε σπίτι, αλλά έφτιαξε ένα σπίτι μέσα σε ένα λεωφορείο. 

15 εβδομάδες και εργασίες 9.000 δολαρίων μετά, το λεωφορειόσπιτο ήταν έτοιμο να τρέξει. 

Το σπίτι του έχει ακόμη και χώρο για γυμναστική, εκτός από κουζίνα, μπάνιο και υπνοδωμάτιο.

Ο Hank θέλησε να το τεστάρει και έτσι αυτός και οι δυο κολλητοί του έκαναν ένα αξέχαστο ταξίδι 5.000 μιλίων στις ΗΠΑ! Ποιος θα έλεγε όχι, άλλωστε;

Δείτε και το παρακάτω βίντεο με τον Hank να μιλάει για το όνειρό του και πώς κατάφερε να το πραγματοποιήσει:

Υπέροχο;; Καλημέρα! 

υγ: Το αναδημοσίευσα από εδώ: http://www.e-daily.gr/blog/post.asp?uid=18813

Στο τραίνο της αγάπης!

Στο πολύ αγαπημένο μου ιστολόγιο Χαμομηλάκι, είδα πριν λίγο καιρό αυτό το υπέροχο βίντεο. Σας το αναρτώ κι εδώ, γιατί τέτοια βιντεάκια πρέπει να τα μοιραζόμαστε!

Ξέρεις κάτι, φίλε/η; Η αγάπη δεν χρειάζεται κάτι το αφύσικα υπερβολικό. Λίγο-λίγο άμα προσπαθούμε κάθε μέρα, ε αυτό ήταν! Μπαίνουμε στο τραίνο της αγάπης! Και σιγά-σιγά ανακαλύπτουμε τον υπέροχο κόσμο της. Και ζούμε έτσι ενωμένοι, εν αγάπη με τους γύρω μας :)

Καλή προσπάθεια να'χουμε :)

Κοντά της

Καλημέρα! Καλημέρα!

"Ο καθένας μας κοντά στη Θεοτόκο γίνεται σαν παιδί, σε αυτή τη μητέρα βρίσκουμε παρηγοριά, αγάπη και προστασία μικροί και μεγάλοι, νέοι και γέροντες, άνδρες και γυναίκες".

Φώτης Κόντογλου

Γιατί κάποτε ο Θεός δεν απαντά

...Κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί και στην πνευματική ζωή. Μπορεί δηλαδή να ζητήσουμε κάτι που υπερβαίνει τις πνευματικές μας δυνατότητες, τις αντοχές της ψυχής μας, κάτι που ξεπερνά τα μέτρα μας. Και ο Θεός βέβαια δεν το δίνει. Αναβάλλει για αργότερα,επειδή δεν είμαστε έτοιμοι.

Για ν' αγωνιστούμε περισσότερο. Να προσευχηθούμε πιο πολύ. Να υψώνουμε τα χέρια μας δεητικά προς Αυτόν και με πόθο πολύ να παρακαλούμε. Μέχρι που να δυναμώσουν τα χέρια μας, για να μπορέσουν να δεχθούν το δώρο του Θεού και να το κρατήσουν, να το διαφυλάξουν ακέραιο και να το τιμήσουν.

(Απόσπασμα απ'το βιβλίο του π.Αστερίου Χατζηνικολάου"Η κραυγή μου προς Σε ελθέτω- Για να εισακούονται οι προσευχές μας)

αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Άγιε Νεκτάριε

Άγιε Νεκτάριε να μη μας αφήνεις. Να πρεσβεύεις για μας όλους εκεί ψηλά στον ολοφώτεινο θρόνο του Θεού... Έχουμε ανάγκη τη ολόθερμη άγια προσευχή σου...

Άγιε Νεκτάριε,
να εύχεσαι για όλους μας. Να μας γεμίζεις με την παρουσία σου. Να εύχεσαι άγιε του Θεού...

Της Μαχαιριώτισσας

Βρήκα ένα εξαιρετικό μικρό αφιέρωμα στο μοναστήρι της Ι.Μ.Μαχαιρά. Το πρωτοείδα στο blog της φίλης Μαρίνας και συγκινήθηκα πολύ... Είναι ένα απ'τα αγαπημένα μου μοναστήρια για πολλούς λόγους παρόλο που το έχω επισκεφτεί μονάχα μία φορά. 

Δε μπορώ να πω τίποτα περισσότερο... Ίσως κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον...

Παναγιά μου Μαχαιριώτισσα, βοήθα μας... Τη γλυκιά σου παρουσία έχουμε μεγάλη ανάγκη στη ζωή μας...

Δείτε το βίντεο εδώ.

υγ: Η παράκληση της Παναγιάς της Μαχαιριώτισσας είναι απ'τις πιο αγαπημένες μου. Μπορείτε να την ακούσετε εδώ

Ακροβατώντας

Ποια είναι εκείνη η δικλείδα ασφαλείας που ομαλοποιεί την ελευθερία των επιλογών σου; Αυτό που αποφάσισες να ακολουθήσεις είναι ο δρόμος που απλά σε πήγαν τα κύματα της ζωής ή το σημείο που είχε χαραχτεί βαθιά μέσα σου μετά από ώριμη επιλογή της καρδιάς σου;

Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να προχωρήσει ανάλογα με τα "θέλω" του και τα "μπορώ" του ζυγίζοντας ταυτόχρονα και σταθμίζοντας το ωφέλιμο αυτών των γεννημένων στην καρδιά στόχων και επιθυμιών.

Συνεχώς, μου φαίνεται πως ακροβατούμε σ'ένα λεπτό τεντωμένο σκοινί και για κλάσματα του δευτερολέπτου γέρνουμε είτε δεξιά είτε αριστερά. Οι γνήσιες επιλογές μας (σχεδόν πάντα συμβαίνει αυτό) είναι υπέρτερες των εμποδίων μας είτε το νιώθουμε είτε όχι.

Στην ακροβασία αυτή το αν θα πέσεις είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Μα, τελικά, το αν είσαι προσδεμένος με κρίκο (ώστε και αν πέσεις να μη σκοτωθείς) είναι η δικλείδα ασφαλείας που εσύ ελεύθερα επιλέγεις.

Η ζωή είναι, δηλαδή, το σύνολο των επιλογών σου κατά βάθος. Ίσως πάλι και όχι... Απλές σκέψεις κάνω...

υγ: Οι άγιοι Ταξιάρχες βοήθειά μας. Σήμερα γιορτάζουμε όλοι κ ο καθένας μας χωριστά τον φύλακα-άγγελό του! Χρόνια μας πολλά λοιπόν :)

Αθωνικό ψαλτήρι

Μετά τις μεγάλες εορτές
και τους μεγάλους πόνους
μόνος με μόνο τον Θεό
στην ωραία μοναξιά εκείνη
που λίγοι πια επιθυμούνε
αφού έχουν την τηλεόραση όλη μέρα
το χρηματιστήριο και τη δόξα
περί τούτων πάντων καμιά αξία .
Και αξίζει να πονάς για τους άλλους
να πονάς για σένα ο πόνος είναι γιατρικό και βάλσαμο
το ξέρω
είναι ευλογημένοι οι πονεμένοι
μόνο αυτοί μπορούν να γράφουν στίχους
έχουν κάτι σημαντικό να μας πούνε
πεθάνανε πριν πεθάνουν 
καλούμεθα να τους ακούμε
άγνωστοι φίλοι.

απ'το βιβλίο του γέροντα Μωυσή "Αθωνικό ψαλτήρι"

Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη που μας το έστειλε!

Της καρδιάς

Φίλε/η, είναι φορές που απλώνονται μπροστά μου ένα σωρό δρόμοι, πολλές επιλογές.

Μέχρι πριν μερικούς μήνες, κάθε φορά που έβλεπα τέτοια σταυροδρόμια, 

κοντοστεκόμουν.

Δεν ήξερα τι να επιλέξω... Περίμενα. Και κοιτούσα. Άρχιζα ένα παιχνίδι σκέψης. Ένα σκάκι επιλογών και μελλοντικών κινήσεων. Με λίγα λόγια: χάος. Δεν ήξερα τι να επιλέξω. Μα, συνέβη κάτι και από τότε άλλαξα εντελώς τρόπο σκέψης.

Με αγάπη στο λέω, καρδιακέ μου φίλε/η. Μη τρελαίνεσαι. Κάθε πρωινό ο ήλιος βγαίνει σταθερός και μια νέα ολοκαίνουρια και φρέσκια μέρα ξημερώνει. Γονάτισε και μίλησέ Του. Αυτός θα σ'ακούσει. Απλά...

Όταν δεις σταυροδρόμια στη ζωή σου, δε θα χρειαστεί μετά να σπαζοκεφαλιάσεις. Θα του ξαναψιθυρίσεις μια προσευχή της καρδιάς και με χαμόγελο πίστης θα κινήσεις για το μονοπάτι αυτό που θα δεις την καρδιά σου να σκιρτά. Διότι δεν υπάρχει τίποτα πιο αληθινό απ'τις επιλογές μας. Και δεν υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος απ'το θέλημά Του. 

Πόσο όμορφο να ρίχνουμε το εγώ μας στην αγκαλιά του Θεού. Ό,τι και να γίνει ύστερα, όποια απόφαση κι αν πάρουμε, Εκείνος θα τα φέρει όλα προς όφελός μας. 

Αρκεί να το νιώσουμε ειλικρινά: είναι πατέρας μας κι εμείς τα πολυαγαπημένα, χαϊδεμένα του παιδιά. 

Όταν μιλάμε για τον έρωτα...

Σήμερα θα'θελα να μιλήσουμε λίγο για τον έρωτα. Θα σου πω μερικές φτωχές σκέψεις μου απαντώντας παράλληλα και σε λίγες ερωτήσεις που έφτασαν στο mail box της αόρατης γωνιάς.

Τι είναι ο έρωτας; Πολλοί σπεύδουν να λάβουν αμυντική στάση απέναντι στην έννοια για διάφορους λόγους. Ο έρωτας για να εννοηθεί πρέπει να βιωθεί. Είναι μια εμπειρία. Είναι σα να μιλάμε για τα γλυκά. Δε μπορείς να καταλάβεις τι είναι γλυκό, αν δε δοκιμάσεις πχ. μια πάστα ή ένα γαλακτομπούρεκο,κλπ.

Ο έρωτας ακόμα δεν περιορίζεται εννοιολογικά ούτε ταυτοποείται με τη σαρκική επαφή (όπως δυστυχώς πολλοί νομίζουν): αυτή είναι μονάχα μια όψη του. Έχει, σαν έννοια, πολλές βαθιές προεκτάσεις, πολλές όψεις αλλά και άκρως σημαντικές συνέπειες και αποτελέσματα στο μονοπάτι της ζωής μας. 

Πρέπει ή δεν πρέπει να ζούμε ερωτικά τη ζωή μας;

Θα απαντούσα ναι! Έρωτας σημαίνει όρεξη για ζωή. Σημαίνει ζωντάνια, δράση, ενεργητικότητα. Όποιος δε ζει με φλόγα, με όρεξη και παλμό τη ζωή του καταντά ένα άνευρο πλάσμα σαν πλοίο ακυβέρνητο στο έλεος της καταιγίδας. Πολλές φορές έχουμε πει και με τις αναρτήσεις εδώ και με τα σχόλια που γράφεις (και σ'ευχαριστώ θερμά!) ότι ζωντανός είναι ο αγωνιστής άνθρωπος, αυτός που παλεύει παρ'όλες τις δυσκολίες. Τι είναι αυτό; Δεν είναι έρωτας; Δεν είναι δίψα; Δεν είναι μεράκι και διάθεση για ζωή;

Κολλάει η πίστη με τον έρωτα;

Και η πίστη μας θέλει έρωτα! Θείο έρωτα! Θέλει κυνήγι ο Θεός, έχουμε ξαναπεί. Δηλαδή, να προσπαθείς κάθε στιγμή με ειλικρίνεια να βρίσκεις το Θεό σε οποιοδήποτε μέρος, σε οποιαδήποτε κατάσταση. Κυνήγι Θεού σημαίνει προσπάθεια ειλικρινούς σύναψης σχέσης προσωπικής μαζί Του. Και μετά προσπάθεια διατήρησης αυτής της σχέσης. Και όταν οδηγηθούμε σε λάθος επιλογές(όταν, δλδ, αποκοπτόμαστε απ'την ένωση μαζί Του), να'χουμε με τη συμμετοχή στα μυστήρια τη δυνατότητα της επανασύνδεσης.

Ας προσπαθούμε να ζούμε δυνατά τη ζωή μας! Με έρωτα! Κάθε χτύπος της καρδιάς μας να'ναι και μια περιπέτεια ξεχωριστή! Όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη. Δε λέω πως είναι εύκολο. Ο έρωτας είναι δύσκολος δρόμος (δες και εδώ)! Κλείνω με μια φράση που είδα στον τοίχο μια πολυκατοικίας και ταιριάζει πολύ με το θέμα σήμερα: Το ότι αναπνέεις δε σημαίνει ότι ζεις.

Καλή σου μέρα!

Η ιστορία μιας σχέσης

Σήμερα θα'θελα να σου μιλήσω για την ιστορία μιας σχέσης. Είναι αληθινή ιστορία και με πολλά διδάγματα....

Πριν 6-7 χρόνια μια γυναίκα αποφάσισε να προχωρήσει και να δημιουργήσει μια σχέση. Εκείνος ήταν γλυκομίλητος, ταπεινός, γεμάτος αγάπη. Άνθρωπος φτωχός, μα με ταπείνωση... Εκείνη τον είδε, του άρεσε. Αποφάσισε να του μιλήσει. Πήρε το θάρρος, τον βρήκε. Εκείνος δέχτηκε. Όλα έδειχναν να κυλούν μια χαρά. Ώσπου  στον αρραβώνα επάνω, εκείνος κατά παραχώρηση Θεού (άλλο μεγάλο κεφάλαιο κι αυτό...) απέκτησε μια σπάνια ασθένεια στην καρδιά και έκανε δυο χειρουργεία απανωτά....

Εκείνη αμέσως άρχισε να σκέφτεται λογικά: "Και τι θα γίνει; Πώς μπορώ να μείνω μαζί του; Τι με νοιάζει που είναι τόσο γλυκός και καλός; Αφού είναι φτωχός! Δεν έχει καν αυτοκίνητο! Άμα πεθάνει τι θα γίνω εγώ; Και άμα γεννήσω και παιδιά; Πώς θα τα μεγαλώσω"; Εκείνος το αντιλαμβανόταν, το ένιωθε πως εκείνη δυσκολευόταν, αλλά δεν την πίεσε. Της έδωσε ελευθερία. Κι εκείνη, παρόλο που αυτός ήταν ακόμη στο νοσοκομείο τον παράτησε κι έφυγε. 

Μετά από λίγες βδομάδες γνώρισε έναν άλλο άντρα που ήταν υγιής. (Και είχε και αυτοκίνητο και δουλειά και απ'όλα!). Πάλι με τη λογική τα κοίταξε εκείνη. Ωφελιμιστικά. Πέρασαν λίγους μήνες μαζί. Αρραβωνιάστηκαν. Παντρεύτηκαν. Έκαναν και 3 παιδιά μέσα σε 4 χρόνια, τα 2 πρώτα δίδυμα. Και στον τέταρτο χρόνο επάνω ο άντρας της αιφνιδιαστικά σε τροχαίο πέταξε για τα λημέρια τα ουράνια...

Η ιστορία αυτή με συγκλόνισε όταν την άκουσα. Πολλά τα μηνύματα και τα διδάγματα... Οι σχέσεις, αλλά και η ζωή μας ολόκληρη δεν μπορεί να ιδωθεί με τη στείρα, την ανθρώπινη λογική μας. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι ο πρώτος άντρας ακόμη και τώρα (7 χρόνια μετά) είναι μια χαρά....

Δε ξέρω τι άλλο να γράψω ούτε και πώς...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Να το διαβάσεις

Διάβασα μόλις αυτή την ανάρτηση απ'το πολύ προσεγμένο blog της Αλεξίας. 

Να τη διαβάσεις κ συ μόλις βρεις χρόνο. Αξίζει...

Καλό απόγευμα.

Γράφω για σένα

Δε ξέρω το γιατί γράφω αυτή τη στιγμή. Γράφω για σένα που νιώθεις εντελώς μόνος. Που νιώθεις πως η ζωή σου έχει εντελώς διαλυθεί. Γράφω για σένα που έχεις φτάσει στον πάτο της απόγνωσης. Γράφω για σένα που τα δάκρυά σου κυλάνε απ'τα μάτια σου σαν καταρράχτες και νομίζεις πως κανένας και τίποτα δε μπορεί να σε βοηθήσει.

Ναι. Για σένα γράφω. 

Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως σε νιώθω. Έφτασα κι εγώ στον πάτο της απόγνωσης. Κι έμεινα εκεί μέσ'στο σκοτάδι. Μόνος μου. Ολομόναχος.

Μα, όταν όλα κι όλοι φαινόντουσαν τόσο απόμακροι, ο Χριστός με άρπαξε την τελευταία στιγμή. Με γλίτωσε. Δεν πνίγηκα, φίλε. Είμαι εδώ και ξαναπροσπαθώ. Και αγωνίζομαι ξανά. Πιο δυνατά. Με ελπίδα.

Γι'αυτό, σου λέω...

Μην τα παρατάς ποτέ. Ποτέ. Νιώσε Τον πατέρα σου και μίλησέ Του. Δεν είναι βλακείες και παραμύθια αυτά που σου γράφω. Αν δεν τα'χα ζήσει, δε θα τολμούσα να σου μιλώ. 

Ο Χριστός σε αγαπάει. Σε αγαπάει. Ακούς; 

Πες μου αλήθεια

Πες μου αλήθεια…

…τι θέλει ο κόσμος; Πραγματικά νοιώθω ότι οι ψυχές των ανθρώπων κάποιες φορές δεν ικανοποιούνται με τίποτα… Νομίζω ότι ο κόσμος ζει μέσα στην πλάνη κι απ’ τα πολλά υλικά αγαθά που νομίζει ότι θα γεμίσουν την ύπαρξή του, έχει χάσει και το μυαλό και την καρδιά του.

απόσπασμα από συνέντευξη με τον Κων/νο Βήτα

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ