Broadcasting from Cambridge. Right now!

Νομίζω ο καλύτερος τρόπος για να αποχαιρετίσουμε τον Μάρτη! Να είστε καλά, να χαμογελάτε και να ελπίζετε. Η Παναγιά μαζί μας.

Μια αγκαλιά για όλους μας

...Θυμάσαι; Μου'χες πει να μη ξεχνώ

πως η αγάπη απρόσμενα μπαίνει στην καρδιά

όπως οι πρωινές ηλιαχτίδες απ'το ανοιχτό παράθυρό μου.

Ίσως δεν έχει σημασία αν είσαι καλός άνθρωπος, αν τηρείς νηστείες, αν κάνεις τα πάντα ώστε να φαίνεσαι άμεμπτος "σωστός χριστιανός". Ίσως δεν περιβάλλονται με απολυτότητα το πόσες φορές πήγες εκκλησία ή πόσα κομποσκοίνια έκανες. Ίσως τελικά δεν έχει σημασία αν γνωρίζεις δεσποτάδες, σοφούς ή άγιους γέροντες και πνευματικούς. 

  Τι να τα κάνεις όλα αυτά αν δεν έχεις γνωρίσει τον Ένα; Τι να κάνεις όλες αυτές τις "περγαμηνές" σου αν δεν βίωσες μέσα σου την εκρηκτικότητα της αγάπης; Πώς γίνεται να αξιώνεις ή να κρίνεις τους άλλους χωρίς να προσπαθείς να ψηλαφείς τα γλυκά μονοπάτια της αληθινής συγγνώμης; Άλλο η αυτοδικαίωση και άλλο η αγκαλιά της αμέτρητης αγάπης Του.

  Δε μαθαίνεται από βιβλία η προσευχή. Δε γίνεται να καταλάβεις αυτούς που πονούν αν δεν έχει βαφτιστεί η καρδιά σου με τα δάκρυα της απόγνωσης. Μα μήπως όλοι μας δεν γινόμαστε γνώριμοι με τον πόνο; Την μοναξιά; Την απελπισία; Την απογοήτευση και τα αδιέξοδα; Απλά, ο καθένας μας περνάει αυτές τις εμπειρίες με τον δικό του τρόπο. Ο σταυρός του καθενός μας είναι προσωπικός. Η γλύκα της παρουσίας Του όμως είναι αγκαλιά για όλους μας. Είμαστε όλοι κάτω απ'τον ίδιο ατέλειωτο ουρανό.

  Ίσως, τελικά, δεν έχει σημασία τίποτα απ'αυτά που προσπαθούμε να κάνουμε αν δεν τα περάσουμε πρώτα από το παράθυρο της καρδιάς. Γιατί μόνο με την καρδιά μπορείς να δεις αληθινά(1). Γιατί ίσως τελικά θα'ταν πιο αληθινό να προσπαθούσαμε να δένουμε τις κλωστές των επιλογών μας στον ουρανό(2).

υγ: Η πρώτη φράση με πλάγια γραμματοσειρά είναι από τον Μικρό Πρίγκιπα, το δεύτερο του Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς

υγ2: Το τρίστιχο στην αρχή είναι από παλιότερή μου απόπειρα συγγραφική ανολοκλήρωτη.

υγ3: Σ'ευχαριστώ θερμά και για τα mail και για τα σχόλια και, πιο πολύ απ'όλα, σε ευχαριστώ για τις ευχές σου. Έτσι, βρίσκω τη δύναμη να συνεχίζω.

Κάποιες ανάσες ακόμα.

"Σήμερα. Σήμερα βγήκε ο ήλιος. Όταν ο ήλιος βγαίνει, όταν μπορώ και σήμερα ν'ανοίξω τα μάτια μου και να δω το φως του, αυτό μου λέει τόσα πολλά. Μπορεί να πονάω πολύ, μπορεί να πέρασα μια τόσο δύσκολη νύχτα. Έλεγα δε θα τα καταφέρω μέχρι το πρωί. Όμως, είμαι ακόμα εδώ. Και νιώθω τέτοια ευτυχία που μπορώ και βλέπω τον ήλιο. Και τα σύννεφα. Και τους άλλους αρρώστους και τις νοσοκόμες και τους γιατρούς. Γίνεται ένας χαμός εδώ. Όμως, συνεννοούμαστε πια όλοι εμείς με τα μάτια. Γιατί μπορούμε και βλέπουμε τον ήλιο για μια ακόμα μέρα. Μας χαρίστηκαν κάποιες ανάσες ακόμα. Θεέ μου, ποιος να το πίστευε... Πως θα'βλεπα τον ήλιο σου και θα χαιρόμουν τόσο πολύ...  

Φίλε Σεβάχ, πες το σ'όλο τον κόσμο. Πως κι αυτό το πρωινό ο ήλιος ήρθε στην καρδιά μου."

ανώνυμου φίλου, απ'το νοσοκομείο

Πέτα τα "πρέπει", ζήσε μ'έρωτα

    Τα λουλούδια πάντα κοιτάζουν προς το φως. Ζητούν πάντα το ζεστό, αληθινό ηλιόφως. Όλη τους η ζωή είναι στραμμένη προς τα εκεί. Μπορεί να υπομείνουν καταιγίδες, αστραπές, κεραυνούς, αέρηδες πανίσχυρους, χαλάζι... Όμως, αυτά εκεί! Περιμένουν σιωπηλά τις ηλιαχτίδες. Κι όταν εκείνες ταξιδέψουν μέχρι τη γη, τότε γίνεται πανηγύρι. Τα φυλλαράκια τους, τα πέταλα, ο ευαίσθητος κορμός τους γεμίζει ζωή, χρώμα, δύναμη.

   Κι όλ'αυτά, τα κάνουν γιατί έτσι είναι. Δίχως "πρέπει", δίχως καταναγκασμούς. Η ζωή τους είναι μια διαρκής σχέση με το φως. Χωρίς αυτό πεθαίνουν. Τόσο απλά. Τελικά, τα αληθινά πράγματα βιώνονται σχεδόν πάντα μέσα στην ερωτική ενεργητικότητα της σιωπής. 

Σ'ευχαριστώ

Σ'ευχαριστώ που μου έδειξες

με τον μοναδικό σου τρόπο 

πως το χαμόγελο είναι ζωή,

είναι μονοπάτι διαμαντένιο, 

φως γεμάτο από αστέρια. 

Έχει το πρόσωπό σου 

αυτή τη γλυκιά λάμψη. 

Το φως μιας καρδιάς χαμογελαστής 

ακόμη κι αν είναι αποκαμωμένη 

απ'της μέρας τον αγώνα.

Σ'ευχαριστώ.

Που, χωρίς να μου λες τίποτα,

μού μιλά η απέραντη αγάπη σου.

Ψίθυρος γλυκός, μεθυστικός

σαν τα κύματα της ακροθαλασσιάς.

Μου μιλά η ευγένειά σου,

μου μιλούν τα μάτια σου,

η ύπαρξή σου ολόκληρη,

λουσμένη μ'ομορφιά.

Παίρνω τα χρώματά σου,
σαν θησαυρό σαν φυλαχτό

και το ταξίδι μου πια 

παράδεισος γίνεται.

Σ'ευχαριστώ.

υγ: Καλό υπόλοιπο Καθαράς Εβδομάδας, αδέρφια.

Εναλλακτικό καρναβάλι

...because when you fall in love,

you fall in love with everything, with everyone

and you look at the world through a new pair of eyes

  Κάπου ανάμεσα στις παρελάσεις, στα ξεφαντώματα, στις όμορφες ξεσηκωτικές μουσικές, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται διάφορα. Μόλις κατέβηκα απ'το πεζοδρόμιο. Παντού γιρλάντες, σερπαντίνες, χαρτοπόλεμος. Ασυναίσθητα η καρδιά μου ταξιδεύει νοητά μέχρι τους καταυλισμούς των ανθρώπων που ήρθαν πρόσφυγες στα χώματά μας. Αγάπη, δώσε αγάπη, ψιθυρίζει μέσα μου μια λεπτή φωνούλα.

  Για μερικά δευτερόλεπτα σταματάει η μουσική απ'τα μεγάφωνα. Σφυρίχτρες, φωνές μικρών παιδιών, γέλια ακούγονται από δεξιά κι αριστερά μου. Δεκάδες σπαθάκια, καπέλα του Ζορώ, κάπες του Σούπερμαν περνούν από δίπλα μου. Και πάλι ασυναίσθητα η καρδιά μου φτερουγίζει: μέχρι τους θαλάμους της παιδικής πτέρυγας των νοσοκομείων. Εκεί που συντελούνται τόσα μυστήρια... Αγάπη, δώσε αγάπη, ψιθυρίζει μέσα μου μια λεπτή φωνούλα.

  Αυτές τις Απόκριες θα'θελα να κάνω το ακριβώς αντίθετο απ'αυτό που κάνουν όλοι. Δε θέλω να φορέσω κάποια στολή. Δε θέλω να βάλω κάτι. Θέλω να βγάλω. Να βγάλω τα "πρέπει" απ'τις στιγμές μου. Θέλω μονάχα ν'ανοίξω το παράθυρο της ψυχής μου. Αθόρυβα. Να πάρω το ρούχο της καρδιάς μου κι αφού το αφήσω να το δει ο ήλιος του πρωινού, να το χρωματίσω με αγάπη. Με το απλό γέλιο μιας παιδικής φωνούλας. Με τα δάκρυα και τη χαρά ενός ζευγαριού που παλεύει να τα βγάλει πέρα μέσα στην ειλικρίνεια της φτώχειας τους... Και πάλι, η ίδια φωνούλα μέσα μου σιγοψιθυρίζει: Αγάπη, δώσε αγάπη.

  Κι εκείνη τη στιγμή κοιτάζω ένα μήνυμα στο κινητό μου. Είναι απ'την ομάδα του Viber με τα ονόματα για προσευχή. Βλέπω τόσα ονόματα, τόσα προβλήματα: εγχείρηση, αιμοκάθαρση, χωρισμός, καρκίνος, εργασιακά προβλήματα, φυλακή... Και τόσα άλλα... Θέλω να μπορούσα να 'μαι έστω για λίγο εκεί. Να αγκαλιάσω όλους αυτούς τους ανθρώπους. Όπως θα'θελα και γω όταν δυσκολεύομαι. Για να μη νιώθω μόνος. 

  Δε ξέρω να σου πω κάτι. Μη μου ζητάς απαντήσεις. Δεν έχω. Μονάχα εμπειρίες. Ξέρω πώς είναι να πονάς. Να πασχίζεις. Να γελάς. Να ελπίζεις. Έρχεται που λες, καλέ μου φίλε/η, κάποια στιγμή δίχως να το περιμένεις μια γλυκιά ελπίδα. Και φωτίζει τα σκοτάδια. Γεμίζει ελπίδα το σώμα ολόκληρο: τα μάτια, τα χέρια, τα πόδια, την καρδιά. Και λες "πάει, αποτρελάθηκα. Από πού να'ρχεται άραγε τόση γαλήνη"; Σαν τα γλυκά πρώτα λουλούδια της άνοιξης. Και σαν τα χελιδόνια.

  Αυτό το καρναβάλι θα'θελα ν'αφήσω τη Χάρη Του να σεργιανίσει στον ατακτοποίητο κήπο της καρδιάς μου. Να βγάλει από πάνω μου όσα αγκάθια, όσους λεκέδες, όσα με στεναχωρούν. Και να με βοηθήσει να βγω απ'τα "θέλω" μου. Να μάθω ν'αγαπάω. Να εύχομαι με την καρδιά μου. Να ερωτεύομαι τη γλύκα της αλήθειας Του που απελευθερώνει. Γιατί, όταν ερωτεύεσαι, όλα γίνονται πανέμορφα, καινούρια. Άνθρωποι, φύση, ζώα, ο αέρας που ανασαίνουμε. Όλα. Όλα γίνονται μια αγκαλιά.  

Καλή αυριανή να'χεις. Πολλές ευχές για ένα όμορφο ξημέρωμα Καθαράς Δευτέρας. Μπαίνει ένα όμορφο, νέο χρονικό διάστημα. Καλή αρχή :)

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι απ'αυτό το τραγούδι
υγ2: Σχετική είναι και η ανάρτηση εδώ 
υγ3: Ένας φίλος μου θύμισε κι αυτήν.