το τρελό ρούχο

Κάθε μέρα ξυπνάς.

Θυμάσαι, όμως, πως μπορείς

να φορέσεις το φως

της αγάπης;

Αυτό το τρελό ρούχο,

το φτιαγμένο από ουρανό

κι απ'το Αίμα Του...

Να προσέχω την αγάπη μου

...και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει

και αλλήλους περιπτυξώμεθα...

Χριστός ανέστη! Χρόνια πολλά! Εύχομαι να είσαι καλά και να ελπίζεις. Σήμερα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου μια σκέψη μου με αφορμή το θέμα της αγάπης και το πόσο σημαντική είναι η γλυκιά παρουσία της διάκρισης. Αγαπάμε. Ή λέμε πως αγαπάμε. Αλλά πόσο καθαρή είναι αυτή η αγάπη μας; Πόσο προσέχουμε τον άλλον άνθρωπο; 

Αλλιώς αγκαλιάζεις ένα μικρό φρεσκοφυτεμένο δεντράκι που τα βλασταράκια του τώρα ανθίζουν κι αλλιώς αγκαλιάζεις έναν πλάτανο αιωνόβιο που έχει κορμό μεγαλύτερο απ'την έκταση της αγκαλιάς των χεριών σου.

Αγαπάς. Θες να αγαπάς. Θέλω ν'αγαπώ. Απλά κάποιες φορές νιώθω αδέξιος στην αγάπη μου. Τότε θέλω να βουτώ λίγο την αγάπη μου μέσα στο πανέμορφο άρωμα της παρουσίας Του. Να εμποτίζω τις κινήσεις μου με προσευχή. Να Του λέω: "Χριστέ μου, έλα να με βοηθήσεις, να μάθω ν'αγαπώ αληθινά. Χωρίς η αγκαλιά μου να πνίγει, να πληγώνει τον άλλον".

Σ'ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου, τα mails σου, την προσευχή σου. Νιώθω μέρος μιας μεγάλης όμορφης παρέας. Που απλώνεται σ'όλο τον κόσμο! 

Είμαστε όλοι μαζί. Με συναλληλία, όμορφη ενωτική συναναστροφή! Στην ίδια γη κατοικούμε, στον ίδιο κόσμο, στο ίδιο ποτήρι της Θείας Κοινωνίας συναντιόμαστε μυστικά κι αληθινά. Στο ποτήρι της Κοινωνίας μαζί Του. 

Καλή δύναμη :)

Χριστός Ανέστη!

Γι'αυτό ζούμε. Γι'αυτό ανασαίνουμε. Γι'αυτό παλεύουμε παρ'όλες τις αδυναμίες μας. Γι'αυτό αγωνιζόμαστε. 
Ήρθε ο Χριστός αφού πέρασε μέσα απ'το θάνατο. Αφού σταυρώθηκε για μένα και για σένα. Αφού συγχώρησε εσένα κι εμένα. 
Ανέστη ο Χριστός και όλα έγιναν φωτεινά!
Ανέστη ο Χριστός και πια τα δάκρυά μου δεν πάνε στράφι!
Ανέστη ο Χριστός και έχει νόημα η ζωή μου!
Ανέστη ο Χριστός και δε φοβάται η ψυχή μου!
Ανέστη ο Χριστός και όλη η γη έγινε πια μια μεγάλη αγκαλιά στοργής!

Χριστός Ανέστη, αδέρφια μου!!!

Στην αγάπη στέκεσαι γυμνός

Όταν έχεις μάθει να αγαπάς την δύναμη και την επιτυχία, πως μπορείς να ερωτευθείς έναν Νυμφίο κουρελιασμένο, γυμνό και ταπεινωμένο; Όταν ζητάς μια ανώδυνη αγάπη, πως θα αγκαλιάσεις Εκείνον που ζητά θυσία. Κι όταν για σένα αγάπη σημαίνει να παίρνεις πως θα αγαπήσεις εκείνον που ξέρει μονάχα να δίνει, δίχως λογαριασμούς και βερεσέδια; Ο Νυφμίος της εκκλησίας Χριστός, έρχεται κάθε χρόνο, προς αναζήτηση της νύμφης. Ζητά νυμφώνα για να φωλιάσει τον μεγάλο του έρωτα προς την ανθρωπότητα.

Εάν δεχθούμε ότι το ραντεβού μας με τον Νυμφίο έχει μια προϋπόθεση, εκείνη δεν είναι η τελειότητα μας, μήτε οι αρετές και αναμαρτησία μας, μα η ταπείνωση, το πάθος και ο πόθος μας γι’ αυτόν.

Κανείς άνθρωπος δεν είναι τέλειος, μπορεί όμως να είναι αληθινός. Καμιά αγάπη στον κόσμο αυτόν δεν είναι τέλεια μπορεί όμως να είναι αυθεντική και τίμια. Όταν αληθινά αγαπάς, είσαι διάφανος. Μπορεί ο άλλος να δει την πιο βαθιά σου σκέψη. Εκείνα τα ανείπωτα της καρδιάς. Δεν έχεις να κρύψεις κάτι, γιατί δεν επιδιώκεις να αποδείξεις τίποτε. Αγαπάς. Αυτό φτάνει. Αυτό φαίνεται, δεν αποδεικνύεται, υπάρχει και βιώνεται. Η αγάπη δεν έχει ανάγκη από απολογισμούς και αποδείξεις, γιατί δεν κρύβεται. Μυρίζει ουρανό.

Ο Νυμφίος της ψυχής μας Χριστός, ζητά αυτόν τον πόθο μας, που τις περισσότερες φορές ξεπερνά τις πράξεις μας. Γιατί πάντα, μα πάντα, νιώθουμε πολλά περισσότερα από αυτά που λέμε ή πράττουμε.

Ο Χριστός κένωσε τον εαυτό του από την θεϊκή δόξα, έγινε κουρελής από αγάπη, άδειασε από κάθε μορφής δύναμη και εξουσία. Στάθηκε γυμνός απέναντι μας, έτοιμος να γίνει η τροφή της πιο βαθιάς μας πείνας. Αποδέχθηκε να πεθάνει στην θέση μας, για να ζήσουμε εμείς. Αυτή είναι η αληθινή φύση της αγάπης. Να πεθαίνεις εσύ για να ζήσει ο άλλος. Να παίρνεις την κόλαση του και να δίνεις τον παράδεισο σου.

Γιατί όταν πραγματικά αγαπάς δεν υπάρχει «αξιοπρέπεια». Δεν ντρέπεσαι για τον έρωτα σου να συρθείς στα πατώματα, να τρέξεις, να παρακαλέσεις, να δοθείς, να τραυματιστείς, να λαβωθείς έως θανάτου. Στον έρωτα πας γυμνός, ξαρμάτωτος. Όποιος προσέχει μην πονέσει απλά δεν αγάπησε ακόμη…

υγ: Απ'το blog του π.Χαράλαμπου Παπαδόπουλου (εδώ)

Η πι'όμορφη αλλαγή!

Απόσπασμα απ'αυτήν την ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου με θέμα "Μετάνοια, η πιο μοντέρνα κίνηση"

...Δηλαδή μερικές φορές μετάνοια θα πει να σ'αφήσω ήσυχο. Μετάνοια θα πει να πάψω να είμαι ο βραχνάς της ζωής σου. Να σου γίνομαι εμπόδιο. Να σου γίνομαι καταπίεση, να σου γίνομαι ενόχληση. Να με βλέπεις και να νιώθεις ότι θ'αρχίσω το κήρυγμα... Αυτό είναι μετάνοια εκ μέρους μου.

Κι αν θες να μετανοήσεις, να μετανοήσεις εσύ. Κι αν θες να διορθωθούν οι άλλοι, να διορθωθείς εσύ. Και να σταματήσεις να ασχολείσαι με τη γυναίκα σου, με τον άντρα σου, με το παιδί σου με σκοπό να τους φτιάξεις. 

Δε στο ζητάει κανένας ν'αλλάξεις τον άλλον. Η μετάνοιά σου είναι να πάψεις να θέλεις ν'αλλάζεις τους άλλους...

Θυμάμαι

Μήπως τελικά ο κόσμος είναι στιγμές;

Μήπως ο χρόνος μονάχα γίνηκε

για ν'αγκαλιαστούν οι στιγμές;

για να γίνουν πουλιά οι θύμησες;

Λένε πως ο χρόνος κυλάει σα νερό.
Μα υπάρχουν μέσα μου στιγμές που νιώθω
τη σχετικότητα αληθινή
καθώς το ταξίδι της βροχής.

Μια προσευχή αιμάτινη -της καρδιάς, 
ένα δάκρυ μετάνοιας,
ένας έρωτας-ανάσα ζωογόνα.
Ένα ήμαρτον ευωδιαστό,
μετοχή στο ποτήρι Του.

Θυμάμαι τους γλάρους
στο καράβι για το Όρος.
Θυμάμαι τα φωτισμένα μάτια
του μικρού Παναγιωτάκη
λίγο πριν ο καρκίνος
γίνει το καράβι του για τον ουρανό.

Θυμάμαι τις σιωπές,
θυμάμαι τα μάτια του φίλου μου
μια μέρα πριν φύγει οριστικά
για μι'άλλη ζωή, εκρηκτική.

Θυμάμαι τη θάλασσα,
τ'αστέρια τη νύχτα.
Θυμάμαι το παγκάκι
εκεί ψηλά στο βουνό
με την πόλη να αχνοφαίνεται κάτω
αγκαλιασμένη μ'ένα κομμάτι θάλασσας,
γαλάζιο ρούχο, γεμάτο μυστήριο.

Θυμάμαι.
Κι έτσι απαλά κι αθόρυβα,
ο χρόνος γίνεται παράθυρο.
Επιλογή.
Δώρο ελευθερίας
Μονόδρομος αγάπης.

Υπαρχουν λουλουδια

Υπάρχουν λουλουδια που μαραθηκαν και χαθηκαν πριν δουν το καλοκαιρι. Υπαρχουν αλλα που τωρα τ'αγγιξε η ανοιξιατικη ουρανοφεγγιά και θ'ανθιζουν ανασαινοντας σφριγιλοτητα μεσα στην ασφαλεια μιας γλαστρας.

Υπαρχουν λουλούδια που χαθηκαν μεσα στ'αγκαθια ενος ξεροτοπου. Που παλεψαν για λευτερια με περισσια ζωντανια, μα τα'πνιξαν οι ακονισμενες ξιφολογχες που ολογυρα γεννηθηκαν. 

Υπαρχουν λουλουδια ταπεινα, ακριβοθωρητα που εμελλε να γεννηθουν στου κοσμου τ'ανηφορικα δυσβατα. Κι απλωσαν τα πεταλα τους και σκορπισαν την ομορφια τους χωρις ποτέ να ζητησουν δοξες, ευκολιες ή βροχες ζωογονες.

Ολα τα λουλουδια ηταν σποροι καποτε. Ηρθαν μεσ'απ'της γης τα σπλαγχνα με τα δικα του ονειρα το καθενα. Ηρθαν επισκεπτες περαστικοι, ακουγοντας την ιδια μουσικη των ανεμων. Θαυμασαν τα ιδια ατελειωτα λυχναρακια των μακρινων αστεριών.. Μη κρινεις κανενα. Τα λουλουδια πρεπει μοναχα να τ'αγαπάς.