τελικά, τι είναι εγκράτεια;

Στην ομάδα "Εκκωφαντική σιωπή" βρήκα το ακόλουθο ρητό του Αγ.Ιωάννη του Θεολόγου για την εγκράτεια που με συγκίνησε. Μέσα σε 2 προτάσεις τα λέει όλα!

Εγκράτεια δεν λέμε την ολοκληρωτική αποχή από τα φαγητά, διότι αυτό είναι βίαιη διάλυση της ζωής. Λέμε αυτή που αποβλέπει στην υποταγή του φρονήματος της σάρκας και κατευθύνεται προς το σκοπό της ευσέβειας μέσω της προσεκτικής αποχής από τις ηδονές.

Ένα διαφορετικό πρωινό

"Αν τακτοποιηθούν τα εσωτερικά του ανθρώπου,

αυτόματα θα τακτοποιηθούν και τα εξωτερικά*."

Συννεφιασμένο ήταν το προηγούμενο βράδυ. Όχι αυτό που έβλεπαν όλοι, αλλά του μέσα της ουρανού. Καιρό τώρα πάλευε να ξεπεράσει κάποια προβλήματά της. Κι ενώ πάσχιζε να βάζει τις σκέψεις της σε τάξη, έρχονταν κι άλλες κακές σκέψεις. Κι άλλοι λογισμοί. Κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Ανασφάλειες, φοβίες, οικονομική κρίση, όλα μπερδεύονταν μέσα της.

Μα αυτό το πρωινό είναι διαφορετικό. Αυτό το πρωινό θυμήθηκε -ξανά, μετά από καιρό- πως η ζωή μας εξαρτάται από μας, απ'τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Θυμήθηκε -ξανά- πως υπάρχει μια λωρίδα ρούχου που αν το επιθυμήσεις πραγματικά, μπορεί με τρόπο θαυματουργικό να σου σβήσει όλες τις αμαρτίες: το πετραχήλι του παπά.

Μετά από πολλές σκέψεις, αναστολές, δισταγμούς, το πήρε απόφαση. Άφησε τον εαυτό της στο πέλαγος της αγάπης του Θεού. Η άπειρη συγχωρητικότητά Του είναι αληθινή. 

Οι λογισμοί, οι φοβίες, οι κακές σκέψεις έγιναν καπνός. Στη θέση της καρδιάς, που πριν ήταν μια βαριά μυλόπετρα, τώρα υπήρχε μόνο μια γλυκιά διάθεση ειρήνης. 

υγ:από αληθινή ιστορία
υγ2: Το δίστιχο στην αρχή είναι του αγ.Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη

Ο κλόουν στο 426

Κι έρχονται στιγμές που η ζωή σε κερνάει δυστυχία.

Κι έρχονται στιγμές που βρίσκεις τη δύναμη να γελάσεις μπροστά στον θάνατο.

Κι έρχονται στιγμές που κανείς τον κλόουν.

Για το παιδί στο 426.

Καληνύχτα...

2 μ.μ.: Το καρότσι νοσηλείας πλησιάζει το θάλαμο 426. Δίκλινο. 

Ένας ασθενής μέσα. 12 χρονών. 

Αγόρι. 

Λευχαιμία. 

Δεύτερο σχήμα χ/ο. 

Οι παρενέργειες έχουν αρχίσει πια να εκδηλώνονται πιο συχνά. Ο νοσηλευτής μπαίνει στο θάλαμο. Ο μικρός Α. απουσιάζει. Μόνο η μάνα στην καρέκλα σκυφτή.

Σηκώνει το κεφάλι. Σηκώνει το χέρι και με δυσκολία δείχνει το μπάνιο.

- Πάλι εμετοί; ρωτάει ο νοσηλευτής.

- Όχι. Κλαίει.

- Γιατί; Του είπαν κάτι άσχημο οι γιατροί;

- Όχι παιδί μου, απαντά η μάνα. Δεν είδες;

- Όχι, τί να δω;

- Να, πριν από λίγο, πέρασε από εδώ ένας κλόουν, μπήκε στο θάλαμο, είδε τον Α. κι έφυγε. Είχε κάνει λάθος όροφο.

- Μάλιστα. Κι ο μικρός απογοητεύθηκε και τώρα κλαίει, είπε ο νοσηλευτής με φωνή, που μόλις έβγαινε από μέσα του. Η μάνα έγνεψε καταφατικά δακρυσμένη.

- Και αύριο έχουμε το κρίσιμο χειρουργείο, είπε η μάνα με πνιχτή φωνή.

Σφίγγοντας τα δόντια, ο νοσηλευτής εκτελεί τη νοσηλεία και βρίσκοντας μια δικαιολογία πηγαίνει στα αποδυτήρια. 

6 μ.μ.: Θάλαμος 426. Ο μικρός Α. ξαπλωμένος, κοιτάζει το ταβάνι. Ακούει το καρότσι νοσηλείας να πλησιάζει. «Πάλι θα μου βάλουν νερό με τη σύριγγα από το ροζ κουμπάκι, σκέπτεται».

χτες βράδυ

Χτες βράδυ κατάφερα κάτι το οποίο ήθελα πάρα πολύ καιρό: να πάω αγρυπνία στο εκκλησάκι του αγίου Δημητρίου Λουμπαρδιάρη στο λόφο Φιλοπάππου. 

Ήταν κάτι που ήξερα ότι θα μου έδινε χαρά. Όχι μόνο γιατί θα ήταν όμορφα, αλλά γιατί μερικές φορές είναι ωραίο να αναζητάς τον Θεό από πιο ψηλά, μέσα στη γλυκιά ησυχία του σκοταδιού και της νύχτας. Χωρίς άλλους περισπασμούς.

Καθώς ανέβαινα την ανηφόρα, δεξιά κι αριστερά μουσικοί του δρόμου ή παρέες γέμιζαν τη γλυκιά νύχτα με όμορφες, χαλαρές, δυναμικές, περίεργες ή γνωστές μελωδίες. 

Λίγο πιο πάνω, ακουγόταν η όπερα Τροβατόρε από το Ηρώδειο, προσθέτοντας ακόμη μια διαφορετική νότα στο πολύχρωμο νυχτερινό παζλ των μελωδιών. 

Καθώς συνέχιζα να περπατώ, μερικές ευχές παρακάτω -είναι όμορφο να μετράς το χρόνο με το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με"- άρχιζα να ξεχωρίζω τους ψάλτες να σιγοψέλνουν το "Άγιος ο Θεός" σε ήχο πρώτο. Γλυκά, απαλά. 

Μέσα στο μικρό εκκλησάκι απλωμένη μια γλυκιά γαλήνη. Το ένιωθες πως κάτι υπέρλογο συντελείται... Ο ιερέας -μεταρσιωμένος στο μέγα μυστήριο- να προφέρει με σεβασμό, σταθερότητα και ιερότητα τις ευχές της Θείας Λειτουργίας.

................................

Είναι ωραίο κάποιες φορές να ψάχνεις το Θεό ψηλά. Να κοιτάζεις ψηλά. Να είσαι υψιπέτης. Όπως ο προφήτης Ηλίας που σήμερα γιορτάζει. 

Είναι όμορφο ν'αναζητούμε στην αγάπη Του την πυξίδα για τον ουράνιο δρόμο μας. 

Άνω σχώμεν τας καρδίας.

το βήμα παρακάτω: βίωμα

Μπορεί να μιλάμε για το Χριστό. Να λέμε το πόσο υπέροχα ήταν αυτά που έκανε, που δίδασκε. Μπορεί να κάνουμε θρησκευτικό τουρισμό. Να αγοράζουμε εικονίτσες, κομποσκοίνια. Να επισκεπτόμαστε μοναστήρια. Μπορεί ίσως να  μη χάνουμε ακολουθία. Μπορεί ακόμα να νηστεύουμε, να κάνουμε φιλανθρωπίες.

Μπορούμε να προχωρήσουμε ένα σπουδαιότερο, όμως, βήμα. Να τολμούμε να κοιτάζουμε τα λάθη και τα πάθη μας κατάματα και ταυτόχρονα να μην απελπιζόμαστε. Μπορούμε να βιώνουμε το Χριστό μέσα απ'την καθημερινή μας μετάνοια. 

Η σχέση μας μαζί Του εξαρτάται απ'το πόσο στ'αλήθεια τον προσκαλούμε στη ζωή μας. Η επιλογή αυτή είναι δώρο του Θεού χαοτικά σπουδαίο. Και λέγεται ελευθερία.

Ο έρωτας μέσα απ'τα μάτια της εκκλησίας

Ένα κείμενο του π.Παύλου Παπαδόπουλου από εδώ. Με συγκίνησε πολύ κι είπα να το μοιραστώ μαζί σου. Πολλές καλημέρες!

Πόσο χυδαίο είναι να κατηγορείται η Εκκλησία ως πολέμια του έρωτα. 

--------------------------

Αυτό γίνεται απ΄ αυτούς που έχουνε μπερδέψει τον έρωτα με την σεξομανία. Γίνεται απ'αυτούς που προτιμούν τις καμπύλες του σώματος απ’ τα μάτια, την “ανταλλαγή υγρών” από την κοινωνία προσώπων, την σαρκική πύρωση από το εσωτερικό σκίρτημα της καρδιάς. 

--------------------------

Κατηγορούν την Εκκλησία οι σεξομανείς. 

--------------------------

Σε μια κοινωνία που θεοποίησε τις ηδονές -με κορυφαία την σαρκική ηδονή- έρχεται η Εκκλησία και με στεναρή φωνή μας λέγει: ερωτευτείτε γιατί χανόμαστε!

--------------------------

Κι άλλη μια φορά θα σκανδαλιστούν πολλοί παρθένοι με χυδαία μυαλά με τα παραπάνω λόγια. Μα ο έρωτας -ως έννοια και οντολογικό γεγονός- πάντα θα είναι παρεξηγημένος. 

--------------------------

Τόσο παρεξηγημένος όσο το να αγκαλιάσει ένας ιερέας μια κοπέλα ή ένα παλικάρι και να την/τον φιλήσει σταυρωτά. Το σκάνδαλο αμέσως θα γεννηθεί στις καρδιές εκείνες που κάθε άγγιγμα είναι πονηρό και κάθε φιλί εμπαθή.

--------------------------

Εάν υπάρχει λοιπόν ένας χώρος όπου ο έρωτας δεν έχει αλλοτριωθεί, αλλά διαφυλάττει το κάλλος του δεν είναι οι καρδιές των ηθικιστών που αυτοαναγνωρίζονται ως "άνθρωποι της Εκκλησίας" αλλά είναι η ίδια η Εκκλησία, ο τόπος δηλαδή όπου ο έρωτας δεν σταματά στην φθορά των συναισθημάτων ή των γεννετήσιων ορμών, ούτε δαιμονοποιείται, αλλά γεννά ποίηση στις καρδιές των ερωτοχτυπημένων και τραγούδια σταυροαναστάσιμα.

--------------------------

Τι τραγικό να φοβάσαι το έρωτα. Τι τραγικό να νομίζεις ότι το να ερωτευτείς είναι αμαρτία!

Τι φοβερό να θεωρείς τον έρωτα ως κάτι το απαγορευμένο!

--------------------------

Μα ταπεινά θα σου πω κι εγώ: Να ερωτεύεσαι. Διότι μόνο τότε μπορεί να σωθείς. 

--------------------------

Στις καρδιές των ερωτευμένων πάντα υπάρχει χώρος για τον Χριστό. Γιατί μόνο στις ερωτευμένες καρδιές υπάρχει χώρος για ποίηση, για σταυρό, για τον άλλον. Σ’αυτές τις καρδιές μπορεί να καρποφορήσει ο Λόγος της Αλήθειας, σ’αυτές τις καρδιές μπορεί να γεννηθεί η αγάπη.

--------------------------

Μόνο οι ερωτευμένοι είναι έτοιμοι να ζήσουνε ακόμα και στη κόλαση αρκεί να βρίσκονται μαζί με τον άλλον· και δεν υπάρχει πιο ιερό και θεομίμητο απ’αυτό.

στο γέροντα Παΐσιο

Στον π.Παΐσιο πήγα και το 1976 με έναν συμφοιτητή μου. Και τότε θυμάμαι την χάρη και την γλύκα των λόγων του.

Τι σπουδάζετε, παλληκάρια; μας ρώτησε.

Φυσική, του απαντούμε.

Και οί δύο φυσικοί είστε;

«Ε, τότε πρέπει να μάθετε και την φυσική της μεταφυσικής. Ξέρετε για την πνευματική διάσπαση του ατόμου; Όταν γνωρίσουμε τον εαυτό μας, όταν δηλαδή φθάσουμε σε αυτογνωσία, τότε γίνεται ή διάσπαση του ατόμου μας.

«Αν δεν ταπεινωθούμε ώστε να διασπάσουμε το άτομο μας, δεν θα βγει η πνευματική ενέργεια πού χρειάζεται για να ξεπεράσουμε την βαρύτητα της φύσεώς μας. Μόνον έτσι, παλληκάρια, θα μπορέσουμε να διαγράψουμε πνευματική τροχιά.

Τι ωραίος αιφνιδιασμός! Μας μίλησε την γλώσσα μας με την γλώσσα του.

«Η πνευματική ζωή είναι εύκολη, μας είπε. «Ο ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστί» (Ματθ. ια’ 30), λέγει ο Κύριος.

Μα «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός» (Ματθ. ζ’ 14), του αντιλέγει ο φίλος μου χαριτωμένα και ευγενικά.

Τα ξίγκια, ευλογημένε, την κάνουν κενή. Πέταξε τα και θα δεις πόσο εύκολα είναι τα πράγματα.

Η αγάπη μας πρέπει να είναι ίδια προς όλους. Μόνο τότε είναι αγάπη Θεού. Αν αγαπούμε κάποιους περισσότερο και άλλους λιγότερο, πρέπει να υποψιασθούμε εγωισμό.Όσο ξεχνούμε τον εαυτό μας, τόσο αναγνωρίζουμε στην ζωή μας τις ευλογίες του Θεού. Και τι δεν μας δίνει ο πανάγαθος Θεός! Τι ζεστά και γλυκά πού το είπε αυτό το «πανάγαθος»!

μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος Χατζηνικολάου

απ'την ομάδα Ιχθύς, με την ευκαιρία της γιορτής του αγίου γέροντα Παϊσίου 

Αυτός ο κόσμος

Αυτός ο κόσμος

απλά μια αυταπάτη είναι.

Αυτός ο κόσμος 

φτιάχτηκε μ'αγάπη.

Αυτός ο κόσμος

είναι η γέφυρα για τον άλλο.

Μα δες.

Και στη γέφυρα αν σταθείς,

μπορείς να θαυμάσεις το νερό 

να κυλάει από κάτω.

Να τρέχει κι αυτό. 

Όλα προχωρούν.

Όλα. 

Κι όλα ξεκινούν

από εδώ. 

Απ'τον κόσμο αυτό.

Δες και τον αετό.

Για να πετάξει ψηλά

πρέπει πρώτα να γυμνάσει 

φτερά, ματιά, καρδιά.

Για να πετάξει ψηλά ο αετός

πατά γερά στα πόδια του.

Στον κόσμο της γης πατάει πρώτα,

πριν δαμάσει αυτόν τ'ουρανού.

τα μάτια της καρδιάς

Πόσες και πόσες φορές

απλά αφηνόμαστε 
στα πάθη μας...

Πόσες και πόσες φορές

ξεχνούμε 

ότι η αληθινή ζωή 
είναι αλλού.

Μα είναι η πόρτα Του 
πάντα ανοιχτή

και θα μας περιμένει.

Ωσότου κλείσουν τα μάτια μας

κι ανοίξουν πάλι
σ'άλλη διάσταση...

Αυτό είναι ο θάνατος: 

ένα μικρό 
-συγκλονιστικό- 
ανοιγόκλεισμα των ματιών μας.

Αυτό είναι η αγάπη του Θεού:

η ζωή 
που κάνει τα μάτια της καρδιάς

ν'ανοίγουν πάλι 
για να βλέπουν την ουσία. 

Αν ξεκινούσαμε πρώτα με τον εαυτό μας

Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι απ'το βιβλίο "Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας", Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα, εκδ. Εν πλω, σελ.70. Αν ποτέ πέσει στα χέρια σου αυτό το βιβλίο, μελέτησέ το! Έχει πολλά νοήματα και ευωδιάζει Χάρη.

(...) Βλέπετε, λοιπόν, ότι μπορούμε να'μαστε πολύ καλοί ή πολύ κακοί. Αν έτσι είναι τα πράγματα, είναι σίγουρα καλύτερο ότι να επιλέγουμε το καλό! Οι καταστροφικοί λογισμοί καταστρέφουν την εσώτερη ηρεμία και πλέον δεν έχουμε μέσα μας ειρήνη.

Το σημείο εκκίνησής μας είναι πάντοτε εσφαλμένο. Αντί να ξεκινούμε με τον εαυτό μας, εμείς θέλουμε πάντοτε να αλλάξουμε πρώτα τους άλλους και τελευταίους εμάς. Αν ο καθένας ξεκινούσε πρώτα με τον εαυτό του θα είχαμε παντού ειρήνη! Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι κανείς δεν μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο εκείνο που δε βλάπτει τον εαυτό του -ούτε κι ο ίδιος ο διάβολος. Βλέπετε; Εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες, οι μοναδικοί αρχιτέκτονες, του μέλλοντός μας. (...)