Και τώρα, Κύριε,
αφού σπατάλησα άλλη μια μέρα
σε λόγους και πράξεις και λογισμούς αμαρτίας,
έρχομαι ο ταλαίπωρος ανάξια να σου ζητήσω
έλεος, συγχώρεση και της ψυχής την ειρήνη.
Σε ικετεύω σπλαχνίσου με,
γιατί είμαι παιδί σου.
Και η μόνη ελπίδα μου είσαι Εσύ.
Μη αποστρέψεις το βλέμμα σου απ´ τη δυσώδη καρδιά μου,
γιατί στην απόγνωση σίγουρα θα βυθιστώ.
Δες τα τραύματα και τις πληγές της ψυχής μου.
Δες πως διαλύθηκα πλέον από το βάρος
της κακίας του εχθρού και της δικής μου αφροσύνης.
Δες πως κατάντησα και πάλι ανήμπορος την προσευχή να προφέρω
και το μόνο που θα ’θελα είναι ν’ αφανιστώ...
Χάρισε μου τον ύπνο Κύριε,
σαν θαύμα δικό σου,
να μου φέρει ανάπαυση και ειρήνη βαθιά,
ξεκούραση, ίαση, ανάρρωση στην ψυχή και στο σώμα,
κάθαρση λογισμών, εννοιών και εικόνων,
σκοτεινών αναμνήσεων λύτρωση, Κύριε, ελπίδα και φως.
Αξίωσε με Κύριε, να αναστηθώ από τον ύπνο,
και συγχρόνως από τον θάνατο τον πνευματικο,
σαν από τη χάρη σου ξαναγεννημένος,
για να βάλω και πάλι καινούργια αρχή
δοξάζοντας αδιάλειπτα το έλεός σου το μεγάλο, το γλυκύτατο κι άπειρο.
Διότι σε σε σενα ανήκει η δόξα, η τιμή και η προσκύνηση, στον Πατέρα, τον Υιο και το άγιο Πνεύμα, τώρα και παντοτινά και ατέλειωτους αιώνες. Αμην.
(π.Η.Κ. αναξίου πρεσβυτέρου)
