Αρχάγγελοι, Αρχάγγελοί μας,
εσείς που μείνατε σταθεροί
όταν το τάγμα του Εωσφόρου έπεφτε...
Εσείς που μας δείξατε πως ο Θεός είναι
η οδός, η αλήθεια, η Ζωή,
και η πραγματική Δύναμη
Εσείς που πάντα τρέχετε
και βοηθάτε άμεσα
όπου σας καλούν,
Ελάτε να βοηθήσετε και μας
τους γύρω μας
τον κόσμο μας.
Σκεπή κάνετε τα φτερά σας.
Ασπίδα από κάθε κακό.
Από κάθε πόλεμο, καταστροφή.
Από κάθε βέλος του πονηρού.
Τη μεσιτεία σας ζητούμε,
Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ.
απ'το υπέροχο blogspot "Το χαμομηλάκι"
Λέει η γόμα στο μολύβι:
- Πώς είσαι φίλε μου;
Το μολύβι απαντά θυμωμένο:
- Δεν είμαι φίλος σου... Σε μισώ... λέει με θλίψη!
- Γιατί;
- Γιατί ότι εγώ γράφω εσύ το σβήνεις...
- Σβήνω μόνο λάθη, είμαι γόμα και αυτή είναι η δουλειά μου.
- Αυτό δεν είναι δουλειά...
- Η δουλειά μου είναι τόσο χρήσιμη όσο και η δική σου.
- Κάνεις λάθος γιατί αυτός που γράφει είναι καλύτερος από αυτόν που σβήνει...
- Το να σβήνεις το λάθος ισοδυναμεί με το να γράφεις το σωστό...
Το μολύβι μένει σιωπηλό για μια στιγμή, μετά λέει με μια κάποια θλίψη:
- Μα σε βλέπω να μειώνεσαι μέρα με τη μέρα...
Εκείνη απαντά:
- Γιατί θυσιάζω κάτι από τον εαυτό μου κάθε φορά που διαγράφω ένα λάθος. Αλλά και σένα σε βλέπω να μικραίνεις...
Το μολύβι λέει με θλιμμένη φωνή:
- Ναι, κι εγώ είμαι μικρότερος από ότι ήμουν...
Λέει η γόμα ενώ το παρηγορεί:
-Μπορούμε να ωφελήσουμε τους άλλους μόνο αν κάνουμε μια θυσία για αυτούς...
Λοιπόν η γόμα κοιτάζει το μολύβι με μεγάλη συμπάθεια και λέει:
Με μισείς ακόμα;....
Χαμογελάει το μολύβι και λέει:
Πώς μπορώ να σε μισώ όταν η θυσία, μας φέρνει κοντά...
Κάθε μέρα που ξυπνάς... η διάρκεια της ζωής σου μειώνεται κατά μια μέρα...
Αν δεν μπορείς να είσαι μολύβι για να γράψεις την ευτυχία κάποιου άλλου, τότε γίνε μια μαλακή γόμα για να σβήσεις τις λύπες τους και να σκορπίσεις αισιοδοξία στις ψυχές τους.
Τι θες; Σε πείραξε που δεν έχεις γάλα να βάλεις στον καφέ σου; Έχεις θυμώσει γιατί δεν είναι φρεσκοπλυμένη η ζακέτα σου για να φύγεις; Σε πείραξε που ο γείτονάς σου ή ο/η σύζυγός σου, ο συμμοναστής ή ο αδερφός/ή σου σε στραβοκοίταξε;
Ναι. Το φέρνεις βαρέως. Κι εγώ πιθανότατα. Είμαστε άνθρωποι. Το πρόβλημα που έχουμε είναι ΤΟ πρόβλημα. Το πιο σημαντικό για εμάς.
Ξεχνούμε όμως. Ξεχνούμε όμως πως η αγάπη είναι σταυρωμένη. Πως η αγάπη προϋποθέτει να κοιτάζουμε πέρα από τον εαυτό μας και το 'εγώ' μας.
Και τι βλέπω πέρα από το 'εγώ' μου;
Αυτές τις μέρες μόνο πόλεμο, πόνο, δάκρυα, σκοτάδι. Θάνατο. Πολύ θάνατο.
Γιατί, Χριστέ μου; Γιατί μας ανέχεσαι ακόμα; Πώς είναι δυνατόν; Δεν το αντέχω, όχι.
Όταν βγω λίγο από τον εαυτό μου και αντικρίσω το τι συμβαίνει, λυγίζω. Δεν αντέχω.
Γιατί τόση κακία πια; Γιατί τόσο μίσος; Γιατί; Γιατί;
Μόνο εσύ, Χριστέ μου, μένεις. Έλα να ειρηνεύσεις την κακία όλων μας. Έλα να γαληνέψεις τις ψυχές μας. Έλα να ημερέψεις το μίσος αυτών που κάνουν τέτοιο κακό. Έλα να απαλύνεις τις καρδιές όλων αυτών που χάνουν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ τους δικούς τους ανθρώπους. Τα παιδιά τους.
Δεν το αξίζουμε. Μα ΕΛΑ. ΕΛΑ, Χριστέ μου, όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Μόνο δάκρυα, μόνο δάκρυα. Δάκρυα ορμητικά σαν χείμαρροι. Δάκρυα Ατέλειωτα. Γεμάτα απόγνωση.
Αυτές τις μέρες που έχει ξεσπάσει ακόμα ένας φρικτός πόλεμος πεισματικά αρνιόμουν να ακούσω ειδήσεις, να διαβάσω ρεπορτάζ ανταποκρίσεων... Μέχρι που τυχαία έπεσα στην φωτογραφία που συνοδεύει αυτή μου την έμπονη ανάρτηση. Ήξερα πόσο πολύ θα πονέσω. Ναι, το ήξερα από πριν. Αλλά ότι θα είχε τέτοιο αντίκτυπο στην ψυχή μου δεν μπορούσα ούτε να το φανταστώ ούτε να το υπολογίσω.
Και σκέφτομαι όλα τα παιδάκια που έχουν χαθεί από καταβολής κόσμου από φονικά όπλα. Από ανθρώπινα χέρια. Σκέφτομαι τους γονείς τους που είτε έζησαν (και ισοπεδώθηκε το 'είναι' τους) είτε έχασαν κι αυτοί τις ζωές τους. Σκέφτομαι κι όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους που χάθηκαν. Που πόνεσαν και πονούν. Που αναγκάστηκαν να φύγουν πρόσφυγες σε τόπους μακρινούς για να γλιτώσουν τη λαίλαπα της φωτιάς και του ατσαλιού.
Σκέφτομαι όλα αυτά και δε μπορώ παρά να κλάψω. Να κλάψω με δάκρυα έμπονης θλίψης.
Θεέ μου, όλα τα ήξερες όταν έγινες άνθρωπος για εμάς όλους. Όλα. Σταυρώθηκες για τις αμαρτίες μας.
Κάνε, Θεέ μου, να σταματήσει το κακό. Κάνε την αμαρτία να μειώνεται μέρα με τη μέρα. Κάνε το σκοτάδι φως. Κάνε τα δάκρυα ελπίδα και τη θλίψη χαρά.
Μόνη μας ελπίδα Εσύ έχεις μείνει πια...
Να. Κι εμείς ακόμη πιο πολύ θα αγωνιζόμαστε. Θα προσπαθούμε. Θα μετανοούμε.
Σε παρακαλούμε, Θεέ μας.
Τι όμορφη και τι διδακτική η χθεσινή παραβολή του σπορέα!
Ας αφήσουμε (πατήστε εδώ) τον π.Αθανάσιο, μητροπολίτη Λεμεσού, να μας κατηχήσει πάνω σ'αυτήν :)
Αδερφή/έ μου,
η ζωή έχει στιγμές όμορφες και στιγμές δύσκολες. Δε λέω κακές διότι 'κακό' είναι η απουσία του 'καλού'. Αν ζούμε τον Χριστό αληθινά, ακόμα και οι μη όμορφες στιγμές εμπεριέχουν την Παρουσία Του.
Γι'αυτό,
μη σταματάς να αγωνίζεσαι. Ο αγώνας είναι βασικό στοιχείο στη ζωή του Χριστιανού.
Μη σταματάς να ελπίζεις. Η ελπίδα είναι βασικό στοιχείο στον αγώνα του Χριστιανού.
Ο Χριστός μας, η Παναγιά μας, οι άγιοί μας, ο φύλακας άγγελός μας είναι πάντα μαζί μας.
Κουράγιο, λοιπόν! Να θυμάσαι: αγώνας και ελπίδα!
Με πολλή αγάπη,
Σεβάχ
Ένα από τα πιο σημαντικά αγαθά
που μπορούμε να προσφέρουμε στον διπλανό μας
είναι ο χρόνος μας.
Αυτή η φράση ανήκει σ'έναν ιδιαίτερα αγαπημένο και αγιασμένο ιερέα και την έχω χαραγμένη στη ψυχή μου. Γιατί είναι απ'τα πιο σημαντικά αγαθά; Διότι, αν γίνει με σωστές προϋποθέσεις (σεβασμό, ενεργητική ακρόαση, ενσυναίσθηση, κλπ), δείχνει αγάπη αγνή κι αληθινή! Κι αυτό μπορεί να αναπτερώσει και να βοηθήσει τον άλλον. Αλλά κι εσένα (που χαρίζεις τον χρόνο σου ως δώρο) σε βοηθά, διότι σε γεμίζει αρετές.
Σκέψου τώρα αυτός ο άλλος στον οποίον αφιερώνεις τον χρόνο σου να είναι ο Χριστός μας! Ή η Παναγιά μας! Ή ο φύλακας άγγελός σου ή ο προστάτης-άγιός σου! Τι όμορφο που θα είναι!
Γι'αυτό, αδερφή/έ, όταν προσεύχεσαι, να είσαι εκεί! Εκεί σε αυτόν που απευθύνεσαι. Να μην το κάνεις 'αγγάρεια' που έλεγε κι ο άγιος Πορφύριος. Να είσαι εκεί σώμα και ψυχή. Να μιλάς και να το εννοείς σαν να είσαι ενώπιος ενωπίω. Που, ούτως ή άλλως, είσαι!
Σου εύχομαι, να το προσπαθείς πάντα.
Καλή δύναμη!
Η πνευματική αγάπη, η τέλεια αγάπη αποκτάται, όταν νικήσουμε όλα τα πάθη μας,
είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος και διακρίνεται σε 4 κατηγορίες:
α) η αγάπη προς το Θεό και λέγεται Θεογνωσία
β) η αγάπη προς τον εαυτό μας και λέγεται αυτογνωσία
γ) η αγάπη προς τον πλησίον μας και λέγεται αδελφογνωσία και
δ) η αγάπη προς τον εχθρό μας και λέγεται αγαπογνωσία (η γνώση της αγάπης).
Για να αποκτήσουμε την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, πρέπει:
α) να έχουμε σπλάχνα οικτιρμών και συγχωρητική διάθεσή απέναντί στον πλησίον και
β) να του λέμε πάντα την αλήθεια και όχι ψέματά.
Γέροντας +Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα
Αδερφή μου. Αδερφέ μου.
Την θυμάσαι την Παναγιά μας καθημερινά; Της μιλάς;
Είναι μάνα μας στοργική.
Κάθε μέρα που μας χαρίζει ο Ουράνιος Πατέρας μας ας την εκμεταλλευόμαστε συνομιλώντας και με την Παναγιά. Να της λέμε ένα 'ευχαριστώ'. Ένα 'Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς'. Ένα 'Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε'.
Όπως και οι φυσικές μας μητέρες χαίρονται όταν τους μιλάμε, όταν τις ρωτάμε πώς είναι, όταν τις επισκεπτόμαστε, έτσι να κάνουμε και με τη μάνα μας την Παναγιά. Αυτή που στα σπλάγχνα της χώρεσε τον Αχώρητο Θεό! Την Παρθένο Κόρη που ασπόρως συνέλαβε και γέννησε τον Χριστό μας! Αυτή που είναι ο λουτήρας που ξεπλένει τις συνειδήσεις. Αυτή που είναι το αμυντήριο σε κάθε αόρατο εχθρό μας.
Παναγιά μας! Μητέρα μας! Σ'ευχαριστούμε που υπάρχεις! Που μας βοηθάς! Που μας παρηγορείς!
Σε ευχαριστούμε!
Κι όταν έρθει η ώρα να διαβούμε την πύλη για την αιωνιότητα, μεσίτευσε στον Υιό Σου και Θεό μας για να βάλει τις ψυχές μας κοντά Του και κοντά Σου παρόλο που δεν το αξίζουμε.
Δέσποινα Παναγιά, πρόσδεξε τας δεήσεις των δούλων σου και λύτρωσαι ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως.
Από ένα κομμάτι ξύλο έγινε ο δρόμος για τη Λύτρωση.
Από ένα μέσο παραδειγματικής τιμωρίας έγινε αντικείμενο Σωτηρίας και Λατρείας.
Από κάτι το αδιάφορο μετατράπηκε σε όπλο απώθησης των δαιμόνων και αιτία Χαράς.
Ο Σταυρός του Χριστού μας!
Ας είναι όπλο σωτηρίας μας! Και Παρηγοριά μας!
Πόσο δύσκολο είναι ν'αντέχεις τις συκοφαντίες με ειρήνη στην καρδιά...
Πόσο δύσκολο είναι να'χεις ταπείνωση όταν όλα δεν...σου πάνε όπως θα'θελες...
Χμμ. Μα τι λέω!;; Το αλλάζω πάραυτα!
Πόσο όμορφο είναι ν'αντέχεις τις συκοφαντίες με ειρήνη στην καρδιά...
Πόσο όμορφο είναι να'χεις ταπείνωση όταν όλα δεν...σου πάνε όπως θα'θελες...
Πόσο στ'αλήθεια είναι όμορφο να παλεύεις εναντίον του ίδιου του εγωισμού σου;
Η πνευματική ζωή έχει ομορφιά όταν ΑΝΤΙΛΗΦΘΩ ότι είμαι αμαρτωλός.
Όταν αποδεχτώ ότι χωρίς Θεό δεν είμαι παρά χώμα και λάσπη...
Η αγία Θεοδώρα της Βάστας Αρκαδίας ζούσε τον Χριστό τόσο αληθινά. Τόσο βιωματικά. Τόσο έμπονα. Και η ζωή της ήταν υπόδειγμα αγιότητας, υπόδειγμα παρθενίας, συγχωρητικότητας, υπομονής, εγκαρτέρησης.
Και μαρτύρησε για να διαφυλάξει την αγάπη του Χριστού και του συνανθρώπου.
Μακάρι ν'αποκτήσουμε έστω και το ένα εκατομμυριοστό απ'τις αρετές της!
Ας την έχουμε ως πρότυπο! Ως υπόδειγμα αγώνα και αρετής!
Ας μεσιτεύει για όλους μας, αδερφή/έ.
(...) Αυτή είναι η θρησκεία μας. Εκεί πρέπει να πάμε. Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος, παιδιά μου. Τι είναι ο Παράδεισος; Ο Χριστός είναι. Από δω αρχίζει ο Παράδεισος. Είναι ακριβώς το ίδιο. Όσοι ζουν εδώ στη γη τον Χριστό, ζουν τον Παράδεισο.
(...) Άμα αγαπάεις, ζεις στην Ομόνοια και δεν ξέρεις ότι βρίσκεσαι στην Ομόνοια. Ούτε αυτοκίνητα βλέπεις ούτε κόσμο βλέπεις ούτε τίποτα. Είσαι μέσα σου με το πρόσωπο που αγαπάεις. Το ζεις, το ευχαριστιέσαι, σε εμπνέει. Δεν είναι αληθινά αυτά; Σκεφθείτε αυτό το πρόσωπο που αγαπάτε να είναι ο Χριστός. Ο Χριστός στον νου σου, ο Χριστός στην καρδιά σου, ο Χριστός σε όλο σου το είναι, ο Χριστός παντού.
άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
(Απ'το υπέροχο βιβλίο "Βίος και Λόγοι του γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου", εκδ. Χρυσοπηγής, Χανιά Κρήτης)
Σήμερα είναι τα γενέθλια της Παναγίας μας!
Την τιμήσαμε στις ορθόδοξες εκκλησιές όλης της γης!
Και αυτή μας σκεπάζει, μας προσέχει σαν στοργική μάνα.
Πόσο λατρεύω τα νέα ξεκινήματα!
Τους στόχους που θέτω. Τις γενναίες αποφάσεις που λαμβάνω. Τα όνειρα που μου γεννιούνται. Τις ιδέες που θέλω να πραγματοποιήσω. Επειδή πολύ μ'αρέσει να γράφω και να κρατώ ημερολόγιο (στη φωτογραφία στο τέλος), έγραψα πολλές (μα πολλές!) σελίδες αυτό το καλοκαίρι για το τι θα ήθελα να πραγματοποιήσω αυτή τη νέα χρονιά. Όρεξη να έχουμε, υγεία, να είμαστε κοντά στον Θεό και ό,τι έρθει ευλογημένο να'ναι!
Το να έχουμε νέους στόχους και ιδέες είναι κάτι το όμορφο, το αληθινό, το ανθρώπινο και το θεϊκό. Η εκκλησία μας άλλωστε ευλογεί τα ξεκινήματα. Ευλογεί τον αγώνα, τη μετάνοια (=την αρχή και την αλλαγή της ψυχής μας προς τον Θεό). Γι'αυτό και κάθε μήνα τελούνται μυστήρια του αγιασμού στις εκκλησίες μας. Αλλά και σε δομές (σχολεία, γραφεία, επιχειρήσεις, ομάδες, κλπ). Την πρώτη του κάθε Σεπτεμβρίου όμως, στην εκκλησία μας γιορτάζουμε και την αρχή της νέας εκκλησιαστικής χρονιάς. Την αρχή της Ινδίκτου όπως λέγεται στα αρχαία Ελληνικά.
Πάμε λοιπόν! Ας κάνουμε μαζί όλοι μια αρχή! Σαν αδέρφια που είμαστε όλοι στην εκκλησία. Είμαστε υπάρξεις με ψυχή και σώμα! Ας αποτινάξουμε κάθε πάθος, κάθε αμαρτία, κάθε σκουπιδάκι από τις ψυχές μας. Ας ενεργοποιήσουμε και τα σώματά μας (η γυμναστική, ο αθλητισμός, μια νέα αρχή στην παραμελημένη δίαιτα, κλπ).
Έτοιμη; Έτοιμος; Πάμε!
Καλή αρχή! Καλό ξεκίνημα, καλό αγώνα, αδερφή/έ!
