Μαζί Του.

Πάμε μαζί Του. Δεν έχει νόημα αλλιώς. 

Broadcasting from Washington!

Πολλές ευχαριστίες στην Καλλιόπη Κ. για τις φωτογραφίες που μας έστειλε!!
Είναι πολύ όμορφο το να λαμβάνεις φωτογραφίες την ίδια ακριβώς στιγμή που κάποιος άλλος τις τράβηξε σε κάποιο μακρινό μέρος του πλανήτη! Είναι κάτι τόσο όμορφο. Και ταξιδιάρικο. Και μοναδικό.

υγ: Καλή Μεγάλη Εβδομάδα σε όλους!

Περισυλλογή της νύχτας

Είναι όλα όσα βλέπουμε σ'αυτόν εδώ τον κόσμο

ένα όνειρο ατέλειωτο, κρυμμένο μέσα σ'άλλο; 

Υπάρχουν κι αυτές οι στιγμές που λες ότι είσαι δυνατός. Ή έτσι τέλος πάντων νιώθεις. Και παίρνεις το πινέλο κι αρχίζεις να ζωγραφίζεις ουρανούς μέσα στη ζωή σου. Να γεμίζεις χρώματα τα σχέδια και τα όνειρά σου. Και καθώς κοντεύεις να ολοκληρώσεις τον πίνακα όπως τον είχες πλάσει μες στην καρδιά σου, εκεί -εντελώς ξαφνικά- αντιλαμβάνεσαι πως τελικά εσύ ήσουν η ζωγραφιά. Εσύ ήσουν ο πίνακας. Εσύ ήσουν το ίδιο το φεγγάρι σαν έκλεινες τα μάτια σου. 

  Και παίρνεις τότε τα προσωπεία σου και τα σπας με θόρυβο. Ένα-ένα. Χωρίς να σε νοιάζει. Γιατί τα συναισθήματα έχουν πάντα μέσα τους χρώματα. Και τα χρώματα που διάλεγες από παιδί επιμένουν ακόμη και μέσα απ'το υποσυνείδητό σου. 

  Τότε ακριβώς είναι που μια φωνούλα μέσα σου σιγοψιθυρίζει: μη σταματάς να ονειρεύεσαι. Μη σταματάς να ζωγραφίζεις και να κάνεις σχέδια. Μα άφησε μια γωνίτσα για ν'ανασαίνω. Ζωγράφισέ μου ένα παράθυρο για να μπορώ και γω να γεμίζω ηλιαχτίδες πρωινές. Και δύναμη. Και κούνιες για να λικνίζεται το παιδικό χαμόγελο που πάντα παίζει κρυφτό σαν τότε. Γεια σου. Εγώ είμαι το παιδί αυτό. Εγώ είμαι κι η φωνούλα του.

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι του Edgar Allan Poe.

υγ2: Να εύχεσαι. Να θυμάσαι να προσπαθείς και να προσπαθείς να θυμάσαι. 

Η βεβαιότητα της περιπέτειας. Ή αλλιώς: η λαχτάρα της αλήθειας κρύβεται στην απλότητα της ζωής.

I sat upon the shore

Fishing, with the arid plain behind me

Shall I at least set my lands in order? 

 Μέρα με τη μέρα, κυνηγάς αυτό που σου ξεφεύγει. Καθώς η συνήθεια σε τυλίγει στη δίνη της, εσύ πάντα ενδόμυχα ψάχνεις για εκείνο που ποτέ δεν απόλαυσες όπως ήθελες. Ή που ποτέ δεν κατάφερες ν'αποχτήσεις. Πέφτεις τα βράδια να κοιμηθείς κι η τελευταία σου ανάσα έχει λίγο απ'το φως του ονείρου σου. Ή των αστεριών.

  Είναι πια κοινό μυστικό πως τ'αστέρια πέφτουν απ'τον ουρανό όπως ξεκολλούν οι αναμνήσεις απ'τη σφαίρα του υποσυνείδητου. Κι έρχονται έτσι ξαφνικά -σαν επισκέπτες απρόσκλητοι- μπροστά στο παράθυρο της καρδιάς μας. Τι θα έκανες εσύ; Θ'άνοιγες το παράθυρο; 

  Νιώθω πως τα πεφταστέρια είναι από μια λέξη το καθένα. Μια λέξη απ'τα όνειρα που ποτέ μας δεν πραγματοποιήσαμε. Έτσι αυτά ξεκολλούν και τυλιγμένα με το φως της λέξης έρχονται στην θάλασσα της νύχτας. Ενώνονται τότε οι λέξεις και φτιάχουν ολόκληρες ιστορίες. Καράβια-όνειρα και παραμύθια μυθικά. Κι η θάλασσα γίνεται τότε μυστήριο, γίνεται ένα υγρό μονοπάτι δίχως τελειωμό. 

  Ίσως γι'αυτό και ο ορίζοντας του πελάγους γίνεται στην άκρη του αόρατος τοίχος: για να μας θυμίζει αυτά που θέλαμε να κάνουμε αλλά άτολμοι τα ξεχάσαμε στο μπαούλο της αναβλητικότητάς μας. Και τι μας χώριζε; Μια μικρή στιγμούλα, ένας αναστεναγμός, μια ανάσα τυχαία που χάθηκε πριν καν την αντιληφθούμε.

  Μην ψάχνεις τα μυστικά της ζωής σε προσωρινές μισο-αλήθειες. Η αληθινή ζωή είναι κρυμμένη απαιτητικά κι υπερβατικά ακριβώς μπροστά μας. Δες τα λουλούδια κάθε πρωινό: έχουν σφαλιστά τα πέταλά τους μέχρι να βγει ο ήλιος. Σαν οι πρώτες αχτίδες τ'αγκαλιάσουν, τολμούν να αφεθούν στη ζωηφόρα, ταξιδιάρικη αίγλη του φωτός. Τόσο απλά. Κι αποφασιστικά. 

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι (και πάλι) απ'τον T.S.Elliot και το έργο του "Τα τέσσερα κουαρτέτα"

υγ2: Είδες πού μπορεί να φτάσει η μετάνοια; Είδες και η αγάπη; Ατέλειωτες είναι... Θεϊκά ατέλειωτες.

υγ3: Πολλές ευχαριστίες (και) στον κ.Τσιτσέλα
υγ4: Πολλές καλημέρες σ'όλες τις γωνιές της γης :)

Χωρίς μάτια σφαλιστά

Ο τυφλός του αποκρίθηκε: "Διδάσκαλε, θέλω να αποκτήσω

 το φως μου". Ο Ιησούς του λέει: "Πήγαινε. Η πίστη σου

 σε έσωσε". Ο τυφλός αμέσως απέκτησε το φως του (...)

  Ίσως νιώθεις υπεύθυνος για το μαράζωμα της ελπίδας σου. Ίσως η χαρά κάποιες φορές σού βγαίνει πιεστικά σα να προσπαθείς να τονώσεις την ακινησία της καθημερινότητας που ετοιμάζεται να σε παρασύρει στην ομίχλη της.

  Ίσως, όμως, το σκοτάδι που λες πως διανύεις είναι το απαραίτητο εφόδιο για την απογείωση της αληθινής ομορφιάς που θ'ακολουθήσει. Όπως όταν τελειώνει μια σκηνή στο θέατρο. Και σβήνουν τα φώτα κι ακούς την αυλαία να κλείνει μ'ένα απαλό θρόισμα. Κι όλα αλλάζουν. Λίγο πιο μετά όμως, το σκοτάδι -που ήξερες πως είναι προσωρινό- χάνεται, εξαφανίζεται. Τότε η αυλαία ανοίγει κι όλα ξανά γεμίζουν φως, μουσική, χρώμα. Και νόημα.

 Μην αυτομαστιγώνεσαι άδικα. Μην αφήνεσαι επίμονα στο σκοτάδι, μα κάν'το συμπαραστάτη σου. Είναι, ίσως, το πλοιάριο που θα σε μεταφέρει εκεί που αξίζει να χαρείς πραγματικά. Και μια συμβουλή. Εκεί, την ώρα του σκοταδιού, ψάξε για ένα άλλο γλυκό θρόισμα: την στοργή της παρουσίας Του. Είναι δίπλα σου. Ήταν πάντα. Θα είναι, αν το θες. Ζήτα Του το φως.

υγ: Ευχαριστώ πολύ για ακόμη μια φορά για την αγάπη σας. Το ξέρω το έχω ξαναπεί πολλές φορές, αλλά νιώθω πολύ έντονη κάποιες φορές αυτή την αίσθηση. Κι έτσι μπορώ και συνεχίζω.

υγ2: Ευχαριστώ το φίλο Δημήτρη για το βιβλίο που μου έστειλε.

υγ3: Όσοι θέλετε να αναδημοσιεύετε κάποια απ'τις αναρτήσεις της αόρατης γωνιάς, στείλτε μου ένα mail. Δεν μου είναι κόπος καθόλου. Ίσα-ίσα :)

υγ4: Το τρίστιχο στην αρχή είναι απ'το γνωστό ευαγγελικό χωρίο.

Είμαστε άνθρωποι, μα δεν είμαστε μόνοι μας!

Words move, music moves only in time;

but that which in only living

 can only die

  Τη μια στιγμή δε χορταίνουμε τον ήλιο και τη ζωηρή λιακάδα. Την άλλη βυθιζόμαστε στο μαύρο βυθό των προβλημάτων μας. Τη μια στιγμή είμαστε αισιόδοξοι και βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο και την επόμενη πασχίζουμε να διαχειριστούμε τα μαχαίρια του πόνου που μας διαπερνούν.

  Η ύπαρξή μας θυμίζει τη θάλασσα: μια στιγμή γαλήνια και μια φουρτουνιασμένη. Τα μάτια μας τον ουρανό: τη μια γεμάτος φως, την άλλη μ'ατέλειωτα δάκρυα βροχής.

  Έχουμε μια καρδιά που χτυπάει ανεξάρτητα απ'τα γεγονότα. Συνεχίζει το έργο της όποια κι αν είναι η πορεία των καταστάσεων. Μπορεί να πονέσει, να δυσκολευτεί, άλλοτε να χτυπάει γρηγορότερα κι άλλοτε πιο αργά, πάντα όμως θα χτυπάει. Μέχρι ν'ανηφορίσουμε για τα αθέατα παλάτια τ'ουρανού.

  Αυτό ας γίνει παράδειγμα και για μας. Το ίδιο μας το σώμα (το τόσο σοφά πλασμένο) μας δείχνει το δρόμο. Να μην τα παρατάμε. Να κάνουμε ό,τι μπορούμε. Και δεν είμαστε ποτέ μόνοι. Εκεί, στις μαύρες μας στιγμές πάντα υπάρχουν κι άλλοι δίπλα μας. Άνθρωποι άγγελοι κι άγγελοι άνθρωποι. Θα χαίρονται μαζί μας, θα πονάνε μαζί μας, θα μας συμπαραστέκονται. Όπως ακριβώς χαίρεται ή πονά ολόκληρο το σώμα μας αν κάποιο όργανο ή τμήμα του αισθανθεί ανάλογα.

Γι΄αυτό, μην ξεχάσεις να ζεις. Ν'ανασαίνεις. Στο σήμερα, στο τώρα σου! Καλημέρα, καλή δύναμη!

υγ: Την αρχική ιδέα γι'αυτή την ανάρτηση την είχα από εδώ. Βέβαια, οι λέξεις πάλι κατευθύνθηκαν μόνες τους και έγραψα άλλα απ'αυτά που ήθελα να γράψω! 

υγ2: Το τρίστιχο στην αρχή είναι απόσπασμα απ'την ποιητική συλλογή "Τα τέσσερα κουαρτέτα" του T.S. Elliot και σε μετάφραση της Έφης Αθανασίου σημαίνει: "Οι λέξεις κινούνται, η μουσική κινείται μόνο μέσα στο χρόνο. Αλλά αυτό που μόνο ζει μόνο να πεθάνει μπορεί".

υγ3: Ο χρόνος μου είναι εξαιρετικά περιορισμένος, όμως χαίρομαι πολύ που λαμβάνω τόσα mail, τα σχόλια και τις ευχές. Να είστε όλοι σας καλά. 

Σαββατιάτικες αναμνήσεις της άνοιξης

   Ένα μικρό παιδάκι να κουβαλάει ένα κλαδί ελιάς σε μια ανοιξιάτικη παραλία. Κι ο ήλιος στο βάθος να αργοβασιλεύει αγκαλιάζοντας το ατέλειωτο γαλάζιο δίνοντας τα πιο μαγικά του χρώματα. Μια ψαρόβαρκα στην άλλη άκρη της αμμουδιάς να ετοιμάζεται για τη βραδινή της πελαγίσια πορεία κι οι ψαράδες να καπνίζουν τα στριφτά τους τσιγάρα κοιτάζοντας την ακτογραμμή. Κάπου πιο ψηλά και πιο μέσα στην ενδοχώρα, τα πρώτα μπαλκόνια γεμίζουν μικρά φωτάκια. Κι είναι λες και τ'αστέρια ξεκόλλησαν απ'το διάφανο κάδρο τ'ουρανού. 

   Κι εσύ κρατάς τη φυσαρμόνικα στο ένα σου χέρι και σπρώχνεις το ποδήλατό σου με τ'άλλο. Κι είναι λες και η ζωή βγήκε για λίγο απ'την αέναη, καθημερινή της ρόδα και κύλησε σε διαμαντένιο λιβάδι του παραδείσου. Το καλοκαίρι να πλησιάζει, τα μάτια να λάμπουν και η καρδιά να μυρίζει ιώδιο, αλάτι κι όνειρα. Σε κάποια ελληνική, παραθαλάσσια γωνιά. Λίγο πριν το φεγγάρι βγει για το νυχτερινό του περίπατο. Λίγο πριν ρίξεις το λάσο να φέρεις το φως στην ανύποπτη αλήθεια σου.

Απ'την καθημερινότητά μας

  Δεν έβλεπε απ'την κούραση. Τα παιδιά της είχε καταφέρει να τα βάλει για ύπνο πριν καμιά ώρα. Ο άντρας της, κατάκοπος κι αυτός, είχε ξαπλώσει πριν μισή ώρα. 

  Ήθελε να κάνει μερικές δουλειές ακόμη, όμως οι δυνάμεις της την είχαν εγκαταλείψει. Το ίδιο και η ελπίδα. Δεν μπορούσε να καταλάβει αν ήταν πιο πολύ κουρασμένη ή απογοητευμένη. Παραπατώντας σχεδόν σύρθηκε μέχρι την κρεβατοκάμαρα. Έκανε με κόπο το σταυρό της και ξάπλωσε όσο γινόταν πιο ήπια για να μη ξυπνήσει το σύζυγό της.

  Της είχαν πέσει όλα μαζεμένα εκείνη τη μέρα. Αφόρητη πίεση στη δουλειά, προβλήματα υγείας με το μικρό γιο (τον έτρεχε στο νοσοκομείο στα επείγοντα), διάβασμα με την κόρη για το διαγώνισμα του σχολείου, η κηδεία της φίλης της απ'τον εθελοντισμό... Ήταν και το οικονομικό στη μέση που έσφιγγε ακόμη περισσότερο την καρδιά της.

  Ξαπλωμένη καθώς ήταν, οι σκέψεις περνούσαν σαν σαΐτες απ'το μυαλό της. Δεν την άφηναν να κοιμηθεί. Σκεφτόταν το γέλιο της φίλης της που πια δεν θα το ξανακούσει. Σκεφτόταν τις άπειρες δουλειές του σπιτιού που δεν κατάφερε να κάνει απόψε: σιδέρωμα, άλλο πλυντήριο, μάζεμα του σαλονιού απ'τα παιχνίδια του μικρού. Και τόσα άλλα που δεν τολμούσε ούτε να τα ψελλίσει στον ίδιο της τον εαυτό...

  "Και τώρα τι γίνεται, Θεέ μου; Τι; Άντε πες μου τώρα πώς να τα καταφέρω. Κοντεύω να λυγίσω. Πού είσαι; Γιατί δε μιλάς έστω με τον τρόπο σου; Μίλα. Δώσε μου ένα σημά..." Κάπου εκεί ο ύπνος την πήρε στην αγκαλιά του και σφάλισε τα μάτια της. Για να ξυπνήσει την επόμενη και να συνεχίσει τον ίδιο αγώνα, με την ίδια ένταση. Με τα ίδια όνειρα που είχαν μείνει στην κατάψυξη. 

....

Γι'αυτήν και για όσους κάνουν αγώνα, έλα να κάνουμε μια σιωπηρή προσευχή. Απ'όπου είσαι. Με την καρδιά να ευχηθείς. Έτσι μόνο αξίζει. Έτσι μόνο ταξιδεύει σαν φως η προσευχή. Και σαν αγκαλιά.

Καλό μήνα

Μα ξέχασα να πω:ο κυρ-Αντώνης,

ο μπαρμπέρης, έβλεπε τους Αγγέλους,

γιατί είχε ένα μικρό τριαντάφυλλο στ'αυτί του.

Γιατί να περιμένω τις τέλειες συνθήκες για να προσπαθήσω; Γιατί να περιμένω μια ήρεμη στιγμή για να προσευχηθώ; Γιατί να φοβάμαι να πω "συγγνώμη"; Γιατί να μεταθέτω συνεχώς τις ελπίδες μου στο αύριο; 

  Δεν το ορίζω το αύριο. Μονάχα το σήμερα μπορώ να ζήσω. Το τώρα, το εδώ. Δε ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. 

  Δε θέλω να περιμένω το αύριο, τις ευνοϊκές συνθήκες για να προσπαθήσω. Ας κάνω ό,τι περνάει απ'το χέρι μου ώστε να προσπαθήσω τώρα. Με απλότητα.

  Θα'θελα να μάθω να ζητώ "συγγνώμη" άμεσα. Γιατί ν'αφήνω πληγωμένη την καρδιά μου και την καρδιά του άλλου;

  Θα'θελα να αγωνίζομαι να χαμογελώ αληθινά, δίχως προσωπείο. Με την καρδιά μου. Άλλωστε μ'αυτή προχωράς ειρηνικά κι υπεύθυνα στη ζωή. 

  Θα'θελα να εύχομαι, να προσεύχομαι χωρίς να περιμένω την τέλεια στιγμή, την τέλεια ησυχία. Προσευχή είναι κι ένα βλέμμα συμπάθειας. Μια αγκαλιά σε κάποιον που πονάει και το'χει ανάγκη. Ο πόνος ποτέ δεν κάνει διακρίσεις. Τα "Κύριε ελέησον" της στιγμής μπορεί να γίνουν φτερά της ψυχής.

  Ευχή της καρδιάς είναι και μια μικρή, αληθινή ελεημοσύνη. Γιατί ταπεινώνει τα τείχη του εγωισμού καίρια. Αντί να ζω μέσα στο ψέμα και τον μικρόκοσμό μου, μάθε με, Χριστέ μου, να βλέπω το διάφανο φως τ'ουρανού σου. Που ξεκινάει απ'τον διπλανό μου. Απ'αυτή εδώ τη ζωή, απ'τη γη αυτή. Απ'το τώρα μου. Και απ'την ανάσα που τώρα αναπνέω.

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι απ'τη συλλογή "Όχι μονάχα για σένα" του Γ.Ρίτσου

Στον σταυρό Του

...and the unseen eyebeam crossed, for the roses

had the look of flowers that are looked at...

 Νιώθεις μοναξιά. Νιώθεις πόνο. Αισθάνεσαι πως θες κάποιον ώμο να στηριχτείς, κάποια αγκαλιά για να κρυφτείς. Ίσως, νιώθεις τη βροχή να μουσκεύει τα κόκκαλά σου, την ύπαρξή σου. Τα όνειρά σου, μου είπες, πως γίνανε σκόνη. Τα φύσηξε ένας δυνατός αέρας κι η ζωή σου έχασε το νόημά της.

  Δε ξέρω τι να σου πω. Ανοίγω και γω την αγκαλιά μου. Σηκώνω τα χέρια μου να σε βοηθήσω. Μα πόση βροχή να καλύψουν οι παλάμες μου; Όταν η καταιγίδα ξεσπά, τότε δε μπορώ να κάνω σχεδόν τίποτα. Και γω πονάω. Ο σταυρός Του, όμως, μπορεί να γίνει στέγη, να καλύψει τη βροχή. Μπορεί να διώξει τα μανιασμένα, κατάμαυρα σύννεφα. Κι εκεί που λες "πάει, τέλειωσα, σβήνω", εκεί έρχεται η ελπίδα. 

  Μυστήριο ο πόνος. Μυστήριο η ζωή. Λύτρωση το χαμόγελο. Λόγος για να αγωνίζεσαι ο σταυρός Του. Εκεί στήριξε τα όνειρά σου. Εκεί πήγαινε σιωπηλά κι αθόρυβα κι απόθεσε τα βάρη της καρδιάς σου. Εκεί θα με βρεις κι εμένα. Εκεί που η στοργή Του απλόχερα αγκαλιάζει όσους ζητήσουν ανάπαυση.

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι τμήμα από ποίηση του T.S. Elliot, απ'τη συλλογή "Τα τέσσερα κουαρτέτα" (Μτφρ της Έφης Αθανασίου: "και διάβηκε η ανείδωτη εικόνα των ματιών, γιατί τα ρόδα είχαν την όψη των λουλουδιών που τα κοιτάζουν")